Έπειτα από τρία χρόνια στο έργο περιοχής στις Ηνωμένες Πολιτείες, λάβαμε μια επιστολή από το γραφείο του προέδρου της Εταιρίας Σκοπιά, με την οποία μας ρωτούσαν αν θα ήμασταν πρόθυμοι να διδάξουμε σε σχολεία στην Αιθιοπία εκτός από το έργο κηρύγματος που θα κάναμε. Μια από τις απαιτήσεις εκείνης της κυβέρνησης ήταν ότι οι ιεραπόστολοι έπρεπε να διδάσκουν. Συμφωνήσαμε και, το καλοκαίρι του 1952, φύγαμε για την Αιθιοπία.

Όταν πήγαμε στην Αιθιοπία, διδάσκαμε σε τάξεις του δημοτικού το πρωί και διεξήγαμε δωρεάν μαθήματα για την Αγία Γραφή το απόγευμα. Σύντομα τόσο πολλά άτομα άρχισαν να έρχονται στις Γραφικές μελέτες, ώστε συχνά διδάσκαμε από την Αγία Γραφή επί τρεις ή τέσσερις ώρες κάθε μέρα. Μερικοί από τους μαθητές ήταν αστυνομικοί· άλλοι ήταν δάσκαλοι ή διάκονοι σε ιεραποστολικά σχολεία και σε αιθιοπικά Ορθόδοξα σχολεία. Κατά καιρούς υπήρχαν 20 ή περισσότερα άτομα σε κάθε τάξη στην οποία μελετούσαμε την Αγία Γραφή! Πολλοί από τους μαθητές εγκατέλειψαν την ψεύτικη θρησκεία και άρχισαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Είχαμε μείνει εκστατικοί. Ξανά, όταν ξυπνούσα κάθε πρωί, ευχαριστούσα τον Ιεχωβά.

Γινόμαστε Γονείς και Κηρύττουμε υπό Απαγόρευση

Το 1954 μάθαμε ότι θα γινόμασταν γονείς, έτσι έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα επιστρέφαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες ή αν θα παραμέναμε στην Αιθιοπία. Το αν θα παραμέναμε θα εξαρτιόταν, φυσικά, από το αν θα έβρισκα κοσμική εργασία. Έπιασα δουλειά ως τεχνικός, υπεύθυνος για τη λειτουργία ενός ραδιοφωνικού σταθμού για τον Αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασιέ. Έτσι μείναμε.

Στις 8 Σεπτεμβρίου 1954, γεννήθηκε η κόρη μας, η Τζούντιθ. Νόμιζα ότι η δουλειά μου ήταν σίγουρη επειδή εργαζόμουν για τον αυτοκράτορα, αλλά έπειτα από δύο χρόνια έχασα εκείνη τη δουλειά. Ωστόσο, σε λιγότερο από ένα μήνα, προσλήφτηκα από την Αστυνομία—και με μεγαλύτερο μισθό—για να διδάσκω μια τάξη νεαρών αντρών να διορθώνουν πομποδέκτες. Μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, γεννήθηκαν οι γιοι μας, ο Φίλιπ και ο Λέσλι.

Στο μεταξύ η ελευθερία που είχαμε να ενασχολούμαστε στο έργο κηρύγματος άλλαζε. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αιθιοπίας είχε πείσει την κυβέρνηση να απελάσει τους ιεραποστόλους των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Με συμβουλή της Εταιρίας, άλλαξα την άδεια παραμονής μου από ιεραποστόλου σε άδεια εργασίας. Το ιεραποστολικό μας έργο τέθηκε υπό απαγόρευση, και εμείς έπρεπε να είμαστε προσεκτικοί και φρόνιμοι. Συνέχισαν να γίνονται όλες οι εκκλησιαστικές συναθροίσεις, αλλά συναθροιζόμασταν σε μικρούς ομίλους μελέτης.

Η αστυνομία έψαχνε διάφορα σπίτια Μαρτύρων που θεωρούσαν ύποπτους. Εντούτοις, χωρίς να το ξέρει η αστυνομία, ένας υπαστυνόμος που ήταν λάτρης του Ιεχωβά μάς ειδοποιούσε πάντοτε όταν προγραμματίζονταν αιφνιδιαστικές έρευνες. Ως αποτέλεσμα, δεν κατασχέθηκε κανένα έντυπό μας εκείνα τα χρόνια. Διεξήγαμε τη Μελέτη Σκοπιάς τις Κυριακές με το να πηγαίνουμε σε εστιατόρια που βρίσκονταν στην άκρη της πόλης, όπου υπήρχαν διαθέσιμα τραπέζια για φαγητό στο ύπαιθρο.

Τότε ήταν που, ενώ δίδασκα ραδιοτεχνία στους δόκιμους αστυνομικούς, μου ζήτησε ο σπουδαστής που ανέφερα στην αρχή να κάνουμε Γραφική μελέτη. Υπέθεσα πως ήταν ειλικρινής, έτσι αρχίσαμε. Έπειτα από δύο μόλις μελέτες, ένας δεύτερος σπουδαστής ήρθε μαζί του, κατόπιν και τρίτος. Τους συνέστησα να μην πουν ποτέ σε κανέναν ότι μελετούσαν μαζί μου, και ποτέ δεν το είπαν.

Τον επόμενο χρόνο ο πρόεδρος της Εταιρίας, Νάθαν Ο. Νορ, ήρθε να μας επισκεφτεί στην Αιθιοπία. Είχε μερικές θαυμάσιες υποδείξεις για τη συνέχιση του έργου που γινόταν υπό απαγόρευση, και έδειξε ενδιαφέρον για την οικογένειά μας και για το πώς τα πηγαίναμε από πνευματική άποψη. Του εξήγησα ότι διδάσκαμε τα παιδιά να προσεύχονται. Τον ρώτησα αν θα ήθελε να ακούσει την Τζούντιθ να προσεύχεται. Είπε ναι, και κατόπιν τής είπε: «Τα πήγες πολύ καλά, Τζούντιθ». Κατόπιν, την ώρα του φαγητού, ζήτησα από τον αδελφό Νορ να κάνει την προσευχή, και όταν τελείωσε, η Τζούντιθ τού είπε: «Τα πήγες πολύ καλά, αδελφέ Νορ!»