Η Αγάπη Ποτέ Δεν Χάνεται

Οι αρχές κατέβαλαν ιδιαίτερες προσπάθειες να χωρίσουν τις οικογένειες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Πολλές φορές, οι υπηρεσίες ασφαλείας επιδίωκαν να θέσουν στους Μάρτυρες το δίλημμα: Θεός ή οικογένεια. Ωστόσο, στις περισσότερες περιπτώσεις, τα μέλη του λαού του Ιεχωβά αποδείκνυαν την οσιότητά τους στον Ιεχωβά παρά τις πολύ σκληρές δοκιμασίες.

Η Γάνα Μπόκοτς από την Υπερκαρπαθία, της οποίας ο σύζυγος, ο Νούτσου, συνελήφθη επειδή κήρυττε με ζήλο, θυμάται: «Στη φυλακή ο σύζυγός μου υπέμεινε πολλές κακεντρεχείς προσβολές. Έμεινε έξι μήνες στην απομόνωση χωρίς κρεβάτι, έχοντας μόνο μια καρέκλα. Τον ξυλοκοπούσαν άγρια και δεν του έδιναν φαγητό. Μέσα σε λίγους μήνες, αδυνάτισε πολύ και ζύγιζε μόνο 36 κιλά, το μισό του κανονικού του βάρους».

Η πιστή του σύζυγος έμεινε μόνη με τη μικρή τους κόρη. Οι αρχές πίεζαν τον αδελφό Μπόκοτς να συμβιβάσει την πίστη του και να συνεργαστεί μαζί τους. Του ζητούσαν να διαλέξει ανάμεσα στην οικογένειά του και στο θάνατο. Ο αδελφός Μπόκοτς δεν πρόδωσε τις πεποιθήσεις του και παρέμεινε πιστός στον Ιεχωβά και στην οργάνωσή Του. Έμεινε 11 χρόνια στις φυλακές, και μετά την απελευθέρωσή του, συνέχισε τη Χριστιανική του δράση ως πρεσβύτερος και αργότερα ως επίσκοπος περιοχής μέχρι το θάνατό του το 1988. Συχνά έπαιρνε δύναμη από τα λόγια του εδαφίου Ψαλμός 91:2: «Θα λέω στον Ιεχωβά: “Εσύ είσαι το καταφύγιό μου και το οχυρό μου, ο Θεός μου, στον οποίο θα εμπιστεύομαι”».

Προσέξτε ένα άλλο παράδειγμα μεγάλης υπομονής. Ο Γιούρι Πόπσα ήταν περιοδεύων επίσκοπος στην Υπερκαρπαθία. Δέκα ημέρες μετά το γάμο του, τον συνέλαβαν. Αντί να πάει ταξίδι του μέλιτος, πέρασε δέκα χρόνια στη φυλακή, στη Μορδοβία της Ρωσίας. Η πιστή του σύζυγος, η Μαρίγια, τον επισκέφτηκε 14 φορές, διανύοντας κάθε φορά περίπου 1.500 χιλιόμετρα για να πάει και άλλα τόσα για να γυρίσει. Τώρα, ο αδελφός Πόπσα υπηρετεί ως πρεσβύτερος σε μια από τις τοπικές εκκλησίες της Υπερκαρπαθίας, ενώ η αγαπημένη του Μαρίγια τον στηρίζει με πίστη και αγάπη.

Άλλο ένα παράδειγμα υπομονής κάτω από αντιξοότητες είναι το παράδειγμα ενός αντρογύνου, του Ολεξιί και της Λίντιγια Κούρντας, που ζούσαν στην πόλη Ζαπορόζιε. Τους συνέλαβαν το Μάρτιο του 1958, μόλις 17 ημέρες μετά τη γέννηση της κόρης τους, της Γαλίνα. Στην ίδια περιοχή συνελήφθησαν άλλα 14 άτομα. Ο αδελφός Κούρντας καταδικάστηκε σε 25ετή εγκλεισμό σε σωφρονιστικά στρατόπεδα, και η σύζυγός του καταδικάστηκε σε 10ετή εγκλεισμό. Χωρίστηκαν—ο Ολεξιί στάλθηκε σε στρατόπεδα της Μορδοβίας, ενώ η Λίντιγια με την κορούλα τους στη Σιβηρία.

Να πώς περιγράφει η αδελφή Κούρντας το ταξίδι των τριών εβδομάδων από την Ουκρανία στη Σιβηρία: «Ήταν τρομερό. Ήμασταν η κόρη μου και εγώ, η Ναντίγια Βισνιάκ με το μωρό της που είχε γεννηθεί μόλις πριν από λίγες ημέρες στη φυλακή, στη διάρκεια των ανακρίσεων, και άλλες δύο αδελφές. Μας έβαλαν και τις έξι σε κάποιο βαγόνι, μέσα σε ένα κελί που προοριζόταν για τη μεταφορά μόνο δύο κρατουμένων. Βάλαμε τα παιδιά μας στην κάτω κουκέτα και εμείς καθόμασταν σκυφτές στην πάνω κουκέτα σε όλη τη διαδρομή. Τρεφόμασταν αποκλειστικά με ψωμί, παστές ρέγκες και νερό. Μας έδιναν φαγητό μόνο για τέσσερις ενήλικες κρατούμενες. Δεν μας έδιναν καθόλου φαγητό για τα παιδιά μας.

»Όταν φτάσαμε στον προορισμό μας, με έβαλαν στο νοσοκομείο της φυλακής μαζί με το μωρό μου. Εκεί συνάντησα αρκετές πνευματικές μου αδελφές και τους είπα ότι ο ανακριτής με είχε απειλήσει πως θα έπαιρνε την κόρη μου και θα την έστελνε σε ορφανοτροφείο. Με κάποιον τρόπο, αυτές οι αδελφές κατάφεραν να ενημερώσουν τους ντόπιους αδελφούς στη Σιβηρία για το πρόβλημά μου. Αργότερα, η Ταμάρα Μπουριάκ (τώρα Ραβλιούκ), που ήταν 18 χρονών, ήρθε στο νοσοκομείο του στρατοπέδου για να πάρει την κόρη μου τη Γαλίνα. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την Ταμάρα. Στενοχωριόμουν πάρα πολύ που έπρεπε να δώσω το αγαπημένο μου κοριτσάκι σε κάποια που δεν είχα ξαναδεί, έστω και αν ήταν πνευματική μου αδελφή. Ωστόσο, παρηγορήθηκα πολύ όταν οι αδελφές στο στρατόπεδο μου μίλησαν για την οσιότητα της οικογένειας Μπουριάκ. Η κορούλα μου ήταν πέντε μηνών και 18 ημερών όταν την εμπιστεύτηκα στην Ταμάρα. Πέρασαν εφτά ολόκληρα χρόνια μέχρι να την ξαναπάρω!

»Το 1959 κηρύχτηκε νέα αμνηστία από την ΕΣΣΔ. Αφορούσε γυναίκες που είχαν παιδιά μικρότερα από εφτά χρονών. Αλλά οι αρχές της φυλακής μού είπαν ότι πρώτα έπρεπε να αποκηρύξω την πίστη μου. Δεν δέχτηκα και έτσι αναγκάστηκα να παραμείνω στο σωφρονιστικό στρατόπεδο».

Ο αδελφός Κούρντας απελευθερώθηκε το 1968 σε ηλικία 43 ετών. Συνολικά, έμεινε 15 χρόνια στη φυλακή για την αλήθεια, από τα οποία τα 8 χρόνια τα πέρασε σε μια ειδική φυλακή ασφαλείας. Τελικά, επέστρεψε στην Ουκρανία, στη σύζυγο και στην κόρη του. Η οικογένειά τους επιτέλους ξανάσμιξε. Όταν συνάντησε τον πατέρα της, η Γαλίνα κάθησε στα γόνατά του και του είπε: «Μπαμπά! Πολλά χρόνια δεν μπορούσα να καθήσω στα γόνατά σου, και τώρα θα κερδίσω το χαμένο χρόνο».

Από τότε και έπειτα, η οικογένεια Κούρντας μετακινούνταν από το ένα μέρος στο άλλο, επειδή οι αρχές τους έδιωχναν συνεχώς από τον τόπο διαμονής τους. Πρώτα έμειναν στην ανατολική Ουκρανία, μετά στη δυτική Γεωργία και ύστερα στην Εγγύς Καυκασία. Τελικά, μετακόμισαν στο Χάρκοβο, όπου εξακολουθούν να ζουν ευτυχισμένοι. Η Γαλίνα είναι παντρεμένη τώρα. Όλοι τους συνεχίζουν πιστά να υπηρετούν τον Θεό τους, τον Ιεχωβά.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 180, 181]

Συνέντευξη με τη Λίντιγια Μπζόβι

Έτος Γέννησης: 1937

Έτος Βαφτίσματος: 1955

Ιστορικό: Στην εξορία από το 1949 ως το 1965.

Όταν ήμουν έφηβη, στενοχωριόμουν πολύ που ο πατέρας δεν ήταν μαζί μας. Αγαπούσαμε τον πατέρα μας, όπως τα περισσότερα παιδιά. Δεν είχα την ευκαιρία να τον αποχαιρετήσω. Ο Ιβάν και εγώ δεν τον είδαμε να φεύγει. Ήμασταν στο χωράφι και θερίζαμε κεχρί.

Όταν γυρίσαμε από το χωράφι, η μητέρα μάς είπε ότι είχαν συλλάβει τον πατέρα. Ένιωσα ένα αίσθημα κενού, ένα αίσθημα πόνου. Αλλά δεν πανικοβλήθηκα ούτε ένιωσα μίσος. Ήταν κάτι αναμενόμενο. Μας υπενθύμιζαν συνέχεια τα λόγια του Ιησού: «Αν επέφεραν διωγμό σε εμένα, και σε εσάς θα επιφέρουν διωγμό». (Ιωάν. 15:20) Αυτό το εδάφιο το μάθαμε πολύ νωρίς στη ζωή μας. Το ξέραμε εξίσου καλά με την υποδειγματική προσευχή. Ξέραμε επίσης ότι εφόσον δεν ήμασταν μέρος αυτού του κόσμου, ο κόσμος δεν θα μας αγαπούσε. Ό,τι έκαναν οι αρχές, το έκαναν από άγνοια.

Ενόσω βρισκόμασταν στη Μολδαβία υπό ρουμανική κατοχή, ο πατέρας ήξερε ότι μπορούσε να υπερασπίσει την υπόθεσή του ενώπιον του δικαστηρίου. Μας επέτρεψαν να πάμε στο δικαστήριο. Ήταν μια πολύ χαρούμενη ημέρα για εμάς.

Ο πατέρας έδωσε θαυμάσια μαρτυρία. Κανείς δεν είχε διάθεση να ακούσει τις κατηγορίες του εισαγγελέα, αλλά όλοι άκουγαν με ορθάνοιχτο στόμα την κατάθεση του πατέρα. Μίλησε επί μία ώρα και 40 λεπτά υπερασπιζόμενος την αλήθεια. Έδωσε πολύ σαφή και κατανοητή μαρτυρία. Οι δικαστικοί υπάλληλοι είχαν βουρκώσει.

Ήμασταν περήφανοι που ο πατέρας είχε καταφέρει να καταθέσει στο δικαστήριο, να υπερασπιστεί την αλήθεια δημοσίως. Δεν ήμασταν καθόλου απελπισμένοι.

Σημείωση: Το 1943, οι γερμανικές αρχές συνέλαβαν τους γονείς της αδελφής Μπζόβι και τους καταδίκασαν σε 25ετή φυλάκιση για υποτιθέμενη συνεργασία με τους Σοβιετικούς. Μέσα σε έναν χρόνο, έφτασαν τα σοβιετικά στρατεύματα και τους ελευθέρωσαν. Μετέπειτα, οι ίδιες οι σοβιετικές αρχές συνέλαβαν τον πατέρα της. Συνολικά, αυτός πέρασε στις φυλακές 20 χρόνια.

[Πρόταση που τονίζεται]

Αγαπούσαμε τον πατέρα μας, όπως τα περισσότερα παιδιά. Δεν είχα την ευκαιρία να τον αποχαιρετήσω