Υπομονή που Κερδίζει τη Νίκη

«Έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν».—ΕΒΡΑΙΟΥΣ 10:36.

1. Γιατί είναι απολύτως απαραίτητη η υπομονή για τον καθένα που υπηρετεί τον Ιεχωβά Θεό σήμερα;

ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ αυτός ο κόσμος βρίσκεται υπό την εξουσία ενός στασιαστικού θεού. Ο αόρατος άρχοντάς του, ο Σατανάς ο Διάβολος, συγκεντρώνει όλες τις προσπάθειές του στο να εναντιώνεται στον Ιεχωβά και να μάχεται ενάντια στη δικαίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας του Ιεχωβά από τη Μεσσιανική Βασιλεία. Λόγω αυτού του γεγονότος, είναι αναπόφευκτο ότι οποιοσδήποτε αφιερώνεται στον Θεό και παίρνει το δικό Του μέρος στο ζήτημα της κυριαρχίας θα υφίσταται συνεχή εναντίωση από αυτόν τον κόσμο. (Ιωάννης 15:18-20· 1 Ιωάννου 5:19) Συνεπώς, ο καθένας από εμάς πρέπει να ενδυναμωθεί ώστε να υπομείνει έως ότου αυτός ο κόσμος υποστεί ολοκληρωτική ήττα στον Αρμαγεδδώνα. Για να είμαστε ανάμεσα στους νικηφόρους ανθρώπους του Θεού οι οποίοι υπερνικούν τον κόσμο με την πίστη και την ακεραιότητά τους, πρέπει να εμμείνουμε ακλόνητα μέχρι το τέλος. (1 Ιωάννου 5:4) Πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό;

2, 3. Γιατί είναι ο Ιεχωβά Θεός και ο Ιησούς Χριστός τα μεγαλύτερα παραδείγματα υπομονής;

² Καταρχήν, μπορούμε να αποβλέπουμε για ενθάρρυνση σε δυο εξαιρετικά παραδείγματα υπομονής. Ποια είναι αυτά τα παραδείγματα; Ένα παράδειγμα είναι ο Ιησούς Χριστός, ο «πρωτότοκος πάσης κτίσεως», ο οποίος έχει εμμείνει πιστά στην υπηρεσία του Θεού από τότε που ήρθε σε ύπαρξη, σε κάποια άγνωστη στιγμή του παρελθόντος. Με την επιμονή του στο να υπηρετεί πιστά τον Θεό, ο Ιησούς αποτέλεσε παράδειγμα για όλα τα νοήμονα πλάσματα τα οποία ήρθαν αργότερα σε ύπαρξη στον ουρανό και στη γη. (Κολοσσαείς 1:15, 16) Ωστόσο, το μεγαλύτερο παράδειγμα υπομονής είναι ο Ιεχωβά Θεός, ο οποίος έχει επί μακρόν υπομείνει το στασιασμό εναντίον της παγκόσμιας κυριαρχίας Του και θα συνεχίσει να το κάνει αυτό έως ότου ενεργήσει για να τακτοποιήσει το ζήτημα της κυριαρχίας οριστικά.

³ Ο Ιεχωβά έχει υπομείνει με υποδειγματικό τρόπο σε ζητήματα στα οποία περιλαμβάνονται η αξιοπρέπειά του και τα βαθύτερα προσωπικά του αισθήματα. Έχει συγκρατηθεί ενόψει μεγάλων προκλήσεων και περιορίζοντας τον εαυτό του δεν έχει ενεργήσει εναντίον εκείνων οι οποίοι τον υβρίζουν—περιλαμβανομένου και του Σατανά του Διαβόλου. Είμαστε ευγνώμονες για την υπομονή και το έλεος του Θεού. Χωρίς αυτά, δεν θα είχαμε απολαύσει την ύπαρξή μας ούτε για ελάχιστο. Πράγματι, ο ίδιος ο Ιεχωβά Θεός έχει γίνει ασύγκριτα ξεχωριστός λόγω της υπομονής του.

4, 5. (α) Πώς δείχνει το παράδειγμα του Παύλου σχετικά με τον κεραμέα την υπομονή και το έλεος του Θεού; (β) Πώς θα αποδειχτεί ότι το έλεος του Θεού δεν εκδηλώνεται μάταια;

⁴ Ο απόστολος Παύλος τονίζει τόσο την υπομονή όσο και το έλεος του Θεού όταν λέει: «Δεν έχει εξουσίαν ο κεραμεύς του πηλού, από του αυτού μίγματος να κάμη άλλο μεν σκεύος εις τιμήν, άλλο δε εις ατιμίαν; Τι δε, αν ο Θεός, θέλων [μολονότι ήθελε, ΜΝΚ] να δείξη την οργήν αυτού και να κάμη γνωστήν την δύναμιν αυτού, υπέφερε μετά πολλής μακροθυμίας σκεύη οργής κατεσκευασμένα εις απώλειαν, και δια να γνωστοποιήση τον πλούτον της δόξης αυτού επί σκεύη ελέους, τα οποία προητοίμασεν εις δόξαν, ημάς τους οποίους εκάλεσεν ουχί μόνον εκ των Ιουδαίων αλλά και εκ των εθνών;»—Ρωμαίους 9:21-24.

⁵ Όπως δείχνουν αυτά τα λόγια, κατά την τωρινή περίοδο της υπομονής του, ο Ιεχωβά προχωράει προς την εκπλήρωση του ένδοξου σκοπού του και δείχνει έλεος σε ορισμένα ανθρώπινα σκεύη. Προετοιμάζει αυτά τα σκεύη για αιώνια δόξα, κι έτσι ανατρέπει τους πονηρούς σκοπούς του μεγάλου του εναντιουμένου, του Σατανά του Διαβόλου, και όλων των συνεργατών του Σατανά. Δεν έχουν αποδειχτεί όλα τα ανθρώπινα όντα σκεύη οργής που αξίζουν καταστροφή. Αυτό δίνει καλή μαρτυρία για την υπομονετική εγκαρτέρηση του Παντοδύναμου Θεού. Το έλεός του δεν θα αποδειχτεί μάταιο. Θα έχει ως αποτέλεσμα (1) μια ένδοξη Βασιλική οικογένεια στους ουρανούς υπό τον αγαπημένο Γιο του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, και (2) μια αποκαταστημένη και τελειοποιημένη φυλή ανθρώπινων πλασμάτων σε μια παραδεισένια γη, που όλοι τους θα είναι κληρονόμοι αιώνιας ζωής.

Υπομονή Μέχρι το Τέλος

6. (α) Γιατί δεν μπορούν οι Χριστιανοί να αποφύγουν τη δοκιμή της υπομονής; (β) Ποια έννοια ενέχει συνήθως η λέξη υπομονή;

⁶ Με μια τέτοια θαυμάσια ελπίδα μπροστά μας, τα παρακάτω ενισχυτικά λόγια του Ιησού θα πρέπει να ηχούν στα αφτιά μας συνεχώς: «Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή». (Ματθαίος 24:13) Είναι σημαντικό να έχει κανείς ένα καλό ξεκίνημα στην πορεία του ως Χριστιανός μαθητής. Αλλά εκείνο που μετράει τελικά είναι το πώς θα υπομείνουμε, το πόσο καλά τελειώνουμε την πορεία. Ο απόστολος Παύλος το τόνισε αυτό όταν είπε: «Έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού και να λάβητε την επαγγελίαν». (Εβραίους 10:36) Η λέξη υπομονή, που χρησιμοποιείται εδώ, ενέχει συνήθως την έννοια της υπομονής με θάρρος, σταθερότητα ή εγκαρτέρηση, η οποία δεν χάνει την ελπίδα μπροστά στα εμπόδια, στους διωγμούς, στις δοκιμασίες και στους πειρασμούς. Αν ελπίζουμε να κερδίσουμε την τελική σωτηρία, πρέπει να υποβληθούμε σε δοκιμή της υπομονής ως μέρος της απαραίτητης προετοιμασίας γι’ αυτή τη σωτηρία.

7. Ποια αυταπάτη πρέπει να αποφύγουμε, και ποιων το παράδειγμα θα μας βοηθήσει να υπομείνουμε;

⁷ Δεν θα πρέπει να αυταπατηθούμε με την αυτάρεσκη ιδέα ότι μπορούμε να περάσουμε τη δοκιμή στα γρήγορα. Προκειμένου να τακτοποιηθούν οριστικά τα ζητήματα της παγκόσμιας κυριαρχίας και της ακεραιότητας του ανθρώπου, ο Ιεχωβά δεν λυπήθηκε τον εαυτό του. Έχει υπομείνει δυσάρεστα πράγματα αν και θα μπορούσε να τα εξαφανίσει μέσα σε μια στιγμή. Ο Ιησούς Χριστός ήταν επίσης υπόδειγμα υπομονής. (1 Πέτρου 2:21· παράβαλε Ρωμαίους 15:3-5.) Με αυτά τα λαμπρά παραδείγματα μπροστά μας, ασφαλώς είμαστε κι εμείς πρόθυμοι να υπομείνουμε μέχρι το τέλος.—Εβραίους 12:2, 3.

Ένα Αναγκαίο Προσόν

8. Ποια ιδιότητα που χρειαζόμαστε όλοι εμείς εκδήλωνε ο απόστολος Παύλος;

⁸ Κανένας δούλος του Θεού, ακόμα και από αρχαιοτάτων χρόνων, δεν έχει εξαιρεθεί από την ανάγκη που υπάρχει να αποδείξει την ακεραιότητά του μέσω υπομονής. Πολλά εξέχοντα άτομα της Βιβλικής ιστορίας, τα οποία παρέμειναν πιστά μέχρι θανάτου και κρίθηκαν κατάλληλα για αιώνια ζωή στους ουρανούς, χρειάστηκε να αποδείξουν τη σταθερότητά τους. Για παράδειγμα, ο πρώην Φαρισαίος, ο Σαούλ από την Ταρσό, είπε στους Κορινθίους: «Εις ουδέν υπήρξα κατώτερος των πρωτίστων αποστόλων, αν και ήμαι μηδέν. Τα μεν σημεία του αποστόλου ενηργήθησαν μεταξύ σας εν πάση υπομονή, δια θαυμάτων και τεραστίων και δυνάμεων». (2 Κορινθίους 12:11, 12) Παρά το βάρος του έργου, ο Παύλος εκτιμούσε τη διακονία του τόσο πολύ, ώστε υπέμεινε πολλά και προσπαθούσε ειλικρινά να μη φέρει μομφή πάνω της.—2 Κορινθίους 6:3, 4, 9.

9. (α) Πώς έχει κάνει υπομονή το χρισμένο υπόλοιπο, και με ποιο αποτέλεσμα; (β) Ποιο πράγμα έχει αποτελέσει κίνητρο για να συνεχίζουμε πιστά στη θεϊκή υπηρεσία;

⁹ Στους πιο σύγχρονους καιρούς, οι χρισμένοι Χριστιανοί που υπηρετούσαν τον Θεό πριν από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ήξεραν ότι το 1914 θα σημείωνε το τέλος των Καιρών των Εθνών, και πολλοί από αυτούς περίμεναν να λάβουν την ουράνια ανταμοιβή τους σε εκείνο το αξιοσημείωτο έτος. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Όπως δείχνουν τώρα τα γεγονότα, είχαν μπροστά τους ολόκληρες δεκαετίες. Στη διάρκεια αυτής της μη αναμενόμενης επιμήκυνσης της επίγειας πορείας της ζωής τους, αυτοί υποβλήθηκαν σε εξαγνισμό από το χέρι του Ιεχωβά Θεού. (Ζαχαρίας 13:9· Μαλαχίας 3:2, 3) Η συνεχής υπομονή απεργάστηκε τη βελτίωσή τους. Ως δούλοι του Ιεχωβά, χάρηκαν που προσδιορίστηκαν ως ο λαός για το όνομά του. (Ησαΐας 43:10-12· Πράξεις 15:14) Σήμερα, έχοντας περάσει μέσα από δύο παγκόσμιους πολέμους και από πολυάριθμες μικρότερες συγκρούσεις, νιώθουν συγκίνηση καθώς βοηθούνται στην εξάπλωση των καλών νέων από έναν αυξανόμενο πολύ όχλο άλλων προβάτων, ο οποίος αριθμεί τώρα τέσσερα εκατομμύρια και πλέον άτομα. Ο πνευματικός παράδεισος που απολαμβάνουν έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρη τη γη, ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα νησιά. Αυτή η ευνοϊκή μεταχείριση, την οποία εκτιμούμε όλο και πιο πολύ όσο περισσότερο ζούμε, έχει αποτελέσει κίνητρο για να συνεχίζουμε πιστά στη θεϊκή υπηρεσία έως ότου το θέλημα και ο σκοπός του Ιεχωβά εκπληρωθούν πλήρως.

10. Προκειμένου να μην υπάρξει καμιά αδυναμία από μέρους μας, τι χρειαζόμαστε τακτικά;

¹⁰ Εφόσον η ανταμοιβή μας εξαρτάται από τη σταθερότητά μας, χρειάζεται να λαβαίνουμε συνεχώς προτροπή σε αυτό το ζωτικό ζήτημα. (1 Κορινθίους 15:58· Κολοσσαείς 1:23) Προκειμένου να μην υπάρξει καμιά αδυναμία στο λαό του Ιεχωβά, πρέπει να δεχόμαστε τακτικά ενθάρρυνση να εμμένουμε στην αλήθεια και στο πολύτιμο προνόμιο που έχουμε να βοηθούμε στην εξάπλωση της αλήθειας, όπως ακριβώς δέχονταν και οι νεοϊδρυμένες εκκλησίες τον πρώτο αιώνα από τις επανεπισκέψεις του Παύλου και του Βαρνάβα. (Πράξεις 14:21, 22) Ας είμαστε σταθερά και οριστικά αποφασισμένοι, όπως το έθεσε ο απόστολος Ιωάννης, να παραμείνει μαζί μας η αλήθεια, ‘και να είναι μαζί μας στον αιώνα’.—2 Ιωάννου 2.

Περιμένουμε με Ακλόνητη Υπομονή

11. Ποιος φαίνεται ότι είναι ο κανόνας του Θεού για τους δούλους του, και πώς φάνηκε αυτό στην περίπτωση του Ιωσήφ;

¹¹ Απαιτείται χρόνος για να ολοκληρωθεί η δοκιμή στην οποία υποβαλλόμαστε. (Ιακώβου 1:2-4) Περιμένετε! Περιμένετε! Περιμένετε! Αυτό φαίνεται ότι ήταν ο κανόνας του Θεού για τους δούλους του της αρχαίας εποχής όταν αυτοί δοκιμάζονταν όσον αφορά την αποφασιστικότητά τους να συνεχίσουν στην πίστη. Αλλά η αναμονή, στο τέλος, πάντοτε έφερνε ανταμοιβές σε εκείνους τους πιστούς δούλους. Ο Ιωσήφ, για παράδειγμα, χρειάστηκε να περιμένει 13 χρόνια ως δούλος και ως φυλακισμένος, αλλά αυτή η εμπειρία εξάγνισε την προσωπικότητά του.—Ψαλμός 105:17-19, ΜΝΚ.

12, 13. (α) Με ποιον τρόπο ήταν ο Αβραάμ παράδειγμα πιστής υπομονής; (β) Με ποια έννοια παρουσιάζονται ως υπόδειγμα για εμάς η πίστη και η υπομονή του Αβραάμ;

¹² Ο Αβραάμ ήταν ήδη 75 ετών όταν τον κάλεσε ο Θεός να βγει από την Ουρ των Χαλδαίων για να πάει στη Γη της Επαγγελίας. Ήταν περίπου 125 ετών όταν έλαβε την ένορκη επιβεβαίωση της υπόσχεσης του Θεού—πράγμα που συνέβη αμέσως αφού ο Αβραάμ έδειξε τη δύναμη της πίστης του με το να φτάσει στο σημείο να προσφέρει τον αγαπημένο του γιο, τον Ισαάκ, σταματώντας μόνο όταν ο άγγελος του Ιεχωβά συγκράτησε το χέρι του και απέτρεψε τη θυσία. (Γένεσις 22:1-18) Πενήντα χρόνια ήταν πολύς καιρός για να περιμένει ο Αβραάμ ως πάροικος σε μια ξένη γη, αλλά αυτός ενέμεινε 50 ακόμη χρόνια, μέχρι που πέθανε σε ηλικία 175 ετών. Όλο αυτό το διάστημα, ο Αβραάμ ήταν ένας πιστός μάρτυρας και προφήτης του Ιεχωβά Θεού.—Ψαλμός 105:9-15.

¹³ Η πίστη και η υπομονή του Αβραάμ παρουσιάζονται ως υπόδειγμα σε όλους τους δούλους του Θεού που θέλουν να λάβουν τις υποσχεμένες ευλογίες μέσω του Ιησού Χριστού, του Σπέρματος του Αβραάμ. (Εβραίους 11:8-10, 17-19) Σχετικά με αυτόν, διαβάζουμε στα εδάφια Εβραίους 6:11-15: «Επιθυμούμεν δε να δεικνύη έκαστος υμών την αυτήν σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος μέχρι τέλους [την ίδια φιλοπονία ώστε να έχει την πλήρη διαβεβαίωση της ελπίδας μέχρι το τέλος, ΜΝΚ], δια να μη γείνητε νωθροί, αλλά μιμηταί των δια πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας. Διότι ο Θεός, δίδων επαγγελίαν εις τον Αβραάμ, επειδή δεν είχε να ομόση εις ουδένα μεγαλήτερον, ώμοσεν εις εαυτόν, λέγων· Βεβαίως ευλογών θέλω σε ευλογήσει και πληθύνων θέλω σε πληθύνει· και ούτω προσμείνας με υπομονήν, απήλαυσε την επαγγελίαν».

14. Γιατί δεν θα πρέπει να σκεφτούμε ότι η δοκιμή της υπομονής είναι ατέλειωτη και η ανταμοιβή ένα άπιαστο όνειρο;

¹⁴ Ήδη, το χρισμένο υπόλοιπο έχει δει 77 χρόνια να περνάνε από το τέλος των Καιρών των Εθνών το 1914, όταν μερικοί από αυτούς περίμεναν την ενδόξαση της αληθινής Χριστιανικής εκκλησίας στον ουρανό. Για πόσο καιρό ακόμη θα πρέπει να περιμένει το υπόλοιπο δεν γνωρίζουμε. Μήπως, λοιπόν, θα πρέπει να κλονιστούμε και να σκεφτούμε ότι η αναμονή είναι ατέλειωτη και η ανταμοιβή ένα άπιαστο όνειρο; Όχι! Αυτό δεν θα δικαίωνε ποτέ την κυριαρχία του Θεού ούτε θα τιμούσε το όνομά του. Εκείνος δεν θα δικαιωνόταν μπροστά στον κόσμο, όπως θα δικαιωθεί όταν θα μας δώσει τη νίκη και το συνεπαγόμενο βραβείο της αιώνιας ζωής. Άσχετα με το μήκος του χρόνου, το υπόλοιπο, μαζί με τους πιστούς προβατοειδείς συντρόφους τους, είναι αποφασισμένοι να περιμένουν τον Ιεχωβά να ενεργήσει στο δικό του καιρό. Δείχνοντας τέτοια υποδειγματική εμμονή, ακολουθούν την πορεία του Αβραάμ.—Ρωμαίους 8:23-25.

15. (α) Ποιο είναι το σύνθημά μας, και στη διάρκεια ποιων εμπειριών μάς έχει στηρίξει με θριαμβευτικό τρόπο ο Θεός; (β) Ποια προτροπή του Παύλου παραμένει κατάλληλη για τις μέρες μας;

¹⁵ Το σύνθημα, λοιπόν, εξακολουθεί να είναι η ακλόνητη υπομονή στην εκτέλεση του θελήματος του Θεού. (Ρωμαίους 2:6, 7) Στο παρελθόν, αυτός μας έχει στηρίξει στη διάρκεια σοβαρών παθημάτων, όπως φυλακίσεων και στρατοπέδων συγκέντρωσης, και με θριαμβευτικό τρόπο μας έχει διασώσει από αυτά προς δόξα του ονόματος και του σκοπού του.a Στη διάρκεια του καιρού που απομένει ακόμη ως την ολοκλήρωση της δοκιμής μας, ο Ιεχωβά θα συνεχίσει να κάνει το ίδιο. Η προτροπή του Παύλου παραμένει κατάλληλη για τις μέρες μας: «Επειδή έχετε ανάγκη από σταθερή υπομονή και εγκαρτέρηση, προκειμένου να εκτελέσετε και να επιτελέσετε πλήρως το θέλημα του Θεού, κι έτσι να λάβετε και να κερδίσετε και να απολαύσετε στο πλήρες αυτό που έχει δοθεί ως υπόσχεση».—Εβραίους 10:36, Ολοκληρωμένη Βίβλος (The Amplified Bible)· Ρωμαίους 8:37.

16. Γιατί δεν θα πρέπει να θεωρούμε ότι η αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά είναι με περιορισμούς ή με επιφυλάξεις;

¹⁶ Επομένως, για όσο διάστημα ο Ιεχωβά έχει κάποιο έργο να κάνουμε μέσα σε αυτόν τον πονηρό κόσμο, εμείς, ακολουθώντας το παράδειγμα του Ιησού, θέλουμε να ενασχοληθούμε σε αυτό το έργο έως ότου τελειώσει. (Ιωάννης 17:4) Η αφιέρωσή μας στον Ιεχωβά δεν έγινε υπό τον όρο ότι θα τον υπηρετούσαμε για λίγο μόνο και κατόπιν θα ερχόταν ο Αρμαγεδδών. Η αφιέρωσή μας ήταν για πάντα. Το έργο του Θεού για εμάς δεν θα τελειώσει με τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνα. Ωστόσο, μόνο αφού επιτελέσουμε το έργο που πρέπει να γίνει πριν από τον Αρμαγεδδώνα θα δούμε τα σπουδαία πράγματα που θα έρθουν μετά το μεγάλο εκείνον πόλεμο. Κατόπιν, μαζί με το ευτυχές προνόμιο που θα έχουμε να συνεχίζουμε να κάνουμε το έργο του, θα ανταμειφθούμε με τις ευλογίες που περιμένουμε τόσο καιρό και τις οποίες αυτός έχει υποσχεθεί.—Ρωμαίους 8:32.

Η Αγάπη για τον Θεό μάς Βοηθάει να Υπομένουμε

17, 18. (α) Σε καιρούς πίεσης, τι θα μας βοηθήσει να υπομείνουμε με την επιδοκιμασία του Θεού; (β) Τι θα μας βοηθήσει να κερδίσουμε τη νίκη, και τι δεν λέμε σχετικά με τον καιρό που απομένει;

¹⁷ Ίσως, όταν οι καιροί είναι πιεστικοί, να ρωτάμε: ‘Πώς είναι δυνατόν να υπομείνουμε άλλο;’ Η απάντηση; Με το να αγαπάμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά, τη διάνοια, την ψυχή και τη δύναμη. «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται· πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει». (1 Κορινθίους 13:4, 7, 8) Αν δεν υπομένουμε από αγάπη για τον Θεό, η υπομονή μας δεν έχει αξία. Αλλά αν υπομένουμε κάτω από τα βάρη μας λόγω της αφοσίωσής μας στον Ιεχωβά, τότε η υπομονή μας έχει ως αποτέλεσμα να βαθαίνει η αγάπη μας γι’ αυτόν. Η αγάπη για τον Θεό, τον Πατέρα του, έδωσε την ικανότητα στον Ιησού να υπομείνει. (Ιωάννης 14:30, 31· Εβραίους 12:2, ΜΝΚ) Αν το πραγματικό μας κίνητρο είναι η αγάπη για τον Θεό, τον Πατέρα μας, υπάρχει κάτι που δεν θα μπορέσουμε να υπομείνουμε;

¹⁸ Η ακλόνητη αγάπη μας για τον Ιεχωβά Θεό είναι εκείνο που μας έχει κάνει ικανούς να παραμένουμε νικηφόροι απέναντι στον κόσμο στη διάρκεια αυτού του εξαιρετικά κρίσιμου καιρού δοκιμής. Και ο Ιεχωβά, μέσω του Ιησού Χριστού, θα συνεχίσει να μας δίνει τη βοήθεια που χρειαζόμαστε άσχετα με το πόσο ακόμη θα επιτρέπεται να υπάρχει αυτό το παλιό σύστημα πραγμάτων. (1 Πέτρου 5:10) Φυσικά, δεν κάνουμε καμιά πρόβλεψη σχετικά με το πόσος καιρός απομένει ακόμη, και δεν θέτουμε καμιά συγκεκριμένη ημερομηνία. Αυτό το αφήνουμε στον Μεγάλο Χρονομέτρη, τον Ιεχωβά Θεό.—Ψαλμός 31:15.

19, 20. (α) Πώς θα πρέπει να θεωρούμε κάθε μέρα που περνάει και εμείς υπομένουμε; (β) Ποια ανοησία θέλουμε να αποφύγουμε, και γιατί;

¹⁹ Ωστόσο, η γενεά που προειπώθηκε ότι θα παραστεί μάρτυρας και θα ζήσει ‘τη συντέλεια του συστήματος πραγμάτων’ είναι τώρα αρκετά προχωρημένη στα χρόνια. (Ματθαίος 24:3, 32-35, ΜΝΚ) Ας μην ξεχνάμε ποτέ, λοιπόν, ότι κάθε μέρα που περνάει και εμείς υπομένουμε είναι μια μέρα λιγότερη για να μολύνουν ο Σατανάς και οι δαίμονές του το σύμπαν με την ίδια τους την ύπαρξη, και είναι μια μέρα πιο κοντά στον καιρό που ο Ιεχωβά δεν θα υπομένει πια την ύπαρξη των ‘σκευών οργής, των κατασκευασμένων για απώλεια’. (Ρωμαίους 9:22) Σύντομα, όταν η μακροθυμία του Ιεχωβά εξαντληθεί, αυτός θα αφήσει να ξεσπάσει η οργή του σε ασεβείς άντρες και γυναίκες. Με αυτόν τον τρόπο, θα αποκαλύψει τη θεϊκή αποδοκιμασία του για την πορεία ενέργειας που ακολουθούσαν, παρότι τους επέτρεψε να τη συνεχίζουν για όλο αυτό το χρονικό διάστημα.

²⁰ Θα ήταν εντελώς ανόητο από μέρους μας να εγκαταλείψουμε τις από αγάπη υποκινούμενες προσπάθειες που κάνουμε να κερδίσουμε το ένδοξο βραβείο που μας προσφέρεται μέσω του Ιησού Χριστού. Αντίθετα, είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε πιστά ως Μάρτυρες υπέρ του Ιεχωβά σε αυτόν τον ύψιστης σπουδαιότητας καιρό κατά τον οποίο ο Ιεχωβά πρόκειται να δικαιώσει τον εαυτό του ως Παγκόσμιο Κυρίαρχο.

[Υποσημειώσεις]

Ας Τρέχουμε τον Αγώνα με Υπομονή

«Ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα».—ΕΒΡΑΙΟΥΣ 12:1.

1. (α) Τι τίθεται μπροστά μας όταν κάνουμε αφιέρωση στον Ιεχωβά Θεό; (β) Για ποιο είδος αγώνα πρέπει να προετοιμαστεί ο Χριστιανός;

ΟΤΑΝ αφιερωθήκαμε στον Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού, ο Θεός έθεσε μπροστά μας, συμβολικά μιλώντας, έναν αγώνα. Στο τέλος του αγώνα, σε όλους όσους τερματίσουν με επιτυχία θα απονεμηθεί ένα βραβείο. Τι βραβείο; Αιώνια ζωή! Για να κερδίσει αυτό το υπέροχο βραβείο, ο Χριστιανός δρομέας πρέπει να είναι προετοιμασμένος, όχι απλώς για ένα σύντομο, γρήγορο δρόμο ταχύτητας, αλλά για έναν αγώνα μεγάλης απόστασης. Έτσι, θα χρειαστεί υπομονή. Θα χρειαστεί να υπομείνει τόσο το διαρκή μόχθο του ίδιου του αγώνα όσο και τα εμπόδια που παρουσιάζονται στη διάρκεια του αγώνα.

2, 3. (α) Τι θα μας βοηθήσει να τρέξουμε το Χριστιανικό αγώνα μέχρι το τέλος; (β) Πώς βοήθησε η χαρά τον Ιησού να τρέξει τον αγώνα με υπομονή;

² Τι θα μας βοηθήσει να τρέξουμε έναν τέτοιον αγώνα μέχρι το τέλος; Τι βοήθησε τον Ιησού να υπομείνει ενόσω ζούσε ως άνθρωπος πάνω στη γη; Αντλούσε εσωτερική δύναμη από την ιδιότητα της χαράς. Τα εδάφια Εβραίους 12:1-3 αναφέρουν: «Λοιπόν και ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα, αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως, όστις υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην, και εκάθησεν εν δεξιά του θρόνου του Θεού. Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, δια να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας».

³ Σε όλη τη διάρκεια της δημόσιας διακονίας του, ο Ιησούς μπορούσε να συνεχίζει να τρέχει τον αγώνα λόγω της χαράς του Ιεχωβά. (Παράβαλε Νεεμίας 8:10.) Η χαρά του τον βοήθησε να υπομείνει ακόμα και έναν ατιμωτικό θάνατο πάνω στο ξύλο βασανισμού, μετά τον οποίο δοκίμασε την ανείπωτη χαρά της ανάστασης από τους νεκρούς και της ανάληψης στα δεξιά του Πατέρα του, ώστε από εκεί να φροντίσει για την αποπεράτωση του έργου του Θεού. Με την υπομονή του, ως άνθρωπος που βρισκόταν με το μέρος του Θεού, διατήρησε το δικαίωμά του για αιώνια ζωή. Ναι, όπως λέει το εδάφιο Λουκάς 21:19: «Δια της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας».

4. Τι παράδειγμα έθεσε ο Ιησούς για εκείνους που τρέχουν μαζί του, και σε τι πρέπει να προσηλώνουμε τη διάνοιά μας;

⁴ Ο Ιησούς Χριστός έθεσε το πιο καλό παράδειγμα για εκείνους που τρέχουν μαζί του, και το παράδειγμά του μας βεβαιώνει ότι κι εμείς επίσης μπορούμε να βγούμε νικητές. (1 Πέτρου 2:21) Ό,τι μας ζητάει να κάνουμε ο Ιησούς, μπορούμε να το κάνουμε. Όπως υπέμεινε εκείνος, έτσι μπορούμε να υπομείνουμε κι εμείς. Και καθώς εμμένουμε μιμούμενοι σταθερά αυτόν, πρέπει να προσηλώνουμε τη διάνοιά μας στους λόγους που έχουμε για να είμαστε χαρούμενοι. (Ιωάννης 15:11, 20, 21) Η χαρά θα μας ενισχύει ώστε να εμμένουμε καθώς τρέχουμε τον αγώνα στην υπηρεσία του Ιεχωβά μέχρι να αποκτήσουμε το ένδοξο βραβείο της αιώνιας ζωής.—Κολοσσαείς 1:10, 11, ΜΝΚ.

5. Πώς μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι και ενισχυμένοι για τον αγώνα που έχει τεθεί μπροστά μας;

⁵ Για να μας βοηθάει να εμμένουμε στον αγώνα, ο Ιεχωβά μάς δίνει δύναμη που είναι πέρα από τη φυσιολογική. Όταν διωκόμαστε, αυτή η δύναμη και η γνώση τού γιατί έχουμε το προνόμιο να υφιστάμεθα διωγμό μας ενισχύουν. (2 Κορινθίους 4:7-9, ΜΝΚ) Οτιδήποτε υφιστάμεθα για τον αγιασμό του ονόματος του Θεού και την υποστήριξη της κυριαρχίας του είναι αιτία για μια χαρά που κανένας δεν μπορεί να μας αφαιρέσει. (Ιωάννης 16:22) Αυτό εξηγεί το γιατί οι απόστολοι, αφού δάρθηκαν κατ’ εντολή του Ιουδαϊκού Σάνχεδριν επειδή έδιναν μαρτυρία για τα υπέροχα πράγματα που είχε επιτελέσει ο Ιεχωβά Θεός σε σχέση με τον Ιησού, χαίρονταν «ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι». (Πράξεις 5:41, 42) Η χαρά τους δεν προερχόταν από τον ίδιο το διωγμό, αλλά από τη βαθιά εσωτερική ικανοποίηση του να γνωρίζουν ότι ευαρεστούσαν τον Ιεχωβά και τον Ιησού.

6, 7. Γιατί μπορεί ο Χριστιανός δρομέας να αγάλλεται ακόμα κι όταν αντιμετωπίζει θλίψεις, και με ποιο αποτέλεσμα;

⁶ Άλλη μια δύναμη η οποία μας στηρίζει στη ζωή μας είναι η ελπίδα που έχει θέσει ο Θεός μπροστά μας. Όπως είπε ο Παύλος: «Έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δια του οποίου ελάβομεν και την είσοδον δια της πίστεως εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν ιστάμεθα και καυχώμεθα [αγαλλόμαστε, ΜΝΚ] εις την ελπίδα της δόξης του Θεού. Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμεθα [αγαλλόμαστε, ΜΝΚ] εις τας θλίψεις, γινώσκοντες ότι η θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν [επιδοκιμασμένη κατάσταση, ΜΝΚ], η δε δοκιμή [επιδοκιμασμένη κατάσταση, ΜΝΚ] ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει [δεν οδηγεί σε απογοήτευση, ΜΝΚ]».—Ρωμαίους 5:1-5.

⁷ Οι ίδιες οι θλίψεις δεν φέρνουν χαρά, ωστόσο οι ειρηνικοί καρποί τους οποίους αποδίδουν αυτές αργότερα φέρνουν χαρά. Αυτοί οι καρποί είναι η υπομονή, μια επιδοκιμασμένη κατάσταση, η ελπίδα και η εκπλήρωση αυτής της ελπίδας. Η υπομονή από μέρους μας θα οδηγήσει στο να λάβουμε θεϊκή επιδοκιμασία. Όταν έχουμε την επιδοκιμασία του Θεού, μπορούμε με εμπιστοσύνη να ελπίζουμε στην πραγματοποίηση των υποσχέσεων που αυτός έχει δώσει. Αυτή η ελπίδα μάς κρατάει στη σωστή πορεία και μας ενθαρρύνει όταν αντιμετωπίζουμε θλίψεις έως ότου εκπληρωθεί η ελπίδα.—2 Κορινθίους 4:16-18.

Ευτυχισμένοι Είναι Εκείνοι που Υπομένουν!

8. Γιατί δεν είναι αυτή η περίοδος αναμονής χαμένος χρόνος για εμάς;

⁸ Ενώ περιμένουμε το θεϊκά προσδιορισμένο καιρό για την απονομή των βραβείων στους δρομείς, υφιστάμεθα κάποιες αλλαγές. Αυτές είναι πνευματικές βελτιώσεις σε εμάς οι οποίες προκύπτουν από την αντιμετώπιση των δοκιμασιών με επιτυχία, και κερδίζουν για λογαριασμό μας μεγάλη εύνοια ενώπιον του Θεού. Αυτές αποδεικνύουν τι είμαστε και μας δίνουν την ευκαιρία να ασκούμε τις ίδιες θαυμάσιες ιδιότητες που εκδήλωναν οι πιστοί άνθρωποι της αρχαιότητας, και ιδιαίτερα το Υπόδειγμά μας, ο Ιησούς Χριστός. Ο μαθητής Ιάκωβος λέει: «Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς [δοκιμασίες, ΜΝΚ], γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία [δοκιμασμένη ποιότητα, ΜΝΚ] της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν. Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, δια να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς». (Ιακώβου 1:2-4) Ναι, μπορεί να περιμένουμε ότι θα αντιμετωπίσουμε διάφορες δοκιμασίες, αλλά αυτές θα μας κάνουν να συνεχίσουμε να καλλιεργούμε τις κατάλληλες ιδιότητες. Έτσι δείχνουμε ότι θα παραμείνουμε σε αυτόν τον αγώνα μέχρι να κερδίσουμε το βραβείο, άσχετα με το τι εμπόδια αντιμετωπίζουμε.

9, 10. (α) Γιατί είναι ευτυχισμένοι εκείνοι που υπομένουν δοκιμασίες, και πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις δοκιμασίες; (β) Ποιοι ήταν οι ευτυχισμένοι άνθρωποι της αρχαιότητας, και πώς μπορούμε εμείς να περιληφθούμε ανάμεσά τους;

⁹ Δεν είναι καθόλου παράξενο, λοιπόν, που ο Ιάκωβος είπε: ‘Μακάριος ο άνθρωπος, όστις υπομένει πειρασμόν [δοκιμασία, ΜΝΚ]· διότι αφού δοκιμασθή [γίνει επιδοκιμασμένος, ΜΝΚ], θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Ιεχωβά εις τους αγαπώντας αυτόν’! (Ιακώβου 1:12) Ας αντιμετωπίζουμε με συνέπεια τις δοκιμασίες, οπλισμένοι με τις θεοειδείς ιδιότητες οι οποίες θα μας ενισχύσουν για να υπερπηδήσουμε τις δοκιμασίες.—2 Πέτρου 1:5-8.

¹⁰ Να θυμάστε ότι ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται μαζί μας ο Θεός δεν είναι καινούριος ή ασυνήθιστος. Πολιτεύτηκε με τον ίδιο τρόπο με το πιστό ‘νέφος μαρτύρων’ της αρχαιότητας, καθώς αυτοί αποδείκνυαν τη σταθερότητά τους στον Θεό. (Εβραίους 12:1) Η επιδοκιμασία του Θεού γι’ αυτούς είναι καταγραμμένη στο Λόγο του, και εμείς θεωρούμε όλους αυτούς ευτυχισμένους επειδή άντεξαν στη δοκιμή. Ο Ιάκωβος λέει: ‘Λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας, οίτινες ελάλησαν εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Ιδού, μακαρίζομεν τους υπομένοντας· ηκούσατε την υπομονήν του Ιώβ και είδετε το τέλος του [την έκβαση που έφερε ο, ΜΝΚ] Ιεχωβά, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Ιεχωβά και οικτίρμων’. (Ιακώβου 5:10, 11) Ήταν προειπωμένο ότι, στη διάρκεια αυτών των κρίσιμων τελευταίων ημερών, θα εμφανίζονταν στην παγκόσμια σκηνή άνθρωποι οι οποίοι θα υπηρετούσαν τον Ιεχωβά με ακεραιότητα, όπως ακριβώς έκαναν εκείνοι οι προφήτες στους αρχαίους αιώνες. Δεν νιώθουμε ευτυχείς που είμαστε εμείς εκείνοι οι οποίοι το κάνουν αυτό;—Δανιήλ 12:3· Αποκάλυψις 7:9.

Λαβαίνουμε Ενίσχυση από τον Ενθαρρυντικό Λόγο του Ιεχωβά

11. Πώς μπορεί να μας βοηθήσει ο Λόγος του Θεού να υπομείνουμε, και γιατί δεν θα πρέπει να είμαστε σαν τα πετρώδη εδάφη της παραβολής του Ιησού;

¹¹ Ο Παύλος υπέδειξε άλλο ένα βοήθημα σχετικά με την υπομονή όταν είπε ότι «μέσω υπομονετικής εγκαρτέρησης, και μέσω της ενθάρρυνσης που αντλούμε από τις Γραφές, μπορούμε να μείνουμε σταθεροί στην ελπίδα μας». (Ρωμαίους 15:4, Η Καινή Διαθήκη του Εικοστού Αιώνα [The Twentieth Century New Testament]) Η αλήθεια, ο Λόγος του Θεού, πρέπει να ριζώσει βαθιά μέσα μας ώστε να μας κάνει να εκδηλώνουμε την κατάλληλη ανταπόκριση πάντοτε. Δεν ωφελούμαστε καθόλου με το να είμαστε σαν το πετρώδες έδαφος που περιγράφεται στην παραβολή του σπορέα την οποία είπε ο Ιησούς: «Οι επί τα πετρώδη σπειρόμενοι είναι ούτοι, οίτινες όταν ακούσωσι τον λόγον, ευθύς μετά χαράς δέχονται αυτόν, δεν έχουσιν όμως ρίζαν εν εαυτοίς, αλλ’ είναι πρόσκαιροι· έπειτα όταν γείνη θλίψις ή διωγμός δια τον λόγον, ευθύς σκανδαλίζονται». (Μάρκος 4:16, 17) Η αλήθεια από το Λόγο του Θεού δεν ριζώνει βαθιά σε αυτά τα άτομα· έτσι, σε καιρούς θλίψης, δεν μπορούν να λάβουν ενίσχυση από αυτόν ως την αληθινή πηγή δύναμης και ελπίδας.

12. Σχετικά με τι δεν θα πρέπει να αυταπατόμαστε όταν δεχόμαστε τα καλά νέα;

¹² Όποιος δέχεται τα καλά νέα της Βασιλείας δεν θα πρέπει να αυταπατάται σχετικά με το τι θα ακολουθήσει. Αναλαμβάνει μια πορεία ζωής η οποία θα επιφέρει θλίψεις ή διωγμό. (2 Τιμόθεον 3:12) Αλλά θα πρέπει να θεωρεί ‘χαρά’ το προνόμιο που έχει να υποστεί διάφορες δοκιμασίες επειδή κρατάει γερά το Λόγο του Θεού και επειδή μιλάει γι’ αυτόν σε άλλους.—Ιακώβου 1:2, 3.

13. Πώς και γιατί χαιρόταν ο Παύλος σχετικά με τους Χριστιανούς στη Θεσσαλονίκη;

¹³ Τον πρώτο αιώνα, οι εναντιούμενοι στη Θεσσαλονίκη προκάλεσαν οχλαγωγία λόγω του κηρύγματος του Παύλου. Όταν ο Παύλος πήγε στη Βέροια, αυτοί οι διώκτες τον ακολούθησαν ως εκεί με σκοπό να προκαλέσουν κι άλλες φασαρίες. Σε εκείνους τους πιστούς οι οποίοι παρέμειναν στη Θεσσαλονίκη, ο διωκόμενος απόστολος έγραψε: «Οφείλομεν να ευχαριστώμεν πάντοτε τον Θεόν δια σας, αδελφοί, καθώς είναι άξιον, διότι υπεραυξάνει η πίστις σας και πλεονάζει η αγάπη ενός εκάστου πάντων υμών εις αλλήλους, ώστε ημείς αυτοί καυχώμεθα δια σας εν ταις εκκλησίαις του Θεού δια την υπομονήν σας και πίστιν εν πάσι τοις διωγμοίς υμών και ταις θλίψεσι, τας οποίας υποφέρετε, το οποίον είναι ένδειξις της δικαίας κρίσεως του Θεού, δια να αξιωθήτε της βασιλείας του Θεού, υπέρ της οποίας και πάσχετε». (2 Θεσσαλονικείς 1:3-5) Παρά τα παθήματα που υπέφεραν στα χέρια των εχθρών, οι Θεσσαλονικείς Χριστιανοί έμοιαζαν όλο και περισσότερο με τον Χριστό και αύξαναν σε αριθμό. Πώς ήταν αυτό δυνατόν; Επειδή αντλούσαν δύναμη από τον ενθαρρυντικό Λόγο του Ιεχωβά. Υπάκουαν στις διαταγές του Κυρίου και έτρεχαν τον αγώνα με υπομονή.—2 Θεσσαλονικείς 2:13-17.

Για τη Σωτηρία Άλλων

14. (α) Για ποιους λόγους παραμένουμε με χαρά στη διακονία παρά τις δυσκολίες; (β) Για ποιο πράγμα προσευχόμαστε, και γιατί;

¹⁴ Πρωταρχικά για χάρη της δικαίωσης του Θεού ανεχόμαστε πιστά και αγόγγυστα δυσκολίες και διωγμούς. Αλλά υπάρχει ακόμη ένας λόγος που πηγάζει από ανιδιοτέλεια, για τον οποίο υποφέρουμε τέτοια πράγματα: προκειμένου να μεταδώσουμε τα νέα της Βασιλείας σε άλλους ώστε να εγερθούν περισσότεροι ευαγγελιζόμενοι υπέρ της Βασιλείας του Θεού για να κάνουν ‘δημόσια διακήρυξη για σωτηρία’. (Ρωμαίους 10:10, ΜΝΚ) Εκείνοι που εργάζονται στην υπηρεσία του Θεού θα πρέπει να προσεύχονται να ευλογήσει ο Κύριος του θερισμού το έργο τους προμηθεύοντας περισσότερους ευαγγελιζομένους της Βασιλείας. (Ματθαίος 9:38) Ο Παύλος έγραψε στον Τιμόθεο: «Όσα ήκουσας παρ’ εμού δια πολλών μαρτύρων, ταύτα παράδος εις πιστούς ανθρώπους, οίτινες θέλουσιν είσθαι ικανοί και άλλους να διδάξωσι. Συ λοιπόν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού».—2 Τιμόθεον 2:2, 3.

15. Γιατί θα πρέπει να ζούμε σαν στρατιώτες και σαν να μετέχουμε σε ‘αγώνες’;

¹⁵ Ένας στρατιώτης διαχωρίζει τον εαυτό του από τη λιγότερο περιορισμένη ζωή ενός πολίτη που δεν ανήκει στο στρατό. Παρόμοια, εμείς δεν πρέπει να μπλεκόμαστε με τις υποθέσεις εκείνων που δεν είναι στο στρατό του Κυρίου αλλά βρίσκονται, στην πραγματικότητα, στην αντίπαλη πλευρά. Έτσι, ο Παύλος έγραψε παρακάτω στον Τιμόθεο: «Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται εις τας βιωτικάς υποθέσεις [στις εμπορικές υποθέσεις της ζωής, ΜΝΚ], δια να αρέση εις τον στρατολογήσαντα. Εάν δε και αγωνίζηται τις, δεν στεφανούται, εάν νομίμως δεν αγωνισθή». (2 Τιμόθεον 2:4, 5) Καθώς αγωνίζονται για τη νίκη στον αγώνα για «τον στέφανον της ζωής», οι δρομείς πρέπει να ασκούν εγκράτεια και να αποφεύγουν τα περιττά βάρη και τις υποχρεώσεις. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να συγκεντρωθούν στο να φέρνουν τα καλά νέα της σωτηρίας σε άλλους.—Ιακώβου 1:12· παράβαλε 1 Κορινθίους 9:24, 25.

16. Ποιο πράγμα δεν μπορεί να δεσμευτεί, και για ποιων το όφελος υπομένουμε εμείς;

¹⁶ Επειδή αγαπούμε τον Θεό και τα προβατοειδή άτομα που τον αναζητούν, με χαρά ανεχόμαστε πολλά προκειμένου να μεταδώσουμε σε άλλους τα καλά νέα της σωτηρίας. Οι εχθροί μπορεί να μας επιβάλλουν περιορισμούς επειδή κηρύττουμε το Λόγο του Θεού. Αλλά ο Λόγος του Θεού δεν μπορεί να δεσμευτεί, και η μετάδοσή του για τη σωτηρία άλλων δεν μπορεί να αλυσοδεθεί. Ο Παύλος εξήγησε στον Τιμόθεο γιατί ήταν τόσο πρόθυμος να αντιμετωπίζει δοκιμασίες: «Ενθυμού τον εκ σπέρματος Δαβίδ Ιησούν Χριστόν, τον αναστάντα εκ νεκρών, κατά το ευαγγέλιόν μου. Δια το οποίον κακοπαθώ μέχρι δεσμών ως κακούργος· αλλ’ ο λόγος του Θεού δεν δεσμεύεται. Δια τούτο πάντα υπομένω δια τους εκλεκτούς, δια να απολαύσωσι και αυτοί την σωτηρίαν την εν Χριστώ Ιησού μετά δόξης αιωνίου». (2 Τιμόθεον 2:8-10) Σήμερα γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει μόνο το μικρό υπόλοιπο εκείνων που έχουν την προοπτική της ουράνιας Βασιλείας, αλλά υπάρχει επίσης και ο πολύς όχλος των άλλων προβάτων του Καλού Ποιμένα, του Ιησού Χριστού, ο πολύς όχλος που κερδίζει τον επίγειο Παράδεισο υπό τη Βασιλεία του Χριστού.—Αποκάλυψις 7:9-17.

17. Γιατί δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε τον αγώνα, και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αν συνεχίσουμε στον αγώνα μέχρι το τέλος;

¹⁷ Αν είχαμε την τάση να εγκαταλείψουμε τον αγώνα, δεν θα βοηθούσαμε ούτε τον εαυτό μας ούτε κανέναν άλλον να βρει τη σωτηρία. Με το να υπομένουμε στο Χριστιανικό αγώνα, άσχετα με τα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε, διατηρούμε συνεχώς την προοπτική να λάβουμε το βραβείο και μπορούμε να βοηθήσουμε άμεσα άλλους να βρουν τη σωτηρία, ενώ θα αποτελούμε και ένα ισχυρό παράδειγμα δύναμης για τους άλλους. Όποια κι αν είναι η ελπίδα μας, ουράνια ή επίγεια, η στάση που είχε ο Παύλος, να ‘τρέχει προς τον σκοπόν δια το βραβείον’, είναι μια θαυμάσια στάση για να τη μιμηθούμε.—Φιλιππησίους 3:14, 15.

Να Συνεχίσουμε Σταθερά στον Αγώνα

18. Από τι εξαρτάται το αν θα κερδίσουμε το βραβείο, αλλά για να εμμείνουμε μέχρι το τέλος τι θα πρέπει να αποφεύγουμε;

¹⁸ Το αν θα τελειώσουμε τη Χριστιανική μας πορεία νικηφόρα προς δικαίωση του Ιεχωβά και το αν θα κερδίσουμε το βραβείο που αυτός επιφυλάσσει για εμάς εξαρτώνται από το αν θα συνεχίσουμε σταθερά για όλη τη διάρκεια του αγώνα. Δεν μπορούμε, συνεπώς, να εμμείνουμε μέχρι το τέλος αν επιβαρύνουμε τον εαυτό μας με πράγματα που δεν εξυπηρετούν την υπόθεση της δικαιοσύνης. Ακόμα κι όταν απαλλαχτούμε από αυτά τα πράγματα, οι απαιτήσεις εξακολουθούν να είναι τόσο υψηλές ώστε να χρειαζόμαστε όλο το σθένος που μπορούμε να συγκεντρώσουμε. Γι’ αυτό, ο Παύλος συμβουλεύει: «Ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα». (Εβραίους 12:1) Όπως και ο Ιησούς, δεν θα πρέπει να δίνουμε υπερβολική έμφαση στα παθήματα που πρόκειται να υποφέρουμε, αλλά να θεωρούμε ότι αυτά είναι ένα μικρό τίμημα που πληρώνουμε για το χαρμόσυνο βραβείο.—Παράβαλε Ρωμαίους 8:18.

19. (α) Ποια βεβαιότητα εξέφρασε ο Παύλος προς το τέλος της ζωής του; (β) Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος του αγώνα της υπομονής, ποια βεβαιότητα θα πρέπει να έχουμε σχετικά με την υποσχεμένη ανταμοιβή;

¹⁹ Προς το τέλος της ζωής του, ο Παύλος μπορούσε να πει: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος». (2 Τιμόθεον 4:7, 8) Κι εμείς μετέχουμε σε αυτόν τον αγώνα της υπομονής για να κερδίσουμε το βραβείο της αιώνιας ζωής. Αν η υπομονή μας εξαντληθεί απλώς και μόνο επειδή ο αγώνας είναι κάπως πιο μακρύς απ’ ό,τι περιμέναμε όταν τον αρχίσαμε, θα αποτύχουμε όταν θα κοντεύουμε να κερδίσουμε την υποσχεμένη ανταμοιβή. Μπορείτε να είστε σίγουροι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανταμοιβή μάς περιμένει.

20. Για ποιο πράγμα θα πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι μέχρι να φτάσουμε στο τέλος του αγώνα;

²⁰ Ας μην αποκάμουν, λοιπόν, τα μάτια μας κοιτάζοντας να δουν πότε θα αρχίσει η μεγάλη θλίψη, η οποία θα φέρει καταστροφή πρώτα στη Βαβυλώνα τη Μεγάλη και κατόπιν στην υπόλοιπη οργάνωση του Διαβόλου. (2 Πέτρου 3:11, 12, ΜΝΚ) Έχοντας υπόψη όλα τα εντυπωσιακά σημάδια που υπάρχουν γύρω μας, ας αποβλέπουμε στο μέλλον με πίστη. Ας ζώσουμε την οσφύ των δυνάμεων της υπομονής μας, και ας συνεχίσουμε θαρραλέα στον αγώνα που έχει θέσει μπροστά μας ο Ιεχωβά Θεός, μέχρι να φτάσουμε στο τέλος και να κερδίσουμε το χαρμόσυνο βραβείο, για τη δικαίωση του Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού.