Κορέα

Η ΚΟΡΕΑ, όπως φαίνεται από δορυφόρο χιλιόμετρα ψηλά, είναι μια γραφική χερσόνησος στη βορειοανατολική Ασία. Βρίσκεται λίγο δυτικότερα των νησιών της Ιαπωνίας και συνορεύει στα βόρεια με την Κίνα και τη Σοβιετική Ένωση. Πάνω από 3.000 νησιά είναι σπαρμένα στη θάλασσα σαν κουκκίδες κατά μήκος των νότιων και των δυτικών ακτών της, μολονότι 2.600 από αυτά είναι ακατοίκητα. Πόσο μεγάλη είναι η Κορέα; Περίπου όσο και η Μεγάλη Βρετανία.

Με μια πιο κοντινή ματιά, βλέπουμε πως η Κορέα είναι ένα από τα πιο ορεινά τοπία του κόσμου και μόνο το 20 τοις εκατό περίπου του εδάφους της είναι κατάλληλο για καλλιέργεια, με βασικό προϊόν το ρύζι. Οι πεδιάδες εκτείνονται κατά μήκος των δυτικών, βορειοανατολικών και νότιων ακτών. Οι μουσώνες σαρώνουν αυτή τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη, φυσώντας πρώτα από τη μια και ύστερα από την άλλη μεριά στους κρύους, ξηρούς χειμώνες και στα ζεστά, βροχερά καλοκαίρια.

Αν δούμε τους Κορεάτες από κοντά, θα παρατηρήσουμε πως οι περισσότεροι έχουν παρόμοια σωματικά χαρακτηριστικά με τους άλλους Ασιάτες—πλατύ πρόσωπο, ίσια μαύρα μαλλιά, κάπως μελαμψό δέρμα και σκούρα μάτια. Ωστόσο, ξεχωρίζουν στον πολιτισμό τους, στη γλώσσα, στην ενδυμασία και στην κουζίνα τους και ισχυρίζονται ότι έχουν ιστορία 4.000 χρόνων. Η γλώσσα τους, που ανήκει στην αλταϊκή γλωσσική ομάδα, μιλιέται σήμερα από 60 εκατομμύρια και πλέον ανθρώπους.

ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΗ ΧΩΡΑ

Λόγω της στρατηγικής τοποθεσίας της Κορέας, ισχυρότερα έθνη, όπως η Κίνα και η Ιαπωνία, ασκούσαν από παλιά έντονη επίδραση στο λαό της. Για να αμυνθούν, οι Κορεάτες απομονώθηκαν και έγιναν ένα αποξενωμένο, όπως χαρακτηρίστηκε, βασίλειο. Το 1910 η Ιαπωνία έκανε την Κορέα αποικία της και αυτό διάρκεσε μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, οπότε η χερσόνησος διαιρέθηκε στον 38ο παράλληλο μεταξύ των στρατιωτικών δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών στο νότο και των Σοβιετικών δυνάμεων στο βορρά. Το 1948, με απόφαση των Ηνωμένων Εθνών, σχηματίστηκε στο νότο η Δημοκρατία της Κορέας (Νότια Κορέα). Τον ίδιο χρόνο σχηματίστηκε στο βορρά η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας (Βόρεια Κορέα). Και οι δυο κυβερνήσεις ισχυρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν ολόκληρη την Κορέα.

Στις 25 Ιουνίου 1950, με την εισβολή του βορρά στο νότο, άρχισε ο τρίχρονος Πόλεμος της Κορέας. Αυτός κατάληξε σε μια πιο μόνιμη διαίρεση της χώρας, η οποία χωρίστηκε με μια αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη που τη διασχίζει από την ανατολή ως τη δύση, 55 μόλις χιλιόμετρα βόρεια της Σεούλ. Η κυβέρνηση του βορρά δεν επιτρέπει την ύπαρξη θρησκειών, κι επομένως οι δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά είναι απαγορευμένες.

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ

Ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ, ο πρώτος πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, πρωτοεπισκέφθηκε την Ανατολή στις αρχές του 1912, ως πρόεδρος της εφταμελούς επιτροπής του IBSA (Διεθνή Σύλλογου Σπουδαστών της Γραφής), «για να διαπιστώσει σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι ειδωλολάτρες», ανάφερε το τεύχος της Σκοπιάς με ημερομηνία 15 Δεκεμβρίου 1912, στην αγγλική. Η έκθεση συνέχισε: «Σαν αποτέλεσμα αυτής της έρευνας, αποφασίστηκε ότι οι συνθήκες στον ειδωλολατρικό κόσμο καθιστούσαν αναγκαία τη δαπάνη μέρους των κεφαλαίων της Εταιρίας για να διακηρυχτεί εκεί το Ευαγγέλιο της Βασιλείας. Γι’ αυτό το λόγο, τυπώθηκαν έντυπα για δωρεάν διανομή σε έξι από τις κυριότερες γλώσσες», στις οποίες περιλαμβανόταν και η κορεατική.

Σε αρμονία με τα πορίσματα της επιτροπής, ο αδελφός Ρόμπερτ Ρ. Χόλιστερ έγινε αντιπρόσωπος του Σύλλογου στην Ανατολή, κι επομένως και στην Κορέα. Διευθέτησε να μεταφραστεί στην κορεατική και να τυπωθεί το βιβλίο Το Σχέδιον των Αιώνων. Τυπώθηκε στη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας με ημερομηνία έκδοσης 18 Μαρτίου 1914, εκδότη τον Διεθνή Σύλλογο Σπουδαστών της Γραφής και αντιπρόσωπο τον Ρ. Ρ. Χόλιστερ. Ο αδελφός και η αδελφή Γ. Τ. Χόλιστερ δαπάνησαν επίσης αρκετό καιρό σπέρνοντας σπόρους της αλήθειας της Βασιλείας στην Κορέα.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ ΚΟΡΕΑΤΗΣ

Το τεύχος της Σκοπιάς με ημερομηνία 15 Αυγούστου 1914, στην αγγλική, τύπωσε μια συναρπαστική επιστολή που απευθυνόταν στον αδελφό Ρώσσελ, η οποία ανάφερε: «Από μια άποψη, σας είμαι άγνωστος· αλλά γνώρισα την Παρούσα Αλήθεια μέσω των συγγραμμάτων σας πριν από είκοσι δύο μήνες. Για αρκετό καιρό ανυπομονούσα να σας γράψω και να σας πω ότι τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση για την Αλήθεια, αλλά οι περιστάσεις δεν μου επέτρεψαν να το κάνω αυτό πιο μπροστά.

»Θα σας ενδιαφέρει να μάθετε ότι είμαι Κορεάτης. Όταν αποβιβάστηκαν εδώ οι πρώτοι ιεραπόστολοι (το 1885), η Κορέα ήταν ένα αποξενωμένο βασίλειο. Από τότε μερικοί Κορεάτες συνδέθηκαν με τη Χριστιανική διδαχή.

»Για οχτώ περίπου χρόνια περιπλανήθηκα ανάμεσα σε επικίνδυνα ρεύματα που τώρα διακρίνω ότι ήταν Πνευματισμός—σατανικές διδασκαλίες. Ευχαριστώ τώρα τον Θεό που έστειλε εδώ τον αγαπητό μας αδελφό Ρ. Ρ. Χόλιστερ με τα Χαρούμενα Νέα και με έσωσε από αυτά τα ρεύματα που με οδηγούσαν σε έναν άγνωστο τόπο.

»Είχα σχεδόν χάσει τα λογικά μου· χρειάστηκε να περάσουν περίπου έξι μήνες για να ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά της κατανόησής μου. Από τότε έχω καθιερώσει τον εαυτό μου στον Κύριο και συνεχίζω να Τον αινώ».—Υπογραφή, Π. Σ. Κανγκ.

Ποιος ήταν ο Π. Σ. Κανγκ και πώς έμαθε την αλήθεια;

Το 1915 μπροστά στο ακροατήριο μιας συνέλευσης του IBSA στο Σαν Φρανσίσκο, ο αδελφός Ρ. Ρ. Χόλιστερ αφηγήθηκε πώς γνώρισε τον κ. Κανγκ. «Στην Κορέα ο Κύριος με κατεύθυνε στον Κανγκ Πομ-σικa τον οποίο στην αρχή προσέλαβα τελείως επαγγελματικά για να κάνει μετάφραση», είπε ο Χόλιστερ. «Σύντομα άρχισε να δείχνει βαθύ προσωπικό ενδιαφέρον για τα άρθρα τα οποία επεξεργαζόταν και αφού πέρασε μερικούς μήνες στο γραφείο μας, ομολόγησε πλήρη καθιέρωση [αφιέρωση] στον Κύριο. Από τότε έχει προσφέρει πολλά ως μεταφραστής, διερμηνέας, οδηγός τάξης, καθώς και στη διαχείριση του τμήματος της Κορέας. Βεβαίως αναμένω την ώρα που θα έχω τη χαρά να σας τον παρουσιάσω στη Γενική Συνέλευση ως αντιπρόσωπο του ‘Αποξενωμένου Έθνους’».

ΚΙ ΑΛΛΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

Το 1915 η αδελφή Φάνυ Λ. Μακένζι, μια βιβλιοπώλης (ολοχρόνια κήρυκας) από τη Βρετανία, άρχισε να επισκέπτεται κατά διαστήματα την Κορέα, κάνοντας τα ταξίδια με δικά της έξοδα. Χρησιμοποιούσε ένα επιστολόχαρτο του IBSA για να δίνει μαρτυρία. Πώς; Με το να γράφει στην πρώτη σελίδα της επιστολής ένα άγγελμα σχετικά με τη Βασιλεία στην αγγλική και στη δεύτερη σελίδα τη μετάφραση στην κινεζική, που την καταλάβαιναν οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ανατολή.

Στην επιστολή πρότεινε να αφήσει δοκιμαστικά το βιβλίο Το Σχέδιον των Αιώνων. Τα αρχεία του τμήματος δείχνουν ότι διάθεσε 281 βιβλία. Εκτός από την επιμέλειά της στο έργο διανομής εντύπων, πλήρωσε ακόμη στον αδελφό Κανγκ ένα ποσό που αντιστοιχούσε περίπου με 2.100 δρχ. για τα προσωπικά του έξοδα. Το 1949, σε ηλικία 91 ετών, παράδωσε αυτά τα αρχεία στον τωρινό συντονιστή της Επιτροπής του Τμήματος, τον Ντον Στηλ, πριν αυτός έρθει στην Κορέα.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ

Ο αδελφός Κανγκ, που ήταν ο γραμματέας και είχε την ευθύνη του έργου στην Κορέα, μαζί με τους συνεργάτες του εξακολούθησαν να διαδίδουν το άγγελμα, όμως η ανταπόκριση ήταν μικρή. Παρ’ όλα αυτά, το 1921 έκαναν σε όλη τη χώρα «περιοδείες» με δημόσιες συναθροίσεις, και εξέδωσαν στην τοπική γλώσσα και μοίρασαν το βιβλιάριο Εκατομμύρια που Ήδη Ζουν Δεν θα Πεθάνουν Ποτέ. Η Κορέα μπήκε πια στον κατάλογο των 18 τμημάτων της Εταιρίας έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το ότι το άγγελμα τυπωνόταν στην κορεατική γλώσσα στο εξωτερικό δημιούργησε πολλές δυσκολίες. Συνεπώς, το 1922 ο αδελφός Ρόδερφορντ έστειλε στον αδελφό Κανγκ 2.000 δολάρια (περίπου 280.000 δρχ.) για να φτιάξει ένα μικρό τυπογραφείο με εφτά το πολύ μηχανές. Τα πιεστήρια παρήγαν έντυπα στην κορεατική, στην κινεζική και στην ιαπωνική γλώσσα. Και πάλι όμως, δεν εμφανίστηκε μεγάλη αύξηση σε αυτά τα χρόνια.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΝΕΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ

Η Εταιρία ίδρυσε ένα τμήμα στην Ιαπωνία το φθινόπωρο του 1926 και διόρισε τον Γιούντζο Ακάσι, που ήταν Αμερικανοϊάπωνας, ως αντιπρόσωπο για την Ιαπωνία, την Κίνα και την Κορέα. Στο μεταξύ, ο αδελφός Κανγκ, που ήταν υπεύθυνος για το έργο στην Κορέα, χρησιμοποιούσε το τυπογραφείο της Εταιρίας για δική του ωφέλεια τυπώνοντας κοσμικά βιβλία. Μάλιστα, είχε το θράσος να πουλήσει το τυπογραφείο χωρίς έγκριση. Ο αδελφός Παρκ Μιν-τζουν τον αντικατάστησε το 1927.

Ο αδελφός Παρκ που ήταν βιβλιοπώλης και πιστός αδελφός είχε διανύσει με τα πόδια μεγάλες αποστάσεις σε όλη τη χερσόνησο για να διεξάγει δημόσιες συναθροίσεις και να διαθέσει έντυπα. Αντιμετώπισε ιδιαίτερη εναντίωση από τους Προτεστάντες ιεραποστόλους, αλλά η τοπική αστυνομία, που ήταν τότε ιαπωνική γιατί η Κορέα βρισκόταν κάτω από την εξουσία της Ιαπωνίας, τον βοήθησε αρκετές φορές.

Επειδή το 1931 χρειαζόταν πια μεγαλύτερος χώρος για το γραφείο, αυτό μεταφέρθηκε στο σπίτι του αδελφού Παρκ στην οδό Κι Ντονγκ 147 στη Σεούλ.

Ο αδελφός Παρκ ήξερε καλά αγγλικά και μετάφρασε τα βιβλία Καταλλαγή, Κυβέρνησις καθώς και άλλα, από την αγγλική στην κορεατική. Επειδή μιλούσε με ευχέρεια την αγγλική γλώσσα, μπορούσε να αλληλογραφεί απευθείας με την Εταιρία στη Νέα Υόρκη. Όπως φαίνεται, όμως, ο αδελφός Παρκ δεν κατείχε την ιαπωνική γλώσσα τόσο καλά όσο επιθυμούσε ο Ακάσι, γι’ αυτό αντικαταστάθηκε το 1935. Ο αδελφός Μουν Τε-σουν, που ήταν δάσκαλος, ανάλαβε την ευθύνη του έργου. Η επιμέλεια του αδελφού Μουν ως ολοχρόνιου εργάτη επρόκειτο να δοκιμαστεί στο μέλλον.

Η ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗ

Ο αδελφός Λι Σι-τσονγκ αφιέρωσε τη ζωή του στον Ιεχωβά το 1930, στα 22 του χρόνια, και αφοσιώθηκε στην υπηρεσία βιβλιοπώλη. «Δεν είχα αρκετό θάρρος για να κηρύξω στην πόλη, γι’ αυτό πήρα ένα ποδήλατο και αποφάσισα να κηρύξω στις επαρχίες», μας λέει ο αδελφός Λι. «Φόρτωσα τις αποσκευές μου και τα έντυπα στο ποδήλατό μου και το πρώτο μέρος που πήγα ήταν το νομαρχιακό γραφείο στην Επαρχία Γκιονγκί. Δίσταζα να μπω μέσα, αλλά σκέφτηκα ότι είχα αποστολή ως πρεσβευτής της Βασιλείας, έναν όρο που τον άκουγα συχνά από το διαχειριστή του τμήματος. Το αποτέλεσμα ήταν να δώσω αρκετά βιβλία στα υπεύθυνα άτομα κι έτσι ενθαρρύνθηκα πάρα πολύ και είχα εμπιστοσύνη από τότε και στο εξής».

Ο αδελφός Λι, που τώρα υπηρετεί ως πρεσβύτερος σε μια εκκλησία της Σεούλ, ταξίδεψε στα μήκη και στα πλάτη της χώρας, φτάνοντας μέχρι τη σημερινή Βόρεια Κορέα, ακόμα και μέχρι τη Μαντζουρία. Παράγγελνε έντυπα από το γραφείο της Σεούλ και τους έλεγε να τα στείλουν στο επόμενο χωριό ή κωμόπολη όπου θα πήγαινε. Αυτή ήταν η ζωή του για τρία χρόνια ως το 1933, οπότε το έργο μαρτυρίας συνάντησε δυσκολίες.

Τα αρχεία του έτους 1931 δείχνουν ότι οι διαγγελείς της Βασιλείας έκαναν πολύ έργο. Έφτασαν σε 30.920 σπίτια, δαπάνησαν 11.853 ώρες στον αγρό και διάθεσαν 2.753 βιβλία, 13.136 βιβλιάρια και 3.940 αντίτυπα του περιοδικού Χρυσούς Αιών. Από τις 11 ως τις 13 Ιουνίου 1932, διεξάχθηκε η πρώτη συνέλευση της Κορέας στη Σεούλ, με 45 παρευρισκομένους. Τον ίδιο χρόνο εκδόθηκαν στην κορεατική 50.000 αντίτυπα του βιβλιαρίου Η Βασιλεία, η Ελπίδα του Κόσμου για να μοιραστούν δωρεάν. Έτσι, το έργο στην Κορέα επεκτεινόταν.

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΕΦΟΔΟΙ

Η μιλιταριστική κυβέρνηση της Ιαπωνίας αντίδρασε με σκληρό τρόπο σε αυτή την αυξημένη δραστηριότητα του λαού του Ιεχωβά. Ο επίσκοπος τμήματος στην Ιαπωνία έκανε την ακόλουθη έκθεση που αφορούσε και την Ιαπωνία και την Κορέα:

‘Έφυγα από το Τόκυο για ένα ταξίδι στις 10 Μαΐου 1933 και έλαβα αεροπορικώς ένα γράμμα στις 15 Μαΐου 1933 ενώ βρισκόμουν στο Μούκδεν της Μαντζουρίας, το οποίο με πληροφορούσε ότι και οι πέντε αδελφοί που αποτελούσαν το προσωπικό του τμήματός μας [στο Τόκυο] συνελήφθηκαν και φυλακίστηκαν, και το έργο στο τμήμα συνεχιζόταν από αδελφές. Στις 16 και 17 Μαΐου οι εφημερίδες αφιέρωσαν σχεδόν ολοσέλιδα ρεπορτάζ για τις συλλήψεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Η αστυνομία έκανε έφοδο στα γραφεία της Εταιρίας στο Τόκυο και στη Σεούλ. Κατάσχεσε όλο το απόθεμα των εκδόσεών μας. Σίγουρα θα χαρείτε να μάθετε ότι οι Ιάπωνες και οι Κορεάτες αδελφοί διακράτησαν την πιστότητα και την ακεραιότητά τους στον Ιεχωβά και στο χρισμένο του Βασιλιά ακόμη και κάτω από τις σφοδρές δοκιμασίες’.

Τα έντυπα που δήμευσε η αστυνομία στις 7 Ιουνίου 1933 από το γραφείο της Σεούλ υπολογίστηκε πως ήταν 50.000 τεμάχια. Τα πήγαν με 18 καρότσια στον ποταμό Χαν στη Σεούλ και τα έκαψαν δημόσια, σύμφωνα με την εφημερίδα της Σεούλ Tong A I lbo. Το άρθρο έλεγε επίσης ότι στις 15 Αυγούστου 1933 κατασχέθηκαν και καταστράφηκαν σχεδόν 3.000 έντυπα στα σπίτια των αδελφών κοντά στο Πυονγκγιάνγκ, που τώρα υπάγεται στη Βόρεια Κορέα. Κατάφεραν όμως οι αστυνομικές έφοδοι να καταπνίξουν το έργο μαρτυρίας;

ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΡΟΧΩΡΕΙ

Ο βιβλιοπώλης Λι Σι-τσονγκ, που κλήθηκε πίσω στη Σεούλ εξαιτίας των συλλήψεων, θυμάται τα εξής: «Οι αδελφοί ανάκτησαν γρήγορα το θάρρος τους και ξανάρχισαν το κήρυγμα με τον Χρυσούν Αιώνα που ήταν η μόνη μη απαγορευμένη έκδοση και, φυσικά, εξακολουθήσαμε να κάνουμε τις συναθροίσεις μας».

Ο Χρυσούς Αιών χρησιμοποιήθηκε στον αγρό της Κορέας από το 1933 ως το 1939 και ήταν καταχωρημένος ως εφημερίδα. Κόστιζε δυο τζεόν, που αντιστοιχούν σε μιάμιση δραχμή. Μολονότι το κύριο απόθεμα των εντύπων είχε καταστραφεί, πολλοί αδελφοί είχαν ακόμη μερικά δικά τους βιβλία και βιβλιάρια που τα δάνειζαν και τα αντάλλαζαν μεταξύ τους, ώστε όσα άτομα ενδιαφέρονταν πραγματικά να μπορούν να λαβαίνουν το άγγελμα.

Οι συναθροίσεις γίνονταν κάθε Κυριακή. Ο αδελφός που τις οδηγούσε μιλούσε για μια ώρα και αν παραβρίσκονταν καινούρια άτομα ανασκοπούσε τις βασικές διδασκαλίες. Ο οδηγός επίσης εξηγούσε κάποιο άρθρο από τη Σκοπιά, μια και οι άλλοι δεν είχαν αντίτυπο για να παρακολουθούν. Η Σκοπιά τυπωνόταν σε μορφή φυλλαδίου και στην ιαπωνική γλώσσα. Κατά την ιαπωνική κατοχή, οι Κορεάτες εξαναγκάζονταν να χρησιμοποιούν την ιαπωνική γλώσσα και γι’ αυτό μπορούσαν να διαβάζουν, να γράφουν και να μιλούν αυτή τη γλώσσα.

Ωστόσο, υπήρχαν λίγοι αδελφοί με τα κατάλληλα προσόντα στη Σεούλ για να οδηγούν αυτές τις συναθροίσεις. Σε τι οφειλόταν αυτό; Στο ότι ο επίσκοπος του τμήματος ενέγραψε όσους μπορούσε στο έργο βιβλιοπώλη και ύστερα τους έστειλε σε απομακρυσμένους τομείς. Σαν αποτέλεσμα, οι έμπειροι αδελφοί διασκορπίστηκαν στη χερσόνησο και δεν ήταν σε θέση να συναναστρέφονται μεταξύ τους. Οι τρόποι διεξαγωγής των συναθροίσεων θα βελτιώνονταν μόνο κάμποσο καιρό αργότερα, μετά την άφιξη των ιεραποστόλων της Σκοπιάς.

ΜΙΑ ΙΣΧΥΡΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΤΗ «ΒΑΒΥΛΩΝΑ»

Εφόσον όλα τα έντυπα της Σκοπιάς εκτός από τον Χρυσούν Αιώνα ήταν τώρα απαγορευμένα, το έργο έπρεπε να γίνεται με προσοχή. Οι αδελφοί έπρεπε να είναι προσεκτικοί, συνετοί στις κινήσεις τους. Αν και δεν υπήρχαν τακτικές κι οργανωμένες συναθροίσεις, αυτοί που δέχτηκαν την αλήθεια ήταν θαρραλέα και αποφασισμένα άτομα.

Η οικογένεια Οκ είναι ένα έξοχο παράδειγμα. Όλοι τους ήταν Αντβεντιστές της Εβδόμης Ημέρας, πολύ μορφωμένοι και οικονομικά εύποροι, και είχαν εξαιρετική υπόληψη στην κοινότητα. Ο πατέρας τού Οκ Τζι-τζουν ήταν πρεσβύτερος στην εκκλησία και διευθυντής σε ένα σχολείο Αντβεντιστών, ενώ η σύζυγός του Κιμ Μπονγκ-νυόb ήταν λογίστρια στο τοπικό σχολείο.

«Μια μέρα στο 1937», μας λέει ο Οκ Τζι-τζουν, «βρήκα κατά τύχη ένα περιοδικό, τον Χρυσούν Αιώνα, στο σκουπιδοντενεκέ. Επειδή ήμουν πολύ θρήσκος, ενδιαφέρθηκα για τα θρησκευτικά άρθρα του και τα διάβασα εξονυχιστικά. Λίγες μέρες αργότερα με επισκέφθηκαν δυο άντρες και μου πρόσφεραν κι άλλα έντυπα του ‘Φάρου’. [Αυτόν τον όρο τον χρησιμοποίησε ο επίσκοπος του ιαπωνικού τμήματος κάνοντας λάθος μετάφραση του όρου «Σκοπιά», γι’ αυτό τον χρησιμοποιούσαν και στην Κορέα.] Μου έδωσαν να διαβάσω κάτι που αργότερα έμαθα ότι λεγόταν κάρτα μαρτυρίας. Δέχτηκα ευχαρίστως ό,τι βιβλία είχαν. Καθώς τα διάβαζα αργότερα, έβρισκα πολλά σημεία που συγκρούονταν με την Αντβεντιστική μου πίστη. Έγραψα στο Τόκυο στη διεύθυνση που υπήρχε στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου και συνέχισα ταχυδρομικά αυτή τη δογματική συζήτηση για αρκετούς μήνες. Το τμήμα του Τόκυο απαντούσε στις ερωτήσεις μου και μου έστελνε αντίτυπα της Σκοπιάς υπογραμμισμένα με κόκκινο μολύβι σε ορισμένα ειδικά σημεία.

»Η Αντβεντιστική Εκκλησία του Σαριουόν στην Επαρχία Χουανγκχάε, που τώρα υπάγεται στη Βόρεια Κορέα, μου δημιούργησε προβλήματα γιατί έκανα συνεχώς ερωτήσεις σχετικά με την αλήθεια που μόλις είχα βρει. Ο λειτουργός προσπάθησε να αποφύγει να μου απαντήσει και είπε αλαζονικά ότι ήταν ασέβεια να ρωτάω ένα λειτουργό τέτοια πράγματα, ιδιαίτερα όταν αυτός ήταν στενός φίλος του πατέρα μου. Όμως εγώ πίστευα πως οι προσωπικές σχέσεις δεν θα έπρεπε να ανακατεύονται στις Βιβλικές συζητήσεις και ότι αυτός μου όφειλε μια απάντηση. Ο μικρότερος αδελφός μου αναγνώρισε κι αυτός την αλήθεια και με ακολούθησε, το ίδιο κι ο μεγαλύτερος αδελφός μου. Τελικά σταματήσαμε να πηγαίνουμε στην εκκλησία.

»Ο πατέρας μου μας εναντιώθηκε. Όταν εγώ κι ο μεγαλύτερος αδελφός μου κλείσαμε το επικερδές εργοστάσιό μας που κατασκεύαζε γεωργικά εργαλεία για να έχουμε χρόνο για το έργο κηρύγματος, έγινε έξω φρενών και μας έδιωξε από το σπίτι. Παρ’ όλα αυτά, δεν το βάλαμε κάτω αλλά συνεχίσαμε τις προσπάθειες να τον πείσουμε μέσω των πληροφοριών της Σκοπιάς».

Ο μεγαλύτερος αδελφός του αδελφού Οκ, ο Οκ Ρι-τζουν, μας λέει στη συνέχεια πώς άνοιξαν τα μάτια του πατέρα τους στην αλήθεια.

«Μια μέρα ο Αντβεντιστής λειτουργός μας μάς επισκέφθηκε και μας είπε ότι η υπηρεσία πληροφοριών της Διεύθυνσης της Αστυνομίας είχε διατάξει την εκκλησία μας να πηγαίνει στον ιαπωνικό Σιντοϊστικό ναό για να λατρεύει τους θεούς των Ιαπώνων, να υψώνει την ιαπωνική σημαία στο κτίριό της, να τη χαιρετάει και να ψέλνει τον εθνικό ύμνο πριν από κάθε λειτουργία. Η γνώμη του ίδιου του εφημέριου ήταν ότι οι Αντβεντιστές θα έπρεπε να συμμορφωθούν, διαφορετικά θα έθεταν την εκκλησία τους υπό απαγόρευση και οι Αντβεντιστές θα εξαφανίζονταν. Ο λειτουργός ρώτησε τα κεντρικά γραφεία της εκκλησίας γι’ αυτό το θέμα και κατόπιν μας επισκέφθηκε για να μας πει την απάντηση. Τα κεντρικά γραφεία τους είπαν ότι έπρεπε να υπακούσουν τη διαταγή της αστυνομίας, αν και αυτό θα ήταν μεγάλη δοκιμασία. Ο πατέρας μας απογοητεύτηκε πάρα πολύ από αυτή την απόφαση».

Ο πατέρας τους ήθελε να μάθει την άποψη της Εταιρίας Σκοπιά σε αυτό το θέμα. Για να την εξακριβώσει, άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή με τους γιους του. Σαν αποτέλεσμα, αναγνώρισε πόσο δίκιο είχαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ολόκληρη η οικογένεια—ο πατέρας, η μητέρα, οι τέσσερις γιοι και οι δυο νύφες—σταμάτησαν να πηγαίνουν στην εκκλησία.

«Αργότερα, το 1938, η Εκκλησία των Αντβεντιστών έστειλε στο σπίτι μας έναν Αμερικανό ιεραπόστολο ο οποίος μας είπε ότι οι ιεραπόστολοί τους αποφάσισαν να φύγουν από την Κορέα επειδή τους καταπίεζε η ιαπωνική κυβέρνηση», συνεχίζει ο Οκ Ρι-τζουν. «Είπε επίσης ότι η αποχώρηση της οικογένειάς μας από την εκκλησία εξαιτίας του προβλήματος του χαιρετισμού της σημαίας και της λατρείας στους Σιντοϊστικούς ναούς ήταν πολύ αξιέπαινη και μας ενθάρρυνε να έχουμε πάντα ισχυρή πίστη στον Ιεχωβά Θεό, όπως ακριβώς έκαναν και όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Κορέα».

Στη διάρκεια της επίσκεψης του επισκόπου τμήματος της Ιαπωνίας, όλα τα μέλη αυτής της οικογένειας βαφτίστηκαν στις 19 Νοεμβρίου 1937. Σήμερα, τρία από τα αδέλφια υπηρετούν ως πρεσβύτεροι. Ο μικρότερος αδελφός τους, ο Οκ Γιόνγκ-νιούν, πέθανε πιστός το 1939 σε μια φυλακή της Ιαπωνίας, εξαιτίας της στάσης του στο ζήτημα της ουδετερότητας.

ΕΓΚΑΙΡΗ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Το Δεκέμβριο του 1938 ο Γιούντζο Ακάσι, στη διάρκεια της τελευταίας επίσκεψής του στην Κορέα, συναντήθηκε με 30 αδελφούς στο σπίτι του Μουν Τε-σουν στη Σεούλ και τους προειδοποίησε ότι σύντομα θα τους συνελάμβαναν. Τόνισε ότι, όταν θα συνέβαινε αυτό, δεν θα έπρεπε να δείξουν ασέβεια για την εθνική σημαία ή για τον αυτοκράτορα. Τους είπε επίσης να μη συμβιβαστούν. Παρακίνησε όλους τους αδελφούς να κηρύξουν όσο μπορούσαν περισσότερο χρησιμοποιώντας τα τρία βιβλιάρια Προστασία, Προειδοποίηση και Αντιμετωπίστε τα Γεγονότα που είχαν στη διάθεσή τους.

Στο νέο βιβλιάριο Αντιμετωπίστε τα Γεγονότα, ο Ακάσι έδωσε έμφαση σε ένα σημείο που θα επηρέαζε δυσμενώς τους Κορεάτες αδελφούς. Το βιβλιάριο ενθάρρυνε τα νεαρά ζευγάρια να περιμένουν «λίγα χρόνια» μέχρι να περάσει ο Αρμαγεδδώνας και μετά να παντρευτούν. Σύμφωνα με τη δική του ερμηνεία, αυτό σήμαινε μόνο δυο ή τρία χρόνια, αντί για μια απροσδιόριστη χρονική περίοδο. Έτσι, οι Κορεάτες αδελφοί πίστεψαν ότι τους έμεναν λίγοι μόνο μήνες για να κηρύξουν, ότι θα συλλαμβάνονταν και, ενώ θα ήταν στη φυλακή, θα ξεσπούσε ο Αρμαγεδδώνας.

Μερικές εβδομάδες αργότερα οι εφημερίδες άρχισαν να κατηγορούν την οργάνωση και αναφέρθηκαν στον αδελφό Ρόδερφορντ ως «τρελοειρινιστή». Όταν ο γιος του Γιούντζο Ακάσι και ένας άλλος Ιάπωνας αδελφός αρνήθηκαν τη στρατιωτική εκπαίδευση τον Ιανουάριο του 1939, κάλεσαν τον ίδιο τον Ακάσι στο αρχηγείο του ιαπωνικού στρατού στο Τόκυο για να δώσει εξηγήσεις. Ακολούθησαν συλλήψεις αδελφών—στις 21 Ιουνίου στην Ιαπωνία, στις 22 Ιουνίου στην Ταϊβάν και στις 29 Ιουνίου στην Κορέα. Πολλοί Μάρτυρες φυλακίστηκαν επανειλημμένα μέχρι το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου το 1945.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΔΙΑΚΡΑΤΗΤΕΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑΣ

Η αδελφή Τσανγκ Σουν-οκ, μια πρώην Καθολική που έμαθε την αλήθεια μέσω του Χρυσού Αιώνα, μας λέει πώς εξελίχτηκαν τα πράγματα μετά από εκείνη την τελευταία συνάντηση με τον Γιούντζο Ακάσι στη Σεούλ. «Όσοι άκουσαν την ομιλία του πήραν μαζί τους πολλά βιβλία και πήγαν στον τομέα που τους είχε ανατεθεί», αρχίζει να αφηγείται. «Εγώ πήγα να κηρύξω στην Πουσάν. Την αυγή της 29ης Ιουνίου 1939 ένας αστυνομικός με συνέλαβε. Μαζί με άλλες οχτώ αδελφές μας κλείδωσαν στο ίδιο κελί με κοινούς εγκληματίες. Ήταν ζεστό, ακάθαρτο και βρομούσε. Μείναμε ένα χρόνο προφυλακισμένες μέχρι τελικά να μας δικάσουν.

»Στη φυλακή ανάγκαζαν τους φυλακισμένους να αποδίδουν λατρεία κάθε πρωί στον αυτοκράτορα. Επειδή εμείς το αρνιόμασταν, μας περνούσαν χειροπέδες στα χέρια με το ένα πίσω από την πλάτη και το άλλο τραβηγμένο πάνω από τον ώμο. Μερικές φορές μας έβαζαν διπλές χειροπέδες και άλλοτε έδεναν με αλυσίδες δυο άτομα μαζί, πλάτη με πλάτη. Κάθε φορά που τρώγαμε, έπρεπε να αλλάζουν τις χειροπέδες και να μας δένουν τα χέρια μπροστά. Τελικά, μετά από εφτά μήνες υποχώρησαν και μας έλυσαν τις αλυσίδες.

»Αφού εκτίσαμε την κανονική μας ποινή, κράτησαν τέσσερις από εμάς τις αδελφές σε ένα στρατόπεδο επιτήρησης στο Τσουνγκτζού ως ανεπίδεκτες σωφρονισμού. Ένας φύλακας είπε στις αδελφές ότι όλοι όσοι βρίσκονταν σε εκείνο το στρατόπεδο θα εκτελούνταν μέσα σε λίγες μέρες. Τότε έληξε ξαφνικά ο πόλεμος και τελικά απελευθερωθήκαμε στις 16 Αυγούστου 1945. Μέχρι σήμερα συγκινούμαι βαθιά όταν σκέφτομαι όλα εκείνα τα χρόνια στη φυλακή».

Ανάμεσα σε αυτούς που συνελήφθηκαν ήταν και η οικογένεια Οκ. Η Λι Τζουνγκ-σανγκ, η σύζυγος του μεγαλύτερου αδελφού, του Οκ Ρι-τζουν, αφηγείται την εμπειρία τους.

Θυμάται τα εξής: «Δεν ήμουν παρά ένα πνευματικό νήπιο, βαφτισμένη μόλις δυο χρόνια, όταν οι αστυνομικοί από την Σεούλ πήραν το σύζυγό μου και το μικρότερο αδελφό του, τον Οκ Τζι-τζουν, και τους έκλεισαν στη φυλακή. Εκείνο τον καιρό οι περισσότεροι αδελφοί και αδελφές στην Κορέα είχαν συλληφθεί και τελικά φυλακιστεί στη φυλακή Σοντεμάν της Σεούλ. Η αστυνομία κατάσχεσε ξανά όλες τις εκδόσεις της Εταιρίας—ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε!

»Ενώ ήμασταν ακόμη ελεύθερες, η συννυφάδα μου, η Κιμ Μπονγκ-νυό, μια άλλη αδελφή, η Κιμ Κιούνγκ-χι, κι εγώ πήγαμε στην αποθήκη της Εταιρίας και πήραμε όσα έντυπα μπορούσαμε να μεταφέρουμε, γιατί θέλαμε να διαθέσουμε όσο γινόταν περισσότερα πριν συλλάβουν κι εμάς. Κατευθυνθήκαμε βόρεια στην Πυονγκγιάνγκ και καθώς εργαζόμασταν εκεί, μας συνέλαβαν το Νοέμβριο του 1939 για διατάραξη της ειρήνης και για διανομή απαγορευμένων βιβλίων. Κρατηθήκαμε στο αστυνομικό τμήμα Τονγκντεμάν και ύστερα μας μετάφεραν στη φυλακή Σοντεμάν όπου βρίσκονταν οι άλλες αδελφές. Συνολικά, υπήρχαν 38 αδελφοί και αδελφές στη φυλακή εκείνο τον καιρό».

ΠΙΣΤΟΙ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Η αδελφή Παρκ Οκ-χι, που είναι σήμερα ειδική σκαπάνισσα στα 86 της χρόνια και ήταν κι αυτή μια από τα πιστά άτομα που είχαν φυλακιστεί, θυμάται εκείνες τις δύσκολες μέρες.

«Αφού περάσαμε όλο το χειμώνα κηρύττοντας τα καλά νέα στην Επαρχία Γκεονγκσάνγκ στη νότια Κορέα, γυρίσαμε σπίτι στη Σεούλ το Φεβρουάριο του 1939», μας λέει. «Και αμέσως, αστυνομικοί από το σταθμό Τονγκντεμάν της Σεούλ συνέλαβαν το σύζυγό μου Τσο Σουνγκ-κιού. Η αστυνομία τον κατηγόρησε ότι αρνήθηκε να προσφέρει λατρεία στο Σιντοϊστικό ναό. Στη διάρκεια των 20 ημερών που πέρασε στη φυλακή κόλλησε τυφοειδή πυρετό και τον μετάφεραν σε νοσοκομείο. Μετά από 40 μέρες στο νοσοκομείο τον άφησαν ελεύθερο, αλλά τον ξανάπιασαν με τους αδελφούς που συνέλαβαν τον Ιούνιο του 1939.

»Ο γαμπρός του συζύγου μου είχε κάποια θέση στην ιαπωνική κυβέρνηση και έστειλε ένα δικηγόρο για να πετύχει την αποφυλάκισή του. Ο δικηγόρος είπε στο σύζυγό μου ότι μπορούσε να διευθετήσει να τον αποφυλακίσουν μόνο αν αυτός πρόσφερε λατρεία στο Σιντοϊστικό ναό. Ο σύζυγός μου απόρριψε την πρότασή του την ίδια στιγμή και του είπε να μην ξαναέλθει ποτέ για να τον δει. Ύστερα μου έγραψε ένα γράμμα ρωτώντας: ‘Ποιος έστειλε το δικηγόρο; Μείνε άγρυπνη! Διάβασε τα εδάφια Ρωμαίους 8:35-39’. Αυτό το γράμμα ενθάρρυνε πολύ όλους εμάς που δεν ήμασταν στη φυλακή και τα καινούρια άτομα ήταν αποφασισμένα να συνεχίσουν να αινούν τον Ιεχωβά.

»Αργότερα, το Σεπτέμβριο του 1941, με ξανασυνέλαβαν, αλλά με κράτησαν μόνο 15 μέρες. Μου είπαν ότι, επειδή θα αποφυλακιζόταν ο σύζυγός μου, θα έπρεπε να φέρω 500 ουόν (περίπου 35.000 δρχ.). Δανείστηκα τα χρήματα και πήγα στη φυλακή. Ήταν μια κρύα, σκοτεινή νυχτα. Βρήκα το σύζυγό μου ξαπλωμένο στο έδαφος, σκεπασμένο με ένα άσπρο σεντόνι και ήταν περισσότερο νεκρός παρά ζωντανός. Τον είχαν στη φυλακή για δυόμισι χρόνια και τώρα απαιτούσαν 500 ουόν για να τον αφήσουν σε τέτοια κατάσταση! Ο σύζυγός μου πέθανε οχτώ ώρες αργότερα σε ηλικία 42 ετών.

»Το Σεπτέμβριο του 1942 με συνέλαβαν για τέταρτη φορά και αυτή τη φορά κατάληξα στις φυλακές Σοντεμάν στη Σεούλ μαζί με άλλες φυλακισμένες αδελφές. Εκεί χρειάστηκε να υπομείνουμε απερίγραπτα βασανιστήρια».

Η δεσμοφύλακας θύμωνε με τις αδελφές γιατί δεν λάτρευαν τον Ιάπωνα αυτοκράτορα. Αυτό της δημιουργούσε πρόσθετη δουλειά. Έπρεπε να αλλάζει τις χειροπέδες και τις αλυσίδες σε κάθε γεύμα. Αλλά προφανώς παρατήρησε την πιστότητα αυτών των αγαπητών αδελφών. Πόσο εκπληκτικό ήταν που μετά από 20 και πλέον χρόνια άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή, βρέθηκε και πάλι με αυτές τις αδελφές σε μια συνέλευση περιφερείας και βαφτίστηκε το 1970.

Οι αδελφοί ανακρίνονταν ξανά και ξανά, καθώς οι αρχές έψαχναν αφορμές για να τους μηνύσουν. Τους ρωτούσαν: «Είναι αλήθεια ότι όλα τα έθνη βρίσκονται κάτω από την επιρροή του Διαβόλου; Ισχύει αυτό και για τη μεγάλη Αυτοκρατορία της Ιαπωνίας μας; Μήπως είσαι Αμερικανός κατάσκοπος; Πότε θα έρθει ο Αρμαγεδδώνας;» Στην τελευταία ερώτηση οι αδελφοί απαντούσαν λέγοντας: «Μόλις τελειώσει το έργο κηρύγματος». Έπειτα οι αρχές τους απεύθυναν την κατηγορία: «Με το κήρυγμά σας επισπεύδετε στην πραγματικότητα τον ερχομό του Αρμαγεδδώνα, δηλαδή την καταστροφή της Αυτοκρατορίας της Ιαπωνίας μας. Παραβιάζετε λοιπόν το νόμο της δημόσιας τάξης». Τότε συνελάμβαναν πολλούς αδελφούς και τους έριχναν στις φυλακές για δύο με τέσσερα χρόνια.

Πέντε από τους 38 φυλακισμένους πέθαναν πιστοί μέσα στη φυλακή, περιλαμβανομένου και του Μουν Τε-σουν που φρόντιζε για το έργο κάτω από την επίβλεψη του επισκόπου του τμήματος της Ιαπωνίας.

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ Β΄ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

Ο Γιούντζο Ακάσι ήταν υπεύθυνος για το έργο στην Κορέα από τότε που αυτό τέθηκε κάτω από την επίβλεψη του τμήματος της Ιαπωνίας το 1926. Μετά την απελευθέρωσή τους το 1945, οι αδελφοί απόβλεπαν σε αυτόν για κατεύθυνση. Ωστόσο, ο Ακάσι, που ζούσε ανήθικη ζωή και είχε συμβιβαστεί κάτω από πίεση, εγκατάλειψε την οργάνωση του Θεού.

Οι Κορεάτες αδελφοί, όμως, ταράχθηκαν επειδή είχαν πιστέψει την ανακριβή εξήγησή του σχετικά με τα «λίγα χρόνια» πριν τον Αρμαγεδδώνα. Ο μικρός εκείνος όμιλος των αδελφών διαιρέθηκε. Μερικά άτομα, που είχαν ισχυρή πίστη, πίστευαν ότι έπρεπε να συνεχίσουν το κήρυγμα· άλλοι έχασαν το ζήλο τους.

Για αρκετά χρόνια μετά το 1939, δεν είχαν καμιά επαφή με την οργάνωση του Ιεχωβά. Οι αδελφοί αισθάνονταν εγκαταλειμμένοι. Πολλοί από αυτούς πίστευαν ότι αυτά που τους συνέβαιναν στην Κορέα τα περνούσε ολόκληρη η οργάνωση παγκόσμια. Δεν γνώριζαν ότι η Εταιρία Σκοπιά εξακολουθούσε να λειτουργεί, ούτε βέβαια ότι οι αδελφοί τους σε άλλες χώρες είχαν διακρατήσει σταθερά την ακεραιότητά τους στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ή ότι άρχιζαν να σημειώνονται αυξήσεις. Αφού δεν υπήρχε κανένας για να αναλάβει την ηγεσία και ούτε υπήρχε επαφή με την οργάνωση, η αληθινή λατρεία εξασθένησε στην Κορέα ώσπου σχεδόν έσβησε.

«ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΞΑΝΑΖΩΝΤΑΝΕΨΑΝ»

Πώς άνοιξε ξανά η πόρτα της αληθινής λατρείας; Η αδελφή Παρκ Οκ-χι εξηγεί:

«Μετά την απελευθέρωση από τους Ιάπωνες το 1945, αν και αρκετές αδελφές επέμεναν ότι έπρεπε πια να περιμένουμε τον Αρμαγεδδώνα σε ένα ‘κρυφό μέρος’, συνεχίσαμε να κάνουμε κάποιες συναθροίσεις στο σπίτι μου. Δεν κάναμε οργανωμένες συναθροίσεις· απεναντίας, ο αδελφός που τις διεξήγε μας κήρυττε από τις παλιότερες εκδόσεις που ήταν διαθέσιμες. Αυτή ήταν όλη κι όλη η δραστηριότητά μας στα επόμενα λίγα χρόνια. Ένας από αυτούς που έρχονταν τότε στις συναθροίσεις ήταν ο ανιψιός μου, ο Παρκ Τσονγκ-ιλ, ένα 15χρονο αγόρι που αργότερα θα γινόταν μέλος της Επιτροπής του Τμήματος στην Κορέα.

»Κατόπιν, μείναμε έκπληκτοι όταν μια μέρα του Αυγούστου το 1948 ο αδελφός Τσο Γιούνγκ-ουόν μας έδειξε ένα άρθρο στην εφημερίδα του αμερικανικού Στρατού Stars and Stripes (Αστερόεσσα). Ανάφερε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν πολύ δραστήριοι στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού. Καταχαρήκαμε. Προτρέψαμε όλοι τον αδελφό Τσο να γράψει στην Εταιρία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό και έκανε, και η Εταιρία μάς απάντησε αμέσως, στέλνοντάς μας ένα δέμα με έντυπα. Με χαρά γεμίσαμε τις τσάντες μας βιβλιάρια και ξεκινήσαμε απευθείας για το έργο από σπίτι σε σπίτι στη Σεούλ. Περάσαμε θαυμάσια! Μάλιστα μια γυναίκα παρατήρησε: ‘Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ξαναζωντάνεψαν’».

Δώδεκα άτομα αποτέλεσαν στις 24 Ιουνίου 1949 την πρώτη εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά.

«ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ ΣΚΟΠΙΑ, ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΕ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ»

Μόνο με τον ερχομό των πρώτων από μια μεγάλη σειρά πιστών ιεραποστόλων, που τελικά έφτασαν τους 52 συνολικά, τέθηκε πραγματικά ένας στερεός σύνδεσμος με τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας.

Αφού η Εταιρία ενέγραψε την Εκκλησία της Σεούλ, έγιναν διευθετήσεις για να σταλθούν εκπαιδευμένοι ιεραπόστολοι στη χώρα από τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Μολονότι οχτώ απόφοιτοι της 11ης τάξης της Γαλαάδ είχαν διοριστεί αρχικά στην Ιαπωνία, τους άλλαξαν το διορισμό για την Κορέα. Ο Ντον και η Ερλήν Στηλc επιλέχτηκαν για να φύγουν πρώτοι. Έπειτα από μακρά γραφειοκρατική διαδικασία, η Δημοκρατία της Κορέας τους παραχώρησε βίζα και στις 9 Αυγούστου 1949 έφτασαν στην Κορέα.

Εξαιτίας των μέτρων ασφαλείας στο Αεροδρόμιο Κίμπο, μόνο δυο αδελφοί περίμεναν για να υποδεχτούν το ζεύγος Στηλ. Σε ένα φράχτη κοντά στο διάδρομο απογείωσης, είχαν κρεμάσει ένα πανώ που έλεγε: «Καλώς ήλθες Σκοπιά, Αγγελιοφόρε της Ελπίδας». Κανείς από αυτούς τους αδελφούς δεν γνώριζε αγγλικά, αλλά το θερμό τους χαμόγελο και οι φιλικές τους χειραψίες ήταν ό,τι χρειαζόταν ο αδελφός και η αδελφή Στηλ.

Αφού το ζεύγος Στηλ τακτοποιήθηκε σε ένα μικρό ξενοδοχείο, συγκεντρώθηκαν περίπου δέκα αδελφοί μαζί με τον υπηρέτη εκκλησίας, τον Τσο Γιούνγκ-ουόν, που μιλούσε αγγλικά. Αυτή ήταν η πρώτη επαφή τους με κάποιον αντιπρόσωπο της οργάνωσης μετά από δέκα χρόνια. Τώρα οι αδελφοί μπορούσαν να λάβουν απαντήσεις στα καυτά ερωτήματά τους σχετικά με το έργο που απόμενε να γίνει. Έτσι, διευθετήθηκε μια συνάθροιση για το επόμενο βράδυ. Στο πρώτο του γράμμα προς την Εταιρία, με ημερομηνία 12 Αυγούστου 1949, ο αδελφός Στηλ ανάφερε:

«Προς έκπληξή μας, ήταν παρόντες σαράντα αδελφοί και άτομα καλής θέλησης. Τους μεταφέραμε τους χαιρετισμούς των αδελφών στις Ηνωμένες Πολιτείες, μιλήσαμε για το πώς είναι τώρα η οργάνωση του Θεού και κατόπιν απαντήσαμε πολλές από τις ερωτήσεις τους. Οι αδελφοί έχουν από πολλές απόψεις βαθιά κατανόηση και είναι ασφαλώς ανυπόμονοι να κάνουν όλα όσα πρέπει να γίνουν. Μόνο δυο-τρεις έχουν εσφαλμένες ιδέες, δηλαδή έχουν πικραθεί γιατί τα ‘λίγα χρόνια’ μέχρι τον Αρμαγεδδώνα που αναφέρονται στο βιβλιάριο Αντιμετωπίστε τα Γεγονότα έχουν τραβήξει τόσο πολύ».

Ο πληθυσμός της Σεούλ ήταν τότε 1.500.000, διπλάσιος από ό,τι ήταν πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κι έτσι το να βρεθεί κατοικία για τους ιεραποστόλους ήταν σαν να ψάχνει κανείς ψύλλο στ’ άχυρα, όπως λέει η παροιμία. Όμως στο τέλος του Αυγούστου αποχτήθηκε ένα θαυμάσιο σπίτι κοντά στο κέντρο της πόλης. Ήταν ένα καλοχτισμένο κτίριο δυτικού τύπου, φτιαγμένο από τούβλα, το οποίο το διεύθυνε προηγουμένως η ιαπωνική κυβέρνηση, αλλά τώρα το διαχειριζόταν η κορεατική κυβέρνηση. Το σπίτι είχε τέσσερις κρεβατοκάμαρες, ένα ευρύχωρο καθιστικό, μια τραπεζαρία και μια κουζίνα. Τώρα η Εταιρία μπορούσε να στείλει τους άλλους έξι ιεραποστόλους. Αυτό το σπίτι δεν χρησίμευσε απλώς σαν ιεραποστολικός οίκος και τόπος συναθροίσεων για την κορεατική εκκλησία, αλλά στον κατάλληλο καιρό θα στέγαζε επίσης και το γραφείο τμήματος.

ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ

Επειδή διάθεταν μικρό απόθεμα εντύπων και λάβαιναν ταχυδρομικώς λίγα μόνο δέματα, στους επόμενους λίγους μήνες οι 2 ιεραπόστολοι και οι 28 ντόπιοι αδελφοί δάνειζαν τα βιβλιάρια στα ενδιαφερόμενα άτομα που έβρισκαν στο έργο από σπίτι σε σπίτι και μετά επέστρεφαν για να πάρουν πίσω τα έντυπα και τα έδιναν σε άλλα άτομα.

Την 1η Ιανουαρίου 1950 τέσσερις ευαγγελιζόμενοι που επιθυμούσαν να αναλάβουν την ολοχρόνια υπηρεσία διορίστηκαν σκαπανείς. Ως το Φεβρουάριο, το ένα τέταρτο της εκκλησίας ήταν σκαπανείς, συνολικά εφτά άτομα, και οι υπόλοιποι ευαγγελιζόμενοι αφιέρωναν κατά μέσο όρο 33 ώρες το μήνα. Το έργο επανεπισκέψεων και οικιακών Γραφικών μελετών, που ήταν πρωτόγνωρο γι’ αυτούς, τους έφερνε μεγάλη χαρά.

Ο απολογισμός των ιεραποστόλων για τον πρώτο πλήρη μήνα δραστηριότητας ήταν 16 Γραφικές μελέτες. Οι σπουδαστές προτιμούσαν να έρχονται στον ιεραποστολικό οίκο παρά να κάνουν τη μελέτη στα δικά τους ταπεινά σπίτια. Το πρόβλημα δεν ήταν στο να αρχίζουν μελέτες, αλλά μάλλον στο να βρίσκουν άτομα που ενδιαφέρονταν ειλικρινά για το άγγελμα της Βασιλείας και όχι απλώς για να μάθουν αγγλικά ή για να κάνουν παρέα με ξένους.

Οι ιεραπόστολοι ανυπομονούσαν να λάβουν έντυπα στην κορεατική γλώσσα για να τα χρησιμοποιούν στον αγρό, έτσι η Εταιρία έδωσε την οδηγία να μεταφραστεί και να εκδοθεί το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής» το ταχύτερο δυνατό. Ο μόνος που ήταν ικανός για να κάνει μετάφραση ήταν ο αδελφός Τσο. Όμως, η κοσμική του εργασία απαιτούσε τόσο πολύ χρόνο που του ήταν δύσκολο να προλαβαίνει και τη μετάφραση της Σκοπιάς ακόμη για την εβδομαδιαία μελέτη. Για να τον ξαλαφρώσουν, οι ιεραπόστολοι παρακάλεσαν δυο άτομα με τα οποία συμμελετούσαν, έναν καθηγητή της αγγλικής και έναν υπάλληλο τράπεζας, να βοηθήσουν σε αυτό το έργο. Λαβαίνοντας υπόψη την περιορισμένη γνώση που είχαν για την αλήθεια και για την οργάνωση, είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι η μετάφραση βγήκε καλή.

ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΙΣ ΤΟΝΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ

Η Μελέτη Σκοπιάς οργανώθηκε μετά την άφιξη των ιεραποστόλων. Αφού ο αδελφός Τσο μετάφραζε το μάθημα, ο αδελφός Παρκ Τσονγκ-ιλ αντίγραφε ολόκληρο το μάθημα σε εννιά αντίτυπα χρησιμοποιώντας λεπτά χαρτιά και καρμπόν. Εφόσον ήταν 47 οι παρόντες σε εκείνη την πρώτη Μελέτη Σκοπιάς στις 14 Αυγούστου 1949, έπρεπε να συγκεντρώνονται πολλά άτομα γύρω από το κάθε αντίτυπο για να μπορούν να συμμετάσχουν στη συνάθροιση. Στη συνέχεια έγινε η πρώτη Συνάθροιση Υπηρεσίας που διεξάχθηκε ποτέ στην Κορέα.

Ο αδελφός Σιν Ουάν, που ξανάρχισε τότε να συναναστρέφεται με την εκκλησία, είχε ένα μικρό μαγαζί με πολύγραφο που αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο για τα συμφέροντα της Βασιλείας. Αφού μεταφραζόταν το μάθημα της Σκοπιάς, μεταφερόταν το κείμενο σε κέρινη μεμβράνη και η ύλη αντιγραφόταν με τη μέθοδο του χειροκίνητου κυλίνδρου, παρέχοντας έτσι προσωπικά αντίτυπα που επαρκούσαν για όλους τους παρευρισκομένους στις συναθροίσεις. Δεν χρειάζονταν πια τα χειρόγραφα αντίτυπα!

ΦΤΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Ολόκληρη η εκκλησία περίμενε με αγωνία την άφιξη των υπόλοιπων ιεραποστόλων. Στις 12 Μαρτίου 1950 υποδέχτηκαν τους Γουίνφηλντ (Σκοτ) και Άλις Κάουντς, Γκρέις και Γκλάντυς Γκρέγκορι, Νορίν Μίλερ (τώρα Τόμσον) και Φλόρενς Μάνσο (τώρα Γιάνσεν), στο νέο διορισμό τους με ένα κορεατικό συμπόσιο και με τη θερμή παραδοσιακή φιλοξενία.

Οι νέοι ιεραπόστολοι δεν είχαν λάβει εκπαίδευση στη γλώσσα πριν φτάσουν στην Κορέα, αλλά ως το Μάιο του 1950 οι οχτώ ιεραπόστολοι είχαν κατά μέσο όρο 20 Γραφικές μελέτες ο καθένας. Χρησιμοποιούσαν διερμηνείς για τις ομιλίες τους στην εκκλησία, αλλά εξαιτίας της περιορισμένης γνώσης της αγγλικής γλώσσας που είχαν οι διερμηνείς, μερικές φορές δεν απόδιδαν το νόημα με ακρίβεια. Για παράδειγμα, όταν ένας ιεραπόστολος ενθάρρυνε τους αδελφούς στην υπηρεσία, ο διερμηνέας χρησιμοποίησε τον όρο «στρατιωτική υπηρεσία».

Αφού οργανώθηκε η πρώτη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, την άνοιξη του 1950 άρχισαν να διεξάγονται και δημόσιες συναθροίσεις. Ήταν τόσο πολλοί οι παρευρισκόμενοι, έφτασαν τα 162 άτομα, ώστε διευθετήθηκε να δοθεί μια σειρά δημόσιων ομιλιών στην αίθουσα διαλέξεων του Δημοτικού Σχολείου Τσε Ντονγκ. Είναι αξιοσημείωτο ότι η πρώτη ομιλία, με θέμα «Το Πεπρωμένο της Γης Μας», πραγματοποιήθηκε ειρηνικά στις 25 Ιουνίου 1950—τη μοιραία μέρα που άρχισε ο Πόλεμος της Κορέας.

Αργότερα ο αδελφός Στηλ ανάφερε: «Καθώς τελείωσα τη δημόσια διάλεξη που έδωσα στις 25 Ιουνίου στην αίθουσα διαλέξεων ενός σχολείου, η αστυνομία μας γνωστοποίησε ότι η Νότια Κορέα είχε δεχτεί επίθεση και ότι είχε επιβληθεί απαγόρευση της κυκλοφορίας. Παρεμπιπτόντως, το ενδιαφέρον για τη Θεοκρατία είχε αυξηθεί τόσο πολύ ώστε 336 άτομα παρακολούθησαν την τελευταία αυτή δημόσια διάλεξη! Την επόμενη νύχτα η άμυνα της Νότιας Κορέας κατάρρευσε και η Σεούλ πολιορκήθηκε».

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΡΕΑΣ

Ως τον Ιούλιο του 1949 οι Ηνωμένες Πολιτείες καθώς και η Σοβιετική Ένωση είχαν αποσύρει και οι δυο όλες τις δυνάμεις τους κατοχής, αφήνοντας λίγους μόνο άντρες με συμβουλευτικές αρμοδιότητες. Σύντομα θα έπληττε τη χερσόνησο ένας από τους καταστρεπτικότερους πολέμους της σύγχρονης εποχής. Όταν ξέσπασαν οι εχθροπραξίες τον Ιούνιο του 1950, η Νότια Κορέα διάθετε λιγότερους από εκατό χιλιάδες άντρες και αυτοί ήταν εφοδιασμένοι μόνο με ελαφρύ οπλισμό. Οι δυνάμεις της Βόρειας Κορέας, όμως, ανέρχονταν σε 135.000 άντρες περίπου και συμπεριλάμβαναν μια ταξιαρχία από τανκς. Επομένως, ο Βορράς είχε την υπεροχή στην εκπαίδευση και στον εξοπλισμό, ενώ ο Νότος ήταν απροετοίμαστος για να απωθήσει την εισβολή.

Στις 28 Ιουνίου η πρωτεύουσα Σεούλ έπεσε στις δυνάμεις της Βόρειας Κορέας οι οποίες κατατρόπωσαν το στρατό της Νότιας Κορέας. Η μάχη μαινόταν αμφίρροπη κατά μήκος του 38ου παράλληλου ώσπου υπογράφτηκε ανακωχή στις 27 Ιουλίου 1953.

ΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΑΠΟΧΩΡΟΥΝ

Τη δεύτερη μέρα μετά την έναρξη του πολέμου, το Ραδιοφωνικό Δίκτυο των Αμερικανικών Δυνάμεων στην Κορέα ανακοίνωσε ότι υπήρχε διαταγή να αποχωρήσουν όλοι οι Αμερικανοί από τη χώρα. Οι ιεραπόστολοι αντιμετώπιζαν τώρα ένα δίλημμα. Έπρεπε να μείνουν και να εργαστούν με τους πιστούς Κορεάτες αδελφούς ή έπρεπε να φύγουν; Οι οχτώ ιεραπόστολοι συνεδρίασαν, ζήτησαν την καθοδηγία του Ιεχωβά και εξέτασαν την τεταμένη κατάσταση. Αν έμεναν τότε σίγουρα θα συλλαμβάνονταν και θα φυλακίζονταν. Αποφάσισαν ομόφωνα ότι έπρεπε να φύγουν. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν έδειξαν ότι πήραν τη σωστή απόφαση.

Μια μετέπειτα έκθεση των ιεραποστόλων ανάφερε: ‘Είχαμε μόνο 30 λεπτά για να προλάβουμε την τελευταία φάλαγγα που αναχωρούσε από την πόλη. Αφήσαμε τα προσωπικά αντικείμενα και το νοικοκυριό μας στον υπηρέτη της τοπικής εκκλησίας. Εκείνη την ώρα η πόλη βομβαρδιζόταν και τα λεωφορεία μας, που έτρεχαν ολοταχώς προς το Αεροδρόμιο Κίμπο, τα πυροβολούσαν. Ήρθαμε με αεροπλάνο στην Ιαπωνία και προς το παρόν εργαζόμαστε και οι οχτώ στο Κόμπε’.

Ο υπηρέτης εκκλησίας στη Σεούλ, ο Λι Σι-τσονγκ, έγραψε επίσης ότι τους λίγους ξένους που έμειναν πίσω τους έπιασαν όλους και τους οδήγησαν σε «πορεία θανάτου».

Έτσι, εντελώς αναπάντεχα, τερματίστηκε απότομα ο διορισμός των οχτώ ιεραποστόλων στην Κορέα, αφού το ζεύγος Στηλ έμεινε εδώ μόλις δέκα μήνες και οι άλλοι έξι ιεραπόστολοι μόλις τρεις μήνες. Αλλά σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, ανάπτυξαν στοργική αγάπη για τους ζηλωτές Κορεάτες αδελφούς τους. Για μια ακόμη φορά η οργάνωση στην Κορέα δεν θα είχε καμιά άμεση επαφή με την Εταιρία. Ο κάθε Κορεάτης Μάρτυρας θα έπρεπε να συνεχίσει προσωπικά τη διακονία και να διατηρήσει Χριστιανική ουδετερότητα κάτω από αυτές τις νέες συνθήκες.

ΠΙΣΤΟΙ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΔΥΣΧΕΡΕΙΕΣ

Τώρα που το 43 τοις εκατό των βιομηχανικών εγκαταστάσεων της Κορέας είχε συντριφτεί και το 33 τοις εκατό των σπιτιών της είχε καταστραφεί, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, όπως άλλωστε και οι αδελφοί, ζούσαν σαν πρόσφυγες. Τα σπίτια τους είχαν ερημωθεί, οι περιουσίες τους είχαν χαθεί. Η συνεχή αγρύπνια σήμαινε ζωή. Αρκετοί αδελφοί πέθαναν από τα πυρά των βομβαρδιστικών του ενός στρατού ή του άλλου. Μερικούς, ακόμη κι εκείνους που είχαν καταφύγει στο οίκημα της Εταιρίας, τους πυροβόλησαν οι στρατιώτες εν ψυχρώ και τους σκότωσαν. Παρ’ όλα αυτά, όσοι επέζησαν δεν παραιτήθηκαν ποτέ από την αποστολή που είχαν να κηρύξουν τη Βασιλεία ως την ελπίδα του κόσμου. Ποτέ δεν σταμάτησαν να σπέρνουν τους σπόρους της αλήθειας.

Τις πρώτες μέρες του πολέμου, οι πιο πολλοί κάτοικοι της Σεούλ παγιδεύτηκαν μέσα στην πόλη. Οι αδελφοί ήξεραν ότι αν δεν κατάφευγαν στο νότο θα τους υποχρέωναν να καταταγούν στον Λαϊκό Εθελοντικό Στρατό. Ο αδελφός Παρκ Τσονγκ-ιλ και ο Οκ Γιόνγκ-σουκ κρύφτηκαν στην πόλη μέχρι τις 5 Ιουλίου και κατόπιν ξεγλίστρησαν διασχίζοντας τον Ποταμό Χαν στην προσπάθειά τους να φτάσουν σε μια «ασφαλή» περιοχή νότια της Σεούλ. Στην πορεία τους για διαφυγή πέρασαν δεκάδες πτώματα, αχρηστευμένα τανκς και ερημωμένα κτίρια, όμως όσο περισσότερο πλησίαζαν στο μέτωπο τόσο δυσκολότερο γινόταν να περνούν απαρατήρητοι από τους Βορειοκορεάτες στρατιώτες.

Με την απόβαση του στρατηγού Μακ Άρθουρ των Η.Π.Α. στην Ιντσόν στις 15 Σεπτεμβρίου 1950, η πόλη της Σεούλ απελευθερώθηκε από την εξουσία της Βόρειας Κορέας, μέχρις ότου η πλάστιγγα του πολέμου να γείρει προς την άλλη μεριά. Ο αδελφός Παρκ επέστρεψε στη Σεούλ την 1η Οκτωβρίου 1950 και αποφάσισε να πάει από σπίτι σε σπίτι, γιατί ήθελε να δει ποια θα ήταν η ανταπόκριση των ανθρώπων. Τους βρήκε ανήσυχους και φοβισμένους.

Ο Ρο Πιούνγκ-ιλ αντιμετώπισε κι αυτός προβλήματα λίγο πριν από τον πόλεμο, μολονότι δεν είχε ακόμη βαφτιστεί. Ήταν γαμπρός της αδελφής Κιμ Τσου-οκ που είχε αποδείξει την πιστότητά της στη φυλακή στη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής. Στην πρώτη βορειοκορεατική κατοχή της Σεούλ διάφυγε στα βουνά για να μην τον εξαναγκάσουν να καταταγεί στο στρατό. Ωστόσο, οι στρατιώτες εντόπισαν τον καπνό από τη φωτιά που είχε ανάψει για να μαγειρέψει κι αμέσως τον συνέλαβαν. Τον πήγαν στην άκρη της πόλης και τον έβαλαν μαζί με άλλους νεαρούς τους οποίους είχαν μαζέψει. Τους ανάκριναν όλους με τη σειρά. Τα άτομα που δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν τους ανακριτές τα έπαιρναν στην άκρη και τα εκτελούσαν. Ο Ρο σκέφτηκε ότι θα τον σκότωναν έτσι κι αλλιώς, άσχετα με το τι θα έλεγε, έτσι λοιπόν αποφάσισε να δώσει μαρτυρία πριν το θάνατό του.

Τον ρώτησαν γιατί απόφευγε τον Λαϊκό Εθελοντικό Στρατό. «Μόνο τη Βασιλεία του Θεού μπορώ να υπηρετήσω», απάντησε. «Στον Αρμαγεδδώνα ο Θεός θα καταστρέψει και τις δυο παρατάξεις αυτής της πολιτικής διαμάχης κι εγώ δεν θέλω να είμαι με καμιά παράταξη. Δεν μπορώ να παραβώ το νόμο του Θεού για χάρη οποιουδήποτε ανθρωποποίητου νόμου που αντίκειται σε αυτόν. Δεν φοβάμαι το θάνατο γιατί πιστεύω στην ανάσταση».

Ο ανακριτής του είπε ότι αυτός ήταν ο πρώτος που έλεγε την αλήθεια, όμως θα έπρεπε να τον πάρουν κι αυτόν στην άκρη. Οι στρατιώτες σήκωσαν τα όπλα τους, σκόπευσαν και πυροβόλησαν, αλλά αστόχησαν επίτηδες. Ο Ρο λιποθύμησε, κι όταν μετά από λίγο συνήλθε, ξαφνιάστηκε που ήταν ζωντανός. Τα πρώτα του λόγια ήταν: «Η αλήθεια είναι πράγματι ισχυρή!»

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ

Ύστερα από δυόμισι μήνες νοτιοκορεατικής εξουσίας, στις 24 Δεκεμβρίου 1950 η κυβέρνηση της Νότιας Κορέας διάταξε όλους τους κατοίκους της Σεούλ, εκτός από τους στρατεύσιμους, να εκκενώσουν και πάλι την πόλη.

Μόλις 11 μέρες αργότερα, στις 4 Ιανουαρίου 1951, οι Βορειοκορεάτες και οι Κινέζοι στρατιώτες ξανακατέλαβαν την πόλη. Πριν από αυτό όμως, οι αδελφοί άρπαξαν όσα από τα υπάρχοντά τους μπορούσαν να μεταφέρουν με τα πόδια ή με τα κάρα και άρχισαν και πάλι την προσφυγική ζωή. Πήραν επίσης μαζί τους αρκετά χαρτοκιβώτια με τα βιβλιάρια Η Χαρά Όλων των Ανθρώπων που βρήκαν εγκαταλειμμένα στον ιεραποστολικό οίκο. Αυτά τα χρησιμοποίησαν για να σπείρουν τους σπόρους της αλήθειας στη διάρκεια της δεύτερης προσφυγικής περιόδου.

Οι νεαροί αδελφοί, βέβαια, δεν μπορούσαν να φύγουν από την πόλη. Μολονότι η ουδέτερη Χριστιανική στάση τους δημιουργούσε προβλήματα, συχνά αποδείχτηκε ζωοσωτήρια, όπως διαπίστωσε σύντομα ο αδελφός Παρκ Τσονγκ-ιλ. Μετά τη νέα εισβολή του στρατού της Βόρειας Κορέας στην πόλη, αυτός και ο Τσο Γιούνγκ-χα, που ήταν Μεθοδιστής καθηγητής γυμνασίου και ενδιαφερόταν για την αλήθεια, έμειναν αθόρυβα για τρισήμισι μήνες στο σπίτι μιας αδελφής.

Ο αδελφός Παρκ και ο σύντροφός του βρίσκονταν στην κρυψώνα τους λίγες μόνο μέρες όταν άτομα από τη μυστική αστυνομία της Βόρειας Κορέας χτύπησαν την πόρτα τους. Οι αστυνομικοί είχαν υποψίες ότι εκείνοι ήταν κατάσκοποι ή στρατιώτες της Νότιας Κορέας. Ένας αστυνομικός ανακριτής εξέτασε τα χέρια τους για να δει αν είχαν χειριστεί όπλα.

«Είμαστε Χριστιανοί και δεν μπορούμε να λάβουμε μέρος σε πολέμους, γι’ αυτό και δεν μπορούσαμε να αποχωρήσουμε από την πόλη, γιατί θα μας έπιανε η άλλη παράταξη», είπαν στον ανακριτή. Οι αστυνομικοί τούς διάταξαν να μη φύγουν από το σπίτι και τους απείλησαν ότι θα έρθουν την επόμενη μέρα. Με το που έφυγαν οι αστυνομικοί, ο αδελφός Παρκ και ο Τσο Γιούνγκ-χα κατάστρεψαν γρήγορα ό,τι ονόματα, διευθύνσεις και φωτογραφίες Μαρτύρων είχαν και μετά αποφάσισαν να δώσουν μαρτυρία στους αστυνομικούς την επόμενη μέρα, αν και ήξεραν ότι ίσως να φυλακίζονταν.

Το επόμενο πρωί ο αστυνομικός ξαναήρθε με διαφορετικό ανακριτή. Ο αδελφός Παρκ έδωσε μαρτυρία για μιάμιση ώρα περίπου, σαν να έκανε δημόσια ομιλία. Οι άντρες τον άκουσαν χωρίς να τον διακόψουν και έδειξαν ότι ενδιαφέρονταν για το άγγελμα. Κατόπιν, αφού έκαναν μερικές ερωτήσεις, έφυγαν απότομα. Ύστερα από δυο μέρες ο ένας επανήλθε με διαφορετικό ανακριτή, και ο αδελφός Παρκ κι ο φίλος του είχαν άλλη μια ευκαιρία να δώσουν μαρτυρία. Από τότε δεν ήρθε άλλος αστυνομικός. Πρόσεχαν, όμως, και δεν έφευγαν από το σπίτι. Η πίστη του Τσο ενισχύθηκε πολύ και προχώρησε αμέσως στην αλήθεια.

Ο πόλεμος τώρα έγειρε προς την άλλη πλευρά, και στις 31 Μαρτίου 1951 οι δυνάμεις του Ο.Η.Ε. προχώρησαν ξανά προς το βορρά ως τον 38ο παράλληλο. Για μια ακόμη φορά η Σεούλ ήταν κάτω από τη διοίκηση του Ο.Η.Ε. Ο Παρκ Τσονγκ-ιλ ήταν πια ελεύθερος να βγει από το σπίτι. Κίνησε μέσα στην πόλη για να ελέγξει τον ιεραποστολικό οίκο, αλλά τον σταμάτησαν οι δυνάμεις του Ο.Η.Ε. Οι Νοτιοκορεάτες στρατιώτες που ήταν με τις δυνάμεις του Ο.Η.Ε. σκέφτηκαν ότι ήταν ύποπτος. Και με το δίκιο τους! Αφού δεν έβγαινε έξω για περισσότερο από τρεις μήνες, το πρόσωπό του ήταν χλωμό και τα μαλλιά του μακριά. Μια και ήξερε λίγα αγγλικά, ο αδελφός Παρκ είπε στους Αμερικανούς στρατιώτες ότι ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά, ότι στο παρελθόν συναναστρεφόταν με Αμερικανούς ιεραποστόλους της Σκοπιάς και πήγαινε τώρα να ελέγξει το σπίτι των ιεραποστόλων. Οι στρατιώτες τον πίστεψαν και τον άφησαν να φύγει.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΡΟΧΩΡΕΙ ΑΚΑΘΕΚΤΟ ΠΑΡΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ

Οι αδελφοί εγκαταστάθηκαν ως πρόσφυγες κυρίως σε πέντε μεγάλες πόλεις—τις Νταετζόν, Ταεγκού, Πουσάν, Τζοντζού και Κουνσάν. Ο πληθυσμός αυτών των πόλεων έγινε αρκετές φορές μεγαλύτερος από το φυσιολογικό τους, καθώς οι άνθρωποι κατάφευγαν οπουδήποτε έβρισκαν—σε υπόστεγα, βουνοπλαγιές, σπηλιές.

Η αδελφή Κιμ Τσι-ντουκ, που τώρα στα 87 της χρόνια είναι ακόμη σκαπάνισσα, ήταν ανάμεσα στους πρώτους Μάρτυρες που έφτασαν στην Ταεγκού. Δυο από τους γιους της είχαν σκοτωθεί στη διάρκεια του πολέμου. Τώρα άρχισε αμέσως να δίνει μαρτυρία μαζί με δυο από τα άλλα της παιδιά. Διάθεσε σχεδόν αμέσως όλα τα έντυπα που είχε φέρει μαζί της και ύστερα χρησιμοποίησε τη δεύτερη εβδομάδα για επανεπισκέψεις.

Ένας ακόμη αδελφός που ήταν πρόσφυγας μαζί με την αδελφή Κιμ στην Ταεγκού, ο Λι Ιν-ουόν, διεξήγε συναθροίσεις με δεκάδες άλλα άτομα. Στις συναθροίσεις τους καθώς και στην υπηρεσία αγρού χρησιμοποιούσαν πολυγραφημένα κεφάλαια των βιβλίων «Έστω ο Θεός Αληθής» και «Αύτη Εστίν η Αιώνιος Ζωή». Η πρώτη εκκλησία που οργανώθηκε κάτω από προσφυγικές συνθήκες ήταν στην Ταεγκού.

Ο αδελφός Οκ Ρι-τζουν και η σύζυγός του Λι Τζουνγκ-σανγκ έφυγαν σαν πρόσφυγες από τη Βόρεια Κορέα και μετακόμισαν στην Τζοντζού. Η αδελφή Λι μας λέει τι συνέβηκε στη συνέχεια:

«Άρχισα Γραφική μελέτη με τέσσερις λαϊκές γυναίκες της Κεντρικής Πρεσβυτεριανής Εκκλησίας. Ήθελαν να χρησιμοποιούν μόνο την Αγία Γραφή και όχι τις εκδόσεις της Εταιρίας. Σε εκείνο τον τόπο οι κληρικοί μας θεωρούσαν αξιοκαταφρόνητους πρόσφυγες και προσπαθούσαν να σταματήσουν το κήρυγμά μας, υποκινώντας ακόμη κι έναν όχλο εναντίον μου. Οι τέσσερις γυναίκες με βοήθησαν να ξεφύγω από τον όχλο. Παρά τις προσπάθειες που έκαναν οι κληρικοί εναντίον μου, οι γυναίκες συνέχισαν τη Γραφική τους μελέτη. Σαν αποτέλεσμα, 20 άτομα βγήκαν τελικά από εκείνη την εκκλησία και γνώρισαν την αλήθεια».

ΟΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ

Οι ακατάπαυστες πολεμικές συνθήκες καθιστούσαν εντελώς αδύνατη την είσοδο στην Κορέα. Ωστόσο, αφού ξεπεράστηκαν πολλές γραφειοκρατικές διαδικασίες, ο Ντον Στηλ κατάφερε να επιστρέψει, μόνος, και έφτασε στο λιμάνι της Πουσάν στις 11 Νοεμβρίου 1951. Το Αρχηγείο του Μακ Άρθουρ επέτρεπε τότε να υπάρχει μόνο ένα άτομο σε κάθε ιεραποστολή και δεν έδινε άδεια εισόδου σε καμιά γυναίκα. Θα περνούσε ένας ακόμη χρόνος πριν μπορέσει να έρθει και η σύζυγος του Ντον, η Ερλήν.

Στις 17 Νοεμβρίου 1951 ο αδελφός Στηλ πήρε άδεια από το Στρατό των Η.Π.Α. για να επισκεφθεί τη Σεούλ. Μας λέει σε ποια κατάσταση τη βρήκαν την πόλη:

«Εκείνο το απόγευμα διασχίσαμε τη Σεούλ και κατευθυνθήκαμε προς τον ιεραποστολικό οίκο. Από όλα σχεδόν τα μεγάλα κτίρια δεν είχαν μείνει παρά οι σκελετοί. Η πόλη ήταν το ίδιο βουβή με την ύπαιθρο. Μόνο στρατιώτες κυκλοφορούσαν. Στο βάθος μπόρεσα να διακρίνω τον ιεραποστολικό οίκο. Τα κτίρια ολόγυρά του είχαν γκρεμιστεί τελείως, όμως ο ιεραποστολικός οίκος βρισκόταν ακόμη στη θέση του. Ωστόσο, μια οβίδα τον είχε πετύχει σε μια γωνία, ανοίγοντας στον τοίχο μια τρύπα μισού μέτρου. Όλα τα παράθυρα είχαν σπάσει, ο σοβάς είχε πέσει από τα ταβάνια, οι περισσότερες πόρτες είχαν γίνει κομμάτια και τα καλώδια ήταν ξηλωμένα».

Το ίδιο απόγευμα συγκεντρώθηκαν περίπου 35 Μάρτυρες, στην πλειοψηφία τους αδελφές, για να ακούσουν την υπηρεσιακή ομιλία του αδελφού Στηλ και έγιναν διευθετήσεις για να βγουν στην υπηρεσία αγρού τις επόμενες μέρες. Το επόμενο πρωί ήρθαν 18 άτομα για να συμμετάσχουν στην ομαδική μαρτυρία. Πριν τελειώσει η εβδομάδα επίσκεψης του αδελφού, 24 ευαγγελιζόμενοι έδωσαν έκθεση υπηρεσίας αγρού. Αυτές οι ακλόνητες αδελφές που παράμειναν στη Σεούλ σε όλη τη διάρκεια του πολέμου θέριζαν τώρα τον καρπό του μόχθου τους.

Οι νέοι ευαγγελιζόμενοι ήθελαν να βαφτιστούν—αλλά πού; Οι μόνες εγκαταστάσεις που υπήρχαν ήταν κάτι λουτρά που τα χρησιμοποιούσαν τότε αποκλειστικά οι στρατιώτες του Ο.Η.Ε. Έγιναν διευθετήσεις για να βαφτιστούν τα νέα άτομα στα λουτρά σε ώρα που θα έλειπε το προσωπικό του Ο.Η.Ε. Έτσι, το Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 1951, πριν τις 8 π.μ., βαφτίστηκαν 27 νέα άτομα, ανάμεσά τους και η αδελφή της πρώην βασίλισσας της Κορέας.

Η Πουσάν ήταν η προσωρινή πρωτεύουσα της χώρας, γι’ αυτό ήταν πρακτικό να υπηρετηθούν από εκεί οι αδελφοί που βρίσκονταν σε όλη τη χώρα. Παράγγειλαν ένα νέο πολύγραφο και τον παράλαβαν μέσω του Αμερικανικού Στρατιωτικού Ταχυδρομείου. Είναι καταπληκτικό το ότι οι αδελφοί κατάφεραν επίσης να αποχτήσουν μια από τις πρώτες γραφομηχανές με κορεατικούς χαρακτήρες. Ήταν άλλο ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρος για τους Μάρτυρες στην Κορέα!

Το Δεκέμβριο του 1951 και τον Ιανουάριο του 1952 ο αδελφός Στηλ κατόρθωσε να επισκεφθεί όλα τα μέρη όπου είχαν ιδρυθεί εκκλησίες και όμιλοι. Σκεφθείτε ότι πριν από τον πόλεμο υπήρχαν όλοι κι όλοι 61 ευαγγελιζόμενοι σε μια μοναδική εκκλησία στη Σεούλ. Μέχρι το τέλος του υπηρεσιακού έτους 1952, το ανώτατο όριο των ευαγγελιζομένων ήταν 192 σε πέντε εκκλησίες, και μάλιστα σε καιρό πολέμου που οι περισσότεροι αδελφοί ζούσαν ως πρόσφυγες.

Σε αυτό το χρονικό διάστημα η Εταιρία συγκέντρωσε επίσης ένα φορτίο με είδη ρουχισμού. Δυο τόνοι ρούχα και παπούτσια έφτασαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ΤΥΠΩΝΕΤΑΙ Η ΣΚΟΠΙΑ

Ο Σεπτέμβριος του 1952 ήταν ένας σπουδαίος μήνας για τους Μάρτυρες—το περιοδικό Σκοπιά καταχωρήθηκε από την κυβέρνηση και δόθηκε άδεια για την έκδοσή του. Στην αρχή, τα κείμενα για τον πολύγραφο γράφονταν στο χέρι, όμως μετά το Φεβρουάριο του 1953 δακτυλογραφούνταν. Τα πρώτα 16σέλιδα τεύχη αριθμούσαν μόνο 700 αντίτυπα το καθένα.

Το τεύχος της Σκοπιάς με ημερομηνία 1 Ιανουαρίου 1954 σημείωσε την έναρξη των τυπωμένων περιοδικών. Η πρώτη εκτύπωση ήταν 2.000 αντίτυπα και με το τεύχος του Ιανουαρίου 1955 η παραγωγή αυξήθηκε σε 5.000 20σέλιδα αντίτυπα. Το περιοδικό ήταν μηνιαίο και τυπωνόταν από μια εμπορική εταιρία στη Σεούλ. Έγινε, όμως, δεκαπενθήμερο το 1961 και αυξήθηκαν οι σελίδες του σε 24 με το τεύχος του Ιανουαρίου 1967.

Για να είναι οι Μάρτυρες νομικά αναγνωρισμένη θρησκεία στη χώρα, ήταν αναγκαίο να συσταθεί ένα σωματείο. Έτσι, συστάθηκε το The Watch Tower Songso Chaekja Hyuphoi of Korea (Σόνγκσο Τσέκτζα Χιέφο της Σκοπιάς της Κορέας) και έγινε η εγγραφή του στο Υπουργείο Παιδείας στις 30 Οκτωβρίου 1952, με έξι συμβούλους και εννιά μέλη. Στις 25 Φεβρουαρίου 1969 το σωματείο μεταφέρθηκε με κυβερνητική απόφαση κάτω από την αρμοδιότητα του Υπουργείου Πολιτισμού και Πληροφόρησης και ο ίδιος φορέας χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Τώρα πια μέσω του νομικού σωματείου οι αδελφοί μπορούσαν να αγοράσουν το κτίριο που χρησιμοποιούσαν οι ιεραπόστολοι πριν από τον πόλεμο.

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

«Τα πράγματα πηγαίνουν τόσο καλά στην Κορέα που μας είναι σχεδόν αδύνατο να το πιστέψουμε», ανάφερε η Εταιρία στις 18 Οκτωβρίου 1952 σε μια επιστολή προς τους Κορεάτες αδελφούς. Τότε, στις 27 Ιουλίου 1953 υπογράφτηκε μια δυσάρεστη ανακωχή με την οποία ορίστηκε μια αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη ανάμεσα στη Βόρεια και στη Νότια Κορέα. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει καμιά επικοινωνία ανάμεσα στις δυο Κορέες και ανάμεσα σε μέλη οικογενειών που είναι χωρισμένες από την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη.

Προς το τέλος του επόμενου μήνα ο Ντον και η Ερλήν Στηλ επέστρεψαν στην Πουσάν από τη Νέα Υόρκη όπου είχαν πάει για να παρακολουθήσουν τη συνέλευση. Χάρηκαν πολύ που είδαν το υπηρεσιακό έτος 1953 να κλείνει με 417 ευαγγελιζόμενους σε 7 εκκλησίες. Γι’ αυτό, σύμφωνα με την κατεύθυνση της Εταιρίας, από την 1η Σεπτεμβρίου 1953 η οργάνωση στην Κορέα δεν θα λειτουργούσε πια κάτω από την επίβλεψη του τμήματος των Η.Π.Α., αλλά θα σχηματιζόταν το τμήμα της Κορέας. Ο Ντον Στηλ θα ήταν ο υπηρέτης του τμήματος· σήμερα είναι ο συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος.

Το τμήμα της Κορέας μεταφέρθηκε στο ίδιο σπίτι στη Σεούλ που χρησιμοποιούσαν οι ιεραπόστολοι πριν από τον πόλεμο. Έγιναν μόνο οι εντελώς απαραίτητες επισκευές στο κτίριο. Έπρεπε να φέρνουν και πάλι νερό από έξω και το ηλεκτρικό ρεύμα ήταν περιορισμένο. Οι ιεραπόστολοι διάλεξαν το δεύτερο όροφο και η τοπική εκκλησία έκανε τις συναθροίσεις της στον πρώτο όροφο.

ΒΟΗΘΕΙΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΠΗΓΗ

Μερικοί από τους χιλιάδες στρατιώτες των Η.Π.Α. που υπηρέτησαν όλα αυτά τα χρόνια στην Κορέα δεν έδειξαν απλώς ενδιαφέρον για την αλήθεια αλλά και προόδευσαν πνευματικά. Αφού γύρισαν στις Ηνωμένες Πολιτείες κι έκαναν τις απαραίτητες αλλαγές στη ζωή τους, έγιναν δραστήριοι Μάρτυρες.

Ο λοχίας του Στρατού των Η.Π.Α. Νόρμπερτ Ματζ ήταν ένα εξέχον παράδειγμα. Αυτός επιθυμούσε μια κατάλληλη σχέση με τον Θεό. Έτσι, άρχισε να μελετάει την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες ενώ βρισκόταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Προόδευσε τόσο γρήγορα, που όταν ο στρατός τον μετάθεσε στην Κορέα ήταν στην πραγματικότητα σε θέση να διεξάγει μελέτες με Κορεάτες. Βοήθησε επίσης τους αδελφούς στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας. Πώς; Επειδή δεν υπήρχε στην κορεατική γλώσσα το βιβλίο οδηγιών για τη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας, τους βοηθούσε να καταλάβουν την ύλη για τη σχολή μέσω ενός διερμηνέα. Συνέβαλε επίσης στις διευθετήσεις που έγιναν για ομαδικό βάφτισμα στις 30 Ιουνίου 1953 και διάθεσε στρατιωτικά οχήματα για τη μεταφορά στον τόπο του βαφτίσματος—βαφτίστηκαν 52 άτομα. Αποδείχτηκε πολύ χρήσιμος στην περίοδο που οι ιεραπόστολοι δεν μπορούσαν να βρίσκονται στη Σεούλ. Σήμερα, ο αδελφός Ματζ υπηρετεί ως πρεσβύτερος σε μια εκκλησία στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Νόρμπερτ Ματζ έκανε Γραφική μελέτη με ένα νεαρό Κορεάτη στρατιωτικό γιατρό, τον Τσουν Γιούνγκ-σουν. Αυτός βαφτίστηκε το 1953 και λίγο αργότερα ξεκίνησε την καριέρα του στην ολοχρόνια υπηρεσία. Αφού αποφοίτησε από τη Γαλαάδ, έγινε αργότερα περιοδεύων επίσκοπος και ο επίσκοπος του Οίκου Μπέθελ και τώρα υπηρετεί στην Επιτροπή του Τμήματος. Την ίδια χρονιά, το 1953, ο Παρκ Τσονγκ-ιλ αντιμετώπισε το ζήτημα της στρατιωτικής υπηρεσίας για δεύτερη φορά. Και πάλι υπήρξε παράδειγμα Χριστιανικής ουδετερότητας, τόσο για τους τότε αδελφούς όσο και για άλλους μετέπειτα.

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ

Όταν τελικά άρθηκε ο στρατιωτικός νόμος το φθινόπωρο του 1953, ήταν δυνατό να γίνει συνέλευση περιφερείας στην Κορέα—στις 6-8 Αυγούστου 1954. Ο τόπος διεξαγωγής ήταν το Δημοτικό Σχολείο Τσε Ντονγκ. Για πρώτη φορά συγκεντρώθηκαν αδελφοί από κάθε γωνιά της χώρας. Είχαν υπολογίσει ότι οι παρευρισκόμενοι θα ήταν γύρω στα 700 άτομα, αλλά την πρώτη μέρα οι παρόντες ήταν 1.043, ενώ στη Δημόσια Συνάθροιση της Κυριακής ο αριθμός ανήλθε σε 1.245. Πολλοί έκλαιγαν από χαρά, καθώς θυμούνταν τις μαύρες μέρες του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου που τις ακολούθησαν οι φρικαλεότητες του Πολέμου της Κορέας. Νόμιζαν ότι δεν θα έβλεπαν ποτέ τόσους πολλούς ανθρώπους να συγκεντρώνονται για να ταχθούν στο πλευρό του Ιεχωβά.

Ένα σπουδαίο γεγονός αυτής της συνέλευσης ήταν το πρώτο μαζικό βάφτισμα. Ο σύζυγος μιας αδελφής, που είχε υπεύθυνη θέση στην πυροσβεστική, κανόνισε να γεμίσουν την πισίνα του σχολείου με νερό, αφού οι αδελφοί θα καθάριζαν τα μπάζα που είχαν μείνει εκεί από τον πόλεμο. Εκείνη τη μέρα κατενθουσιάστηκαν όλοι όταν βαφτίστηκαν 284 άτομα, δηλαδή το 23 τοις εκατό των παρόντων. Ήταν πια ολοφάνερο ότι το τμήμα είχε ένα μεγάλο έργο μπροστά του για να βοηθήσει όλα αυτά τα νέα άτομα να προοδεύσουν πνευματικά.

Η ΓΑΛΑΑΔ ΣΤΕΛΝΕΙ ΠΡΟΣΘΕΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ

Το Μάρτιο του 1955 έφτασε στην Κορέα το δεύτερο κύμα των ιεραποστόλων—ο Μίλτον και η Λιζ Χάμιλτον, ο Κηθ και η Έβλυν Κένεντυ, ο Καρλ Έμερσον, ο Νόρις Πήτερς, η Ιλέην Σιντ (τώρα Νες) και η Ντρουζίλα (Ντρου) Κρέιγκ (τώρα Γιάνγκμπεργκ). Πολλοί αδελφοί τους προϋπάντησαν στο αεροδρόμιο Γιόιντο. Το αεροδρόμιο τότε ήταν πάνω σε ένα νησί από άμμο μέσα στον Ποταμό Χαν το οποίο είναι σήμερα μια πόλη μέσα στην πόλη. Παρ’ όλο που κανένας από τους καινούριους ιεραποστόλους δεν ήξερε να μιλάει κορεατικά, τα χαμόγελα, τα δάκρυα χαράς και οι χειρονομίες τα έλεγαν όλα. Τώρα το γραφείο του τμήματος θα έσφυζε ξανά από εργάτες, γιατί θα ήταν ταυτόχρονα και γραφείο τμήματος και ιεραποστολικός οίκος.

Τον Απρίλιο του 1955, ένα μήνα μετά την άφιξη των ιεραποστόλων, πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνέλευση περιοχής στην Κορέα. Τι συναρπαστική και πρωτόγνωρη εμπειρία ήταν αυτή για τους αδελφούς! Ακόμα και οι ιεραπόστολοι είχαν μέρη στο πρόγραμμα, αλλά μίλησαν μέσω διερμηνέων.

Ο ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΟΥΣΑΝ

Το φθινόπωρο του 1955 σχηματίστηκε ένας ιεραποστολικός οίκος στη λιμενική πόλη Πουσάν που βρίσκεται περίπου 320 χιλιόμετρα νότια της Σεούλ. Ο πληθυσμός της Πουσάν ήταν τότε περίπου 1.100.000 και υπήρχε μόνο μια εκκλησία Μαρτύρων. Ο οίκος αποτελούνταν από το ζεύγος Χάμιλτον, την Έβαλυν Μιούνγκ Χάε Παρκ (τώρα Έμερσον) και μια Κορεάτισσα αδελφή.

Εξαιτίας των πολλών προσφύγων, τα καταλύματα ήταν δυσεύρετα στην πόλη, όμως οι αδελφοί εντόπισαν ένα μικρό διαμέρισμα. Βρισκόταν στο δεύτερο όροφο και είχε δυο κρεβατοκάμαρες καθώς και μια μικρή τραπεζαρία, ενώ το χωλ χρησίμευε για κουζίνα. Δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό ούτε και αρκετό ηλεκτρικό ρεύμα, γι’ αυτό ήταν πολύ δύσκολο να μαγειρεύουν, να καθαρίζουν και να πλένουν. Για να μπορούν να πίνουν το νερό, έπρεπε να το βράζουν ή να το χλωριώνουν.

«Εκείνες τις μέρες οι αδελφοί δεν είχαν πολλά πράγματα, αλλά ήταν θερμοί και φιλικοί, και είχαν ζήλο για την υπηρεσία αγρού», μας λέει ο αδελφός Χάμιλτον.

Συνολικά, 17 ιεραπόστολοι έχουν υπηρετήσει στην Πουσάν και σήμερα υπάρχουν 51 εκκλησίες ανάμεσα σε 3.500.000 πληθυσμό. Οι ντόπιοι αδελφοί το θεωρούσαν ανέκαθεν προνόμιό τους που είχαν ιεραποστολικό οίκο στην πόλη τους.

ΜΙΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ-ΣΤΑΘΜΟΣ

Είχε έρθει ο καιρός για ένα βαρυσήμαντο γεγονός—την πρώτη από τις μέρες του αδελφού Χόλιστερ επίσημη επίσκεψη ενός ατόμου από τα κεντρικά γραφεία. Ο αδελφός Νάθαν Χ. Νορ, που ήταν τότε πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, πάτησε σε κορεατικό έδαφος στις 27 Απριλίου 1956 και τον υποδέχτηκαν στο Αεροδρόμιο Γιόιντο 500 από τους 1.500 ευαγγελιζόμενους. Τον αδελφό Νορ συνόδευαν ο Ντον Άνταμς από το γραφείο του Μπρούκλιν και ο Λόυντ Μπάρρυ (τώρα είναι μέλος του Κυβερνώντος Σώματος) που εκπαιδευόταν για έργο ζώνης στην Ανατολή.

Η εξαήμερη επίσκεψη του αδελφού Νορ αποτέλεσε σταθμό στη θεοκρατική ιστορία της Κορέας. Στην πρώτη ομιλία του, την οποία απεύθυνε σε 1.330 άτομα που συνάχθηκαν για την εθνική συνέλευση, τους διαβεβαίωσε ότι ανήκαν πραγματικά στην παγκόσμια οργάνωση του Ιεχωβά. Σε εκείνη τη συνέλευση βαφτίστηκαν 303 άτομα στα κρύα ανοιξιάτικα νερά του Ποταμού Χαν. Για τη δημόσια ομιλία με θέμα «Η Ενοποίηση Όλης της Ανθρωπότητας Κάτω από τον Δημιουργό Της», συγκεντρώθηκε στο Στάδιο της Σεούλ ένα πλήθος από 3.473 άτομα, δείχνοντας έτσι τι προοπτικές υπήρχαν για το μέλλον.

Ο αδελφός Νορ διάκρινε ότι το σπουδαίο έργο που έπρεπε να γίνει τώρα στην Κορέα ήταν να βοηθηθούν τα καινούρια άτομα να προοδεύσουν πνευματικά. Ανάθεσε την κύρια ευθύνη αυτού του έργου στους ώμους των μελών του τμήματος και των ιεραποστόλων. Επίσης, αναγνώρισε ότι υπήρχαν άτομα που βαφτίζονταν πολύ γρήγορα, χωρίς να έχουν επαρκή γνώση των Γραφών. Σαν αποτέλεσμα, μερικά είχαν απομακρυνθεί. Γι’ αυτό έδωσε οδηγίες στα μέλη του τμήματος να γίνεται το βάφτισμα μόνο στις συνελεύσεις περιοχής ή σε μεγαλύτερες συνελεύσεις. Αυτό βοήθησε την κατάσταση. Τώρα τα ενδιαφερόμενα άτομα μελετούσαν και συναναστρέφονταν με τους αδελφούς για περισσότερο καιρό πριν βαφτιστούν κι έτσι προετοιμάζονταν για να εκπληρώσουν τις μελλοντικές τους ευθύνες ως Μάρτυρες.

ΕΥΕΡΓΕΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΒΛΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Το έργο Γραφικών μελετών πήρε νέες διαστάσεις το 1956 με την έκδοση ολόκληρου του βιβλίου «Έστω ο Θεός Αληθής» στην κορεατική. Η εκπαίδευση είναι για τους Κορεάτες ένα από τα πιο σπουδαία πράγματα στη ζωή, κάτι που επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι μόνο το 8 τοις εκατό του πληθυσμού είναι σήμερα αγράμματοι. Το τμήμα δεν χρειάστηκε ποτέ να οργανώσει τάξεις για τη διδασκαλία ανάγνωσης και γραφής. Αυτό, φυσικά, είναι ευεργέτημα για την εκπαίδευση των ανθρώπων από την Αγία Γραφή και οι ευαγγελιζόμενοι είναι ιδιαίτερα ικανοί σε αυτό.

Είναι επίσης ενδιαφέρουσα και η θρησκευτική σύνθεση των ανθρώπων της χώρας. Από τους 42.000.000 κατοίκους της Κορέας μόλις το 20 τοις εκατό περίπου είναι Βουδιστές, άλλο ένα 20 τοις εκατό ομολογούν ότι είναι Χριστιανοί και οι υπόλοιποι δεν ανήκουν σε κάποιο ιδιαίτερο δόγμα. Ωστόσο, ο Σαμανισμός εξακολουθεί να έχει έντονη παρουσία σε όλη τη χώρα και ο Κομφουκιανισμός διαμορφώνει τις στάσεις και τις αξίες της πλειονότητας. Οι ευαγγελιζόμενοι έχουν φανεί άγρυπνοι για να προσφέρουν Βιβλική εκπαίδευση σε όλα αυτά τα άτομα που βρίσκονται σε θρησκευτική σύγχυση. Με τι αποτελέσματα; Εκπληκτικά!

Το 1956 υπήρχαν 12 άτομα που ήταν διορισμένα στο έργο ειδικού σκαπανέα εκτός από τους 11 ιεραποστόλους που ήδη εργάζονταν στον αγρό. Σήμερα, αυτή η δύναμη των ειδικών σκαπανέων, που τώρα αριθμεί περίπου 400, συνεχίζει να αποδίδει θαυμάσιους καρπούς. Στο παρελθόν, οι μεγαλύτερες αυξήσεις σημειώνονταν στους πληθυσμούς των πόλεων. Όμως τώρα, με τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας και μεταφοράς, εμφανίζονται έξοχα αποτελέσματα στα πολύ μικρά χωριά και στις κωμοπόλεις όπου στέλνονται ειδικοί σκαπανείς.

ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕ ΖΗΛΩΤΕΣ ΕΡΓΑΤΕΣ

Ο αδελφός Παρκ Γιούνγκ-σιν, που είναι επίσκοπος περιοχής, αφηγείται πώς η οικογένειά του δέχτηκε την αληθινή λατρεία χάρη στις προσπάθειες των ειδικών σκαπανέων και στο βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής». Όλα άρχισαν στην πόλη Σουντσόν, στην Επαρχία Τζονρά της Νότιας Κορέας.

«Εκείνο τον καιρό υπήρχαν τρεις ειδικοί σκαπανείς στην πόλη και η μητέρα μου πήρε από τον ένα το περιοδικό Σκοπιά ενώ επισκεπτόταν τους γείτονες», λέει αρχίζοντας την αφήγησή του. «Η μεγαλύτερη αδελφή μου κι εγώ είπαμε στη μητέρα μου να μην παίρνει τέτοια έντυπα, επειδή οι Μάρτυρες ήταν ανίδεοι αιρετικοί. Όμως η μητέρα μου επέμενε ότι αυτοί φαίνονταν να είναι καλοί άνθρωποι που χρησιμοποιούσαν την Αγία Γραφή. Τότε, μας επισκέφθηκαν δυο γυναίκες που ήταν Μάρτυρες. Τις ρώτησα σε τι διάφεραν από τους Προτεστάντες. Βρήκα την εξήγησή τους λογική, κι έτσι δέχτηκα το βιβλίο «Έστω ο Θεός Αληθής» και συμφώνησα να μελετήσω την Αγία Γραφή μαζί τους, όχι για να γίνω κι εγώ Μάρτυρας, αλλά για να αυξήσω τη Βιβλική μου γνώση.

»Δεν χρειάστηκε και πολύς καιρός για να διακρίνω ότι είχα διδαχτεί ψεύτικες διδασκαλίες. Αυτό το είχα βάρος στη συνείδησή μου και τελικά παραιτήθηκα από την εκκλησία. Όταν το ανακοίνωσα στον εφημέριο, μου είπε: ‘Μα γιατί στους Μάρτυρες του Ιεχωβά; Αν πράγματι ήθελες να αλλάξεις, ας πήγαινες στους Μεθοδιστές ή στην Εκκλησία της Αγιότητας. Διάλεξες λάθος θρησκεία’.

»Τον Οκτώβριο του 1957 η μητέρα μου, η μεγαλύτερη αδελφή μου κι εγώ βαφτιστήκαμε και αργότερα ακολούθησαν ο πατέρας και άλλα αδέλφια μου—συνολικά, εφτά παιδιά. Η μητέρα μου είναι τακτική σκαπάνισσα σε ηλικία 73 χρονών, ενώ η μεγαλύτερη αδελφή μου είναι στο έργο ειδικού σκαπανέα από το 1967 και έχει βοηθήσει γύρω στα 60 άτομα να αφιερωθούν και να βαφτιστούν. Οι δυο μεγαλύτεροι αδελφοί μου είναι περιοδεύοντες επίσκοποι».

ΕΠΑΙΞΕ ΤΗ ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ ΤΟΥ

Ενόψει της πρώτης από μια σειρά επισκέψεων του αδελφού Φρέντερικ Γ. Φρανς, του τωρινού πρόεδρου της Εταιρίας, διευθετήθηκε άλλη μια εθνική συνέλευση για τον Ιανουάριο του 1957. Μόλις κατέβηκε από το αεροπλάνο, οι αδελφοί τον πήγαν απευθείας στην αίθουσα της συνέλευσης, όπου κατάπληξε το ακροατήριο ζητώντας συγνώμη που χρειάστηκε να περάσουν 63 χρόνια για να έρθει στην Κορέα. Κατόπιν τους τίμησε παίζοντας με τη φυσαρμόνικά του μερικούς ύμνους της Βασιλείας.

Μετά τη συνέλευση, όπου και να πήγαινε ο αδελφός Φρανς στις λίγες μέρες που έμεινε εκεί, οι αδελφοί τον ακολουθούσαν, με ένα σωρό Βιβλικές ερωτήσεις τις οποίες ήθελαν οπωσδήποτε να εκφράσουν. Μια μέρα ετοίμασαν φαγητό για τις μία η ώρα το μεσημέρι. Αφού όλοι απόλαυσαν το νόστιμο κορεατικό γεύμα, οι αδελφοί άρχισαν τις Βιβλικές τους ερωτήσεις και απασχόλησαν τον αδελφό Φρανς με αυτές μέχρι τις έξι το βράδυ. Ο αδελφός Φρανς δεν κουράστηκε, αλλά κουράστηκε ο μεταφραστής του και χρειάστηκε να βάλουν κάποιον άλλο.

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ 1958, ΘΕΙΟ ΘΕΛΗΜΑ

Όταν έφτασαν δύο ακόμη ιεραπόστολοι, ο Μπράντλι Νες και ο Μπιλ Φίλιπς, αυτοί μπορούσαν να φροντίσουν το κτίριο στη Σεούλ, έτσι ώστε οι άλλοι 11 ιεραπόστολοι να παρακολουθήσουν τη διεθνή συνέλευση στη Νέα Υόρκη. Μαζί τους παραβρέθηκαν εκεί και 14 Κορεάτες αντιπρόσωποι. Μετά τη συνέλευση, δυο αδελφοί, ο Παρκ Τσονγκ-ιλ, ο οποίος έγινε το 1956 ο πρώτος μεταφραστής που έμενε στο τμήμα, και ο Κιμ Τζανγκ-σου καθώς και δυο αδελφές, η Κιμ Κιούνγκ-χι και η Λι Χε-γιούνγκ, επιλέχτηκαν για να παρακολουθήσουν τη Γαλαάδ.

Η συνέλευση Θείο Θέλημα έγινε στην Κορέα τον Οκτώβριο. Διεξάχθηκε σε ένα ανοιχτό στάδιο όπου την Κυριακή παραβρέθηκαν 2.800 αντιπρόσωποι, αψηφώντας τον κρύο φθινοπωρινό καιρό, και βαφτίστηκαν 153 άτομα.

ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

Το τμήμα έχει καλύψει μέρος της συνεχούς ανάγκης που υπάρχει για περιοδεύοντες επισκόπους με τα κατάλληλα προσόντα με το να διορίζει στο έργο περιοχής ή περιφερείας αδελφούς που εκπαιδεύτηκαν στη Γαλαάδ. Ανάμεσά τους ήταν ο Νόρις Πήτερς και ο Καρλ Έμερσον, οι οποίοι ήρθαν στην Κορέα το 1955. Στην αρχή, μέχρι να εξοικειωθούν με τη γλώσσα, χρειάζονταν διερμηνείς όταν επισκέπτονταν τις εκκλησίες. Ο αδελφός Τσε Σου-ουάν, που είναι ο επίσκοπος του Τμήματος Υπηρεσίας και μέλος της Επιτροπής του Τμήματος, ήταν αξιωματικός στο στρατό της Κορέας όταν άρχισε να μελετάει. Το 1957 διορίστηκε επίσκοπος περιοχής και το 1962 παρακολούθησε τη Γαλαάδ.

Το υπηρεσιακό έτος 1958 έκλεισε με ένα ανώτατο όριο από 2.724 ευαγγελιζόμενους σε πέντε περιοχές που απαρτίζονταν από 54 εκκλησίες και πολλούς απομονωμένους ομίλους. Λόγω αυτής της αύξησης στον αγρό, έπρεπε να βρεθούν περισσότεροι ικανοί αδελφοί και να προστεθούν στους περιοδεύοντες επισκόπους. Ο Οκ Ρι-τζουν και η σύζυγός του διορίστηκαν στο έργο περιοχής, όπως κι ο Μίλτον και η Λιζ Χάμιλτον που ήταν το πρώτο ζευγάρι ιεραποστόλων που ανέλαβαν αυτό το έργο στην Κορέα.

Για το ζεύγος Χάμιλτον αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να ζουν μαζί με τους ντόπιους και να υιοθετήσουν τον τρόπο ζωής τους που διάφερε ριζικά από τη ζωή στον ιεραποστολικό οίκο. Σαν ξένοι που ήταν, έπρεπε να συνηθίσουν να τρώνε και να κοιμούνται στο πάτωμα κάθε μέρα, καθώς επίσης και να κάθονται στο πάτωμα της Αίθουσας Βασιλείας στις συναθροίσεις. Εκείνο τον καιρό το τρεχούμενο νερό ήταν σπάνιο και οι υδραυλικές εγκαταστάσεις ανύπαρκτες. Κι όμως, όλα αυτά ήταν μέρος του ιεραποστολικού έργου. Σήμερα ο αδελφός Χάμιλτον υπηρετεί στην Επιτροπή του Τμήματος και είναι ο επίσκοπος του εργοστασίου.

Ο αδελφός Παρκ Ι-κιούν ξεκίνησε την ολοχρόνια υπηρεσία το 1956 και συνόδευε έναν ιεραπόστολο στο έργο περιοχής ως διερμηνέας. Αφού εκπαιδεύτηκε στη Γαλαάδ, διορίστηκε στο γραφείο τμήματος και τώρα υπηρετεί ως μέλος της Επιτροπής του Τμήματος.

Μετά την άφιξή τους στην Κορέα το 1966, ο Τζέρυ και η Μπάρμπαρα Τύλιτς διορίστηκαν σε μια εκκλησία της Σεούλ και έπειτα υπηρέτησαν σε μια περιοχή. Το 1967 ενώθηκαν μαζί τους στο έργο περιοχής οι Τζιμ Τύλιτς, Μέρλιν Στόιν και Ντιούραντ και Ρέιτσελ Νόρμπομ. Το ζεύγος Νόρμπομ είναι τώρα μέλη της οικογένειας Μπέθελ του Κόνγκντο. Η Ρέιτσελ θυμάται μερικές ερωτήσεις που τους έκαναν όταν επισκέπτονταν τις εκκλησίες.

«Ακόμη και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ήταν κάτι το παράδοξο να βλέπουν στην επαρχία μια γυναίκα από τη Δύση, γι’ αυτό χρειαζόταν να συνηθίσεις στο γεγονός ότι θα σου έκαναν μερικές πολύ προσωπικές ερωτήσεις», μας εξηγεί. «‘Πόσων χρονών είσαι;’ ‘Είσαι παντρεμένη;’ ‘Πόσα παιδιά έχεις;’ και μετά, ‘Γιατί δεν έχεις παιδιά;’ Σε ένα μέρος διαδόθηκε η φήμη ότι ήρθε ένα ζευγάρι Αμερικανών με σκοπό να πάρει μερικά παιδιά στις Ηνωμένες Πολιτείες για να υιοθετηθούν εκεί, γι’ αυτό παρουσιάστηκαν αρκετές γυναίκες που μας πρόσφεραν τα παιδιά τους επειδή νόμιζαν ότι, αν τα παίρναμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτά θα ζούσαν καλύτερα».

Ανάμεσα σε αυτούς που υπηρετούν σήμερα στις 43 περιοχές της Κορέας είναι επίσης οι Τζόσεφ Μπρέτφους (από την Αυστρία), Πέρυ και Τζελίν Τζουμουάντ (από τις Φιλιππίνες) και Τζων και Σούζαν Γουέντγουορθ (από τις Ηνωμένες Πολιτείες), όλοι τους ιεραπόστολοι εδώ και 14 με 17 χρόνια.

ΞΕΦΕΥΓΟΥΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΩΝ

Στις 13 Απριλίου 1960 προσγειώθηκε στο Διεθνές Αεροδρόμιο Κίμπο το αεροπλάνο που μετάφερε τον αδελφό Μίλτον Χένσελ. Η επίσκεψή του στο τμήμα ως επισκόπου ζώνης συνέπεσε με μια τετραήμερη συνέλευση που ξεκίνησε με 2.385 παρόντες.

Τον καιρό που γινόταν η Συνέλευση Επιδίωξη Ειρήνης, η κυβέρνηση της Κορέας προσπαθούσε να θέσει υπό έλεγχο χιλιάδες φοιτητές που πραγματοποιούσαν αιματηρές διαδηλώσεις. Ξέσπασαν συμπλοκές λίγο πιο πέρα από τον τόπο της συνέλευσης. Ευτυχώς, οι παρόντες στη συνέλευση αυξήθηκαν σε περισσότερους από 4.000—που ήταν ανώτατο όριο παρευρισκομένων σε Δημόσια Συνάθροιση—γεμίζοντας ασφυκτικά την αίθουσα διαλέξεων Σάμιλ Νταγκ.

Το βράδυ της Δευτέρας μετά τη συνέλευση, ο αδελφός Χένσελ τέλεσε το γάμο ενός ζεύγους ιεραποστόλων, του Μπράντλι Νες και της Ιλέην Σιντ. Ωστόσο, καθώς έφευγαν από τον τόπο όπου έγινε ο γάμος για να πάνε σε ένα εστιατόριο, συνάντησαν κινδύνους. Ο αδελφός Χένσελ και κάποιοι ιεραπόστολοι βγήκαν από την αίθουσα του γάμου και μπήκαν σε μια στενή πάροδο. Ξαφνικά, παγιδεύτηκαν ανάμεσα σε χιλιάδες διαδηλωτές φοιτητές που εφορμούσαν από τη μια άκρη του δρόμου και σε φορτηγά γεμάτα με οπλισμένους αστυνομικούς που πλησίαζαν γρήγορα από την άλλη άκρη. Ο αδελφός Χένσελ και οι σύντροφοί του διάσχισαν βιαστικά το δρόμο και πρόλαβαν να μπουν στο εστιατόριο δευτερόλεπτα πριν από τη σύγκρουση των δυο παρατάξεων. Είναι εκπληκτικό το πώς ξέφυγαν! Από τη στιγμή, όμως, που μπήκαν στο εστιατόριο, επικράτησε ειρήνη και ησυχία.

Όταν διορίστηκαν στην Κορέα άλλοι πέντε απόφοιτοι της Γαλαάδ, η κυβέρνηση της Κορέας αρνήθηκε να τους παραχωρήσει βίζα, επειδή οι εναντιούμενοι είχαν κατηγορήσει τους Μάρτυρες ότι ήταν επαναστάτες. Ο Ντον Στηλ κατάφερε να κλείσει ένα ραντεβού με τον Πρέσβη των Η.Π.Α. Γουόλτερ Μακ Κόναχυ στις 6 Απριλίου 1960.

Ο πρέσβης είπε στον αδελφό Στηλ ότι ήταν τραγική ειρωνεία να κατηγορούν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά για επαναστάτες. Είχε υπηρετήσει σε μια χώρα της Ανατολικής Ευρώπης και ήξερε ακριβώς πώς είχαν διωχτεί οι Μάρτυρες στην Ανατολική Γερμανία. Όμως τόνισε επίσης ότι, εφόσον η Κορέα ήταν αυτόνομη χώρα, είχε δικαίωμα να χορηγεί βίζα σε όποιον ήθελε. Ωστόσο, θα προσπαθούσε να διευθετήσει για τον αδελφό Στηλ μια ακρόαση με τον υπουργό εξωτερικών. Αυτή ορίστηκε για την Τρίτη 19 Απριλίου 1960. Εφόσον ο αδελφός Χένσελ, που είναι ένας από τους διευθυντές της Εταιρίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, βρισκόταν ακόμη στην Κορέα, μπορούσε κι αυτός να μιλήσει στον υπουργό.

Οι συνθήκες στη χώρα χειροτέρευαν· η κυβέρνηση δεν μπορούσε να καταστείλει τις διαδηλώσεις. Η Τρίτη έφτασε. Οι αδελφοί έπρεπε να συναντήσουν τον υπουργό εξωτερικών στο κέντρο της πόλης, όπου γίνονταν οι πιο έντονες διαδηλώσεις. Οι αδελφοί δεν πτοήθηκαν ούτε ήθελαν να αθετήσουν το ραντεβού, γι’ αυτό ξεκίνησαν για το υπουργείο.

Βρήκαν το κτίριο ερμητικά κλεισμένο, με κατεβασμένα τα ατσάλινα ρολά και με σάκους από άμμο ολόγυρά του, επειδή όσοι ήταν μέσα στο κτίριο είχαν ταμπουρωθεί για να προστατευτούν από την επίθεση των φοιτητών. Προφανώς δεν θα γινόταν καμιά ακρόαση εκείνη τη μέρα κι έτσι ο αδελφός Χένσελ και ο αδελφός Στηλ έφυγαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν κόβοντας μέσα από στενά και παρακάμπτοντας τα θύματα που υπήρχαν στο δρόμο τους.

Μερικές μέρες αργότερα το Υπουργείο Εξωτερικών γνωστοποίησε στο τμήμα ότι «είχε αναιρεθεί η αιτία» για τους περιορισμούς και θα παραχωρούσαν τις βίζες. Τον Ιούνιο εκείνου του χρόνου, ο Ράσελ και η Ντότι Μακ Φη, η Ντελώρις Γουέμπ (τώρα Πήτερς), η Ώντρι Γουέντελ (τώρα Χομς) και η Λόις Ντάικ (τώρα Ρέντερ) έφτασαν για να αναλάβουν την ιεραποστολική υπηρεσία. Ιδρύθηκε ένας ακόμη ιεραποστολικός οίκος στην Γκουανγκτζού.

ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ

Η κυβέρνηση του Σύνγκμαν Ρη έπεσε την άνοιξη του 1960. Λίγους μήνες αργότερα μια κυβέρνηση που είχε εκλεγεί κανονικά ανάλαβε την εξουσία, όμως ανατράπηκε από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα το Μάιο του 1961. Για άλλη μια φορά επιβλήθηκε στρατιωτικός νόμος σε ολόκληρη τη χώρα. Έτσι, απαγορεύτηκαν ακόμη και οι μεγάλες θρησκευτικές συγκεντρώσεις ώσπου οι νέες αρχές να έθεταν υπό τον έλεγχό τους την κατάσταση. Ωστόσο, η παρακολούθηση των εκκλησιαστικών συναθροίσεων δεν μειώθηκε κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Όταν άρθηκαν οι περιορισμοί, όλες οι θρησκευτικές οργανώσεις έπρεπε να δηλωθούν στις νέες αρχές. Αυτό ήταν ένα σχολαστικό ζήτημα και κατάληξε σε πολλές γραφειοκρατικές διατυπώσεις. Με τον καιρό η Watch Tower Songso Chaekja Hyuphoi of Korea (Σόνγκσο Τσέκτζα Χιέφο της Σκοπιάς της Κορέας) εγγράφηκε ξανά στο Υπουργείο Παιδείας στις 25 Νοεμβρίου 1961.

ΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ «ΑΙΩΝΙΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ»

Όλοι πλημμύρισαν από χαρά όταν ανακοινώθηκε ότι η Κορέα θα φιλοξενούσε μια από τις Συνελεύσεις «Αιώνιο Ευαγγέλιο» το 1963. Η Κορέα ήταν τότε αναπτυσσόμενη χώρα. Μολονότι σήμερα έρχονται πάνω από ένα εκατομμύριο τουρίστες κάθε χρόνο στην Κορέα, για εκείνη την εποχή αυτή ήταν μια από τις μεγαλύτερες τουριστικές ομάδες που θα είχε ποτέ επισκεφθεί την Κορέα—πάνω από 400 άτομα από 19 χώρες. Έτσι, όλοι οι Κορεάτες Μάρτυρες ενδιαφέρονταν για την άφιξη των αδελφών από το εξωτερικό.

Το πρώτο αεροπλάνο έφτασε το πρωί της 24ης Αυγούστου 1963 με 94 ξένους αντιπροσώπους της συνέλευσης, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο αδελφός και η αδελφή Νορ. Ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών ήταν παρών για να υποδεχτεί τον αδελφό Νορ και τη σύζυγό του, τους οποίους παράλαβαν πιο μπροστά από τους άλλους με ιδιωτικό αυτοκίνητο. Όμως μετά από λίγο, μια φάλαγγα από λεωφορεία που ήταν γεμάτα με τους άλλους αντιπροσώπους, με τιμητική αστυνομική συνοδεία, προσπέρασε το ιδιωτικό αυτοκίνητο και το άφησε πολύ πίσω.

Βαφτίστηκαν 612 άτομα, που ήταν ο μεγαλύτερος μέχρι τότε αριθμός. Όλοι οι παρευρισκόμενοι χάρηκαν όταν ανακοινώθηκε ότι το Ξύπνα! στην κορεατική θα έβγαινε τώρα κάθε δεκαπενθήμερο, επειδή από το πρώτο κορεατικό τεύχος του με ημερομηνία 8 Σεπτεμβρίου 1959, το Ξύπνα! ήταν μηνιαίο περιοδικό. Το ακροατήριο για τη δημόσια διάλεξη αυξήθηκε σε 8.975 άτομα, από τα οποία οι τρεις χιλιάδες ήταν ενδιαφερόμενοι! Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέψουμε την αύξηση των ευαγγελιζομένων που ήταν 12 τοις εκατό εκείνο το χρόνο, καθώς και το γεγονός ότι παρακολούθησαν την Ανάμνηση 9.893 άτομα.

Η ΠΡΩΤΗ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ

Για να αντεπεξέλθουν στην αξιοσημείωτη αύξηση των ευαγγελιζομένων, έπρεπε να επεκταθούν οπωσδήποτε οι εγκαταστάσεις του τμήματος. Στο κάτω-κάτω, σε λιγότερο από 15 χρόνια η αύξηση υπήρξε αλματώδης, από μια χούφτα ευαγγελιζόμενους πριν από τον Πόλεμο της Κορέας σε πολύ περισσότερους από 5.000 στην αρχή του υπηρεσιακού έτους 1964. Τον Αύγουστο του 1964 άρχισε η κατασκευή μιας τριώροφης επέκτασης του τμήματος η οποία θα τριπλασίαζε τον προηγούμενο χώρο.

Η οικογένεια Μπέθελ μετακόμισε την 1η Μαΐου 1965. Η νέα Αίθουσα Βασιλείας ήταν κάτι το πρωτοφανές για την Κορέα—είχε καρέκλες!

ΧΑΡΤΟΔΕΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΡΟ

Η 19η Ιουλίου 1966 ήταν άλλη μια ιστορική μέρα. Από τότε και στο εξής όλα τα έντυπα της Εταιρίας στην κορεατική γλώσσα θα τυπώνονταν στην Κορέα. Δεν θα χρειαζόταν πλέον το τμήμα των Η.Π.Α. να προμηθεύει δωρεάν φορτία σκληρόδετων βιβλίων.

Τα βιβλία τυπώνονταν σε δημοσιογραφικό χαρτί, ήταν ασπρόμαυρα και χαρτόδετα γιατί το κόστος των σκληρόδετων βιβλίων τα καθιστούσε απρόσιτα στο κοινό. Άσχετα με αυτό όμως, αυτό που είχε σημασία ήταν στην πραγματικότητα το άγγελμα και αυτό θα παράμενε το ίδιο. Εξάλλου, τα περισσότερα έντυπα που εκδίδονταν εκείνη την εποχή στην Κορέα ήταν επίσης χαρτόδετα. Ποιο βιβλίο εκδόθηκε πρώτο; Το ‘Πράγματα, εις τα Οποία Είναι Αδύνατον Να Ψευσθή ο Θεός’.

Τα πρώτα 50.000 αντίτυπα του βιβλίου Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή, το οποίο εκδόθηκε στην κορεατική το 1969, εξαντλήθηκαν μέσα σε λίγους μόνο μήνες και έπρεπε να γίνει αμέσως ανατύπωση. Οι αδελφοί χρησιμοποίησαν τότε αυτό το οικονομικό μέσο Γραφικής μελέτης κατάλληλα στον αγρό. Ο αριθμός των Γραφικών μελετών πέταξε στα ύψη. Σχεδόν όλοι όσοι γνώρισαν την αλήθεια σε εκείνη την περίοδο έμαθαν από αυτό το βιβλίο τις βασικές Βιβλικές διδασκαλίες. Μέχρι σήμερα, έχουν τυπωθεί και διανεμηθεί πάνω από 2,2 εκατομμύρια αντίτυπα στην Κορέα και μόνο! Ο αριθμός των ευαγγελιζομένων αυξήθηκε από 8.000 και κάτι στο τέλος του 1968 σε πάνω από 30.000 το 1982, όταν εκδόθηκε το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη.

Αμέσως μετά το 22ο διαδοχικό ανώτατο όριο από 10.610 ευαγγελιζόμενους, ακολούθησε η διεθνής συνέλευση «Επί Γης Ειρήνη» που διεξάχθηκε τον Οκτώβριο του 1969 στο Γυμναστήριο Τσανγκ Τσουνγκ της Σεούλ. Στους 14.529 παρευρισκόμενους ο αδελφός Φρανς ανακοίνωσε την έκδοση του βιβλίου Είναι η Αγία Γραφής Πράγματι ο Λόγος του Θεού; Για πρώτη φορά εκδιδόταν ένα έντυπο στην κορεατική ταυτόχρονα με την αγγλική.

ΕΝΑ ΖΗΤΗΜΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Οι ένοπλες δυνάμεις της Δημοκρατίας της Κορέας είναι από τις μεγαλύτερες του κόσμου. Η χώρα είναι κάτω από γενική επιστράτευση και δεν προβλέπεται απαλλαγή για τους κληρικούς ή για τους αντιρρησίες συνείδησης.

Στις 22 Φεβρουαρίου 1971 το τμήμα έλαβε μια συστημένη επιστολή από την κυβέρνηση. Η επιστολή κατηγορούσε τους Μάρτυρες ότι διδάσκουν τους ανθρώπους να μην ψέλνουν πατριωτικά τραγούδια ούτε να ψηφίζουν στις εκλογές, καθώς και ότι τους ενθαρρύνουν εσκεμμένα να μη στρατολογούνται. Απαντώντας στις κατηγορίες, το τμήμα εξήγησε γιατί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είναι αναρχικοί καθώς και τη Βιβλική αρχή που αφορά την υποταγή στις ανώτερες εξουσίες. Το τμήμα είπε ότι οι Μάρτυρες δεν εμποδίζουν καμιά κρατική λειτουργία, όπως είναι οι εκλογές και η στρατολόγηση.

Τα πράγματα χειροτέρεψαν. Αφού έμαθε για τις νεότερες εξελίξεις, ο αδελφός Νορ πρότεινε στους αδελφούς να επισκεφθούν την πρεσβεία των Η.Π.Α. Έτσι, στις 24 Μαρτίου 1971 οι αδελφοί Στηλ και Χάμιλτον συναντήθηκαν για μια ώρα με τον Αναπληρωτή Αρχηγό της Διπλωματικής Αποστολής, τον Φράνσις Τ. Άντερχιλ. Μετά από μια ζωηρή συζήτηση σχετικά με το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά και τη στάση τους σε αυτά τα ζητήματα, ο κ. Άντερχιλ είπε ότι θα ανάφερε την υπόθεση στο Στέητ Ντηπάρτμεντ στην Ουάσινγκτον. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπήρξε καμιά περαιτέρω εξέλιξη εκείνη την εποχή.

Στα χρόνια, λοιπόν, που πέρασαν, πάρα πολλοί αδελφοί—μικροί και μεγάλοι—χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν με θάρρος αυτά τα ζητήματα. Μερικοί δεν μπορούσαν να τελειώσουν τη σχολική τους εκπαίδευση ή δεν μπορούσαν να βρουν εργασία. Και κάποιοι άλλοι που διακράτησαν ακεραιότητα μέχρι το τέλος της ζωής τους περιμένουν την αμοιβή της ανάστασης.

ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ

Πλησίαζε ο καιρός που θα γινόταν στη Σεούλ η τρίτη διεθνής συνέλευση, το καλοκαίρι του 1973. Η συνέλευση «Θεία Νίκη» ήταν η μεγαλύτερη μεμονωμένη συνέλευση που έγινε ποτέ στην Κορέα—την παρακολούθησαν 29.000 και πλέον άτομα και βαφτίστηκαν 2.002 άτομα.

Ο αδελφός Παρκ Ι-κιούν, που ήταν ο επίσκοπος αυτής της συνέλευσης, μας δίνει την εξής έκθεση: «Εξαιτίας των αναταραχών στη χώρα, οι αρχές εξακολουθούσαν να δυσφορούν λιγάκι. Σαν αποτέλεσμα, η αστυνομία έστειλε 130 άντρες ντυμένους με πολιτικά, τοποθετώντας 2 από αυτούς σε κάθε τμήμα της συνέλευσης εκτός από εκείνους που ήταν σκορπισμένοι στο στάδιο. Η αστυνομία έκανε την παρατήρηση ότι υπακούγαμε καλύτερα από ανθρώπους με πανεπιστημιακή μόρφωση.

»Όταν αρχίζει να βρέχει σε αθλητικές εκδηλώσεις και σε άλλες υπαίθριες συγκεντρώσεις, δημιουργείται πανδαιμόνιο, όλοι τρέχουν έξαλλοι προς τις εξόδους. Στη διάρκεια του προγράμματος της συνέλευσης, άρχισε να πέφτει ραγδαία βροχή και οι αστυνομικοί έτρεξαν να ανοίξουν όλες τις εξόδους, αλλά προς έκπληξή τους, δεν έφυγε κανένας. Αντίθετα, άνοιξαν όλοι τις ομπρέλες τους και κάθησαν ήσυχα για να ακούσουν το πρόγραμμα.

»Επιπρόσθετα, ο διευθυντής του σταδίου μου είπε ότι το στάδιο δεν ήταν ποτέ τόσο καθαρό κι ότι, αν μπορούσε να το νοικιάζει μια φορά το μήνα στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, θα ήταν πάντα καθαρό».

ΜΙΑ ΑΙΤΙΑ ΓΙΑ ΑΝΗΣΥΧΙΑ

Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά την άνοιξη του 1975. Η οικογένεια Μπέθελ μετακόμισε σε νέες ευρύχωρες εγκαταστάσεις και ο αδελφός Λόυντ Μπάρρυ ήρθε από την Ιαπωνία για να κάνει την ομιλία της αφιέρωσης. Το υπηρεσιακό έτος 1975 τελείωσε με μια εξαιρετική έκθεση αγρού—η οποία περιλάμβανε τους 8.120 που βαφτίστηκαν εκείνο το χρόνο. Έτσι, σε τρία και μόνο χρόνια βαφτίστηκαν 19.600 άτομα. Πολλοί περισσότεροι από τους μισούς Κορεάτες Μάρτυρες ήταν στην αλήθεια λιγότερο από τρία χρόνια.

Ωστόσο, στους πρώτους μήνες του υπηρεσιακού έτους 1976 σημειώθηκε εμφανής μείωση στους ευαγγελιζόμενους και στις Γραφικές μελέτες. Αυτή η φθίνουσα τάση θα συνεχιζόταν για τρία και πλέον χρόνια, καταλήγοντας σε 24.285 ευαγγελιζόμενους το Νοέμβριο του 1978 από 32.693 τον Αύγουστο του 1975, δηλαδή μια μείωση 26 τοις εκατό. Ελαττώθηκε επίσης και ο αριθμός των παρόντων στην Ανάμνηση, από 68.000 και πλέον το 1975 σε 49.545 το 1978. Οι αδελφοί στο τμήμα είχαν προβληματιστεί. Θα αντιστρεφόταν αυτή η τάση;

Φυσικά, ούτε εκείνοι ούτε και η Εταιρία ήταν διατεθειμένοι να καθήσουν με σταυρωμένα χέρια. Η επιστολή που έστειλε η Εταιρία στις 4 Απριλίου 1977 ανάφερε:

«Ελπίζουμε οι αδελφοί να είναι προσεκτικοί στη διδασκαλία τους. Προφανώς, μερικοί απόβλεπαν υπερβολικά στο 1975, γι’ αυτό και δεν έθεσαν γερό θεμέλιο. Το θεμέλιο, βέβαια, θα πρέπει να είναι η πίστη στον Χριστό Ιησού και στην απολυτρωτική θυσία, και η αφιέρωση θα πρέπει να γίνεται με κατανόηση».

Αυτή ήταν πράγματι μια αμερόληπτη παρατήρηση! Μερικοί δάσκαλοι της Αγίας Γραφής έδωσαν πολύ μεγάλη έμφαση σε ημερομηνίες. Πολλά νεοβαφτισμένα άτομα δέχτηκαν την αλήθεια πάνω σε έξαρση συναισθηματισμού. Υπήρχαν ακόμη και πρεσβύτεροι που στήριξαν τις ελπίδες τους στο 1975. Επιπλέον, σαν αποτέλεσμα της ταχείας οικονομικής ανάπτυξης της Κορέας, διοχετεύτηκε στη χώρα ο υλισμός, και το εθνικιστικό πνεύμα ανερχόταν. Το αποτέλεσμα ήταν η απάθεια ανάμεσα στους αδελφούς.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ, ΜΑΚΡΥΣ ΑΛΛΑ ΣΙΓΟΥΡΟΣ

Περισσότεροι από 24.000 Μάρτυρες με σταθερή πίστη δεν κλονίστηκαν από καμιά ημερομηνία. Όμως, έπρεπε να περάσουν οχτώ ολόκληρα χρόνια για να τερματιστεί ο δρόμος της επιστροφής προς ένα νέο ανώτατο όριο ευαγγελιζομένων, πράγμα που επιτεύχτηκε τον Αύγουστο του 1983.

Τώρα πια δεν υπήρχε εισροή στην αλήθεια λόγω συναισθηματισμού και όσοι βαφτίζονταν έκαναν με κατανόηση την αφιέρωσή τους. Πολλοί που είχαν γίνει αδρανείς άρχισαν να επιστρέφουν, αναγνωρίζοντας ότι δεν είχαν να πάνε πουθενά αλλού. Πολλοί έμαθαν με σκληρό τρόπο ότι η αλήθεια βρίσκεται μόνο σε έναν τόπο.

Η ΠΡΩΤΗ ΑΙΘΟΥΣΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 δημιουργήθηκαν δυσκολίες στην εξασφάλιση κατάλληλων τόπων για τις συνελεύσεις περιοχής και για άλλα ειδικά γεγονότα. Για να λύσουν το πρόβλημα, οι αδελφοί αποφάσισαν να χτίσουν μόνοι τους μια Αίθουσα Συνελεύσεων. Η σχεδίαση και η κατασκευή της ήταν απλή αλλά αρκετή για να απολαμβάνουν τις συνελεύσεις όλοι οι παρευρισκόμενοι. Έτσι, η πρώτη Αίθουσα Συνελεύσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ανατολή αφιερώθηκε τον Απρίλιο του 1976 στην Πουσάν της Κορέας. Η Κορέα έχει ως τώρα εφτά Αίθουσες Συνελεύσεων που εξυπηρετούν το 75 τοις εκατό περίπου όλων των ευαγγελιζομένων.

ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΔΙΚΩΝ

Το 1980 η κυβέρνηση θέσπισε νέες ρυθμίσεις που ανάγκασαν το τμήμα να κάνει προσαρμογές στην έκδοση των περιοδικών Σκοπιά και Ξύπνα! Αν μια οργάνωση εξέδιδε δυο περιοδικά, μόνο το ένα επιτρεπόταν να συνεχίσει την κυκλοφορία του. Το Νοέμβριο του 1980 η κυβέρνηση κατάργησε 67 περιοδικά, ανάμεσα στα οποία και το Ξύπνα! Το τμήμα της Κορέας κατάβαλε κάθε προσπάθεια για να αναιρεθεί η απόφαση, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Τότε, έπειτα από δυο μήνες, ήρθε απρόσμενα ένα μήνυμα από τις αρχές που έλεγε ότι επιτρεπόταν η έκδοση ενός συμπληρωματικού έντυπου της Σκοπιάς. Το άγιο πνεύμα ήταν σε δράση! Το συμπληρωματικό έντυπο θα είχε την ίδια ημερομηνία με τη Σκοπιά, δηλαδή πρώτη και δεκαπέντε του μήνα. Αυτή η διαδικασία εξακολουθεί να ισχύει.

ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΣΤΟΥΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ

Δεν είναι απαραίτητοι πια οι ξένοι ιεραπόστολοι για την καλλιέργεια του κορεατικού αγρού, επειδή οι ντόπιοι Κορεάτες σκαπανείς μπορούν να φροντίζουν επαρκώς γι’ αυτόν. Όμως οι ιεραπόστολοι είναι ακόμη απαραίτητοι για την εκπαίδευση και την πνευματική εποικοδόμηση των αδελφών. Με αυτό υπόψη, η Εταιρία διόρισε άλλους πέντε ιεραποστόλους στην Κορέα το φθινόπωρο του 1977. Αυτοί δεν κατόρθωσαν να πάρουν βίζα, κάτι που προξένησε μεγάλη έκπληξη στο τμήμα. Οι 17 ιεραπόστολοι που ήδη υπηρετούσαν στην Κορέα μπορούσαν να παραμείνουν, αλλά δεν θα επιτρεπόταν να έρθουν νέοι ιεραπόστολοι της Σκοπιάς. Ακόμη, δεν θα δίνονταν νέες άδειες εισόδου σ’ εκείνους που βρίσκονταν ήδη στη χώρα, αν αναχωρούσαν απ’ αυτήν.

Παρ’ όλα αυτά, οι ιεραπόστολοι έχουν εκτιμήσει πολύ το ενδιαφέρον που δείχνουν οι αρχές, από το τέλος του 1987, επιτρέποντάς τους να βγάζουν νέες άδειες εισόδου με το συνηθισμένο τρόπο.

ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΟ ΕΡΓΟ

Το καλοκαίρι του 1979 το Κυβερνών Σώμα έδωσε τη συγκατάθεσή του για να αρχίσει το τμήμα να ψάχνει για νέα τοποθεσία στην οποία να μεταφερθεί. Μετά από έρευνα ενός χρόνου, βρήκαν ένα κτήμα 36,5 στρεμμάτων, 67 περίπου χιλιόμετρα νότια της Σεούλ, στο Κόνγκντο Μιούν της Επαρχίας Γκιόνγκι Ντο Άνσανγκ Καν, το οποίο αποτελούνταν από χωράφια και δάσος. Τώρα το τμήμα θα μεταφερόταν σε ένα περιβάλλον που ήταν απαλλαγμένο από μόλυνση.

Αυτό το οικοδομικό έργο για επέκταση ήταν τεράστιο αν συγκριθεί με τα προηγούμενα. Το τμήμα θα αναλάμβανε τώρα να τυπώνει τα περιοδικά και επίσης θα προετοιμαζόταν για τη μελλοντική εκτύπωση των βιβλίων. Απερίγραπτη συγκίνηση επικρατούσε στις 8 Μαΐου 1982, τη μέρα της αφιέρωσης των τελειωμένων κτιρίων, στην οποία ήταν παρόντες οι αδελφοί Φρανς και Μπάρρυ από τα κεντρικά γραφεία για να δώσουν ειδικές ομιλίες.

Το τμήμα έχει τώρα το δικό του τυπογραφείο, χάρη στη βοήθεια των αδελφών από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιαπωνία, καθώς και της συνεργασίας με μια εμπορική τυπογραφική εταιρία της περιοχής. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, το ύψος της παραγωγής κάθε τεύχους των περιοδικών αυξήθηκε σχεδόν σε 200.000 αντίτυπα, γι’ αυτό τα μηχανήματα έπρεπε να λειτουργούν σε όλη τη διάρκεια της μέρας.

Τρία χρόνια μετά τη μεταφορά του τμήματος στο Κόνγκντο, ο αδελφός Άλμπερτ Σρόντερ από το Κυβερνών Σώμα, που υπηρετούσε ως επίσκοπος ζώνης, αφιέρωσε μια προσθήκη στο κτίριο το Μάιο του 1985. Η προσθήκη διπλασίασε το χώρο ο οποίος ξεπέρασε τα 9.000 τετραγωνικά μέτρα. Οι ευαγγελιζόμενοι αυξήθηκαν από 30.000 το 1982 σε 39.600 το 1985. Τι αύξηση!

Εφόσον η Σεούλ δεν είναι μόνο πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας αλλά είναι και το εμπορικό της κέντρο, κρίθηκε αναγκαίο να παραμείνει εκεί το εγγεγραμμένο γραφείο του σωματείου. Ένα θαυμάσιο νέο κτίριο, που χτίστηκε στη Σεούλ και αφιερώθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1986, στεγάζει αυτό το γραφείο για το τμήμα, μια Αίθουσα Βασιλείας και έχει αρκετό χώρο για αποθήκη εντύπων. Εκεί ζουν και εργάζονται τέσσερα μέλη της οικογένειας Μπέθελ.

ΠΥΡΕΤΩΔΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΙΚΟΥ ΤΑΧΥΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ

Πριν από 600 περίπου χρόνια οι Κορεάτες προώθησαν την τεχνολογία της τυπογραφίας εφευρίσκοντας τα πρώτα κινητά τυπογραφικά στοιχεία από μέταλλο. Σήμερα, οι Κορεάτες Μάρτυρες χρησιμοποιούν την τελευταία λέξη στην τεχνολογία της τυπογραφίας για να προωθήσουν τα συμφέροντα της Βασιλείας. Η χρήση των κομπιούτερ που περιλαμβάνονται στον εξοπλισμό διευκολύνει και επιταχύνει τις προκαταρκτικές εργασίες για εκτύπωση και ένα νέο περιστροφικό πιεστήριο όφσετ της Μιτσουμπίσι παράγει 500 πολύχρωμα περιοδικά 32 σελίδων το λεπτό, γι’ αυτό δεν έχουν πρόβλημα στην επαρκή παραγωγή περιοδικών και άλλων εντύπων. Η ιδέα να αποχτήσουν ένα τόσο μεγάλο πιεστήριο διατυπώθηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1983 όταν ο αδελφός Λόυντ Μπάρρυ, που υπηρετούσε ως επίσκοπος ζώνης, είδε το μεγάλο φόρτο του τυπογραφείου.

Εκείνο τον καιρό το εργοστάσιο ήταν υπερπλήρες. Δεν υπήρχε καθόλου ελεύθερος χώρος για να χωρέσει ένα πιεστήριο μήκους 28 μέτρων και βάρους 130 τόνων. Αυτό σήμαινε ότι χρειαζόταν κι άλλο κτίριο, μια δεύτερη επέκταση στο Κόνγκντο μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια. Μέχρι τότε, τα κορεατικά περιοδικά ήταν τρεις μήνες πίσω από τις αγγλικές εκδόσεις, έτσι άξιζε τον κόπο να γίνει η εργασία με την προοπτική να τυπώνονται τα περιοδικά ταυτόχρονα με τα αγγλικά.

Υπήρχαν, όμως, πολλά προβλήματα που περιστοίχιζαν την εισαγωγή ενός τέτοιου πιεστήριου. Σύμφωνα με την πολιτική της κυβέρνησης, για να χορηγηθεί άδεια εισαγωγής ήταν απαραίτητη προϋπόθεση η απόχτηση συστατικής επιστολής από την κυβέρνηση. Αυτό ήταν σχεδόν αδύνατο. Ωστόσο, το καλοκαίρι του 1985 αυτός ο περιορισμός άρθηκε και οι αδελφοί του τμήματος πήραν αμέσως άδεια εισαγωγής. Μέσα σε έξι εβδομάδες από τότε που πήραν την άδεια, επανήλθε ο προηγούμενος νόμος που απαιτούσε συστατική επιστολή. Το άγιο πνεύμα είχε ανοίξει το δρόμο· οι αδελφοί ενέργησαν με γρήγορο τρόπο. Έτσι, το τυπογραφικό πιεστήριο εργάζεται σήμερα στο τμήμα πυρετωδώς ώστε να έχουν οι ευαγγελιζόμενοι στη διάθεσή τους άφθονα έντυπα για το έργο μαρτυρίας.

ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Οι κάτοικοί της ονομάζουν την Κορέα Τσοσόν, η «χώρα της εωθινής ηρεμίας». Πριν από πολλά χρόνια οι Κορεάτες αδελφοί αναρωτιούνταν πώς θα μπορούσαν ποτέ να μεταδώσουν το άγγελμα της Βασιλείας σε όλους τους ανθρώπους της χώρας τους και πόσους από αυτούς θα διάλεγε ο Ιεχωβά για να γίνουν ‘πρόβατά’ του.—Ματθ. 25:32.

Σήμερα, μόνο το 7 τοις εκατό του συνολικού τομέα είναι μη ανατεθειμένος και οι ευαγγελιζόμενοι τον καλλιεργούν σχεδόν ολόκληρο τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι τομείς στις πόλεις καλύπτονται συχνά πάνω από μια φορά το μήνα. Αφού πολλοί περισσότεροι από το ένα τέταρτο των 48.000 και πλέον ευαγγελιζομένων είναι τακτικοί σκαπανείς, εκτός από αυτούς που εργάζονται ως βοηθητικοί σκαπανείς κάθε μήνα, ο λαός της Κορέας γνωρίζει ποιοι είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Πραγματικά, ο Ιεχωβά έχει διαλέξει τα ‘πρόβατά’ του ανάμεσα κι από τους Κορεάτες.

Όπως είπε ένας Βιβλικός συγγραφέας: «Σπείρε τον σπόρον σου το πρωί, και την εσπέραν ας μη ησυχάση η χειρ σου· διότι δεν εξεύρεις τι θέλει ευδοκιμήσει, τούτο ή εκείνο, ή εάν και τα δύο ήναι επίσης αγαθά». Ο σπόρος σπάρθηκε και ο θερισμός ήταν καλός. Το μέλλον είναι λαμπρό. Μόνο το πνεύμα του Ιεχωβά μπορούσε να το κατορθώσει αυτό εδώ στην Κορέα.—Εκκλ. 11:6.

[Υποσημειώσεις]

[Πλαίσιο/Εικόνες στη σελίδα 193]

Στις 23 Μαΐου 1987 αφιερώθηκε μια τριώροφη προσθήκη στις εγκαταστάσεις του τμήματος στο Κόνγκντο από τον Μίλτον Γ. Χένσελ του Κυβερνώντος Σώματος. Το νέο κτίριο του εργοστασίου στεγάζει ένα νέο πιεστήριο όφσετ, βάρους 130 τόνων, που τυπώνει σε τετραχρωμία και τροφοδοτείται με ρολούς. Για την ομιλία του αδελφού Χένσελ συγκεντρώθηκαν 2.060 άτομα στο χώρο του τμήματος. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη προσθήκη στο τμήμα από το 1982

[Εικόνα]

Το αρχικό κτίριο των κατοικιών που αφιερώθηκε το 1982

[Εικόνα]

Το κτίριο των γραφείων· το εργοστάσιο (το κεντρικό κτίριο χρώματος κρεμ)· και στα δεξιά, το κτίριο των κατοικιών που αφιερώθηκε το 1985

[Εικόνα]

Το νέο κτίριο, στο δεξιό μέρος της φωτογραφίας, που αφιερώθηκε το 1987

[Εικόνα]

Αρχιτεκτονικό σχέδιο των εγκαταστάσεων του τμήματος στην Κορέα

[Χάρτης/Εικόνες στη σελίδα 136]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

ΚΟΡΕΑ

ΚΙΝΑ

Ε.Σ.Σ.Δ.

Κίτρινη Θάλασσα

Πυονγκγιάνγκ

Σαριουόν

ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΖΩΝΗ

ΣΕΟΥΛ

Ιντσόν

Ποταμός Χαν

Άνσανγκ-Κόνγκντο

Πυουνγκτέκ

Νταετζόν

Κουνσάν

Ταεγκού

Τζουτζού

Πουσάν

Γκουανγκτζού

Τζετζού

Ιαπωνική Θάλασσα

ΙΑΠΩΝΙΑ

[Εικόνα στη σελίδα 143]

Ο Λι Σι-τσονγκ, ένας βιβλιοπώλης που ταξίδευε με ποδήλατο στις υπαίθριες περιοχές στις αρχές της δεκαετίας του 1930 για να διαδώσει το άγγελμα της Βασιλείας

[Εικόνα στη σελίδα 146]

Οι Οκ Γιόνγκ-ντου, Οκ Ρι-τζουν και Οκ Τζι-τζουν (από τα αριστερά στα δεξιά) αντιμετώπισαν σφοδρές δοκιμασίες στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου

[Εικόνα στη σελίδα 153]

Ο Τσο Σουνγκ-κιού υπόφερε πάρα πολύ μέχρι θανάτου το 1941 λόγω των πεποιθήσεών του, όμως η πίστη του έδωσε μεγάλη ενθάρρυνση στους αδελφούς του

[Εικόνα στη σελίδα 157]

Οι ιεραπόστολοι και η οικογένεια Μπέθελ μπροστά από το τμήμα στη Σεούλ, στο οποίο έχει γίνει επέκταση. Η προσθήκη που βρίσκεται στα δεξιά αφιερώθηκε το 1975

[Εικόνα στη σελίδα 159]

Η Ερλήν και ο Ντον Στηλ, που ήταν οι πρώτοι ιεραπόστολοι της Σκοπιάς στην Κορέα, τον Αύγουστο του 1949

[Εικόνες στη σελίδα 175]

Αδελφοί και αδελφές υποδέχτηκαν τον Νάθαν Χ. Νορ, τον τότε πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά, μετά την προσγείωση του αεροπλάνου του στις 27 Απριλίου 1956, στο Αεροδρόμιο Γιόιντο της Κορέας. Τον συνόδευαν ο Ντον Άνταμς και ο Λόυντ Μπάρρυ

[Εικόνα στη σελίδα 178]

Τον Ιανουάριο του 1957 στη διάρκεια μιας συνέλευσης που έγινε στη Σεούλ, ο Φρέντερικ Γ. Φρανς, ο τωρινός πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, ανταποδίδει την υποδοχή που του επιφύλαξαν οι αντιπρόσωποι παίζοντας στη φυσαρμόνικά του ένα ποτπουρί ύμνων της Βασιλείας

[Εικόνες στη σελίδα 180]

Ο Ντιούραντ και η Ρέιτσελ Νόρμπομ και η Λιζ και ο Μίλτον Χάμιλτον (από τα αριστερά στα δεξιά), δυο ζευγάρια ιεραποστόλων που βρίσκονται στην Κορέα για πάνω από 20 και 33 χρόνια αντίστοιχα

[Εικόνα στη σελίδα 181]

Ιεραπόστολοι που υπηρετούν στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Από τα αριστερά στα δεξιά: Σούζαν και Τζων Γουέντγουορθ, Τζελίν Τζουμουάντ, Τζόσεφ Μπρέτφους και Πέρυ Τζουμουάντ

[Εικόνες στη σελίδα 183]

Η Κιμ (Φίλιπς) Κιούνγκ-χι, η Έβαλυν Παρκ (Έμερσον) και η Λιζ κι ο Μίλτον Χάμιλτον ίδρυσαν τον ιεραποστολικό οίκο της Πουσάν το 1955

Ο Κηθ και η Έβλυν Κένεντυ, ο Καρλ Έμερσον, η Ντρουζίλα Κρέιγκ (Γιάνγκμπεργκ), η Ιλέην Σιντ (Νες), ο Νόρις Πήτερς και η Ερλήν κι ο Ντον Στηλ το 1957 στις σκάλες του χτυπημένου από οβίδες τμήματος και ιεραποστολικού οίκου της Σεούλ

[Εικόνα στη σελίδα 191]

Αυτοί οι αδελφοί της Επιτροπής του Τμήματος έχουν κατά μέσο όρο 37 χρόνια στην ολοχρόνια υπηρεσία. Πάνω σειρά, από τα αριστερά στα δεξιά: Τσε Σου-ουάν, Ντον Στηλ (συντονιστής της Επιτροπής του Τμήματος) και Τσουν Γιούνγκ-σουν. Κάτω σειρά, από τα αριστερά στα δεξιά: Παρκ Ι-κιούν, Μίλτον Χάμιλτον και Παρκ Τσονγκ-ιλ

[Εικόνα στη σελίδα 194]

Μέλη από τα τμήματα της Ιαπωνίας και της Κορέας εργάστηκαν και εκπαιδεύτηκαν μαζί αφότου τοποθετήθηκε το πιεστήριο τετραχρωμίας, μήκους 28 μέτρων, στην προσθήκη που έγινε στο τμήμα του Κόνγκντο το 1986