Αυτό ακριβώς συνέβη. Στις αρχές του τέταρτου αιώνα, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τη «Χριστιανική» θρησκεία της εποχής του για να ενώσει τη διασπασμένη αυτοκρατορία του. Με αυτόν το σκοπό υπόψη, παραχώρησε στους καθ’ ομολογία Χριστιανούς θρησκευτική ελευθερία και μεταβίβασε μερικά από τα προνόμια του ειδωλολατρικού ιερατείου στη δική τους τάξη του κλήρου. Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica) δηλώνει: «Ο Κωνσταντίνος έβγαλε την εκκλησία από την απομόνωσή της από τον κόσμο προκειμένου εκείνη να αναλάβει κοινωνικές ευθύνες, και βοήθησε την εκκλησία να κερδίσει την ειδωλολατρική κοινωνία».

Το σημείο στροφής ήρθε στις αρχές του τέταρτου αιώνα με τη λεγόμενη μεταστροφή στη Χριστιανοσύνη του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Α΄. Σχετικά με αυτή τη «μεταστροφή», το γαλλικό έργο Τέο—Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια (Théo—Nouvelle encyclopédie catholique) δηλώνει: «Ο Κωνσταντίνος ισχυριζόταν ότι ήταν Χριστιανός αυτοκράτορας. Στην πραγματικότητα, βαφτίστηκε όταν ήταν ετοιμοθάνατος». Ωστόσο, το 313 Κ.Χ., ο Κωνσταντίνος και ο συναυτοκράτοράς του, ο Λικίνιος, εξέδωσαν ένα διάταγμα το οποίο έδινε θρησκευτική ελευθερία τόσο στους Χριστιανούς όσο και στους ειδωλολάτρες. Η Νέα Καθολική Εγκυκλοπαίδεια (New Catholic Encyclopedia) δηλώνει: «Η επέκταση από μέρους του Κωνσταντίνου της ελευθερίας λατρείας ώστε να συμπεριλάβει τους Χριστιανούς, η οποία υποδήλωνε ότι η Χριστιανοσύνη αναγνωριζόταν επίσημα ως ρελίγκιο λίκιτα [νόμιμη θρησκεία] παράλληλα με την ειδωλολατρία, ήταν μια επαναστατική πράξη».

Ωστόσο, Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica) διακηρύττει: «Αυτός [ο Κωνσταντίνος] δεν έκανε τη Χριστιανοσύνη θρησκεία της αυτοκρατορίας». Ο Γάλλος ιστορικός Ζαν-Ρεμί Παλάνκ, μέλος του Γαλλικού Ινστιτούτου, γράφει: «Το Ρωμαϊκό Κράτος . . . παρέμεινε, ωστόσο, επίσημα ειδωλολατρικό. Μάλιστα ο Κωνσταντίνος, όταν προσχώρησε στη θρησκεία του Χριστού, δεν έβαλε ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση». Ο καθηγητής Έρνεστ Μπάρκερ δήλωσε στο έργο Η Κληρονομιά της Ρώμης (The Legacy of Rome): «[Η νίκη του Κωνσταντίνου] δεν κατέληξε στην άμεση εγκαθίδρυση της Χριστιανοσύνης ως θρησκείας του Κράτους. Ο Κωνσταντίνος ήταν ικανοποιημένος με το να αναγνωρίζει τη Χριστιανοσύνη ως ένα από τα είδη δημόσιας λατρείας της αυτοκρατορίας. Για τα επόμενα εβδομήντα χρόνια εκτελούνταν επίσημα στη Ρώμη οι παλιές ειδωλολατρικές τελετουργίες».

Έτσι, τώρα η «Χριστιανοσύνη» αποτελούσε μια νόμιμη θρησκεία στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.