9. (α) Πώς έχει κάνει υπομονή το χρισμένο υπόλοιπο, και με ποιο αποτέλεσμα; (β) Ποιο πράγμα έχει αποτελέσει κίνητρο για να συνεχίζουμε πιστά στη θεϊκή υπηρεσία;

⁹ Στους πιο σύγχρονους καιρούς, οι χρισμένοι Χριστιανοί που υπηρετούσαν τον Θεό πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ήξεραν ότι το 1914 θα σημείωνε το τέλος των Καιρών των Εθνών, και πολλοί από αυτούς περίμεναν να λάβουν την ουράνια ανταμοιβή τους σε εκείνο το αξιοσημείωτο έτος. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Όπως δείχνουν τώρα τα γεγονότα, είχαν μπροστά τους ολόκληρες δεκαετίες. Στη διάρκεια αυτής της μη αναμενόμενης επιμήκυνσης της επίγειας πορείας της ζωής τους, αυτοί υποβλήθηκαν σε εξαγνισμό από το χέρι του Ιεχωβά Θεού. (Ζαχαρίας 13:9· Μαλαχίας 3:2, 3) Η συνεχής υπομονή απεργάστηκε τη βελτίωσή τους. Ως δούλοι του Ιεχωβά, χάρηκαν που προσδιορίστηκαν ως ο λαός για το όνομά του. (Ησαΐας 43:10-12· Πράξεις 15:14) Σήμερα, έχοντας περάσει μέσα από δύο παγκόσμιους πολέμους και από πολυάριθμες μικρότερες συγκρούσεις, νιώθουν συγκίνηση καθώς βοηθούνται στην εξάπλωση των καλών νέων από έναν αυξανόμενο πολύ όχλο άλλων προβάτων, ο οποίος αριθμεί τώρα τέσσερα εκατομμύρια και πλέον άτομα.

14. Γιατί δεν θα πρέπει να σκεφτούμε ότι η δοκιμή της υπομονής είναι ατέλειωτη και η ανταμοιβή ένα άπιαστο όνειρο;

¹⁴ Ήδη, το χρισμένο υπόλοιπο έχει δει 77 χρόνια να περνάνε από το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914, όταν μερικοί από αυτούς περίμεναν την ενδόξαση της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας στον ουρανό. Για πόσο καιρό ακόμη θα πρέπει να περιμένει το υπόλοιπο δεν γνωρίζουμε. Μήπως, λοιπόν, θα πρέπει να κλονιστούμε και να σκεφτούμε ότι η αναμονή είναι ατέλειωτη και η ανταμοιβή ένα άπιαστο όνειρο; Όχι! Αυτό δεν θα δικαίωνε ποτέ την κυριαρχία του Θεού ούτε θα τιμούσε το όνομά του. Εκείνος δεν θα δικαιωνόταν μπροστά στον κόσμο, όπως θα δικαιωθεί όταν θα μας δώσει τη νίκη και το συνεπαγόμενο βραβείο της αιώνιας ζωής. Άσχετα με το μήκος του χρόνου, το υπόλοιπο, μαζί με τους πιστούς προβατοειδείς συντρόφους τους, είναι αποφασισμένοι να περιμένουν τον Ιεχωβά να ενεργήσει στο δικό του καιρό. Δείχνοντας τέτοια υποδειγματική εμμονή, ακολουθούν την πορεία του Αβραάμ.—Ρωμαίους 8:23-25.