Αν και οι Γραφές δεν εξηγούν με λεπτομέρειες πώς γινόταν τότε ο κάθε διορισμός, έχουμε ωστόσο κάποιες ενδείξεις σχετικά με αυτό. Διαβάζουμε πως, όταν ο Παύλος και ο Βαρνάβας επέστρεφαν από το πρώτο ιεραποστολικό τους ταξίδι, «διόρισαν . . . πρεσβυτέρους σε κάθε εκκλησία και, αφού προσευχήθηκαν με νηστείες, τους εμπιστεύτηκαν στον Ιεχωβά, στον οποίο είχαν πιστέψει». (Πράξ. 14:23) Χρόνια αργότερα, ο Παύλος έγραψε στον περιοδεύοντα συνεργάτη του, τον Τίτο: «Γι’ αυτόν το λόγο σε άφησα στην Κρήτη, για να διορθώσεις τα πράγματα που παρουσίαζαν ελλείψεις και να κάνεις διορισμούς πρεσβυτέρων στη μια πόλη μετά την άλλη, όπως εγώ σου παρήγγειλα». (Τίτο 1:5) Παρόμοια εξουσία φαίνεται ότι είχε λάβει και ο Τιμόθεος, ο οποίος περιόδευε συχνά με τον απόστολο Παύλο. (1 Τιμ. 5:22) Σαφώς, λοιπόν, αυτοί οι διορισμοί γίνονταν από περιοδεύοντες επισκόπους, όχι από τους αποστόλους και τους πρεσβυτέρους στην Ιερουσαλήμ.

Με αυτό το Γραφικό προηγούμενο υπόψη, το Κυβερνών Σώμα των Μαρτύρων του Ιεχωβά έχει προσαρμόσει τον τρόπο με τον οποίο διορίζονται οι πρεσβύτεροι και οι διακονικοί υπηρέτες. Από την 1η Σεπτεμβρίου του 2014, οι διορισμοί γίνονται ως εξής: Κάθε επίσκοπος περιοχής εξετάζει με προσοχή τις συστάσεις που γίνονται στην περιοχή του. Καθώς επισκέπτεται τις εκκλησίες, θα προσπαθεί να γνωριστεί με όσους συστήνονται για διορισμό, βγαίνοντας μαζί τους στο έργο αν είναι δυνατόν. Αφού συζητήσει τις συστάσεις με το τοπικό πρεσβυτέριο, ο επίσκοπος περιοχής έχει την ευθύνη να κάνει τους διορισμούς των πρεσβυτέρων και των διακονικών υπηρετών στις εκκλησίες της περιοχής του. Με αυτόν τον τρόπο, η όλη διευθέτηση είναι πιο κοντά στο πρότυπο του πρώτου αιώνα.