Η Παμπάλαια Διαμάχη με τα Πεθερικά

«ΟΥΤΕ να σε βλέπω δεν θέλω!» ξεφώνισε η Φουτζίκο στην πεθερά της, την Τομίκο. Η Φουτζίκο είχε κουραστεί να παίρνει συνέχεια διαταγές. Αν και είχε καταφέρει να διατηρεί την ψυχραιμία της επιφανειακά, η ζωή ήταν μαρτύριο γι’ αυτήν. «Μέσα μου ένιωθα πίκρα», λέει. «Δεν ήμουν ο εαυτός μου. Μου ήταν αδύνατο να αντέξω αυτή τη ζωή καθημερινά».

Μια ηλικιωμένη γυναίκα που ζει μόνη της στην Ιαπωνία δηλώνει: «Ο γιος μου και η γυναίκα του με εγκατέλειψαν. Τώρα δεν χρειάζεται να ανησυχώ για άλλους, και ζω τη ζωή μου όπως μου αρέσει, ωστόσο, όταν σκοτεινιάζει, νιώθω μοναξιά».

Η παμπάλαια διαμάχη μεταξύ πεθεράς και νύφης είναι παγκόσμιο φαινόμενο. «Δυστυχώς», παρατηρεί η Ντούλσι Μπόλινγκ, συντάκτρια ενός περιοδικού στην Αυστραλία, «μερικές γυναίκες θα ζηλεύουν πάντοτε τις νύφες τους. . . . Δεν μπορείτε να κάνετε και πολλά πράγματα, εκτός από το να το υποφέρετε με υπομονή». Στην Ανατολή, υπάρχουν μέχρι και θρύλοι που μιλάνε για ηλικιωμένες γυναίκες εγκαταλειμμένες στα βουνά, πράξη που υποκίνησαν οι νύφες τους.

Σήμερα, η διαμάχη αυτή είναι πιο πολύπλοκη απ’ ό,τι άλλοτε. Σύμφωνα με στατιστικές, η υπολογιζόμενη διάρκεια ζωής αυξάνεται, οι οικογένειες μικραίνουν και το χάσμα μεταξύ του ποσοστού θνησιμότητας των αντρών και εκείνου των γυναικών γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Καθώς όλο και περισσότερες γυναίκες ζουν μέχρι τα 70 και τα 80 τους, η διαμάχη ανάμεσα σε πεθερές και νύφες έχει μεταβληθεί σε εξαντλητικό μαραθώνιο, από το σύντομο αγώνα δρόμου των 100 μέτρων που ήταν κάποτε.

Τι Θέλουν οι Ηλικιωμένοι;

Αν αφήσουμε κατά μέρος αυτές τις διαμάχες, τι είδους φροντίδα επιθυμούν να απολαμβάνουν οι ηλικιωμένοι γονείς, σε περίπτωση που έχουν περιθώρια εκλογής; «Τις δυο τελευταίες δεκαετίες», λέει ο Τζέικομπ Σ. Σίγκελ και η Σύνθια Μ. Τάουμπερ, ερευνητές σε θέματα δημογραφίας, «τόσο οι γυναίκες όσο και οι άντρες είχαν κατά πολύ λιγότερο την τάση να ζουν με άλλους ανθρώπους, σε περίπτωση που έχαναν το σύντροφό τους». Η Ιλέιν Μ. Μπρόντι, πρώην διευθύντρια του Τμήματος Υπηρεσιών για τον Άνθρωπο, προσθέτει ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, «η διευθέτηση που προτιμάται περισσότερο από τους ηλικιωμένους είναι να μη μένουν μαζί με τους συγγενείς τους». Συχνά, τα παιδιά τους μένουν κάπου κοντά, τους επισκέπτονται και τους φροντίζουν.

Στην Ανατολή οι άνθρωποι έχουν άλλες προτιμήσεις. Σύμφωνα με μια διεθνή έρευνα που διεξάχθηκε από την Υπηρεσία Διαχείρισης και Συντονισμού στην Ιαπωνία, η πλειονότητα των ηλικιωμένων στην Ιαπωνία και στην Ταϋλάνδη θέλουν να μένουν με τους συγγενείς τους. Η έρευνα ανακαλύπτει ότι το 61 τοις εκατό των ηλικιωμένων στην Ταϋλάνδη και το 51 τοις εκατό στην Ιαπωνία μένουν πραγματικά με τους συγγενείς τους.

Φυσικά, αυτή η δυνατότητα εκλογής είναι συνηθισμένη και στη Δύση. Υπερήλικες ή κατάκοιτοι γονείς μένουν συχνά μαζί με τα παιδιά τους. Στη Γαλλία, είναι συνηθισμένο εκείνοι που είναι 75 χρονών και άνω, και χάνουν το σύντροφό τους, να μένουν με κάποιο από τα παιδιά τους.

Δεχτείτε τα Υπέρ και τα Κατά

Όταν δυο ή τρεις γενιές αποφασίζουν να μείνουν κάτω από την ίδια στέγη, υπάρχουν φυσικά ορισμένα πλεονεκτήματα. Οι ηλικιωμένοι νιώθουν περισσότερη ασφάλεια και λιγότερη μοναξιά. Η νεότερη γενιά μπορεί να διδαχτεί πολλά από την πείρα των μεγαλυτέρων, και υπάρχουν και οικονομικά οφέλη.

Από την άλλη μεριά, η συμβίωση μπορεί να περιπλέξει μια ήδη προβληματική σχέση με τα πεθερικά. Λόγου χάρη, στην Ιαπωνία, όπου οι ηλικιωμένοι γονείς κατά παράδοση μένουν με το μεγαλύτερο γιο και την οικογένειά του, είναι παροιμιώδης η διαμάχη ανάμεσα σε πεθερές και νύφες.

Αν αντιμετωπίζετε μια τέτοια κατάσταση, τι μπορείτε να κάνετε; Στο βιβλίο του Ο Πληθυσμός των Ηλικιωμένων της Αμερικής (America’s Older Population), ο Πολ Ε. Ζοπφ ο νεότερος, καθηγητής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Γκίλφορντ, λέει: «Από την οικογένεια ξεκινάνε και οι διαμάχες και οι όποιες ευκαιρίες για το χειρισμό τους. Η ικανότητα των μελών μιας οικογένειας να θέτουν τη διαμάχη υπό έλεγχο και να δημιουργούν μια αποδοτική σχέση με τα ηλικιωμένα μέλη μπορεί να είναι μια ικανότητα που χρησιμεύει και σε άλλες σχέσεις».

Δείτε λοιπόν το ζήτημα θετικά. Αν μάθετε να θέτετε τις οικογενειακές διαμάχες υπό έλεγχο, θα γίνετε πιθανώς πιο ικανοί στο να χειρίζεστε και άλλες ακανθώδεις καταστάσεις. Πάρτε το σαν πρόκληση, κι αυτό θα σας κάνει καλύτερα άτομα. Ας εξετάσουμε τα προβλήματα που υπάρχουν στη συμβίωση με τα πεθερικά και ας δούμε πώς μπορεί κανείς να χειριστεί με επιτυχία αυτά τα προβλήματα. Και, ακόμα κι αν προς το παρόν δεν ζείτε κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, πάλι μπορείτε να ωφεληθείτε από την εξέταση των αρχών που περιλαμβάνονται.

[Πλαίσιο στη σελίδα 4]

Περισσότεροι οι Γονείς από τα Παιδιά

Τώρα, για πρώτη φορά στην ιστορία, σύμφωνα με το δημογράφο Σάμιουελ Πρέστον, στο μέσο ανδρόγυνο αναλογούν περισσότεροι γονείς από παιδιά. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλά σημερινά ζευγάρια είναι το πώς να εξισορροπήσουν τις ευθύνες που προϋποθέτει η φροντίδα των γονέων τους.

Ποιες Είναι οι Αιτίες του Προβλήματος;

«ΤΟ ΠΟΛΥ αλάτι δεν κάνει καλό στην οικογένεια!» δηλώνει η μητέρα. «Μα το φαΐ είναι τόσο άνοστο και άγευστο!» επιμένει η νύφη. Κι όταν η μητέρα γυρίζει την πλάτη της, εκείνη ρίχνει λίγο παραπάνω αλάτι.

Έτσι καθώς προσπαθούν κι οι δυο να κάνουν το δικό τους, τρώνε τελικά ένα φαγητό που δεν αρέσει σε καμιά τους. Αλλά οι συνέπειες μπορεί να είναι πολύ πιο σοβαρές απ’ αυτό. Οι προστριβές με τα πεθερικά μπορεί να οδηγήσουν σε διανοητικές και συναισθηματικές μάχες που διαρκούν χρόνια.

Για πολλούς, αυτού του είδους η διαμάχη φαίνεται αναπόφευκτη. «Όσο καλά κι αν φαίνεται να τα πηγαίνουν τα μέλη μιας οικογένειας, θα υπάρχουν οπωσδήποτε προστριβές μεταξύ της πεθεράς και της νύφης», γράφει ο Δρ Σιγκέτα Σαΐτο, πρόεδρος της Ένωσης Νοσοκομείων Ψυχικών Νοσημάτων της Ιαπωνίας. Το πρόβλημα όμως δεν περιορίζεται στην Ανατολή.

Ο ανταποκριτής του Ξύπνα! στην Ιταλία αναφέρει ότι «το έθιμο που έχουν οι άνθρωποι να παντρεύονται και να πηγαίνουν να μείνουν με τους γονείς είτε της νύφης είτε του γαμπρού έχει προξενήσει προβλήματα σε πολλές οικογένειες, και πολλές νεαρές σύζυγοι υποφέρουν επειδή η πεθερά τους έχει συχνά την τάση να ανακατεύεται και να επιβάλλει τη δική της άποψη».

Στις χώρες τόσο της Ανατολής όσο και της Δύσης, οι εφημερίδες και τα περιοδικά περιέχουν άφθονες στήλες με προσωπικές συμβουλές που αφορούν τις διαμάχες με τα πεθερικά. Ποιες μπορεί να είναι, λοιπόν, οι αιτίες των προβλημάτων;

Ποια Παίρνει τις Αποφάσεις;

Όταν δυο γυναίκες μοιράζονται την ίδια κουζίνα, συχνά το θέμα είναι: Ποια παίρνει τις αποφάσεις; «Το γούστο μας και το σύστημά μας είναι διαφορετικά, κι εμένα με έπιανε ταραχή κάθε φορά που ανέκυπτε μια διαφωνία», λέει κάποια γυναίκα που έχει ζήσει με την πεθερά της για πάνω από 12 χρόνια.

«Τα πρώτα δέκα χρόνια, ερχόμασταν σε σύγκρουση η μια με την άλλη για μηδαμινά πράγματα», παραδέχεται μια άλλη νύφη. Μπορεί να ανακύψουν διαφωνίες για πράγματα τόσο ασήμαντα όσο το πώς κρεμάνε τα πουκάμισα στο σχοινί του απλώματος. Ακόμα κι αν οι γυναίκες δεν μένουν στο ίδιο σπίτι, η κατάσταση μπορεί να είναι προβληματική. Η πεθερά που, στη διάρκεια της επίσκεψής της, κάνει σχόλια όπως: «Του γιου μου δεν του αρέσει έτσι η μπριζόλα του», μπορεί να προκαλέσει άσχημα συναισθήματα για ολόκληρη τη ζωή. Όλα καταλήγουν στο ποια αποφασίζει τι και για ποιον.

Τονίζοντας αυτό το θέμα, η Τακάκο Σοντέι, βοηθός καθηγητή στην οικιακή οικονομία, στο Πανεπιστήμιο Θηλέων Οκανομίζου, λέει: «Είτε μια οικογένεια μένει με το γιο και τη νύφη είτε με την κόρη και το γαμπρό, είναι αδύνατο να χωρέσουν στο ίδιο σπιτικό δυο γυναίκες σύζυγοι που ανταγωνίζονται η μια την άλλη για την εξουσία. Είναι απαραίτητο να δρουν σε ξεχωριστό χώρο ή να προσαρμοστεί η κατάσταση έτσι ώστε η μια να είναι η οικονόμος της οικογένειας και η άλλη να είναι βοηθός της». Οι δυο γενιές πρέπει να έρθουν σε κάποια λογική συμφωνία βασισμένη στη φυσική και διανοητική κατάσταση της παλιότερης γενιάς, καθώς και στην πείρα, ή στην έλλειψη πείρας, της νεότερης.

Το Θέμα της Ιδιωτικής Ζωής

Όταν δυο ή περισσότερες γενιές μένουν στο ίδιο σπίτι, τα μέλη της οικογένειας πρέπει να θυσιάσουν την ιδιωτική τους ζωή μέχρις ενός σημείου. Σ’ αυτόν τον τομέα όμως, πιθανώς το κάθε μέλος να κρίνει με διαφορετικό κριτήριο. Το νεαρό ζευγάρι μπορεί να λαχταράει να έχει περισσότερες δικές του στιγμές, ενώ οι ηλικιωμένοι μπορεί να αποζητούν περισσότερη συντροφιά.

Για παράδειγμα, μια νύφη που μένει κοντά στο Τόκιο πίστευε ότι η πεθερά της εισέβαλλε στην ιδιωτική ζωή του ζευγαριού. Πώς γινόταν αυτό; Η πεθερά μάζευε τα πλυμένα ρούχα του γιου της και της νύφης της, τα δίπλωνε και τα τακτοποιούσε. Εκείνη δεν θεωρούσε σωστό να κάνει η πεθερά της πράγματα όπως αυτό, που ήταν προσωπική τους δουλειά. Από την άλλη μεριά, η πεθερά της, η Τοκίκο, στενοχωριόταν όταν η νύφη της, καθώς συγύριζε το σπίτι, πετούσε πράγματα που η Τοκίκο φύλαγε χρόνια ολόκληρα.

Η εισβολή στην ιδιωτική ζωή μπορεί να φτάσει στα άκρα. Ο Τομ και η γυναίκα του, που φρόντιζαν την ηλικιωμένη μητέρα του Τομ, αναστατώνονταν με τις εφόδους που έκανε εκείνη στην κρεβατοκάμαρά τους, μέσα στη νύχτα. Ποιο λόγο είχε; «Ήθελα να δω αν ο Τομ είναι καλά», έλεγε η μητέρα. Το πρόβλημα δεν λύθηκε, παρά μόνο όταν μετακόμισαν σ’ ένα διώροφο διαμέρισμα, όπου απαγόρευσαν στη μητέρα να ανεβαίνει στο επάνω πάτωμα.

Όμως, σε πολλές οικογένειες το πρόβλημα εντείνεται πραγματικά όταν έρχεται στο προσκήνιο η τρίτη γενιά.

Η Μεταχείριση των Παιδιών

Στις μέρες μας, είναι συνηθισμένο να προστρέχει μια νεαρή μητέρα σε διάφορα βιβλία για να πάρει συμβουλές σχετικά με τη φροντίδα των παιδιών. Από την άλλη μεριά η γιαγιά, με την πολύχρονη πείρα της στην εκπαίδευση παιδιών, είναι φυσικό να νιώθει πως αυτή είναι η ειδική για να δίνει συμβουλές. Εντούτοις, αυτές οι συμβουλές συχνά θεωρούνται επικρίσεις, κι έτσι προκύπτει διαμάχη.

Η Τακάκο αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα όταν διαπαιδαγωγούσε το μικρό της γιο. Η μητέρα του άντρα της, και γιαγιά, ορμούσε στο δωμάτιο και τη σταματούσε, φωνάζοντας πιο δυνατά ακόμα κι από το μωρό που έκλαιγε. Η Τακάκο ένιωσε ότι ήταν αναγκασμένη να σταματήσει να διαπαιδαγωγεί το γιο της, κι αυτό και έκανε. Αργότερα, συνειδητοποίησε τη σπουδαιότητα της διαπαιδαγώγησης και αποφάσισε να ξαναρχίσει να τον εκπαιδεύει.—Παροιμίαι 23:13· Εβραίους 12:11.

Μια μητέρα που ζει στη Γιοκοχάμα μάλωνε κι αυτή με την πεθερά της μετά τη γέννηση των παιδιών. Τη μητέρα την ενοχλούσε που η γιαγιά έδινε στα παιδιά να τρώνε κάτι πρόχειρο μεταξύ των γευμάτων, κι έτσι τα παιδιά ήταν χορτάτα και δεν έτρωγαν το φαγητό τους.

Σχολιάζοντας το πρόβλημα αυτό, ο Δρ Σαΐτο λέει: «[Οι παππούδες και οι γιαγιάδες] δίνουν γλυκά και χαρτζιλίκι στα εγγόνια τους. Ικανοποιούν τις ιδιοτελείς επιθυμίες των μικρών. Κοντολογίς, κακομαθαίνουν τα εγγόνια τους ασταμάτητα». Ο ίδιος συμβουλεύει τις νεαρές μητέρες να δηλώνουν ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να κάνουν παραχωρήσεις στην εκπαίδευση των παιδιών τους.

Αντίπαλες στην Αγάπη

Σ’ αυτή τη διαμάχη μεταξύ πεθεράς και νύφης, υπάρχει ένα στοιχείο αρκετά παράλογο. «Μιλώντας από την άποψη της ψυχολογίας», εξηγεί ο Δρ Σαΐτο, «η μητέρα νιώθει ότι η νύφη της τής έκλεψε το γιο της. Φυσικά, δεν εκφράζει με λόγια αυτή τη σκέψη, μιας κι αυτό θα ήταν πολύ παιδαριώδες. Υποσυνείδητα, όμως, η σκέψη ότι της έχουν κλέψει την αγάπη του γιου της είναι βαθιά ριζωμένη μέσα της». Σαν αποτέλεσμα προκύπτει μια τεταμένη σχέση, αν όχι μια ανοιχτή αντιζηλία ανάμεσα στις δυο τους.

Η τάση αυτή φαίνεται να εντείνεται καθώς οι οικογένειες μικραίνουν. Όταν η μητέρα έχει λιγότερα παιδιά να φροντίσει, νιώθει πιο κοντά στο γιο της. Ύστερα από χρόνια συμβίωσης με το γιο της, ξέρει καλά τι του αρέσει και τι όχι. Παρ’ όλο που η νιόπαντρη νύφη θέλει πολύ να ευχαριστεί τον άντρα της, δεν γνωρίζει αυτές τις λεπτομέρειες, τουλάχιστον στην αρχή. Συνεπώς, μπορεί εύκολα να αναπτυχθεί ένα ανταγωνιστικό πνεύμα, με την πεθερά και τη νύφη να είναι αντίπαλες για την αγάπη του ίδιου άντρα.

Τραγική Αλλαγή

Παλιά στην Ιαπωνία, σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Κομφούκιου, όταν σημειώνονταν οικογενειακές διαμάχες, έδιωχναν τη νύφη—το ζευγάρι έπαιρνε διαζύγιο. Κι έτσι έληγε το ζήτημα. Σήμερα, όμως, η κατάσταση είναι διαφορετική.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η νεότερη γενιά έχει αναλάβει τη διαχείριση των οικονομικών της οικογένειας, και η παλιότερη γενιά χάνει την επιρροή και το κύρος της. Σιγά-σιγά, οι όροι έχουν αντιστραφεί. Τώρα οι ηλικιωμένοι γονείς εγκαταλείπονται σε νοσοκομεία και ιδρύματα. Πόσο τραγικό είναι να βλέπει κανείς αυτή την κατάντια σε μια κοινωνία όπου ο σεβασμός προς τους ηλικιωμένους ήταν κανόνας!

Πώς μπορεί να αντιστραφεί η τάση που έχουν οι άνθρωποι να ξεφορτώνονται τους ηλικιωμένους; Υπάρχει κάποιος τρόπος να συνυπάρχουν ειρηνικά δυο γυναίκες κάτω από την ίδια στέγη;

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Πρέπει να συμφωνήσετε με λογικότητα στο ποια θα παίρνει τις αποφάσεις

Πώς να Έχετε Εγκάρδια Σχέση με τα Πεθερικά

Η ΦΟΥΤΖΙΚΟ, η νύφη για την οποία το πρώτο άρθρο ανέφερε ότι ζούσε ένα μαρτύριο, έπεισε τελικά τον άντρα της να μετακομίσουν από το διαμέρισμα των γονέων του σε κάποιο διπλανό. Τα πράγματα όμως δεν καλυτέρεψαν και πολύ. Τα πεθερικά της συνέχισαν να ανακατεύονται, κι εκείνη εξακολουθούσε να ζει μέσα στη θλίψη. Κάποια μέρα, την επισκέφτηκε ένα άγνωστο άτομο.

Με την επίσκεψη αυτή η Φουτζίκο μπήκε σ’ ένα δρόμο ο οποίος οδήγησε στην αλλαγή της προσωπικότητάς της, κι αυτό βελτίωσε τη σχέση της με τους άλλους. Άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Με τον καιρό, η στάση της άλλαξε τόσο πολύ ώστε ο πεθερός της θέλησε να παρακολουθήσει τις μελέτες για να δει με τα μάτια του ‘τι είδους θρησκεία ήταν αυτή που άλλαξε τόσο πολύ την προσωπικότητά της’.

Συνειδητοποιώντας τον Καινούριο Δεσμό

Η Αγία Γραφή δίνει μια καθαρή εικόνα της Γραφικής γαμήλιας διευθέτησης. Ο Θεός, αφού πρώτα δημιούργησε το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι και τους ένωσε, θέσπισε την ακόλουθη αρχή: «Θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού· και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν». (Γένεσις 2:24) Έτσι το νέο ζευγάρι πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι έχει σχηματίσει έναν καινούριο δεσμό. Τώρα θα πρέπει να προσκολληθούν ο ένας στον άλλο, αποτελώντας ανεξάρτητη μονάδα ακόμα κι αν μένουν με τα πεθερικά τους.

Αλλά, το να αφήνουν τα παιδιά τον πατέρα και τη μητέρα δεν σημαίνει ότι όταν αυτά παντρεύονται μπορούν να γυρίζουν την πλάτη στους γονείς τους και ότι δεν χρειάζεται πια να τους σέβονται ή να τους τιμούν. «Μη καταφρόνει την μητέρα σου, όταν γηράση», νουθετεί η Αγία Γραφή. (Παροιμίαι 23:22) Ωστόσο, με το γάμο, οι σχέσεις τροποποιούνται. Εφόσον το κάθε μέλος της οικογένειας το βάζει αυτό καλά στο μυαλό του, το νεαρό ζευγάρι μπορεί να ωφεληθεί από την εμπειρία και τη σοφία των γονέων.

Ο Τιμόθεος, ο ευυπόληπτος νεαρός τον οποίο ο απόστολος Παύλος έπαιρνε στα ιεραποστολικά του ταξίδια, ανατράφηκε από την Εβραία μητέρα του, την Ευνίκη. Προφανώς όμως, και η γιαγιά του, η Λωίδα, είχε κάποια συμμετοχή στον τρόπο διαμόρφωσης της ζωής του. (2 Τιμόθεον 1:5· 3:15) Αυτό δεν σημαίνει ότι οι γιαγιάδες έχουν το δικαίωμα να ανακατεύονται στην εκπαίδευση των παιδιών και να θέτουν κανόνες διαφορετικούς από εκείνους των γονέων. Υπάρχει κατάλληλος τρόπος με τον οποίο μπορεί η παλιότερη γενιά να βοηθάει τη νεότερη στην εκπαίδευση των παιδιών.—Τίτον 2:3-5.

‘Η Αληθινά Σοφή Γυναίκα’

Για να μπορέσουν δυο γενιές να συνεργαστούν σ’ ένα τόσο λεπτό θέμα, όπως η εκπαίδευση των παιδιών, πρέπει κι οι δυο να ενεργούν με σοφία. «Αι [αληθινά, ΜΝΚ] σοφαί γυναίκες οικοδομούσι τον οίκον αυτών», λέει μια Βιβλική παροιμία, «η δε άφρων κατασκάπτει αυτόν δια των χειρών αυτής». (Παροιμίαι 14:1) Πώς μπορεί μια γυναίκα να οικοδομήσει τον οίκο της; Η Τομίκο λέει ότι η επικοινωνία ήταν αυτό που τη βοήθησε να βελτιώσει τη σχέση της με τη νύφη της, τη Φουτζίκο. ‘Τα σχέδια ανατρέπονται εκεί όπου δεν υπάρχει εμπιστευτική συνομιλία’, συμβουλεύει η Αγία Γραφή.—Παροιμίαι 15:22, ΜΝΚ.

Επικοινωνία δεν σημαίνει να ξεστομίζει κανείς ό,τι του έρχεται στο μυαλό χωρίς να υπολογίζει τα συναισθήματα των άλλων. Σ’ αυτό το σημείο, έρχεται στο προσκήνιο η σοφία. ‘Το σοφό άτομο θα ακούει’ αυτά που έχουν να πουν οι άλλοι. Μερικές φορές τα πεθερικά σας μπορεί να έχουν να πουν κάτι, αλλά διστάζουν να εκφραστούν. Να ασκείτε διορατικότητα και να ‘ανασύρετε τις σκέψεις τους’. Έπειτα ‘στοχαστείτε’ προτού μιλήσετε.—Παροιμίαι 1:5· 15:28, ΜΝΚ· 20:5.

Η επιλογή του χρόνου είναι πολύ σημαντική. «Λόγος λαληθείς πρεπόντως [στην κατάλληλη στιγμή, ΜΝΚ] είναι μήλα χρυσά εις ποικίλματα αργυρά», λέει μια Βιβλική παροιμία. (Παροιμίαι 25:11) Η Τοκίκο και η νύφη της λένε ότι περιμένουν ώσπου να βρουν την κατάλληλη στιγμή, προτού εκφράσουν κάποια γνώμη που μπορεί να θίξει την άλλη. «Προσπαθώ να σκεφτώ πριν μιλήσω όταν θέλω να επισημάνω κάτι στη νύφη μου», λέει η Τοκίκο. «Κρατάω τα σημεία στο μυαλό μου και της μιλάω όταν έχει καλή διάθεση και δεν πεινάει. Βλέπετε, όταν πεινάς, εξάπτεσαι εύκολα».

Η σοφή γυναίκα δεν μιλάει άσχημα για τα πεθερικά της. «Είτε πεθερές είμαστε είτε νύφες, πρέπει να έχουμε υπόψη μας πως οτιδήποτε άσχημο πούμε για την άλλη πλευρά, τελικά εκείνοι θα το μάθουν», λέει η Σούμι Τανάκα, μια συγγραφέας από την Ιαπωνία που έμενε 30 χρόνια με την πεθερά της. Η ίδια υποστηρίζει ότι πρέπει να μιλάμε με καλά λόγια για τα πεθερικά, είτε άμεσα είτε έμμεσα.

Αλλά, τι γίνεται αν τα πεθερικά σας δεν ανταποκρίνονται στις προσπάθειές σας;

Να Είστε Συγχωρητικοί

Σοβαρά προβλήματα με τα πεθερικά προκύπτουν συχνά από πράγματα που δεν θα προξενούσαν κανένα πρόβλημα αν τα έκανε ή τα έλεγε κάποιος τρίτος. Εφόσον όλοι είμαστε ατελείς και ‘φταίμε με τα λόγια’, μερικές φορές μπορεί να ‘μιλάμε απερίσκεπτα σαν να ήταν χτυπήματα σπαθιού’. (Ιακώβου 3:2· Παροιμίαι 12:18, ΜΝΚ) Εντούτοις, είναι σοφό να μην εκνευρίζεται ο άνθρωπος με την κάθε απερίσκεπτη κουβέντα.

Όσοι έχουν υπερνικήσει τα προβλήματα με τα πεθερικά έχουν δώσει προσοχή στη συμβουλή της Αγίας Γραφής: ‘Εξακολουθήστε να ανέχεστε ο ένας τον άλλον και να συγχωρείτε ανεπιφύλακτα ο ένας τον άλλον, αν κάποιος έχει παράπονο εναντίον ενός άλλου’. (Κολοσσαείς 3:13, ΜΝΚ) Είναι αλήθεια ότι μπορεί να μην είναι εύκολο ούτε να ανεχόμαστε τα πεθερικά μας ούτε να τα συγχωρούμε, ειδικά όταν υπάρχει αιτία για παράπονο. Αλλά ένα ισχυρό κίνητρο για να το κάνουμε αυτό είναι η διαβεβαίωση ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα λάβουμε κι εμείς συγχώρεση για τα λάθη μας από τον ίδιο τον Θεό.—Ματθαίος 6:14, 15.

Μέχρι και σε χώρες της Ανατολής, όπου οι άνθρωποι ακολουθούν κατά παράδοση το Βουδισμό, τον Ταοϊσμό, τον Κομφουκιανισμό και το Σιντοϊσμό, υπάρχουν πολλοί που μελετούν την Αγία Γραφή και έχουν φτάσει στο σημείο να εκτιμήσουν την αλήθεια για το φιλάγαθο Δημιουργό. Η εκτίμηση αυτή τους έχει βοηθήσει να υπερνικήσουν αισθήματα πίκρας που φαίνονταν ανυπέρβλητα.

‘Η Αγάπη Ποτέ δεν Αποτυγχάνει’

Η ευτυχής σχέση με τα πεθερικά χρειάζεται σίγουρο θεμέλιο. Το να προσφέρει κανείς τη βοήθειά του στα ηλικιωμένα ή άρρωστα πεθερικά από υποχρέωση δεν συντελεί πάντα στην ανάπτυξη της καλύτερης δυνατής σχέσης. Η Χαρούκο το έμαθε αυτό όταν η πεθερά της πέθαινε από καρκίνο. Περνούσε τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο νοσοκομείο φροντίζοντας την πεθερά της, κι επιπλέον, φρόντιζε και την οικογένειά της. Βρισκόταν σε τόσο μεγάλη ένταση που τελικά έχασε σχεδόν όλα τα μαλλιά της.

Κάποια μέρα, ενώ περιποιόταν τα νύχια της πεθεράς της, έκοψε άθελά της και λίγο κρέας. «Δεν ενδιαφέρεσαι στ’ αλήθεια για μένα!» την αποπήρε η πεθερά της.

Η Χαρούκο ταράχτηκε μ’ αυτά τα λόγια αγνωμοσύνης και δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Κατόπιν, συνειδητοποίησε ότι αυτά τα λόγια την είχαν πληγώσει τόσο πολύ, επειδή όλα όσα έκανε για την πεθερά της τα έκανε από υποχρέωση. Πήρε την απόφαση να προσφέρει τις υπηρεσίες της υποκινούμενη από αγάπη. (Εφεσίους 5:1, 2) Αυτό την έκανε να υπερνικήσει τα αισθήματα πίκρας που ένιωθε και σαν αποτέλεσμα αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις της με την πεθερά της μέχρι το θάνατο της τελευταίας.

Πράγματι, η αγάπη, όπως ορίζεται στην Αγία Γραφή, είναι το φάρμακο που κατευνάζει τις οικογενειακές έριδες. Διαβάστε τι είπε ο απόστολος Παύλος γι’ αυτήν, και δείτε αν δεν συμφωνείτε. ‘Η αγάπη είναι μακρόθυμη και καλή’, έγραψε. ‘Η αγάπη δεν είναι ζηλότυπη, δεν κομπάζει, δεν φουσκώνει από υπερηφάνεια, δεν συμπεριφέρεται με απρέπεια, δεν ζητάει τα δικά της συμφέροντα, δεν ερεθίζεται. Δεν κρατάει λογαριασμό για τη βλάβη. Δεν χαίρεται για την αδικία, χαίρεται όμως με την αλήθεια. Ανέχεται όλα τα πράγματα, πιστεύει όλα τα πράγματα, ελπίζει όλα τα πράγματα, υπομένει όλα τα πράγματα’. Δεν είναι να απορεί κανείς που ο Παύλος πρόσθεσε: ‘Η αγάπη ποτέ δεν αποτυγχάνει’. (1 Κορινθίους 13:4-8, ΜΝΚ) Πώς μπορείτε να καλλιεργήσετε τέτοιου είδους αγάπη;

Η Αγία Γραφή συμπεριλαμβάνει την «αγάπη» στους ‘καρπούς’ του πνεύματος του Θεού. (Γαλάτας 5:22, 23) Συνεπώς, εκτός από τις δικές σας προσπάθειες, είναι βασικό να έχετε το πνεύμα του Θεού προκειμένου να καλλιεργήσετε αυτού του είδους την αγάπη. Επιπρόσθετα, μπορείτε να ζητάτε από τον Ιεχωβά, τον Θεό της Αγίας Γραφής, να σας βοηθήσει να προσθέσετε στην προσωπικότητά σας αγάπη σαν τη δική του. (1 Ιωάννου 4:8) Φυσικά, όλα αυτά προϋποθέτουν να μαθαίνετε γι’ αυτόν μέσω μελέτης του Λόγου του, της Αγίας Γραφής. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα χαρούν πολύ να σας βοηθήσουν, όπως βοήθησαν τη Φουτζίκο και πολλούς άλλους.

Καθώς εφαρμόζετε όσα μαθαίνετε από την Αγία Γραφή, θα διαπιστώσετε ότι θα βελτιώνεται η σχέση σας, όχι μόνο με τον Θεό, αλλά και με όλους τους γύρω σας, περιλαμβανομένων και των πεθερικών σας. Θα δοκιμάσετε προσωπικά αυτό που υπόσχεται η Αγία Γραφή, δηλαδή, ‘την ειρήνην του Θεού την υπερέχουσαν πάντα νουν’.—Φιλιππησίους 4:6, 7.

Η Φουτζίκο και άλλοι οι οποίοι αναφέρθηκαν σ’ αυτά τα άρθρα έφτασαν στο σημείο να απολαμβάνουν αυτή την ειρήνη—κάτι που μπορείτε κι εσείς να απολαύσετε. Ναι, αν στηρίζεστε στον Ιεχωβά Θεό και ακολουθείτε τις συμβουλές που δίνει στο Λόγο του, την Αγία Γραφή, θα μπορέσετε κι εσείς να οικοδομήσετε και να διατηρήσετε μια εγκάρδια σχέση με τα πεθερικά σας.

[Πλαίσιο στις σελίδες 8, 9]

Ο Σύζυγος—Εξασφαλίζει ή Διασπά την Ειρήνη;

Όταν δυο ή τρεις γενιές μένουν κάτω από την ίδια στέγη, δεν πρέπει να αγνοείται ο ρόλος του συζύγου στη διατήρηση της οικογενειακής ειρήνης. Σχετικά με το χαρακτηριστικό τύπο του συζύγου που αποφεύγει να εκπληρώσει τις ευθύνες του, ο Καθηγητής Τόρου Αρίτσι του Πανεπιστημίου Καϊγιούσου, κοινωνιολόγος ειδικευμένος σε θέματα που αφορούν την οικογένεια, γράφει:

«Όταν το ζευγάρι μένει μαζί με [τη μητέρα], η μητέρα αισθάνεται τις ανάγκες του γιου της, και άθελά της φροντίζει το γιο της όταν διακρίνει αυτές τις ανάγκες. Ο γιος αποδέχεται αυτή τη φροντίδα χωρίς δισταγμό. Αν ο γιος σκεφτόταν λίγο περισσότερο την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η γυναίκα του και έβαζε τη μητέρα του στη θέση της, όσον αφορά τις παρεμβάσεις της, τότε το πρόβλημα θα λυνόταν. Δυστυχώς, και πάρα πολύ συχνά, ο γιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό».

Πώς μπορεί λοιπόν ο σύζυγος να παίζει ενεργό ρόλο στην εξασφάλιση της ειρήνης στην οικογένειά του; Ο Μιτσουχάρου λέει ότι όταν ο ίδιος εφάρμοσε τις Βιβλικές αρχές, αυτό βοήθησε την οικογένειά του. «Ο δεσμός μεταξύ μητέρας και γιου είναι πολύ ισχυρός, ακόμα κι όταν ο γιος έχει πια ενηλικιωθεί», παραδέχεται ο ίδιος, «γι’ αυτό ο γιος πρέπει να κάνει ενσυνείδητες προσπάθειες να ‘αφήσει τον πατέρα του και τη μητέρα του και να προσκολληθεί στη γυναίκα του’». Εκείνος εφάρμοσε αυτή την αρχή με το να συζητάει θέματα σχετικά με τη φροντίδα και την εκπαίδευση των παιδιών μόνο με τη γυναίκα του, και δεν σύγκρινε τη γυναίκα του με τη μητέρα του σε θέματα νοικοκυριού. «Τώρα», συνεχίζει ο ίδιος, «εμείς και οι γονείς μου σεβόμαστε ο ένας τον άλλον. Ο καθένας μας ξέρει σε ποιες περιπτώσεις είναι ανεπιθύμητες οι παρεμβάσεις και σε ποιες περιπτώσεις η βοήθεια και η συνεργασία θα γίνονταν δεκτές με ευγνωμοσύνη».

Ο σύζυγος, εκτός από το ότι πρέπει να ‘προσκολληθεί στη γυναίκα του’, πρέπει και να παίζει το ρόλο του μεσάζοντα ανάμεσα στη μητέρα του και στη γυναίκα του. (Γένεσις 2:24) Χρειάζεται να είναι καλός ακροατής και να τις αφήνει να ανοίγουν την καρδιά τους. (Παροιμίαι 20:5) Ο σύζυγος, ο οποίος έχει μάθει να χειρίζεται διάφορες καταστάσεις με διακριτικότητα, εξακριβώνει πρώτα πώς αισθάνεται η γυναίκα του. Έπειτα, παρουσία της γυναίκας του, μιλάει στη μητέρα του σχετικά με τα ζητήματα που περιλαμβάνονται. Αναλαμβάνοντας έτσι το ρόλο του ως εκείνου που εξασφαλίζει την ειρήνη, ο γιος μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία ευχάριστων σχέσεων στο σπίτι ανάμεσα στις δυο γυναίκες που αγαπάει.

[Εικόνα στη σελίδα 9]

Να ακούτε με προθυμία και να επικοινωνείτε

[Εικόνα στη σελίδα 10]

Τις καλές σχέσεις τις οικοδομεί η αγάπη, κι όχι ένα αίσθημα υποχρέωσης