Αλλά στην Ευρώπη, πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια αργότερα, η διαδικασία της εκλογής των εκλεκτών, αυτών που είχαν τα καλύτερα προσόντα για να κυβερνούν, είχε ελάχιστη σχέση με την ‘ικανότητα και την ηθική υπεροχή’. Ο καθηγητής του Χάρβαρντ, Καρλ Τζ. Φρίντριχ, σημειώνει ότι «η επιλογή των εκλεκτών στην αριστοκρατική Αγγλία του δέκατου όγδοου αιώνα βασιζόταν κυρίως στην καταγωγή και στα πλούτη. Το ίδιο αλήθευε και για τη Βενετία». Ο ίδιος προσθέτει: «Σε μερικές χώρες, όπως στην Πρωσία του δέκατου όγδοου αιώνα, η επιλογή των εκλεκτών βασιζόταν στην καταγωγή και στη στρατιωτική ανδρεία».

Η ιδέα ότι οι καλές ιδιότητες των ‘ανθρώπων που είναι καλύτεροι’ μεταβιβάζονται στους απογόνους τους, εξηγεί τις συνήθειες που ακολουθούσαν σχετικά με το γάμο τους οι μονάρχες σε περασμένες εποχές. Στη διάρκεια του Μεσαίωνα, επικρατούσε η ιδέα της βιολογικής ανωτερότητας. Ο γάμος με κάποιον κοινό θνητό ισοδυναμούσε με νόθευση της αριστοκρατικότητας της ομάδας και παράβαση του θεϊκού νόμου. Οι μονάρχες ήταν υποχρεωμένοι να παντρεύονται μόνο με άτομα ευγενούς καταγωγής. Αργότερα, αυτή η ιδέα της βιολογικής ανωτερότητας υποχώρησε μπροστά σε μια άποψη που βασιζόταν πιο πολύ στη λογική—στην άποψη ότι η ανωτερότητα βασίζεται στις καλύτερες ευκαιρίες, στην καλύτερη μόρφωση, στις καλύτερες ικανότητες ή στα καλύτερα επιτεύγματα.

Μια αρχή, γνωστή ως υποχρέωση των ευγενών, είχε σκοπό να εξασφαλίσει την επιτυχία των αριστοκρατιών. Αυτή η αρχή όριζε ότι «όσοι ανήκαν σε υψηλή κοινωνική τάξη ή ήταν ευγενούς καταγωγής είχαν την υποχρέωση να συμπεριφέρονται με αξιότιμο, γενναιόδωρο και υπεύθυνο τρόπο». Λόγω της «ανωτερότητάς» τους, αυτοί που είχαν ευγενή καταγωγή ήταν υποχρεωμένοι να υπηρετούν για τις ανάγκες των άλλων υπεύθυνα. Αυτή η αρχή υπήρχε σε αριστοκρατίες όπως αυτή της αρχαίας Σπάρτης, της οποίας οι πολεμιστές ήταν υποχρεωμένοι να βάζουν τα συμφέροντα των άλλων πάνω από τα δικά τους, καθώς και στην Ιαπωνία ανάμεσα στην πολεμική τάξη των σαμουράι.

Για τα επόμενα 1.200 χρόνια περίπου, οι αριστοκρατικές κυβερνήσεις, αν και ονομάζονταν μοναρχίες, αποτελούσαν τον κανόνα στην Ευρώπη. Αργότερα, πολλές πολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές αλλαγές τροποποίησαν σταδιακά αυτό το σύστημα. Αλλά κατά τη διάρκεια ολόκληρης αυτής της περιόδου, η ευρωπαϊκή αριστοκρατία παρέμεινε ισχυρή, ικανή να διατηρεί τα εδάφη της και τον απόλυτο έλεγχο στα στρατιωτικά αξιώματα, ενώ παράλληλα γινόταν ακόμα πιο παρασιτική, σπάταλη, αλαζονική και επιπόλαιη.

Στη δεκαετία του 1780 η αριστοκρατία υπέστη ένα σοβαρό πλήγμα. Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας, αφού βρέθηκε σε οικονομικές δυσκολίες, ικέτευσε τα μέλη της γαλλικής αριστοκρατίας να παραιτηθούν από μερικά οικονομικά τους προνόμια. Αλλά αντί να τον υποστηρίξουν, αυτοί εκμεταλλεύτηκαν τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε, ελπίζοντας να υποσκάψουν τη μοναρχία και να ανακτήσουν μερική από τη χαμένη τους δύναμη. «Δυσαρεστημένοι από το καθεστώς με το οποίο ο βασιλιάς κυβερνούσε το λαό, εκπροσωπώντας τους αριστοκράτες, αυτοί [οι αριστοκράτες] επιδίωξαν να εισαγάγουν ένα καθεστώς σύμφωνα με το οποίο οι ίδιοι οι αριστοκράτες θα κυβερνούσαν το λαό, εκπροσωπώντας τους αριστοκράτες», εξηγεί ο Χέρμαν Όζομπελ, καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Αυτή η στάση βοήθησε στην επίσπευση της Γαλλικής Επανάστασης του 1789.