Τυφλός—Όμως Απολαμβάνω μια Πλήρη Ζωή
ΗΜΟΥΝ αγόρι 10 ετών που μεγάλωνα στο Εκουαντόρ όταν συνέβη αυτό. Ήταν μια έκρηξη που έγινε από ατύχημα, και έχασα το δεξί μου χέρι και το δεξί μου μάτι. Το αριστερό μου μάτι επηρεάστηκε και αυτό, αλλά μια εγχείρηση έσωσε περίπου το 50 τοις εκατό της όρασής μου.
Κατόπιν σιγά-σιγά άρχισα να χάνω την όραση στο καλό μου μάτι. Όταν πήγα στο γιατρό, μου είπαν ότι μέσα σε λίγους μήνες θα ήμουν τελείως τυφλός. Κυριολεκτικά καταρρακώθηκα. Τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν την κατάθλιψη που αισθάνθηκα.
Στη διάρκεια της εποχής εκείνης ο πατέρας μου πέθανε, αφήνοντας τη μητέρα μου μόνη με δυο αγόρια: τον αδελφό μου Έντι, που είναι δυο χρόνια μεγαλύτερος από μένα και εμένα. Η αγάπη της μητέρας μου και η κατανόηση του αδελφού μου, του Έντι, με βοήθησαν να αντιμετωπίσω το πρόβλημά μου για λίγο. Ωστόσο αισθάνθηκα ότι ήμουν βάρος γι’ αυτούς. Γι’ αυτό αποφάσισα όταν θα πέθαινε η μητέρα μου, να αυτοκτονήσω.
Ο καιρός από τα 23 μέχρι τα 30 μου χρόνια ήταν ο πιο δύσκολος. Περνούσα τη μια μέρα μετά την άλλη αναλογιζόμενος και ψάχνοντας για κάποιο είδος εργασίας. Αλλά η απάντηση ήταν πάντα η ίδια: Για να εργαστείς, χρειάζεται να έχεις τα χέρια σου και την όρασή σου. Πολλές ήταν οι φορές που η μητέρα μου μού έλεγε: «Απλώς προσευχήσου στον Θεό για παρηγοριά».
«Μα αν υπήρχε Θεός», εξηγούσα με πίκρα, «δεν θα είχα χάσει το χέρι μου ή τα μάτια μου! Ποια αμαρτία μπορούσα να είχα διαπράξει στα δέκα μου χρόνια, έτσι ώστε ο Θεός να με τιμωρήσει κάνοντάς με ανίκανο άτομο;» Όπως πάντα, οι συζητήσεις αυτές άφηναν τη μητέρα μου με δάκρυα στα μάτια, πράγμα που συνέβαλε στην κατάθλιψή μου.
Αναλογιζόμενος την κατάστασή μου, σκέφτηκα, ‘Η ζωή μου θα ήταν λιγότερο θλιβερή αν απλώς και μόνο είχα πίστη’. Μ’ αυτό αποφάσισα να επισκεφθώ ένα θρησκευτικό τάγμα κοντά στο σπίτι μου. Μου έδωσαν μερικά βιβλία για να μου διαβάσει ο αδελφός μου Έντι. Αυτά όμως δεν κατόρθωσαν να με παρηγορήσουν. Τελικά, τους ζήτησα μια Βίβλο και μου δάνεισαν μια που είχαν. Καθώς άκουγα τον Έντι να διαβάζει, αισθάνθηκα μεγάλη ανακούφιση μέσα μου, παρ’ ότι δεν καταλάβαινα τελείως αυτά που έλεγε. Προτού περάσει πολύς καιρός, ωστόσο, η Βίβλος έπρεπε να επιστραφεί.
Φως για Πρώτη Φορά
Λίγο μετά πήγα να επισκεφθώ ένα φίλο που μελετούσε τη Βίβλο με κάποιους Προτεστάντες, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Η κυρία, η Μπεατρίς, ήταν πολύ φιλική και προσπάθησε να με περιλάβει στη συζήτηση, αλλά εγώ ήμουν εχθρικός. Θεωρούσα ότι οι Προτεστάντες ήταν πράκτορες του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού· εγώ ήμουν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος του Εκουαντόρ τότε.
Η Μπεατρίς ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά και δεν αποθαρρύνθηκε από τη στάση μου. Συνέχισε να μου συνομιλεί φιλικά. Πράγματι, μου έδωσε τη διεύθυνσή της και με προσκάλεσε να έρθω σε επαφή μαζί της αν θα είχα οποιεσδήποτε απορίες. Λίγο καιρό μετά από αυτό, πήγα στο σπίτι της με μερικές απορίες.
Η Μπεατρίς δεν ήταν στο σπίτι, αλλά η θεία της, η Καστορίνα, που και αυτή ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά, με δέχτηκε με μεγάλη ευγένεια. Όταν μου ανέφερε τον Θεό, θυμάμαι ότι απάντησα, «Δεν πιστεύω σε τίποτα, ούτε στον Θεό ούτε στην παρθένο, ούτε στους αγίους· και για να πιστέψω πρέπει να μου παράσχεις αποδείξεις!» Έφυγα από το σπίτι της έκπληκτος και ταπεινωμένος από τις απαντήσεις της, υποσχόμενος να επιστρέψω για μια Γραφική μελέτη.
Τον Ιανουάριο του 1965 άρχισα να μελετώ τη Βίβλο, χρησιμοποιώντας το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής». Θυμάμαι που ρώτησα, «Πού βρίσκεις όλα αυτά τα ερωτήματα που μού κάνεις;» Η Μπεατρίς και η θεία της μού εξήγησαν τότε ότι ήταν τυπωμένες ερωτήσεις στο κάτω μέρος της σελίδας και ότι αυτές ήταν σχεδιασμένες για να ελκύουν την προσοχή μας στα κύρια σημεία των παραγράφων. Αυτό παρουσίασε ένα πρόβλημα για μένα. Πώς θα μπορούσα να ετοιμάζω προκαταβολικά τη μελέτη μου; Λαχταρούσα, και στην πραγματικότητα ήμουν αποφασισμένος να μάθω. Έτσι και πάλι ζήτησα από τον αδελφό μου Έντι να μου διαβάζει μεγαλόφωνα το βιβλίο.
Για πρώτη φορά σε 20 χρόνια άρχισα να βλέπω «φως», όχι μέσα από τα μάτια μου, αλλά μέσα από τα αυτιά μου. Η ειρήνη άρχισε σιγά-σιγά να έρχεται στην ταραγμένη μου διάνοια. Μιλούσα στον καθένα για τα νέα πράγματα που μάθαινα. Όταν τελειώσαμε τη μελέτη του βιβλίου «Έστω ο Θεός Αληθής» ήμουν βέβαιος για ένα πράγμα: Ο Θεός πράγματι υπήρχε!
Σ’ αυτό το σημείο άρχισα να κάνω κάτι που ποτέ δεν είχα ονειρευτεί ότι θα έκανα πριν—άρχισα να βγαίνω και να μιλάω σε άλλους για τη Βίβλο! Μια μέρα ενώ επισκεπτόμαστε τα σπίτια, μια κυρία απάντησε, «Παρακαλώ μιλήστε στο γιατρό». Περίμενα ότι θα συναντούσα κάποιον δόκτορα. Αλλά με πόση έκπληξη συνάντησα έναν Καθολικό ιερέα που μας ζήτησε να επιστρέψουμε το ίδιο εκείνο βράδι γιατί την ώρα εκείνη ήταν πολυάσχολος!
Το βραδάκι εκείνο ο ιερέας μάς δέχτηκε ευγενικά. Άρχισα ρωτώντας τον, «Είναι επιτρεπτό να χρησιμοποιούμε τη Βίβλο;» Με βεβαίωσε ότι ήταν. Συζητήσαμε για το δόγμα του πύρινου άδη. Από την αρχή της συζήτησής μας, αυτός με πεποίθηση υποστήριζε ότι μπορούσε να αποδείξει από τη Βίβλο ότι ο άδης ήταν ένας τόπος φωτιάς και βασανιστηρίων. Η συζήτηση εκείνη διήρκεσε δυο ώρες και δεν μπόρεσε να υποστηρίξει το σημείο του από τη Βίβλο. Για τις επόμενες τρεις εβδομάδες, συνεχίσαμε να συζητάμε το θέμα αυτό.
«Τώρα μπορώ να σας δείξω στη Βίβλο ότι υπάρχουν αιώνια βασανιστήρια με φωτιά», ισχυρίστηκε στη διάρκεια μιας επίσκεψης. «Στο Ματθαίο κεφάλαιο 25, ο Ιησούς λέει στα κατσίκια, ‘Φεύγετε από μένα στην αιώνια φωτιά που προετοιμάστηκε για τον Διάβολο και για τους δαίμονές του’».
Απάντησα: «Αλλά αν η φωτιά έχει προετοιμαστεί για τον Διάβολο και τους δαίμονές του, γιατί νομίζετε ότι τα φτωχά αυτά ζώα ρίχνονται στη φωτιά μαζί τους;»
«Ω, μα τα κατσίκια που αναφέρονται εδώ δεν είναι κατά γράμμα ζώα. Συμβολίζουν τους κακούς ανθρώπους», απάντησε.
«Τότε γιατί να μην είναι και η φωτιά επίσης συμβολική», απάντησα.
Τελικά παραδέχτηκε: «Ίσως να μην μπορούμε να αποδείξουμε από τη Βίβλο ότι ο άδης είναι ένας τόπος βασανιστηρίων, αλλά φιλοσοφικά μπορεί να επιβεβαιωθεί το γεγονός αυτό». Αυτό ήταν! Ήταν πια φανερό σε μένα ότι αυτός δεν κατείχε την αλήθεια.
Αργότερα, κάτι παρόμοιο συνέβη όταν μίλησα μ’ έναν Προτεστάντη ιεραπόστολο. Συζήτησα μαζί του το δόγμα της Τριάδας. Μετά από μια μεγάλη συζήτηση, παραδέχτηκε: «Η Βίβλος πράγματι λέει ότι ο Πατέρας είναι μεγαλύτερος από τον Γιο, αλλά εξακολουθώ να προτιμώ να πιστεύω ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός». Η δική μου προτίμηση όμως ήταν να πιστεύω τη Βίβλο! Γνώριζα τώρα ότι εγώ είχα βρει την αλήθεια. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1965, βαφτίστηκα σαν Μάρτυρας του Ιεχωβά.
Χαρά με το να Διδάσκω τους Άλλους
Βρήκα μεγάλη χαρά διδάσκοντας τη Βίβλο στους άλλους, και άρχισα να δαπανώ το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου κάνοντάς το αυτό. Βέβαια, ήταν απαραίτητο να με συνοδεύει κάποιος για να διαβάζει τα εδάφια από τη Βίβλο. Όπως πάντα, ο αγαπητός μου αδελφός Έντι με βοηθούσε να προετοιμάζομαι διαβάζοντας τις εκδόσεις μεγαλόφωνα για χάρη μου.
Τον Απρίλιο του 1966, έγινα τακτικός σκαπανέας (ολοχρόνιος κήρυκας). Ήμουν τόσο ευτυχισμένος που χρησιμοποιούσα τη ζωή μου με τέτοιο αξιόλογο τρόπο! Τέσσερις μήνες αργότερα ο αδελφός μου παντρεύτηκε και σύντομα μετά προσκλήθηκα να γίνω ειδικός σκαπανέας, αφιερώνοντας 150 ώρες κάθε μήνα στο κήρυγμα των καλών νέων. Πώς θα μπορούσα όμως να το κάνω αυτό; Πώς θα μπορούσα να διεξάγω Γραφικές μελέτες μόνος μου;
Όταν εκδόθηκε το 1968 το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή, απομνημόνευσα τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα των 22 κεφαλαίων. Με αυτό τον τρόπο μπόρεσα να χρησιμοποιήσω το βιβλίο στη διδασκαλία άλλων ατόμων. Επίσης απομνημόνευσα τις απαντήσεις στα ερωτήματα των διάφορων άλλων βιβλικών βοηθημάτων μελέτης που εξέδιδε η Εταιρία Σκοπιά. Όταν παρουσιάστηκε το 1978 η έκδοση με τις πολλές εικόνες Το Βιβλίο Μου με τις Βιβλικές Ιστορίες, σύντομα απομνημόνευσα τις σελίδες στις οποίες βρίσκονταν οι εικόνες.
Κατόπιν, όταν εκδόθηκε το 1982 το νέο εικονογραφημένο βοήθημα μελέτης Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη, ανέπτυξα μια παρόμοια μέθοδο διδασκαλίας. Ποτέ δεν έχω δει τις εικόνες, αλλά τις γνωρίζω όλες απ’ έξω, έτσι ώστε να τις εξηγώ όταν διδάσκω στους άλλους. Όταν χρησιμοποιώ το βιβλίο, απλώς μετρώ τις σελίδες μέχρι κάποια ορισμένη φωτογραφία και κατόπιν την εξηγώ. Η μέθοδος αυτή καθιστά πολύ ευκολότερο το να διεξάγω τις Γραφικές μου μελέτες με τη βοήθεια της έκδοσης αυτής.
Παρεμπιπτόντως, αφού άρχισα το ειδικό σκαπανικό αποφάσισα να προσπαθήσω να κάνω τον αδελφό μου Έντι να δεχτεί μια τακτική Γραφική μελέτη μαζί μου. Συμφώνησε, αν και χωρίς μεγάλο ενθουσιασμό. Εκπλάγηκα που είδα ότι ουσιαστικά δεν κατανοούσε τίποτα από όσα υπομονετικά μου διάβαζε όλο αυτό τον καιρό. «Έντι, πώς μπορείς να ξέρεις τόσο λίγα πράγματα σχετικά με τη Βίβλο, όταν μου την διαβάζεις για τόσο πολύ καιρό;» τον ρώτησα μια μέρα. Η απάντησή του ότι το είχε κάνει αυτό απλά για να βοηθήσει εμένα με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι είχα έναν υπέροχο αδελφό. Δεν πέρασε πολύς καιρός ωστόσο, μέχρις ότου άρχισε να εκτιμάει τις πολύτιμες αλήθειες της Βίβλου και έκανε σταθερή πνευματική πρόοδο.
Κίνδυνοι και Ταλαιπωρίες
Όπως θα φαντάζεστε, το να είσαι αόμματος έχει τα προβλήματά του. Αρκετές φορές παρά λίγο να χάσω τη ζωή μου εξαιτίας αυτού! Για παράδειγμα, πήγαινα σπίτι ένα βράδι όταν συνέβη να πέσω πάνω σ’ έναν άνθρωπο. Θυμωμένα αυτός με έσπρωξε από το δρόμο του. Ξαφνικά αισθάνθηκα κάτι σκληρό πάνω στον ώμο μου. Ο γιακάς μου ήταν ανασηκωμένος εξαιτίας του ψυχρού καιρού, κι έτσι δεν μπορούσα να πω τι ήταν. Προσπάθησα να δικαιολογηθώ εξηγώντας ότι ήμουν τυφλός.
Αλλά ο άνθρωπος είχε πιει και δεν μου έδινε καμία προσοχή. Τον αισθάνθηκα να σηκώνει αυτό το κατιτί που ήταν πάνω στον ώμο μου και να λέει με απειλητικό τόνο, «Και τώρα τι λες;» Σήκωσα το κεφάλι μου και ρώτησα, «Τι;» Με αυτό, προφανώς, κατάλαβε ότι ήμουν αληθινά τυφλός και ο τόνος της φωνής του άλλαξε. Κατόπιν κατάλαβα τον κίνδυνο στον οποίο είχα βρεθεί. Το σκληρό αντικείμενο που είχε τοποθετήσει πάνω στον ώμο μου ήταν η λάμα ενός μαχαιριού. Είχε φτάσει πολύ κοντά στο σημείο να μου κόψει το κεφάλι! Δεν είχα δείξει καθόλου φόβο απλώς και μόνο επειδή δεν είχα συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο. Ο άντρας συνέχισε το δρόμο του, και εγώ γύρισα με ασφάλεια σπίτι μου.
Υπήρξαν και άλλες δυσκολίες, αλλά αυτές εξυπηρέτησαν απλώς και μόνο για να μου δείξουν ότι το χέρι του Ιεχωβά δεν έχει σμικρυνθεί. Μέχρι τώρα, είμαστε εφτά στην οικογένειά μας—η μητέρα μου, ο αδελφός μου Έντι, η σύζυγός του και τρία παιδιά και εγώ. Εξαιτίας της έλλειψης εργασίας, ο Έντι αναγκάστηκε να βρει δουλειά σε μια άλλη πόλη, και όλοι εμείς τον συνοδεύσαμε. Ωστόσο, εκεί η εργασιακή κατάσταση ήταν ακόμη χειρότερη. Ο Έντι έχασε την εργασία του και βρέθηκε εκτός εργασίας σχεδόν για ένα χρόνο.
Ευτυχώς, εγώ μπόρεσα να συνεχίσω σαν ειδικός σκαπανέας. Ούτε μια μέρα δεν μας έλειψε η επαρκής τροφή και ο ρουχισμός. Πόσο πολύ εκτίμησα τα λόγια του Ιησού: «Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή»!—Ματθαίος 6:33.
Μια Καρποφόρα Διακονία
Στο πέρασμα των ετών, είχα και άλλες αποδείξεις της ευλογίας του Θεού πάνω στη διακονία μου. Θυμάμαι μια μέρα που επισκέφθηκα το σπίτι μιας Προτεσταντικής οικογένειας και μια συζήτηση γύρω από το δόγμα του πύρινου άδη σύντομα άρχισε. Αυτοί φώναξαν τον πάστορα που ζούσε εκεί κοντά. Ο πάστορας επέμενε ότι η διδασκαλία του ήταν σωστή και η συζήτηση συνεχίστηκε ως εξής:
«Έζησε κάποτε ένας κυβερνήτης των Ίνκας με το όνομα Αταχουάλπα, που πέθανε πριν από πολλά χρόνια», άρχισα. «Αυτός ήταν ειδωλολάτρης και πολύγαμος, και ήταν αδελφοκτόνος. Έτσι λοιπόν πού βρίσκεται η ψυχή του;»
«Τότε λοιπόν θα πρέπει να είναι στον πύρινο άδη», απάντησε ο πάστορας.
«Όμως ο ηγεμόνας αυτός δεν γνώριζε τίποτα για τον αληθινό Θεό. Ποτέ δεν είχε διαβάσει τη Βίβλο ούτε είχε φτάσει να τη γνωρίσει».
«Τότε θα πρέπει να βρίσκεται στον ουρανό», απάντησε.
«Ωστόσο το 1 Κορινθίους 6:9 λέει ότι οι ειδωλολάτρες δεν κληρονομούν τη Βασιλεία του Θεού», απάντησα.
Σιωπή. Μην ακούγοντας καμιά απάντηση, ένας δάσκαλος του γυμνασίου, που συνόδευε τον πάστορα μίλησε και είπε, «Αν ο πάστορας δεν μπορεί να απαντήσει στην ερώτησή σας, τότε τι θα μας λέγατε εσείς; Πού ακριβώς βρίσκεται η ψυχή του Αταχουάλπα;»
Τότε προχώρησα να τους δείξω από τη Βίβλο ότι οι νεκροί δεν έχουν συναίσθηση στον τάφο και ότι ο Θεός έχει καθορίσει χρόνο για ανάσταση και κρίση. (Εκκλησιαστής 9:5, 10· Ιωάννης 5:28, 29· Πράξεις 17:31) Η εξήγηση αποδείχτηκε ότι είχε διαρκές αποτέλεσμα πάνω στον δάσκαλο του σχολείου γιατί αργότερα αυτός, από μόνος του, ζήτησε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τώρα υπηρετεί σαν διακονικός υπηρέτης σε μια από τις εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά εδώ στο Εκουαντόρ.
Η καρδιά μου είναι γεμάτη χαρά, καθώς ολόκληρη η οικογένειά μου είναι τώρα Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο Έντι, η σύζυγός του και η αδελφή της, οι οποίες ετοιμάζονταν να γίνουν καλόγριες, βαφτίστηκαν το 1969. Η μητέρα μου ακολούθησε το 1970. Είμαι πολύ ευγνώμων στην οικογένειά μου, καθώς και στους άλλους Μάρτυρες, για την καλοσύνη τους προς εμένα. Αλλά, πρώτα από όλα, είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά Θεό, που έχει ανοίξει τα μάτια μου (πνευματικά, βέβαια) και έχει δώσει νόημα στη ζωή μου. Με τη βοήθειά του μπόρεσα να ζήσω μια πλήρη ζωή παρά την τυφλότητά μου.—Όπως το αφηγήθηκε ο Ροντρίγκο Βάκα.
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 23]
«Αν υπήρχε Θεός, δεν θα είχα χάσει το χέρι μου ή τα μάτια μου!» αναφωνούσα με πίκρα
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 25]
Αποστηθίζοντας όλες τις απαντήσεις και τις σελίδες στις οποίες βρίσκονται οι εικόνες, μπορώ να διεξάγω Γραφικές μελέτες
[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 25]
Ρώτησα, ‘Πού βρίσκεται η ψυχή του Αταχουάλπα, ενός ειδωλολάτρη και πολύγαμου;’
[Εικόνα στη σελίδα 24]
Βρίσκω μεγάλη χαρά να διδάσκω τη Βίβλο στους άλλους