Διορίστηκαν κι άλλοι ειδικοί σκαπανείς, και ένας ντόπιος επίσκοπος περιοχής άρχισε να ενθαρρύνει τις εκκλησίες. Οι αδελφοί κήρυτταν με θάρρος, καθώς και με την υποστήριξη του αναθεωρημένου συντάγματος, το οποίο εγγυόταν την άσκηση των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δηλαδή της ελευθερίας θρησκευτικής έκφρασης, της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας του τύπου. Ο αριθμός των ευαγγελιζομένων έφτασε ένα ανώτατο όριο 103 ατόμων.

Αν και ήρθαν πολλές επιστολές διαμαρτυρίας απ’ όλο τον κόσμο, οι ιεραπόστολοι υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα. Ακολούθησαν συλλήψεις και ανακρίσεις. Τώρα ήρθε μια περίοδος δοκιμασίας και κοσκινίσματος. Μερικοί φοβήθηκαν και εγκατέλειψαν την αλήθεια. Ορισμένοι έγιναν προδότες. Το έργο ειδικού σκαπανέα διακόπηκε, και αρκετοί πρώην σκαπανείς χρειάστηκε να αποκοπούν. Ωστόσο, άλλοι παρέμειναν πιστοί. Ένας αδελφός υπέφερε 42 μέρες με τα πόδια αλυσοδεμένα και κατόπιν τον ελευθέρωσαν δίνοντάς του αυστηρές προειδοποιήσεις να σταματήσει το κήρυγμα.

Έτσι το έργο άρχισε να γίνεται κάτω από την επιφάνεια. Πολύ μακριά, στη Διεθνή Συνέλευση Θείο Θέλημα του 1958, κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο στην αμχαρική, «Έστω ο Θεός Αληθής», αλλά λίγα μόνα αντίτυπα κατάφεραν τελικά να μπουν στην Αιθιοπία. Οι δοκιμασίες της πίστης και του θάρρους ενόψει της εναντίωσης έκαναν μερικούς να απομακρυνθούν, γι’ αυτό και το 1962 ο αριθμός των δραστήριων ατόμων έπεσε στους 76.