Ο απόστολος Παύλος είπε υπό θεϊκή έμπνευση για τον Άβελ: «Διαμέσου αυτής εκείνος, αν και πέθανε, ακόμη μιλάει». (Εβραίους 11:4) Διαμέσου τίνος πράγματος μιλάει; Διαμέσου της πίστης. Ο Άβελ υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος που ανέπτυξε αυτή την έξοχη ιδιότητα. Εκδήλωσε πίστη με τόσο δυναμικό τρόπο ώστε το παράδειγμά του είναι ολοζώντανο και αποτελεί γνώμονα σύμφωνα με τον οποίο μπορούμε να ενεργούμε και σήμερα. Αν διδασκόμαστε από την πίστη του και επιδιώκουμε να τη μιμούμαστε, το υπόμνημά του μας μιλάει με πολύ χειροπιαστό και ουσιαστικό τρόπο.

Τι μπορούμε, όμως, να μάθουμε για τον Άβελ και την πίστη του εφόσον η Γραφή αναφέρει τόσο λίγα σχετικά με αυτόν; Ας δούμε.

ΠΩΣ ΑΝΕΠΤΥΞΕ ΠΙΣΤΗ Ο ΑΒΕΛ;

Καθώς τα δύο αγόρια μεγάλωναν, ο Αδάμ πιθανότατα τα εκπαίδευε σε εργασίες απαραίτητες για τη φροντίδα της οικογένειας. Ο Κάιν έγινε γεωργός, ενώ ο Άβελ βοσκός.

Ο Άβελ, όμως, έκανε κάτι πολύ πιο σημαντικό. Με την πάροδο των ετών, ανέπτυξε πίστη​—τη θαυμάσια ιδιότητα για την οποία έγραψε μετέπειτα ο Παύλος. Σκεφτείτε: Ο Άβελ δεν μπορούσε να έχει ως πρότυπο κάποιον άνθρωπο. Πώς, λοιπόν, ανέπτυξε πίστη στον Ιεχωβά Θεό; Εξετάστε τρεις γερές βάσεις στις οποίες πιθανότατα θεμελιώθηκε η πίστη του.

Η δημιουργία του Ιεχωβά.

Είναι αλήθεια ότι ο Ιεχωβά είχε καταραστεί τη γη, κάνοντάς την να παράγει αγκάθια και τριβόλια που δυσκόλευαν τη γεωργία. Και πάλι όμως, το έδαφος παρήγε πλουσιοπάροχα τροφή που συντηρούσε τον Άβελ και την οικογένειά του. Εξάλλου, δεν ήταν καταραμένα τα ζώα, μεταξύ αυτών τα πουλιά και τα ψάρια, ούτε τα βουνά, οι λίμνες, οι ποταμοί και οι θάλασσες, αλλά ούτε ο ουρανός, τα σύννεφα, ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα. Όπου και αν κοίταζε ο Άβελ, έβλεπε αποδείξεις της μεγάλης αγάπης, σοφίας και αγαθότητας του Ιεχωβά Θεού, του Δημιουργού των πάντων. (Ρωμαίους 1:20) Οι στοχασμοί που έκανε με εκτίμηση γύρω από αυτά τα πράγματα ενίσχυαν την πίστη του.

Ασφαλώς, ο Άβελ αφιέρωνε χρόνο για να συλλογίζεται πνευματικά ζητήματα. Φανταστείτε τον να βόσκει το ποίμνιό του. Ως ποιμένας, ήταν αναγκασμένος να περπατάει πολύ. Οδηγούσε αυτά τα τρυφερά πλάσματα πάνω σε λόφους, μέσα από κοιλάδες, στην άλλη όχθη ποταμών​—αναζητώντας πάντοτε το πιο χλωρό χορτάρι, τους πιο καλούς νερόλακκους, τους πιο προφυλαγμένους τόπους ανάπαυσης. Από όλα τα πλάσματα του Θεού, τα πρόβατα φαίνονταν τα πιο αβοήθητα, λες και ήταν φτιαγμένα για να χρειάζονται την καθοδηγία και την προστασία του ανθρώπου. Διέκρινε άραγε ο Άβελ ότι χρειαζόταν και αυτός την καθοδηγία, την προστασία και τη φροντίδα Κάποιου πολύ πιο σοφού και ισχυρού από οποιονδήποτε άνθρωπο; Δίχως άλλο, εξέφραζε πολλές τέτοιες σκέψεις στις προσευχές του, και ως αποτέλεσμα η πίστη του αύξανε.

Οι υποσχέσεις του Ιεχωβά.

Ο Αδάμ και η Εύα πρέπει να είχαν αφηγηθεί στους γιους τους τα γεγονότα στον κήπο της Εδέμ που οδήγησαν στην εκδίωξή τους. Άρα, ο Άβελ διέθετε άφθονο υλικό για στοχασμό.

Ο Ιεχωβά είπε ότι η γη θα ήταν καταραμένη. Ο Άβελ έβλεπε καθαρά τα αγκάθια και τα τριβόλια που εκπλήρωναν εκείνα τα λόγια. Επίσης, ο Ιεχωβά προείπε ότι η Εύα θα είχε πόνους κατά την εγκυμοσύνη και τον τοκετό. Καθώς γεννιούνταν τα αδέλφια του, ο Άβελ αναμφίβολα διαπίστωνε ότι και αυτά τα λόγια επαληθεύονταν. Ο Ιεχωβά προείδε ότι η Εύα θα ένιωθε υπέρμετρη ανάγκη για την αγάπη και την προσοχή του συζύγου της, ενώ ο Αδάμ θα την εξουσίαζε. Ο Άβελ έβλεπε αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα με τα ίδια του τα μάτια. Σε κάθε περίπτωση, διέκρινε ότι ο λόγος του Ιεχωβά είναι απολύτως αξιόπιστος. Συνεπώς, είχε βάσιμους λόγους να θέτει πίστη στην υπόσχεση του Θεού σχετικά με ένα «σπέρμα» το οποίο κάποτε θα διόρθωνε το κακό που είχε ξεκινήσει στην Εδέμ.​—Γένεση 3:15-19.

Οι υπηρέτες του Ιεχωβά.

Παρότι δεν υπήρχαν καλά παραδείγματα για τον Άβελ στην ανθρώπινη οικογένεια, οι άνθρωποι δεν ήταν τα μοναδικά νοήμονα πλάσματα στη γη τότε. Όταν ο Αδάμ και η Εύα εκδιώχθηκαν από τον κήπο, ο Ιεχωβά διασφάλισε ότι ούτε αυτοί ούτε οι απόγονοί τους θα είχαν πρόσβαση σε εκείνον τον επίγειο Παράδεισο. Για να φυλάσσεται η είσοδος, ο Ιεχωβά τοποθέτησε εκεί χερουβείμ​—αγγέλους με πολύ υψηλή θέση—​καθώς και τη φλογερή λεπίδα ενός σπαθιού που περιστρεφόταν συνεχώς.​—Γένεση 3:24.

Φανταστείτε τον Άβελ να βλέπει αυτά τα χερουβείμ όταν ήταν μικρός. Στην υλοποιημένη τους μορφή, η όψη τους σίγουρα μαρτυρούσε τεράστια δύναμη. Όσο δε για το “σπαθί”, που δεν έπαυε ποτέ να φλέγεται και να περιστρέφεται, προξενούσε και αυτό δέος. Καθώς ο Άβελ μεγάλωνε, μήπως είδε ποτέ αυτά τα χερουβείμ να έχουν φύγει από τη θέση τους επειδή βαρέθηκαν; Όχι. Μέρα νύχτα, χρόνο με το χρόνο, τη μια δεκαετία μετά την άλλη, εκείνα τα νοήμονα, δυνατά πλάσματα στέκονταν ακριβώς εκεί. Έτσι λοιπόν, ο Άβελ έμαθε ότι ο Ιεχωβά Θεός είχε δίκαιους, ακλόνητους υπηρέτες. Σε εκείνα τα χερουβείμ, διέκρινε οσιότητα και υπακοή στον Ιεχωβά ανάλογες των οποίων δεν μπορούσε να βρει στην οικογένειά του. Σαφώς, το παράδειγμα αυτών των αγγέλων ενίσχυε την πίστη του.

Καθώς ο Άβελ στοχαζόταν όλα όσα αποκάλυπτε ο Ιεχωβά για τον εαυτό του μέσα από τη δημιουργία, τις θεϊκές υποσχέσεις και τα παραδείγματα των υπηρετών Του, η πίστη του ενδυναμωνόταν ολοένα και περισσότερο. Το παράδειγμά του όντως μας μιλάει! Ιδιαίτερα τα νεαρά άτομα ίσως ενθαρρύνονται ξέροντας ότι μπορούν να αναπτύξουν γνήσια πίστη στον Ιεχωβά Θεό ανεξάρτητα από το τι κάνει η οικογένειά τους. Με τα θαύματα της δημιουργίας ολόγυρά μας, ολόκληρη τη Γραφή στη διάθεσή μας και πολλά παραδείγματα ανθρώπων πίστης, έχουμε επαρκή βάση για να οικοδομούμε πίστη σήμερα.