Ο ΠΙΤΕΡ είχε προχωρήσει στις σπουδές του στην ιατρική όταν το άγγελμα της σωτηρίας από την Αγία Γραφή αιχμαλώτισε το ενδιαφέρον του. Όταν αποφοίτησε και άρχισε να εργάζεται ως γιατρός σε κάποιο νοσοκομείο, οι ανώτεροί του συνεχώς τον ενθάρρυναν να ειδικευτεί ως νευροχειρουργός. Αυτή ήταν μια ευκαιρία από την οποία πολλοί νέοι γιατροί δεν θα δίσταζαν να επωφεληθούν.

Ο Πίτερ,a όμως, αποφάσισε να εγκαταλείψει αυτή την ευκαιρία. Γιατί; Μήπως του έλειπε απλώς η απαιτούμενη φιλοδοξία και εσωτερική ώθηση; Όχι, διότι ο Πίτερ πράγματι εξέτασε αυτή την προσφορά με προσοχή. Από τότε που έγινε αφιερωμένος, βαφτισμένος Μάρτυρας του Ιεχωβά, η επιθυμία του ήταν να αφιερώνει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στις διάφορες πτυχές της Χριστιανικής διακονίας. Όταν θα αποκτούσε τα προσόντα του νευροχειρουργού, συλλογίστηκε, το επάγγελμά του θα απορροφούσε ολοένα και περισσότερο από το χρόνο και τις δυνάμεις του. Άραγε, ήταν ανόητος που εγκατέλειψε αυτή την ξεχωριστή προοπτική ή μήπως ήταν σοφός;

Ο Πίτερ—ο νεαρός που αναφέρθηκε στην αρχή—σκέφτηκε προσεκτικά την απόφασή του και αξιολόγησε τις επιλογές του. Αναγνώρισε ότι δεν θα ήταν εσφαλμένο να σπουδάσει με σκοπό να γίνει νευροχειρουργός. Αλλά τι ήταν πιο σημαντικό για αυτόν; Ήταν η δραστηριότητά του στη Χριστιανική διακονία, έχοντας υπόψη το επείγον αυτού του έργου. Συγχρόνως, είχε και κάποιες υποχρεώσεις να εκπληρώνει. Ήταν παντρεμένος και έπρεπε να συντηρεί τη γυναίκα του, η οποία συμμετέχει στο ολοχρόνιο έργο κηρύγματος. (1 Τιμόθεο 5:8) Ο Πίτερ είχε επίσης μερικά χρέη να εξοφλήσει σε σχέση με τη μόρφωσή του. Τι αποφάσισε, λοιπόν, να κάνει;

Ο Πίτερ αποφάσισε να ειδικευτεί στην ακτινολογία και να κάνει υπερηχογραφήματα. Αυτή η ειδικότητα θα περιλάμβανε ένα φυσιολογικό ωράριο εργασίας. Επίσης, θα λάβαινε την εκπαίδευσή του στη διάρκεια των κανονικών εργάσιμων ωρών. Βέβαια, μερικοί μπορεί να θεωρούν ότι μια τέτοια θέση δίνει λιγότερο γόητρο, όμως αυτή θα του άφηνε περισσότερο χρόνο για να τον αφιερώνει σε πνευματικές επιδιώξεις.

Ένας ακόμη παράγοντας υποκίνησε τον Πίτερ να πάρει την απόφασή του. Χωρίς να κατακρίνει άλλους που μπορεί να αποφάσιζαν διαφορετικά, γνώριζε ότι η υπερβολική ανάμειξη σε κοσμικά ζητήματα εγκυμονεί κάποιους κινδύνους για το Χριστιανό. Μπορεί να γίνει αιτία να παραμελεί τις πνευματικές του ευθύνες. Αυτό φαίνεται παραστατικά από ένα ακόμη παράδειγμα το οποίο έχει σχέση με το θέμα της εργασίας.