Άρχισα να κλαίω υστερικά. Ο μπαμπάς αγκάλιασε τη μαμά κι εμένα, και άρχισε να προσεύχεται. Ήταν σαν να απλώθηκε πάνω μου ένα πέπλο απόλυτης ηρεμίας. Ένιωσα να με γεμίζει «η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν». (Φιλιππησίους 4:7) Είχα διαβάσει για άλλους που ένιωθαν την ειρήνη του Θεού πάνω τους και αναρωτήθηκα τι είδους αίσθημα ήταν αυτό. Τώρα ήξερα.

[Πλαίσιο στη σελίδα 23]

Οι Σκέψεις ενός Πατέρα

Η κόρη μου, η Βαιθήλ, ήταν ένα δώρο που μας έδωσε ο Θεός λίγο αργά στη ζωή μου. Είχαμε ένα όμορφο είδος σχέσης. Από τότε που η Βαιθήλ ήταν μωρό, κάναμε τα πάντα μαζί. Γονατίζαμε μαζί στους αγρούς και μελετούσαμε την καλλιτεχνική αίσθηση του Ιεχωβά Θεού καθώς κοιτούσαμε τα αγριολούλουδα. Φτιάχναμε χιονάνθρωπους. Μιλούσαμε και για πολύ βαθιά πράγματα και για αστεία πράγματα. Γονατίζαμε να προσευχηθούμε μαζί της πριν κοιμηθεί, καθώς φορούσε τις άνετες πιτζάμες της και κούρνιαζε ανάμεσα στη μητέρα της και σ’ εμένα. Επισκεπτόμασταν μαζί τους ηλικιωμένους και τους φτωχούς. Ενδιαφερόμασταν για συγχριστιανούς μας που ζούσαν σε μακρινές χώρες. Από το σπίτι μας περνούσαν ιεραπόστολοι καθώς και άντρες και γυναίκες από τους πιο αφοσιωμένους στο να υπηρετούν τον Θεό ακολουθώντας τα ίχνη του Ιησού Χριστού. Μοιραζόμασταν την πίστη μας, και τα όνειρά μας για τον Παράδεισο. Η Βαιθήλ μεγάλωσε και έγινε άτομο που αγαπούσε τους ανθρώπους και αισθανόταν την ανάγκη να αγαπιέται κι απ’ αυτούς.