Παρότι ήταν εύκολο να πάει κάποιος στις παραλιακές πόλεις με τρένο ή πλοίο, στις αγροτικές περιοχές ήταν καλύτερα να πηγαίνει κανείς με αυτοκίνητο. Χάρηκα όταν ο αδελφός μου ο Τζορτζ έγινε συνεργάτης μου, επειδή τώρα μπορούσαμε να αγοράσουμε ένα αρκετά μεγάλο κλειστό φορτηγάκι, το οποίο εξοπλίσαμε με κρεβάτια, κουζίνα, αποθηκευτικό χώρο και παράθυρα με σίτες. Επίσης τοποθετήσαμε μεγάφωνα στην οροφή. Με αυτόν τον εξοπλισμό, μπορούσαμε να δίνουμε μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι στη διάρκεια της ημέρας και να προσκαλούμε τους ανθρώπους στις βραδινές μας ομιλίες που παρουσιάζονταν στις πλατείες των υπαίθριων αγορών. Μια ηχογράφηση που παίζαμε και η οποία ήταν αγαπητή στο κοινό είχε τίτλο: «Είναι ο Άδης Πύρινος;» Κάποια φορά, ταξιδέψαμε από τη Νότια Αφρική στην Κένυα, μια διαδρομή περίπου 3.000 χιλιομέτρων με το «τροχόσπιτό» μας, και ήμασταν χαρούμενοι που αυτή τη φορά είχαμε διάφορα βιβλιάρια σε αρκετές αφρικανικές γλώσσες, τα οποία οι ντόπιοι δέχονταν με ενθουσιασμό.

[Εικόνα στη σελίδα 28]

Ο αδελφός μου ο Τζορτζ με το «τροχόσπιτό» μας