Πως Αντιμετώπισα τις Αδυναμίες Μου

Όπως το αφηγήθηκε ο Τόμας Άντισον

ΟΤΑΝ ήμουν μικρός, ακόμα κι ένα άκακο πουλάκι να συναντούσα, άλλαζα γρήγορα δρόμο. Όταν έρχονταν συγγενείς ή φίλοι να μας επισκεφτούν, έβλεπαν ένα συνεσταλμένο παιδί να κρύβεται πίσω από τη φούστα της μητέρας του. Όταν είχαμε επισκέπτες, συνήθως πήγαινα στο υπνοδωμάτιο όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Όταν βρισκόμουν μπροστά σε άτομα που είχαν εξουσία, και ειδικά μπροστά σε δασκάλους έχανα τη λαλιά μου.

Τι με έκανε να αλλάξω; Πώς μπόρεσε ένας τόσο πολύ ντροπαλός νέος να μιλάει τα πρόσφατα χρόνια σε ακροατήρια χιλιάδων ατόμων σε μεγάλες συνελεύσεις;

Διάπλαση Από τους Γονείς

Οι γονείς μου—ειδικά ο πατέρας μου, ένας λεπτός και ενεργητικός Σκωτσέζος—δυσκολεύονταν να με καταλάβουν. Ορφανός από τα 13 του χρόνια, ο πατέρας μου ήταν πραγματικά ένα ακατέργαστο διαμάντι. Έμαθε γρήγορα να τα βγάζει πέρα μόνος του. Η μητέρα μου, από την άλλη πλευρά, είχε πατέρα αγρότη και ήταν η προσωποποίηση της ηπιότητας. Από βρεφική ηλικία, οι γονείς μου με εκπαίδευσαν με στοργή και σταθερότητα, αλλά δεν ήταν υπερπροστατευτικοί.

Το 1945, όταν ήμουν έξι χρονών, έκανα την πρώτη μου εμφάνιση στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Την πρώτη μου ομιλία την έκανα με το φως μιας λάμπας πετρελαίου, σε μια μικρή εκκλησία της Αυστραλίας που αποτελούνταν από τρεις οικογένειες. Ο πατέρας μου με βοήθησε να προετοιμαστώ αρκετά νωρίς, και μου εξήγησε τα πλεονεκτήματα της ομιλίας που γίνεται χωρίς χειρόγραφο. Μου τόνισε επίσης ότι δεν πρέπει να φοβάμαι για το τι λένε ή σκέφτονται οι άλλοι άνθρωποι. Μου το έθεσε ως εξής: «Εμείς οι άνθρωποι είμαστε σωροί από χώμα. Μερικοί σωροί είναι λίγο μεγαλύτεροι από άλλους, αυτό είναι όλο». Τα γόνατά μου έτρεμαν, οι παλάμες μου άρχισαν να ιδρώνουν, και στη μέση της ομιλίας έχασα τη λαλιά μου και δεν μπόρεσα να τελειώσω.

Πρέπει να ήμουν περίπου δέκα χρονών όταν ο πατέρας μου με πήρε μαζί με το μικρότερο αδελφό μου, τον Ρόμπερτ, και μας πήγε στον κεντρικό δρόμο της πόλης, ακριβώς μπροστά στον τοπικό κινηματογράφο. Εκεί, κρατούσαμε τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! και τα έβλεπαν οι συμμαθητές μας. Ένιωθα τα περιοδικά να είναι βαριά σαν μολύβι, και μερικές φορές τα έκρυβα πίσω από την πλάτη μου! Προσπαθούσα απεγνωσμένα να χωθώ κάπου απ’ όπου να μη φαίνομαι.

Ωστόσο, καθώς παρατηρούσα το θαρραλέο παράδειγμα του πατέρα μου ενθαρρυνόμουν πολύ. Αυτός μου έλεγε πάντα ότι το να προσπαθώ να κρυφτώ ισοδυναμεί με το να ενδίδω στον Σατανά και στο φόβο των ανθρώπων. Στο σχολείο είχα άλλη μια δοκιμασία. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που είχε τελειώσει ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο εθνικισμός εξακολουθούσε να είναι έντονος στην Αυστραλία. Η αδελφή μου, η Έλερι, κι εγώ παραμέναμε καθιστοί όταν συγκεντρωνόταν ολόκληρο το σχολείο και παιζόταν ο εθνικός ύμνος. Ήταν πραγματική δοκιμασία να ξεχωρίζω από τους άλλους· όμως η συνεχής υποστήριξη και ενθάρρυνση των γονέων μου με βοήθησαν να μη συμβιβαστώ.

Από τότε, διάβαζα με περισσότερη από τη συνηθισμένη προσοχή όλα τα άρθρα στα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! που τόνιζαν τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και μετά τα έβαζα σ’ ένα ντοσιέ. Επίσης πρόσεχα πολύ τα σημεία που αναφέρονταν στη Διακονία της Βασιλείας για το πώς να συζητάω με άλλους.

Ο πρώτος στόχος μου ήταν να προσπαθήσω να συζητάω όσο το δυνατόν περισσότερο με ένα άτομο σε κάθε Χριστιανική συνάθροιση. Στην αρχή, κάθε τέτοια συζήτηση διαρκούσε μόνο ένα λεπτό περίπου. Το αποτέλεσμα ήταν να γυρνάω σπίτι πολλές φορές αποθαρρυμένος. Ωστόσο, με επιμονή, η ικανότητά μου να συζητάω βελτιώθηκε σιγά-σιγά.