Σελίδα Δύο

Η ομορφιά, η ποικιλία και το σχέδιο που εμφανίζονται στη δημιουργία οδηγούν πολλούς να πιστεύουν ότι πρέπει να υπάρχει ένας νοήμονας Δημιουργός. Πολλοί άλλοι, όμως, δυσκολεύονται να πιστέψουν στον Θεό εξαιτίας των παθημάτων και της κακίας που υπάρχουν στον κόσμο. Αν ‘ο Θεός είναι αγάπη’ γιατί επιτρέπει να έρχονται τόσες συμφορές σε καλούς ανθρώπους; Υπάρχουν βάσιμοι λόγοι για τους οποίους ο Θεός επιτρέπει το κακό; Υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι το κακό θα τερματιστεί στο προσεχές μέλλον;

Γιατί Έρχονται Συμφορές σε Καλούς Ανθρώπους;

Στο Ελ Σαλβαντόρ, στους πρόποδες του ηφαιστείου Σαν Σαλβαντόρ, απλώνεται η πόλη Σαν Ραμόν. Το πρωινό της 19ης Σεπτεμβρίου 1982, η πόλη χτυπήθηκε από τρία πελώρια κύματα λάσπης. Το πρώτο κύμα, σχεδόν τόσο ψηλό όσο δυο πατώματα, που τροφοδοτήθηκε από καταρρακτώδεις βροχές, παράσερνε στο δρόμο του λιθάρια και κούτσουρα από δέντρα. Καθώς κατρακυλούσε στην πλαγιά του ηφαιστείου, έσκαψε ένα φαράγγι βάθους 50 μέτρων και πλάτους 75 μέτρων—όσο προχωρούσε τόσο μεγάλωνε η ορμή και το μέγεθός του. Φτάνοντας στους πρόποδες, ισοπέδωσε όσα σπίτια βρέθηκαν στο πέρασμά του.

Χρειάστηκε μόνο μια φρικιαστική στιγμή για να σωριαστεί το σπίτι της Άννας κάτω από τη λυσσαλέα ορμή του κύματος. Οι κόρες της την άρπαξαν σφιχτά φωνάζοντας, «Προσευχήσου για μας!» Σε λίγο είχαν χαθεί μέσα στη λάσπη . . .

Όμως, κατά σύμπτωση μπροστά στο πρόσωπο της Άννας σφηνώθηκε ένα κεραμίδι από τη στέγη, επιτρέποντάς της ίσα-ίσα να αναπνέει. «Φώναζα συνέχεια για βοήθεια», θυμάται. Περίπου τέσσερις ώρες αργότερα, οι γείτονες άκουσαν τις κραυγές της και βάλθηκαν να την απελευθερώσουν. Τη βρήκαν θαμμένη στη λάσπη μέχρι τις μασχάλες της· μέσα σ’ αυτή την ασφυκτική λάσπη βρέθηκαν πιασμένα σφιχτά πάνω της τα πτώματα των δυο κοριτσιών της.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ του Σαν Ραμόν ήταν ταπεινοί και καλοσυνάτοι. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και μερικοί αφιερωμένοι Χριστιανοί, περιλαμβανομένου και ενός νιόπαντρου ζευγαριού, του Μιγκουέλ και της Σεσίλια, και μιας πενταμελούς οικογένειας των οποίων τα πτώματα βρέθηκαν σφιχταγκαλιασμένα.

Ωστόσο, η συμφορά δεν ξεχωρίζει ανάμεσα σε καλούς και κακούς ανθρώπους, γεγονός που πολλοί βρίσκουν δύσκολο να συμβιβάσουν με την πίστη σ’ έναν στοργικό Θεό. Ρωτούν: ‘Τι είδους Θεός είναι αυτός που επέτρεψε να χαθούν αδικαιολόγητα τόσοι άνθρωποι; Και γενικότερα, πώς θα μπορούσε μια παντοδύναμη Θεότητα να βλέπει ηλικιωμένους να μένουν άστεγοι, οικογένειες που εργάζονται σκληρά να χάνουν το βιος τους, νεαρούς και νεαρές στο άνθος της ζωής τους να αφανίζονται από θανατηφόρες αρρώστιες—και να μην κάνει τίποτα;’

Ο Χάρολντ Σ. Κούσνερ, ένας ιουδαίος ραβίνος, διατύπωσε παρόμοιες ερωτήσεις όταν πληροφορήθηκε ότι ο γιος του θα πέθαινε από μια σπάνια ασθένεια. Η ακατανόητη αυτή αδικία έφερε σε αμηχανία τον Κούσνερ. «Ήμουν καλός άνθρωπος», θυμάται. «Στη ζωή μου προσπάθησα να κάνω το σωστό στα μάτια του Θεού. . . . Πίστευα ότι βάδιζα στο δρόμο του Θεού και ότι έκανα το έργο Του. Γιατί να συμβεί αυτό στην οικογένειά μου;» Η έρευνά του για απαντήσεις οδήγησε στη συγγραφή του δημοφιλούς βιβλίου του με τίτλο When Bad Things Happen to Good People (Όταν Έρχονται Συμφορές σε Καλούς Ανθρώπους).

Ο Κούσνερ είναι απλώς ένας από τους πολλούς θεολόγους που έχουν προσπαθήσει να απαντήσουν στο ερώτημα ‘Γιατί ο Θεός επιτρέπει την κακία;’ Έτσι, κατά κάποιο τρόπο ο άνθρωπος έχει οδηγήσει τον Θεό μπροστά στο δικαστήριο. Σε ποια ετυμηγορία κατάληξε ο Κούσνερ και οι άλλοι θεολόγοι; Είναι η ετυμηγορία τους δίκαιη;

Πώς Εξηγούν Μερικοί την Ανοχή που Δείχνει ο Θεός στο Κακό

ΜΠΟΡΕΙ να ενοχοποιηθεί ο Θεός για την ύπαρξη των ανθρώπινων παθημάτων—ναι ή όχι; Αυτό το ερώτημα ξεπροβάλλει επίμονα κάθε φορά που χτυπά η συμφορά, ανεξάρτητα από το αν επηρεάζει κάποιον προσωπικά ή αν είναι μεγαλύτερης κλίμακας όπως εκείνη στο Σαν Ραμόν. Το βρετανικό περιοδικό The Evangelical Quarterly (Τριμηνιαίο Περιοδικό των Ευαγγελικών) αναφέρει σχετικά μ’ αυτό: «Ένα από τα σημαντικότερα κωλύματα που εμποδίζουν την πίστη σ’ έναν παντοδύναμο, πάνστοργο Θεό είναι το γεγονός ότι στον κόσμο υπάρχουν παθήματα που προφανώς είναι άδικα».

Συνεπώς, μερικοί μπορεί να κατηγορούν τον Θεό ότι ανέχεται—αν όχι ότι προκαλεί—τα παθήματα. Ο θεολόγος Τζων Κ. Ροθ έγραψε: «Η ίδια η ιστορία αποτελεί κατηγορητήριο ενάντια στον Θεό. . . . Μην μικροποιείτε τις επιπτώσεις της ευθύνης που φέρνει ο Θεός».

Ωστόσο, πολλοί θρησκευτικοί στοχαστές, από τον καιρό του Αυγουστίνου, έχουν επιδοθεί σε ρητορική επιχειρηματολογία προσπαθώντας να υποστηρίξουν την αθωότητα του Θεού. Ο φιλόσοφος του δέκατου έβδομου αιώνα Λάιμπνιτζ επινόησε γι’ αυτή την προσπάθεια τον όρο θεοδικία, δηλαδή «δικαίωση του Θεού».—Βλέπε σελίδα 6.

Η Σύγχρονη Θεολογία Ενεργεί ως Μάρτυρας

Οι προσπάθειες να απαλλαχτεί ο Θεός από τη μομφή συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας. Η ιδρύτρια της Εκκλησίας της Χριστιανικής Επιστήμης, Μαίρη Μπέικερ Έντυ, προσπάθησε να λύσει το πρόβλημα με το να αρνηθεί την ίδια την ύπαρξη του κακού! Στο βιβλίο Science and Health With Key to the Scriptures (Επιστήμη και Υγεία με Κλείδα δια τας Γραφάς), έγραψε: «Ο Θεός . . . δεν έκανε τον άνθρωπο ικανό να αμαρτήσει . . . Άρα, το κακό δεν είναι παρά μια αυταπάτη, δεν έχει πραγματική βάση».—Τα πλάγια γράμματα δικά μας.

Άλλοι δικαιολογούν τον Θεό λέγοντας ότι τα παθήματα περικλείουν κάποια υποτιθέμενη αρετή. Ένας ραβίνος είπε κάποτε: «Τα παθήματα έρχονται για να εξευγενίσουν τον άνθρωπο, να εξαγνίσουν τις σκέψεις του από κάθε περηφάνια και επιπολαιότητα». Με παρόμοια λόγια, μερικοί θεολόγοι έχουν διατυπώσει τη θεωρία ότι τα επίγεια παθήματα είναι «απαραίτητα για να μας προπαρασκευάσουν ως ηθικές προσωπικότητες για τη ζωή στη μελλοντική ουράνια Βασιλεία».

Αλλά είναι λογικό να πιστεύουμε ότι ο Θεός επιφέρει ή επιτρέπει καταστροφές για να εξαγνίσει και να τιμωρήσει τους ανθρώπους; Ασφαλώς εκείνοι οι κάτοικοι του Σαν Ραμόν που θάφτηκαν ζωντανοί στη λάσπη έχασαν κάθε δυνατότητα να βελτιώσουν ηθικά την προσωπικότητά τους. Μήπως ο Θεός τους θυσίασε για να διδάξει κάποιο μάθημα στους επιζώντες; Αν ναι, ποιο ήταν το μάθημα;

Κατανοούμε, λοιπόν, γιατί το βιβλίο του Κούσνερ When Bad Things Happen to Good People (Όταν Έρχονται Συμφορές σε Καλούς Ανθρώπους) βρήκε απήχηση στο κοινό. Επειδή ο συγγραφέας του είχε νιώσει προσωπικά τον πόνο των παθημάτων, προσπάθησε να παρηγορήσει τους αναγνώστες του, με το να τους δώσει μια ακόμα διαβεβαίωση ότι ο Θεός είναι καλός. Ωστόσο, όταν έφτασε στο σημείο που έπρεπε να εξηγήσει γιατί ο Θεός επιτρέπει να υποφέρουν αθώοι άνθρωποι, οι συλλογισμοί του Κούσνερ πήραν παράξενη τροπή. «Ο Θεός θέλει να ζουν οι δίκαιοι με ειρήνη και ευτυχία», εξήγησε ο Κούσνερ, «αλλά μερικές φορές ούτε κι Αυτός ο ίδιος δεν μπορεί να το επιτελέσει αυτό».

Έτσι, ο Κούσνερ μας παρουσιάζει έναν Θεό που δεν είναι μεν πονηρός, είναι όμως ανίσχυρος, έναν Θεό που δεν είναι και τόσο παντοδύναμος. Ωστόσο, όλως παραδόξως, επιμένει να ενθαρρύνει τους αναγνώστες του να προσεύχονται για θεϊκή βοήθεια. Αλλά, σχετικά με το πώς ακριβώς ένας τέτοιος υποθετικά ανίσχυρος Θεός θα μπορούσε να προσφέρει κάποια αξιόλογη βοήθεια, ο Κούσνερ είναι ασαφής.

Μια Διαμάχη με Μεγάλη Ιστορία

Συνεπώς, οι θρησκευτικοί στοχαστές του κόσμου έχουν αποτύχει να παρουσιάσουν κάποια πειστική υπεράσπιση για τον Θεό και να προσφέρουν αληθινή παρηγοριά στα θύματα του κακού. Μάλλον, αντί να είναι ο Θεός κατηγορούμενος, θα έπρεπε να είναι η θεολογία! Κι αυτό επειδή οι αλληλοσυγκρουόμενες αυτές θεωρίες είναι απλώς ο απόηχος ορισμένων κούφιων διαλογισμών που διατυπώθηκαν πριν από τέσσερις χιλιάδες σχεδόν χρόνια. Εκείνη την εποχή έλαβε χώρα μια διαμάχη με επίκεντρο τα παθήματα του Ιώβ, ενός θεοφοβούμενου, πλούσιου και εξέχοντα Ανατολίτη που έπεσε θύμα αλλεπάλληλων συμφορών. Τα παθήματα έπληξαν τον Ιώβ σε σύντομο χρόνο το ένα μετά το άλλο: στην αρχή έχασε την περιουσία του, μετά πέθαναν τα παιδιά του και τελικά ο ίδιος χτυπήθηκε από μια αηδιαστική ασθένεια.—Ιώβ 1:3, 13-19· 2:7.

Τρεις δήθεν φίλοι ήρθαν για να συμπαρασταθούν στον Ιώβ. Αλλά αντί να τον παρηγορήσουν, του επιτέθηκαν με τη δική τους θεολογία. Στην ουσία το επιχείρημά τους ήταν το εξής: ‘Ο Θεός προκάλεσε τα παθήματά σου, Ιώβ! Προφανώς τιμωρείσαι για κάποιο σφάλμα που διάπραξες! Εκτός αυτού, ο Θεός δεν εμπιστεύεται καθόλου τους δούλους του’. (Ιώβ 4:7-9, 18) Ο Ιώβ δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο Θεός απ’ ό,τι φαινόταν ‘τον είχε βάλει στο μάτι’. (Ιώβ 16:11, 12) Προς έπαινό του, ο Ιώβ διατήρησε την ακεραιότητά του και ποτέ δεν απόδωσε με άμεσο τρόπο το κακό στον Θεό.

Ωστόσο, οι παρηγορητές του Ιώβ με το να υπαινιχθούν ότι όλοι όσοι υπόφεραν παθήματα τιμωρούνταν για κάποια αδικοπραγία, στην ουσία ‘κατηγορούσαν τον Θεό ότι ήταν κακός’. (Ιώβ 32:3, ΜΝΚ) Αλλά γρήγορα ο Θεός διόρθωσε τις λανθασμένες τους απόψεις.

[Ευχαριστίες για την προσφορά της εικόνας στη σελίδα 5]

Cover: FAO photo

Η Έρευνα για το Κακό από τον Αυγουστίνο Μέχρι τον Καλβίνο

ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ του Περί Πολιτείας του Θεού, ο θεολόγος του πέμπτου αιώνα Αυγουστίνος, υποστήριξε ότι ο άνθρωπος, όχι ο Θεός, είναι υπεύθυνος για την ύπαρξη του κακού. Ο Αυγουστίνος έγραψε: «Ο Θεός, ο πρωτουργός της ανθρώπινης φύσης, όχι των ελαττωμάτων, δημιούργησε τον άνθρωπο ευθύ· αλλά ο άνθρωπος, επειδή η ίδια του η θέληση ήταν διεφθαρμένη και δικαίως καταδικασμένη, γέννησε διεφθαρμένα και καταδικασμένα παιδιά . . . Και επομένως, εξαιτίας της κακής χρήσης της ελεύθερης βούλησης, προήλθε όλη αυτή η σωρεία του κακού».

Η κακή χρήση της ελεύθερης βούλησης ίσως να εξηγεί μεγάλο μέρος, αν όχι το περισσότερο, του κακού που έχει πλήξει την ανθρωπότητα. Ωστόσο, θα μπορούσε η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου να φέρνει την ευθύνη για μια καταστροφή σαν εκείνη στο Σαν Ραμόν; Δεν είναι αλήθεια ότι πολλές καταστροφές προκαλούνται από περιστάσεις που ξεπερνούν τον έλεγχο του ανθρώπου; Και ακόμα στην περίπτωση που ο ίδιος ο άνθρωπος διάλεγε με τη θέλησή του το κακό, γιατί ένας Θεός αγάπης θα επέτρεπε στο κακό να συνεχίζεται;

Τον 16ο αιώνα, ο Γάλλος προτεστάντης θεολόγος Ιωάννης Καλβίνος, όπως και ο Αυγουστίνος, πίστευε ότι υπάρχουν εκείνοι που είναι «προορισμένοι [από τον Θεό] να είναι τέκνα και κληρονόμοι της ουράνιας βασιλείας». Όμως, ο Καλβίνος προχώρησε το ζήτημα ακόμη περισσότερο, επιχειρηματολογώντας ότι ο Θεός προόρισε επίσης ορισμένα άτομα να είναι «αποδέκτες της οργής του»—καταδικασμένοι σε αιώνια κατάκριση!

Το δόγμα του Καλβίνου είχε τρομακτικές προεκτάσεις. Αν κάποιος υπόφερε οποιοδήποτε είδος δυστυχίας, δεν θα έδειχνε αυτό ότι ανήκε στους καταδικασμένους; Επιπλέον, δεν θα ήταν ο ίδιος ο Θεός υπεύθυνος για τις πράξεις εκείνων που προόρισε; Επομένως, ο Καλβίνος άθελά του κατάστησε τον Θεό Δημιουργό της αμαρτίας! Ο Καλβίνος είπε ότι «ο άνθρωπος αμαρτάνει με τη συναίνεση μιας άμεσης και προδιατεθειμένης θέλησης».—Ομολογία Πίστεως, από τον Ιωάννη Καλβίνο.

Ωστόσο, οι έννοιες της ελεύθερης βούλησης και του προορισμού αποδείχτηκαν απελπιστικά ασυμβίβαστες. Το μόνο που μπόρεσε να κάνει ο Καλβίνος για να γεφυρώσει αυτήν την απογοητευτική αντίφαση ήταν να ισχυριστεί ότι «μια τέτοια άκρα σαφήνεια ξεπερνάει πράγματι τα όρια της ανώριμης διανοίας μας και η μικρότητά μας δεν μας επιτρέπει να κατανοήσουμε μια τόσο μεγάλη σοφία», όπως είναι ο προορισμός.

[Εικόνες στη σελίδα 6]

Αυγουστίνος

Ιωάννης Καλβίνος

Το Κακό και τα Παθήματα—Πώς θα Τερματιστούν;

ΟΙ ΟΔΥΝΗΡΕΣ εμπειρίες συνήθως πικραίνουν τους ανθρώπους. Όμως, τι θα πούμε στην περίπτωση που πίσω από τα ανθρώπινα παθήματα υπάρχει κάποια εύλογη αιτία; Με αυτό υπόψη, ας παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της αφήγησης σχετικά με τον Ιώβ. Μετά το τέλος τριών γύρων σκληρής διαμάχης, ένας νεαρός άντρας, ο Ελιού, σηκώνεται να μιλήσει. Λέει στον Ιώβ: ‘Είπες, «Είμαι δικαιότερος από τον Θεό»’. Ναι, ο Ιώβ στρεφόταν γύρω από τον εαυτό του, προσπαθούσε να δικαιώσει τον εαυτό του. ‘Να’, λέει ο Ελιού, ‘σ’ αυτό το σημείο η απάντησή μου είναι ότι δεν έχεις δίκιο· γιατί ο Θεός είναι πολύ μεγαλύτερος από το θνητό άνθρωπο’.—Ιώβ 35:2· 33:8-12, ΜΝΚ.

Ο Θεός έχει προσκομίσει άφθονες αποδείξεις ότι είναι καλός. (Πράξεις 14:17· Ρωμαίους 1:20) Έτσι, μας παρέχει η ύπαρξη του κακού λόγους για να αμφισβητούμε την καλοσύνη του Θεού; Ο Ελιού απαντά: «Μη γένοιτο να υπάρχη εις τον Θεόν αδικία, και εις τον Παντοδύναμον ανομία»!—Ιώβ 34:10.

Ο Θεός—Ανίσχυρος Απέναντι στο Κακό;

Θα ήταν, λοιπόν, δυνατόν να μην είχε ο Θεός αρκετή δύναμη να παρέμβει για χάρη του Ιώβ ή οποιουδήποτε άλλου; Αντίθετα! Μέσα από έναν τρομακτικό ανεμοστρόβιλο, ο Θεός μιλάει τώρα για τον εαυτό του, δίνοντας ισχυρή πιστοποίηση της παντοδυναμίας του! «Πού ήσο ότε εθεμελίονον την γην;» ρωτάει επιτακτικά τον Ιώβ. Άρα, αντί να είναι ανίσχυρος, χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως Εκείνον που μπορεί να ελέγχει τις θάλασσες, να εξουσιάζει τους ουρανούς και τη ζωική πλάση.—Ιώβ 38:4, 8-10, 33· 39:9· 40:15· 41:1.

Είναι αλήθεια ότι ο Θεός δεν εξηγεί στον Ιώβ γιατί τον άφησε να υποφέρει. Αλλά, ‘θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος που να αμφισβητεί και να ελέγχει τον Παντοδύναμο;’, ρωτάει ο Θεός. «Θέλεις άρα αναιρέσει την κρίσιν μου; Θέλεις με καταδικάσει, δια να δικαιωθής;» (Ιώβ 40:2, 8) Πόσο αλαζονικό είναι, λοιπόν, να κατηγορεί κάποιος τον Θεό για τα παθήματα του κόσμου ή να πλάθει φιλοσοφικές θεωρίες για να τον υπερασπιστεί! Τέτοια άτομα θα κάνουν καλά να ‘μετανοήσουν’ για τις αντιφατικές τους θεωρίες, όπως υποκινήθηκε να κάνει και ο Ιώβ.—Ιώβ 42:6.

Ζητήματα που Χρειάζονται Ξεκαθάρισμα

Ο Ιώβ δεν αντιλαμβανόταν ότι τα παθήματά του περιλάμβαναν μερικά ζητήματα ύψιστης σημασίας που είχαν εγερθεί λίγο μετά τη δημιουργία του ανθρώπου. Τότε ένα στασιαστικό πνευματικό πλάσμα με το όνομα Σατανάς («Εναντιούμενος») οδήγησε τους ανθρώπους στην αμαρτία. Ο Θεός είχε προστάξει τον Αδάμ και την Εύα να μη φάνε από ‘το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού’. Έπρεπε να σεβαστούν το δικαίωμα του Θεού να καθορίζει τι ήταν καλό και τι κακό γι’ αυτούς. Όμως, ο Εναντιούμενος έσπειρε αμφιβολίες στη διάνοια της Εύας, λέγοντας, «Τω όντι είπεν ο Θεός, Μη φάγητε από παντός δένδρου του παραδείσου;» Κατόπιν διάψευσε τον Θεό: «Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει· αλλ’ εξεύρει ο Θεός, ότι καθ’ ην ημέραν φάγητε απ’ αυτού, θέλουσιν ανοιχθή οι οφθαλμοί σας, και θέλετε είσθαι ως θεοί».—Γένεσις 2:17, ΜΝΚ· 3:1-5.

Τα συκοφαντικά λόγια του Σατανά έγειραν μερικά κρίσιμα ζητήματα: Όταν ο Θεός επέβαλε την ποινή του θανάτου στην περίπτωση που έτρωγαν από το απαγορευμένο δέντρο, ήταν ψεύτης; Αλλά ακόμη, είχε το δικαίωμα να στερήσει από τα πλάσματά του την ανεξαρτησία και να τους επιβάλει τους δικούς του κανόνες; Δεν σήμαινε αυτό ότι ήταν ένας εγωιστικός Θεός που κατακρατούσε από τα πλάσματά του κάτι που θα ήταν για το καλό τους; Δεν έκανε αυτό την ανεξαρτησία από τον Θεό επιθυμητή;

Το μόνο που θα επιτελούσε η θανατική εκτέλεση των στασιαστών θα ήταν να εγείρει περισσότερα ερωτήματα. Ο μόνος τρόπος για να αποδειχτεί—μια για πάντα—ότι η προσφορά ανεξαρτησίας από μέρους του Σατανά οδηγούσε στην καταστροφή, ήταν να παραχωρηθεί επαρκής περίοδος χρόνου στη διάρκεια της οποίας να επιτραπεί ανεξέλεγκτη ανεξαρτησία από τον Θεό. Ναι, «όλος ο κόσμος βρίσκεται στην εξουσία του διαβόλου», του Σατανά, και όχι του Θεού. (1 Ιωάννου 5:19, ΝΔΜ) Ασθένειες, αδικία, οικονομική υποδούλωση, στενοχώριες—όλα αυτά αποτελούν τις συνέπειες της εκλογής του ανθρώπου να αποκτήσει ανεξαρτησία από τον Θεό και να υπαχθεί στην εξουσία του Σατανά! Και σε πείσμα της τεχνολογικής προόδου, οι παγκόσμιες συνθήκες χειροτερεύουν—συχνά εξαιτίας της σύγχρονης τεχνολογίας.

Όμως, το γεγονός ότι ο Θεός ανέχτηκε όλη αυτήν την απερίγραπτη αθλιότητα δεν τον καθιστά άδικο. Αντίθετα, η αδικία του ανθρώπου «κάνει να φανερωθεί η δικαιοσύνη του Θεού». (Ρωμαίους 3:5, ΝΔΜ) Πώς;

Παντοτινή Εξάλειψη των Παθημάτων!

«Ως τώρα όλη η κτίση στενάζει και κραυγάζει από πόνο», είπε ο απόστολος Παύλος. (Ρωμαίους 8:22, ΝΔΜ) Ναι, 6.000 καταστροφικά χρόνια ανθρώπινης ανεξαρτησίας έχουν επαληθεύσει τα λόγια του εδαφίου Ιερεμίας 10:23: «Του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού». Ωστόσο, σύντομα ο Θεός θα επέμβει με δικαιοσύνη και θα αρχίσει να κατευθύνει τις υποθέσεις της ανθρωπότητας.

Αφού θα έχουν φανερωθεί πλήρως οι καταστροφικές συνέπειες της ανθρώπινης ανεξαρτησίας, ο Θεός θα μπορεί τότε να εξαλείψει όλες τις αιτίες των παθημάτων: τους πολέμους, τις ασθένειες, το έγκλημα, τη βία—ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο! (Ψαλμός 46:8, 9· Ησαΐας 35:5, 6· Ψαλμός 37:10, 11· Ιωάννης 5:28, 29· 1 Κορινθίους 15:26) Θα γίνει όπως ειπώθηκε στον απόστολο Ιωάννη σε μια ουράνια όραση: «Ο ίδιος ο Θεός θα . . . διώξει κάθε δάκρυ από τα μάτια τους, κι ο θάνατος δε θα υπάρχει πια· ούτε πένθος ούτε κλάμα ούτε πόνος θα υπάρχει πια, γιατί τα παλιά πέρασαν».—Αποκάλυψις 21:3, 4, ΝΔΜ.

Είναι ενδιαφέρον ότι ο ίδιος ο Θεός τερμάτισε τα παθήματα του Ιώβ με το να του αποκαταστήσει την υγεία και τον πλούτο και να τον ευλογήσει με μια μεγάλη οικογένεια. (Ιώβ 42:10-17) Παρόμοια, η Αγία Γραφή μάς υπόσχεται: «Τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή . . . Η κτίσις θέλει ελευθερωθή από της δουλείας της φθοράς και μεταβή εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού». (Ρωμαίους 8:18, 21) Επομένως, η ανομία ουσιαστικά θα σβηστεί από τη μνήμη μας!—Παράβαλε με Ησαΐας 65:17.

Ζώντας με το Κακό

Μέχρι να έρθει εκείνη η ελευθερία, εμείς θα πρέπει να υπομείνουμε τη ζωή μέσα σ’ έναν πονηρό κόσμο, χωρίς να περιμένουμε ο Θεός να προστατεύει τον καθένα μας από τις συμφορές που μας βρίσκουν. Ο Σατανάς ο Διάβολος δημιούργησε ψεύτικες ελπίδες όταν προσπάθησε να παρασύρει τον Ιησού Χριστό να πηδήξει από το ναό, διαστρεβλώνοντας το Βιβλικό εδάφιο Ψαλμός 91:10-12, το οποίο αναφέρει: «Δεν θέλει συμβαίνει εις σε κακόν . . . Διότι θέλει προστάξει εις τους αγγέλους αυτού περί σου, δια να σε διαφυλάττωσιν». Όμως, ο Ιησούς απόρριψε κάθε ιδέα ότι θα λάβαινε θαυματουργική φυσική προστασία. (Ματθαίος 4:5-7) Ο Θεός υπόσχεται να διαφυλάξει μόνο την πνευματική μας ευημερία.

Επομένως, οι αληθινοί Χριστιανοί δεν ‘αγανακτούν εναντίον του Ιεχωβά’, όταν τους χτυπά κάποια τραγωδία. (Παροιμίαι 19:3, ΜΝΚ) Ο λόγος είναι ότι «απρόοπτες περιστάσεις και εναντιότητες θα συναντήσουν» ακόμα και τους χριστιανούς. (Εκκλησιαστής 9:11, Απόδοση Ηρ. Παπαδημητρίου-Νικ. Π. Βασιλειάδη) Εντούτοις, δεν έχουμε μείνει χωρίς ελπίδα. Έχουμε την ελπίδα να ζήσουμε για πάντα σ’ έναν δίκαιο νέο κόσμο όπου δεν θα υπάρχει πια το κακό. Μπορούμε να πλησιάζουμε πάντοτε τον Ιεχωβά με προσευχή, επειδή υπόσχεται να μας εξοπλίσει με την απαιτούμενη σοφία για να εγκαρτερήσουμε σε οποιαδήποτε δοκιμασία. (Ιακώβου 1:5) Επίσης, στηριζόμαστε στη βοήθεια των συγχριστιανών. (1 Ιωάννου 3:17, 18) Και γνωρίζουμε ότι η πιστότητά μας κάτω από δοκιμασίες κάνει την καρδιά του Ιεχωβά να χαίρεται!—Παροιμίαι 27:11.

Παρ’ όλα αυτά, το να υπομένει κανείς το κακό ποτέ δεν είναι εύκολο. Συνεπώς, όταν παρηγορούμε κάποιον που είναι βυθισμένος στα παθήματα, είναι καλό να ‘κλαίμε μ’ εκείνους που κλαίνε’—και να προσφέρουμε πρακτική βοήθεια. (Ρωμαίους 12:15) Η Άννα, που αναφέρθηκε στην αρχή, βοηθήθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο να συνέλθει από τη συμφορά. Είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά και διαπίστωσε ότι οι συγχριστιανοί της ήταν εξαιρετικά πρόθυμοι να τη βοηθήσουν, με το να της προσφέρουν στέγη προσωρινά. Και μολονότι κατά καιρούς την κυριεύει η κατάθλιψη, καταφεύγει στην ελπίδα της Αγίας Γραφής. «Γνωρίζω ότι τα παιδιά μου θα επιστρέψουν στην ανάσταση», λέει η Άννα. Έτσι, η πίστη της στον Θεό της καλοσύνης είναι ισχυρότερη παρά ποτέ.

Αν δοκιμάζετε παθήματα, ζητήστε από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να σας βοηθήσουν στα ερωτήματα και στις αμφιβολίες σας. Επίσης μπορείτε να τους ζητήσετε να σας δώσουν το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη, το οποίο περιέχει τα ενισχυτικά κεφάλαια «Γιατί Επέτρεψε ο Θεός την Πονηρία;» και «Είστε Αναμιγμένοι σ’ Ένα Ζωτικό Ζήτημα». Είναι αλήθεια ότι τώρα έρχονται συμφορές σε καλούς ανθρώπους, αλλά σύντομα θα γίνει μια γενική αλλαγή. Μπορείτε να έρθετε σε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά της περιοχής σας ή να γράψετε στους εκδότες αυτού του περιοδικού για να μάθετε περισσότερες λεπτομέρειες.

[Εικόνες στη σελίδα 9]

Στο δίκαιο νέο κόσμο του Θεού καθετί κακό θα αποτελεί πράγμα του παρελθόντος