Παρά τα έντομα, ένας ιεραπόστολος εξηγεί ότι το έργο ήταν απολαυστικό εκείνον τον καιρό: «Μια μέρα περπατούσα στο δρόμο όταν συνάντησα ένα νεαρό Αιθίοπα και κοντοστάθηκα για να του μιλήσω. Μόλις έμαθε ότι ήμουν ιεραπόστολος, είπε: ‘Σε παρακαλώ κύριε, πες μου για τον Ιησού Χριστό’. Τον προσκάλεσα να έρθει στον ιεραποστολικό μας οίκο την επόμενη μέρα, και όταν ήρθε, μέσα σε δέκα λεπτά είχαμε ήδη ξεκινήσει μια μελέτη από το βιβλίο ‘Έστω ο Θεός Αληθής’. Ήρθε και την επόμενη μέρα για μελέτη, φέρνοντας μαζί του άλλον ένα νεαρό. Αυτοί οι δυο έγιναν οι πρώτοι Αιθίοπες ευαγγελιζόμενοι».

Μαθητευόμενος Ιερέας Βάζει το Χέρι του στο Αλέτρι

Ένας απ’ αυτούς που ανταποκρίθηκαν ευνοϊκά στο άγγελμα της Βασιλείας ήταν κάποιος μαθητευόμενος ιερέας, ο οποίος δεν μιλούσε καθόλου αγγλικά. Η πρώτη συζήτηση που έκανε μ’ έναν ιεραπόστολο έγινε με μεταφραστή. Όταν ανέκυπταν αμφιλεγόμενα σημεία, ο μαθητευόμενος ιερέας έβρισκε τα εδάφια στη δική του Αγία Γραφή, που ήταν στην αρχαία γλώσσα γκίεζ. Συγκλονίστηκε όταν είδε ότι το αγαπημένο του εδάφιο με το οποίο υποστήριζε την Τριάδα, το 1 Ιωάννου 5:7, δεν υπήρχε στη Γραφή του. Σύντομα ξεσκεπάστηκαν κι άλλες εσφαλμένες διδασκαλίες με τη βοήθεια αυτής της Γραφής.

Αυτός ερχόταν για μελέτη τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα και κάθε φορά έφερνε κι άλλους μαζί του. Όταν εγκατέλειψε την ιερατική σχολή για να πάει να μείνει μαζί μ’ ένα Μάρτυρα, ο γραμματέας της σχολής πήγε μ’ έναν αστυνομικό και άρπαξε το μαθητευόμενο ιερέα με το ζόρι. Αργότερα, όταν τον κλείδωσαν στη σχολή για τέσσερις μέρες, ο ίδιος έστειλε ένα σημείωμα στους αδελφούς λέγοντάς τους να μη στεναχωριούνται γι’ αυτόν, εφόσον εκείνος χαιρόταν που ήταν δέσμιος για χάρη του Ιεχωβά. «Μη νομίζετε ότι θα πάω με το μέρος τους», είπε. «Κανένας άνθρωπος ο οποίος έχει βάλει το χέρι του στο αλέτρι δεν κοιτάζει αυτά που άφησε πίσω του». Μετά την απελευθέρωσή του, μετακόμισε στην πρωτεύουσα, όπου παρακολουθούσε συναθροίσεις και αργότερα ήταν από τους πρώτους Αιθίοπες που βαφτίστηκαν Μάρτυρες του Ιεχωβά.