Πίστη που Έχει Χαθεί

Υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι δυνατόν να κάνουν τους ανθρώπους να χάσουν την όποια πίστη μπορεί να έχουν. Ανάμεσα σε αυτά είναι οι τραυματικές εμπειρίες και οι δοκιμασίες της καθημερινής ζωής. Ο καθηγητής Μάικλ Γκόουλντερ, για παράδειγμα, ήταν ιερέας σε κάποια ενορία του Μάντσεστερ στην Αγγλία όταν συνέβη η αεροπορική τραγωδία στο Μόναχο το 1958, στην οποία σκοτώθηκαν πολλά μέλη της ποδοσφαιρικής ομάδας Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα του BBC, η εκφωνήτρια Τζόουν Μπέικγουελ εξήγησε ότι ο Γκόουλντερ «ένιωσε αβοήθητος απέναντι στο μέγεθος της ανθρώπινης θλίψης». Μια από τις συνέπειες ήταν ότι «έχασε την πίστη του σε έναν Θεό που επεμβαίνει στο πεπρωμένο του ανθρώπου». Ο Γκόουλντερ εξέφρασε την άποψη ότι «η Αγία Γραφή δεν είναι . . . ο αλάθητος λόγος του Θεού» αλλά, αντίθετα, «ο λανθασμένος λόγος του ανθρώπου, πιθανώς με κάποια θεϊκή έμπνευση εδώ και εκεί».

Μερικές φορές η πίστη απλώς εξασθενεί. Αυτό συνέβη στην περίπτωση του συγγραφέα και παραγωγού ραδιοτηλεοπτικών προγραμμάτων Λούντοβικ Κένεντι, ο οποίος λέει ότι από την παιδική του ηλικία «οι αμφιβολίες και οι αβεβαιότητες [για τον Θεό] έδιναν και έπαιρναν και η δυσπιστία [του] μεγάλωνε». Κανείς δεν φαίνεται ότι θα μπορούσε να του απαντήσει λογικά στα ερωτήματά του. Ο θάνατος του πατέρα του στη θάλασσα αποτέλεσε σοβαρό πλήγμα για την ήδη πολύ αδύναμη πίστη του. Οι προσευχές στον Θεό για “προστασία από τους κινδύνους στη θάλασσα και από τη βία του εχθρού” έμειναν αναπάντητες καθώς το πρώην επιβατηγό πλοίο στο οποίο επέβαινε ο πατέρας του δέχτηκε επίθεση και καταστράφηκε από γερμανικά πολεμικά πλοία στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.​—Όλα Ανήκουν στη Σφαίρα της Φαντασίας​—Αποχαιρετισμός στον Θεό (All in the Mind​—A Farewell to God).

Μερικοί απορρίπτουν αυτό το είδος πίστης ως αυταπάτη. «Τι άλλο είναι η μετά θάνατον ζωή παρά μια πεποίθηση που χαρακτηρίζει τα ανασφαλή άτομα», ρωτάει ο Λούντοβικ Κένεντι, «ότι δηλαδή κατά το τελευταίο σάλπισμα θα υπάρχουν και για αυτούς γλυκίσματα και μπίρα, ακόμη και χαβιάρι και σάλπιγγες, ότι σε κάποια χλοερή Εδέμ θα περνούν ευχάριστες ώρες με όσους θα έχουν πάει εκεί πριν από αυτούς και με άλλους που θα έρθουν κατόπιν;» Ως προς αυτό, πρέπει να αντιτείνουμε ένα ερώτημα. Ποιο είναι λογικότερο​—να πιστεύουμε ότι «αυτή η ζωή είναι το μόνο που έχουμε και επομένως θα κάνουμε καλά να επωφελούμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο από αυτήν», όπως προτείνει ο Κένεντι, ή να πιστεύουμε στον Θεό και στην υπόσχεσή του για την ανάσταση;