Για να βοηθηθούμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει πραγματικά το να φοβόμαστε τον Θεό, ας κάνουμε σκέψεις γύρω από τη ζωή ενός από αυτά τα παραδείγματα, του Βασιλιά Δαβίδ του αρχαίου Ισραήλ.

5. Πώς το γεγονός ότι ο Δαβίδ ήταν ποιμένας τον δίδαξε να φοβάται τον Ιεχωβά;

⁵ Ο Ιεχωβά απέρριψε τον πρώτο βασιλιά του Ισραήλ, τον Σαούλ, επειδή αυτός φοβόταν το λαό και δεν είχε θεοσεβή φόβο. (1 Σαμουήλ 15:24-26) Από την άλλη πλευρά, η πορεία ζωής του Δαβίδ και η στενή του σχέση με τον Ιεχωβά τον χαρακτηρίζουν ως αληθινά θεοφοβούμενο άνθρωπο. Από τα πρώτα του χρόνια, ο Δαβίδ βρισκόταν συχνά έξω βόσκοντας τα πρόβατα του πατέρα του. (1 Σαμουήλ 16:11) Οι νύχτες που περνούσε ο Δαβίδ ποιμαίνοντας τα ζώα κάτω από τα άστρα θα πρέπει να τον βοήθησαν να κατανοήσει το φόβο του Ιεχωβά. Αν και μπορούσε να διακρίνει μόνο ένα μικρό μέρος της απεραντοσύνης του σύμπαντος, κατέληξε στο σωστό συμπέρασμα—ο Θεός αξίζει το σεβασμό και τη λατρεία μας. «Όταν βλέπω τους ουρανούς σου, τα έργα των δαχτύλων σου, τη σελήνη και τα άστρα που ετοίμασες», έγραψε αργότερα, «τι είναι ο θνητός άνθρωπος και τον θυμάσαι, ή ο γιος του χωματένιου ανθρώπου και τον φροντίζεις;»—Ψαλμός 8:3, 4.

6. Πώς έκανε τον Δαβίδ να νιώθει η μεγαλοσύνη του Ιεχωβά;

⁶ Εύλογα, ο Δαβίδ εντυπωσιαζόταν όταν σύγκρινε τη μικρότητά του με τους αχανείς έναστρους ουρανούς. Αυτή η γνώση, αντί να τον τρομάζει, τον υποκινούσε να εξυμνεί τον Ιεχωβά και να λέει: «Οι ουρανοί διακηρύττουν τη δόξα του Θεού, και για το έργο των χεριών του μιλάει το εκπέτασμα». (Ψαλμός 19:1) Αυτή η ευλάβεια για τον Θεό έφερε τον Δαβίδ πιο κοντά στον Ιεχωβά και τον έκανε να θέλει να μαθαίνει τις τέλειες οδούς Του και να τις ακολουθεί. Φανταστείτε πώς ένιωθε ο Δαβίδ όταν έψαλλε στον Ιεχωβά: «Εσύ είσαι μεγάλος και κάνεις θαυμαστά πράγματα· εσύ είσαι ο Θεός, μόνο εσύ. Δίδαξέ με, Ιεχωβά, την οδό σου. Θα περπατώ στην αλήθεια σου. Ενοποίησε την καρδιά μου για να φοβάται το όνομά σου».—Ψαλμός 86:10, 11.

7. Πώς βοήθησε ο φόβος του Θεού τον Δαβίδ να πολεμήσει τον Γολιάθ;

⁷ Όταν οι Φιλισταίοι εισέβαλαν στη γη του Ισραήλ, ο πρόμαχός τους ο Γολιάθ, ο οποίος είχε ύψος περίπου τρία μέτρα, ενέπαιζε τους Ισραηλίτες λέγοντας στην ουσία: “Διαλέξτε έναν άντρα για να μονομαχήσουμε! Αν νικήσει εκείνος, εμείς θα σας υπηρετούμε”. (1 Σαμουήλ 17:4-10) Ο Σαούλ και ολόκληρος ο στρατός του είχαν τρομοκρατηθεί—αλλά όχι ο Δαβίδ. Εκείνος ήξερε ότι έπρεπε να φοβάται μόνο τον Ιεχωβά και κανέναν άνθρωπο, όσο δυνατός και αν ήταν αυτός. «Έρχομαι σε εσένα με το όνομα του Ιεχωβά των στρατευμάτων», είπε ο Δαβίδ στον Γολιάθ, «και όλη αυτή η σύναξη θα γνωρίσει ότι ούτε με σπαθί ούτε με δόρυ σώζει ο Ιεχωβά, επειδή του Ιεχωβά είναι η μάχη». Με τη σφεντόνα του και με μία και μόνο πέτρα—καθώς και με τη βοήθεια του Ιεχωβά—ο Δαβίδ πάταξε το γίγαντα.—1 Σαμουήλ 17:45-47.

8. Τι μας διδάσκουν τα Γραφικά παραδείγματα θεοφοβούμενων ατόμων;

⁸ Ίσως αντιμετωπίζουμε εμπόδια ή εχθρούς εξίσου φοβερούς με εκείνους τους οποίους αντιμετώπισε ο Δαβίδ. Τι μπορούμε να κάνουμε; Μπορούμε να χειριστούμε αυτές τις καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο τις χειρίστηκε ο Δαβίδ καθώς και άλλα πιστά άτομα του παρελθόντος—με θεοσεβή φόβο. Ο φόβος του Θεού είναι δυνατόν να υπερνικήσει το φόβο του ανθρώπου. Ο Νεεμίας, ένας πιστός υπηρέτης του Θεού, παρότρυνε τους Ισραηλίτες συμπατριώτες του, οι οποίοι δέχονταν πιέσεις από εναντίους: «Μη φοβάστε εξαιτίας τους. Τον Ιεχωβά τον Μεγάλο και τον Φοβερό να έχετε στο νου σας». (Νεεμίας 4:14) Με την υποστήριξη του Ιεχωβά, ο Δαβίδ, ο Νεεμίας και άλλοι πιστοί υπηρέτες του Θεού έφεραν σε πέρας με επιτυχία τους θεόδοτους διορισμούς τους. Με θεοσεβή φόβο, μπορούμε να τα καταφέρουμε και εμείς.

Αντιμετώπιση Προβλημάτων με Θεοσεβή Φόβο

9. Υπό ποιες συνθήκες επέδειξε ο Δαβίδ φόβο για τον Θεό;

⁹ Αφότου ο Δαβίδ σκότωσε τον Γολιάθ, ο Ιεχωβά τού έδωσε περισσότερες νίκες. Ο ζηλόφθονος Σαούλ, όμως, προσπάθησε—πρώτα υποκινούμενος από παρόρμηση, έπειτα με πανουργία και τέλος χρησιμοποιώντας έναν στρατό—να σκοτώσει τον Δαβίδ. Μολονότι ο Ιεχωβά είχε διαβεβαιώσει τον Δαβίδ ότι θα γινόταν βασιλιάς, ο Δαβίδ έπρεπε επί χρόνια να τρέπεται σε φυγή, να μάχεται και να περιμένει τον καιρό που ο Ιεχωβά θα τον έκανε βασιλιά. Ενόσω συνέβαιναν όλα αυτά, ο Δαβίδ έδειξε ότι φοβόταν τον αληθινό Θεό.—1 Σαμουήλ 18:9, 11, 17· 24:2.

10. Πώς έδειξε ο Δαβίδ φόβο για τον Θεό όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον κίνδυνο;

¹⁰ Σε κάποια περίπτωση, ο Δαβίδ κατέφυγε στον Αγχούς, το βασιλιά της Γαθ, η οποία ήταν πόλη των Φιλισταίων και πατρίδα του Γολιάθ. (1 Σαμουήλ 21:10-15) Οι υπηρέτες του βασιλιά κατήγγειλαν τον Δαβίδ ως εχθρό του έθνους τους. Πώς αντέδρασε ο Δαβίδ σε αυτή την επικίνδυνη κατάσταση; Άνοιξε την καρδιά του στον Ιεχωβά μέσω προσευχής. (Ψαλμός 56:1-4, 11-13) Αν και χρειάστηκε να προσποιηθεί ότι ήταν παράφρονας για να γλιτώσει, ο Δαβίδ ήξερε ότι στην πραγματικότητα ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που τον είχε απελευθερώσει ευλογώντας τις προσπάθειές του. Η ολόκαρδη εμπιστοσύνη του Δαβίδ στον Ιεχωβά και η πεποίθησή του σε εκείνον έδειξαν ότι ο Δαβίδ ήταν όντως θεοφοβούμενο άτομο.—Ψαλμός 34:4-6, 9-11.

11. Πώς μπορούμε να δείχνουμε θεοσεβή φόβο υπό δοκιμασία, όπως έκανε ο Δαβίδ;

¹¹ Όπως ο Δαβίδ, έτσι και εμείς μπορούμε να δείχνουμε φόβο για τον Θεό με το να εμπιστευόμαστε στην υπόσχεση που έχει δώσει ότι θα μας βοηθάει να τα βγάζουμε πέρα με τα προβλήματά μας. «Εναπόθεσε στον Ιεχωβά την οδό σου και βασίσου σε αυτόν, και αυτός θα ενεργήσει», είπε ο Δαβίδ. (Ψαλμός 37:5) Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι αφήνουμε απλώς τα προβλήματά μας στα χέρια του Ιεχωβά χωρίς να κάνουμε ό,τι μπορούμε για αυτά αναμένοντας από εκείνον να ενεργήσει για χάρη μας. Όταν ο Δαβίδ προσευχήθηκε στον Θεό για βοήθεια δεν άφησε στη συνέχεια τα πράγματα χωρίς να κάνει τίποτα. Χρησιμοποίησε τις σωματικές και διανοητικές δυνάμεις που του είχε χορηγήσει ο Ιεχωβά και καταπιάστηκε με το πρόβλημα που τον απασχολούσε. Ωστόσο, ο Δαβίδ γνώριζε ότι οι ανθρώπινες προσπάθειες και μόνο δεν μπορούσαν να φέρουν επιτυχία. Το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και με εμάς. Έχοντας κάνει όλα όσα μπορούμε, πρέπει να αφήνουμε τα υπόλοιπα στον Ιεχωβά. Στην πραγματικότητα, συνήθως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να βασιστούμε στον Ιεχωβά. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο φόβος του Θεού έρχεται στο προσκήνιο με έναν πολύ προσωπικό τρόπο. Μπορούμε να λάβουμε παρηγοριά από την εγκάρδια έκφραση του Δαβίδ: «Η στενή σχέση με τον Ιεχωβά είναι για εκείνους που τον φοβούνται».—Ψαλμός 25:14.

12. Γιατί χρειάζεται να παίρνουμε στα σοβαρά τις προσευχές μας, και ποια στάση δεν πρέπει να έχουμε ποτέ;

¹² Πρέπει, λοιπόν, να παίρνουμε στα σοβαρά τις προσευχές μας και τη σχέση μας με τον Θεό. Όταν πλησιάζουμε τον Ιεχωβά, πρέπει να “πιστεύουμε ότι αυτός είναι και ότι γίνεται μισθαποδότης σε εκείνους που τον εκζητούν ένθερμα”. (Εβραίους 11:6· Ιακώβου 1:5-8) Και όταν εκείνος μας βοηθάει, εμείς πρέπει να “αποδεικνυόμαστε ευγνώμονες”, όπως μας συμβούλεψε ο απόστολος Παύλος. (Κολοσσαείς 3:15, 17) Δεν πρέπει ποτέ να είμαστε σαν τα άτομα που περιέγραψε ένας έμπειρος χρισμένος Χριστιανός: «Φαντάζονται τον Θεό σαν να είναι ένας ουράνιος σερβιτόρος», είπε. «Όταν χρειάζονται κάτι, θέλουν με ένα νεύμα να έρχεται κοντά τους. Και όταν αποκτήσουν αυτό που επιθυμούν, θέλουν να απομακρυνθεί». Μια τέτοια στάση προδίδει έλλειψη θεοσεβούς φόβου.

Όταν ο Φόβος του Θεού Χάθηκε

13. Σε ποια περίπτωση δεν έδειξε ο Δαβίδ σεβασμό για το Νόμο του Θεού;

¹³ Το γεγονός ότι ο Δαβίδ λάβαινε τη βοήθεια του Ιεχωβά όταν περνούσε στενοχώριες καθιστούσε βαθύτερο το φόβο του για τον Θεό και ενίσχυε την πεποίθησή του σε εκείνον. (Ψαλμός 31:22-24) Σε τρεις σημαντικές περιπτώσεις, όμως, ο φόβος του Δαβίδ για τον Θεό χάθηκε, πράγμα που οδήγησε σε σοβαρές συνέπειες. Η πρώτη περίπτωση περιλάμβανε τη διευθέτηση που έκανε για να μεταφερθεί η κιβωτός της διαθήκης του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ πάνω σε άμαξα και όχι στους ώμους των Λευιτών, όπως όριζε ο Νόμος του Θεού. Όταν ο Ουζά, ο οποίος οδηγούσε την άμαξα, έπιασε την Κιβωτό για να τη σταθεροποιήσει, πέθανε επιτόπου για την «ανευλαβή πράξη» του. Ναι, ο Ουζά διέπραξε σοβαρή αμαρτία, αλλά στην ουσία εκείνο που προκάλεσε αυτό το τραγικό αποτέλεσμα ήταν το γεγονός ότι ο Δαβίδ δεν διατήρησε κατάλληλο σεβασμό για το Νόμο του Θεού. Το να φοβάται κάποιος τον Θεό σημαίνει να κάνει τα πράγματα σύμφωνα με το δικό Του τρόπο.—2 Σαμουήλ 6:2-9· Αριθμοί 4:15· 7:9.

14. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα όταν ο Δαβίδ απαρίθμησε τον Ισραήλ;

¹⁴ Αργότερα, υποκινούμενος από τον Σατανά, ο Δαβίδ απαρίθμησε τους στρατιώτες του Ισραήλ. (1 Χρονικών 21:1) Κάνοντάς το αυτό, ο Δαβίδ έδειξε ότι είχε χάσει το φόβο του για τον Θεό, με αποτέλεσμα να πεθάνουν 70.000 Ισραηλίτες. Μολονότι ο Δαβίδ μετάνιωσε ενώπιον του Ιεχωβά, εκείνος και οι γύρω του υπέφεραν πολύ.—2 Σαμουήλ 24:1-16.

15. Τι έκανε τον Δαβίδ να υποπέσει σε σεξουαλικό αμάρτημα;

¹⁵ Σε κάποια άλλη περίπτωση η προσωρινή απώλεια του φόβου του Θεού οδήγησε τον Δαβίδ σε ανήθικη σχέση με τη Βηθ-σαβεέ, τη σύζυγο του Ουρία. Ο Δαβίδ γνώριζε ότι η μοιχεία ή ακόμη και το να επιθυμήσει τη σύντροφο κάποιου άλλου ήταν κάτι το εσφαλμένο. (Έξοδος 20:14, 17) Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν ο Δαβίδ είδε τη Βηθ-σαβεέ να λούζεται. Ο κατάλληλος φόβος του Θεού έπρεπε να τον είχε υποκινήσει αμέσως να στρέψει τα μάτια του και τις σκέψεις του αλλού. Αντίθετα, ο Δαβίδ προφανώς “εξακολούθησε να την κοιτάζει” μέχρι που το πάθος υπερίσχυσε έναντι του φόβου του για τον Θεό. (Ματθαίος 5:28· 2 Σαμουήλ 11:1-4) Ο Δαβίδ ξέχασε ότι ο Ιεχωβά περιλαμβανόταν άμεσα στη ζωή του.—Ψαλμός 139:1-7.

16. Ποιες συνέπειες υπέστη ο Δαβίδ για την αδικοπραγία του;

¹⁶ Από τη σχέση του Δαβίδ με τη Βηθ-σαβεέ προήλθε ένας γιος. Σύντομα, ο Ιεχωβά έστειλε τον προφήτη του, τον Νάθαν, για να εκθέσει την αμαρτία του Δαβίδ. Όταν συνήλθε, ο Δαβίδ επανέκτησε το φόβο του για τον Θεό και μετάνιωσε. Ικέτευσε τον Ιεχωβά να μην τον απορρίψει ούτε να αφαιρέσει το άγιο πνεύμα Του από εκείνον. (Ψαλμός 51:7, 11) Ο Ιεχωβά συγχώρησε τον Δαβίδ και ελάφρυνε την τιμωρία αλλά δεν προφύλαξε τον Δαβίδ από όλες τις κακές συνέπειες των πράξεών του. Ο γιος του Δαβίδ πέθανε, ενώ έκτοτε οδύνες και τραγωδίες ταλαιπωρούσαν την οικογένειά του. Τι τίμημα πλήρωσε επειδή έχασε το φόβο του για τον Θεό!—2 Σαμουήλ 12:10-14· 13:10-14· 15:14.

Ξαναβρείτε τη Χαμένη Ευτυχία

3. Τι βοήθησε τον Δαβίδ να ανανήψει από τις αμαρτίες του;

³ Όπως εξετάσαμε στο προηγούμενο άρθρο, ο Δαβίδ σε τρεις σημαντικές περιπτώσεις απέτυχε να δείξει κατάλληλο θεοσεβή φόβο και αμάρτησε. Ωστόσο, η ανταπόκρισή του στη διαπαιδαγώγηση του Ιεχωβά έδειξε ότι στην ουσία ήταν θεοφοβούμενο άτομο. Η ευλάβεια και ο σεβασμός του για τον Θεό τον υποκίνησαν να παραδεχτεί την ενοχή του, να διορθώσει την πορεία του και να αποκαταστήσει την καλή σχέση με τον Ιεχωβά. Αν και τα λάθη του επέφεραν παθήματα τόσο σε εκείνον όσο και σε άλλους, με τη γνήσια μετάνοιά του κέρδισε τη διαρκή υποστήριξη και ευλογία του Ιεχωβά. Το παράδειγμα του Δαβίδ μπορεί ασφαλώς να ενσταλάξει θάρρος σε Χριστιανούς σήμερα οι οποίοι ίσως να πέσουν σε κάποιο σοβαρό αμάρτημα.

Καλύτερα να Υποφέρει Παρά να Αμαρτήσει

5, 6. Εξηγήστε πώς και γιατί ο Δαβίδ χάρισε δύο φορές τη ζωή στον Σαούλ.

⁵ Είναι πολύ καλύτερο, φυσικά, όταν ο φόβος του Θεού βοηθάει κάποιον να αποφύγει εξαρχής την αμαρτία. Αυτό αποδείχτηκε αληθινό με τον Δαβίδ. Κάποτε, καθώς ο Σαούλ καταδίωκε τον Δαβίδ με στρατιωτική δύναμη τριών χιλιάδων αντρών, μπήκε σε μια σπηλιά—στην ίδια σπηλιά όπου κρυβόταν ο Δαβίδ και οι άντρες του. Εκείνοι τον παρότρυναν να σκοτώσει τον Σαούλ. Μήπως δεν έδινε ο Ιεχωβά στον Δαβίδ το θανάσιμο εχθρό του στο χέρι του; Αθόρυβα, ο Δαβίδ πλησίασε τον Σαούλ και έκοψε την άκρη του ενδύματός του. Επειδή ο Δαβίδ φοβόταν τον Θεό, ακόμη και αυτή η σχετικά ακίνδυνη πράξη τάραξε τη συνείδησή του. Ο Δαβίδ διέλυσε τους αγανακτισμένους άντρες του λέγοντας: «Μου είναι αδιανόητο, από την άποψη του Ιεχωβά, να κάνω αυτό το πράγμα στον κύριό μου, τον χρισμένο του Ιεχωβά».b—1 Σαμουήλ 24:1-7.

⁶ Σε κάποια μεταγενέστερη περίπτωση, ο Σαούλ στρατοπέδευσε για να διανυκτερεύσει, και ο ίδιος μαζί με όλους τους άντρες του έπεσαν σε “βαθύ ύπνο από τον Ιεχωβά”. Ο Δαβίδ και ο γενναίος ανιψιός του, ο Αβισαί, διείσδυσαν στο μέσο του στρατοπέδου και στάθηκαν ακριβώς πάνω από τον κοιμισμένο Σαούλ. Ο Αβισαί ήθελε να απαλλαχτούν από τον Σαούλ μια και καλή. Ο Δαβίδ συγκράτησε τον Αβισαί ρωτώντας: «Ποιος άπλωσε το χέρι του εναντίον του χρισμένου του Ιεχωβά και παρέμεινε αθώος;»—1 Σαμουήλ 26:9, 12.

7. Τι συγκράτησε τον Δαβίδ από το να αμαρτήσει;

⁷ Γιατί δεν πάταξε ο Δαβίδ τον Σαούλ ενώ είχε δύο φορές την ευκαιρία να το κάνει αυτό; Επειδή φοβόταν τον Ιεχωβά περισσότερο από όσο φοβόταν τον Σαούλ. Λόγω του κατάλληλου φόβου του για τον Θεό, ο Δαβίδ ήταν έτοιμος να υποφέρει, αν ήταν απαραίτητο, παρά να αμαρτήσει. (Εβραίους 11:25) Είχε πλήρη πεποίθηση ότι ο Ιεχωβά θα φρόντιζε το λαό Του και τον ίδιο προσωπικά. Ο Δαβίδ γνώριζε ότι αν υπάκουε και εμπιστευόταν στον Θεό θα απολάμβανε ευτυχία και πολλές ευλογίες, ενώ αν αγνοούσε τον Θεό, αυτό θα επέφερε την αποδοκιμασία Του. (Ψαλμός 65:4) Γνώριζε επίσης ότι ο Θεός θα εκπλήρωνε την υπόσχεση που είχε δώσει να κάνει τον Δαβίδ βασιλιά και ότι θα απομάκρυνε τον Σαούλ στο δικό Του καιρό και με το δικό Του τρόπο.—1 Σαμουήλ 26:10.

“Ενισχύστε τον Εαυτό σας Μέσω του Ιεχωβά”

12. Πώς ενίσχυε τον Δαβίδ ο φόβος του Θεού;

¹² Ο φόβος του Δαβίδ για τον Ιεχωβά δεν τον συγκρατούσε μόνο από το να κάνει κάτι εσφαλμένο. Τον ενίσχυε για να ενεργεί με αποφασιστικότητα και σοφία κάτω από δύσκολες περιστάσεις. Επί έναν χρόνο και τέσσερις μήνες, ο Δαβίδ και οι άντρες του κρύβονταν από τον Σαούλ στη Σικλάγ, στην επαρχιακή περιοχή των Φιλισταίων. (1 Σαμουήλ 27:5-7) Κάποια μέρα, ενώ οι άντρες απουσίαζαν, μια ληστρική ομάδα Αμαληκιτών έκαψαν την πόλη και πήραν όλες τις συζύγους, τα παιδιά και τα ποίμνια των αντρών. Όταν ο Δαβίδ και οι άντρες του επέστρεψαν και είδαν τι είχε συμβεί, έκλαψαν. Η λύπη σύντομα μετατράπηκε σε πικρία, και οι άντρες του Δαβίδ ήθελαν να τον λιθοβολήσουν. Αν και ήταν στενοχωρημένος, ο Δαβίδ δεν απελπίστηκε. (Παροιμίες 24:10) Ο φόβος του για τον Θεό τον υποκίνησε να στραφεί στον Ιεχωβά, και ο ίδιος «ενίσχυσε τον εαυτό του μέσω του Ιεχωβά». Με τη βοήθεια του Θεού, ο Δαβίδ και οι άντρες του πρόφτασαν τους Αμαληκίτες και τα πήραν όλα πίσω.—1 Σαμουήλ 30:1-20.

Πολύτιμη Κληρονομιά

15. Τι ήθελε ο Δαβίδ να μεταβιβάσει στα παιδιά του, και πώς το έκανε αυτό;

¹⁵ «Ελάτε, γιοι μου, ακούστε με», έγραψε ο Δαβίδ. «Το φόβο του Ιεχωβά θα σας διδάξω». (Ψαλμός 34:11) Ως πατέρας, ο Δαβίδ ήταν αποφασισμένος να μεταβιβάσει στα παιδιά του μια πολύτιμη κληρονομιά—το γνήσιο, ισορροπημένο, υγιή φόβο του Ιεχωβά. Με λόγια και με έργα, ο Δαβίδ παρουσίασε τον Ιεχωβά, όχι ως απαιτητικό και φοβερό Θεό, έτοιμο να εντοπίζει κάθε παράβαση των νόμων Του, αλλά ως στοργικό και συγχωρητικό Πατέρα που ενδιαφέρεται για τα επίγεια παιδιά Του. «Τα λάθη ποιος μπορεί να τα διακρίνει;» ρώτησε ο Δαβίδ. Έπειτα, δείχνοντας την πεποίθησή του για το ότι ο Ιεχωβά δεν εξετάζει εξονυχιστικά και συνεχώς τα σφάλματά μας, πρόσθεσε: «Από κρυμμένες αμαρτίες κήρυξέ με αθώο». Ο Δαβίδ ήταν σίγουρος ότι, αν έκανε το καλύτερο που μπορούσε, τα λόγια και οι σκέψεις του θα ήταν αποδεκτά στον Ιεχωβά.—Ψαλμός 19:12, 14.

18. Τι θα κερδίσουμε αν φοβόμαστε τον αληθινό Θεό;

¹⁸ Ανάμεσα στα «τελευταία λόγια του Δαβίδ», διαβάζουμε: «Όταν εκείνος που κυβερνάει τους ανθρώπους είναι δίκαιος, κυβερνώντας με φόβο Θεού, αυτό είναι σαν το φως του πρωινού, όταν προβάλλει ο ήλιος». (2 Σαμουήλ 23:1, 3, 4) Ο Σολομών, γιος και διάδοχος του Δαβίδ, είχε συλλάβει προφανώς το νόημα, επειδή ζήτησε να του δώσει ο Ιεχωβά «υπάκουη καρδιά» και την ικανότητα «να διακρίνει το καλό από το κακό». (1 Βασιλέων 3:9) Ο Σολομών αναγνώρισε ότι το να φοβάται κάποιος τον Ιεχωβά αποτελεί πορεία σοφίας και ευτυχίας. Αργότερα, συνοψίζοντας το βιβλίο του Εκκλησιαστή είπε: «Η κατάληξη της υπόθεσης, αφού ακούστηκαν όλα, είναι: Να φοβάσαι τον αληθινό Θεό και να τηρείς τις εντολές του. Διότι αυτή είναι όλη η υποχρέωση του ανθρώπου. Διότι ο αληθινός Θεός θα φέρει σε κρίση κάθε είδους έργο αναφορικά με κάθε κρυφό πράγμα, ως προς το αν είναι καλό ή κακό». (Εκκλησιαστής 12:13, 14) Αν δώσουμε προσοχή σε αυτή τη συμβουλή, θα διακρίνουμε πραγματικά ότι «το αποτέλεσμα της ταπεινοφροσύνης και του φόβου του Ιεχωβά» είναι, όχι μόνο σοφία και ευτυχία, αλλά και «πλούτος και δόξα και ζωή».—Παροιμίες 22:4.