Και αν από ηθική άποψη είναι επιτρεπτό να αφήσουμε κάποιον να πεθάνει με φυσιολογικό θάνατο, χωρίς κάποια ύστατη παρέμβαση για να παραταθεί η ζωή του, τι θα πούμε για την ευθανασία—μια εκούσια, θετική ενέργεια η οποία θέτει τέλος στα παθήματα του ασθενούς, ουσιαστικά συντομεύοντας ή τερματίζοντας τη ζωή του;

Ωστόσο, η Αγία Γραφή διδάσκει ότι η ζωή είναι αφιερωμένη στον Ιεχωβά. «Μετά σού είναι η πηγή της ζωής», έγραψε ο θεόπνευστος ψαλμωδός. (Ψαλμός 36:9) Πρέπει, λοιπόν, ένας αληθινός Χριστιανός να δεχτεί να συμμετάσχει σε ευθανασία;

Μερικοί πιστεύουν ότι η Αγία Γραφή κάνει κάποια μνεία του ζητήματος αυτού στην περίπτωση που ο Βασιλιάς Σαούλ, ο οποίος ήταν σοβαρά τραυματισμένος, παρακάλεσε τον οπλοφόρο του να τον σκοτώσει. Αυτό το βλέπουν ως μια μορφή ευθανασίας, μια εσκεμμένη ενέργεια επίσπευσης του θανάτου, για κάποιον ο οποίος ήταν ήδη ετοιμοθάνατος. Ένας Αμαληκίτης ισχυρίστηκε αργότερα ότι υπάκουσε στην επιθυμία του Σαούλ να τον θανατώσουν. Αλλά μήπως θεωρήθηκε καλή η πράξη του Αμαληκίτη επειδή είχε θέσει τέλος στο μαρτύριο του Σαούλ; Κάθε άλλο. Ο Δαβίδ, ο χρισμένος του Ιεχωβά, διέταξε να θανατωθεί ο Αμαληκίτης λόγω της ενοχής αίματος που τον βάρυνε. (1 Σαμουήλ 31:3, 4· 2 Σαμουήλ 1:2-16) Αυτό το Γραφικό γεγονός, λοιπόν, δεν δικαιολογεί με κανέναν τρόπο οποιαδήποτε ανάμειξη του Χριστιανού σε ευθανασία.a