Για να Πλησιάσω το Παιδί μου, Έμαθα μια Άλλη Γλώσσα

Η ΓΕΝΝΗΣΗ του γιου μας, του Σπένσερ, τον Αύγουστο του 1982 ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας. Ήταν ένα τέλειο μωρό! Ο σύζυγός μου και εγώ είχαμε συμφωνήσει να περιμένουμε πέντε χρόνια προτού αποκτήσουμε το πρώτο μας παιδί. Καθώς κυλούσαν οι μήνες μετά τη γέννησή του, χαιρόμασταν πολύ να τον βλέπουμε να μεγαλώνει! Τα αποτελέσματα των συνηθισμένων εξετάσεων που του κάναμε κάθε μήνα ήταν πάντοτε καλά. Ευχαριστούσα τον Ιεχωβά για αυτή την υπέροχη ευλογία.

Ωστόσο, όταν ο Σπένσερ έγινε εννιά μηνών, άρχισα να υποπτεύομαι ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν αντιδρούσε στις φωνές ή σε ορισμένους ήχους. Για να ελέγξω την ακοή του, πήγαινα σε κάποιο μέρος που δεν με έβλεπε και χτυπούσα μια κατσαρόλα ή κάτι άλλο. Μερικές φορές έστρεφε το κεφάλι του, αλλά όχι με συνέπεια. Στις εξετάσεις που του έγιναν όταν ήταν εννιά μηνών, συζήτησα τις ανησυχίες μου με το γιατρό του, αλλά εκείνος με βεβαίωσε ότι ο γιος μου ήταν υγιής και ότι δεν έπρεπε να ανησυχώ για τίποτα. Παρ’ όλα αυτά, καθώς περνούσαν οι μήνες, ο Σπένσερ ακόμα δεν ανταποκρινόταν ούτε άρχιζε να μιλάει.

Στις εξετάσεις που του κάναμε όταν ήταν ενός έτους, εξέφρασα ξανά τις ανησυχίες μου στο γιατρό. Για μια ακόμα φορά, δεν βρήκε τίποτα, ωστόσο μας σύστησε κάποιον ακοολόγο. Πήγα τον Σπένσερ εκεί για εξετάσεις, αλλά τα αποτελέσματα ήταν ασαφή. Πήγα και δεύτερη και τρίτη φορά, και το μόνο που μου είπαν ήταν ότι τα αποτελέσματα ήταν ακόμα ασαφή. Ο γιατρός πίστευε ότι καθώς ο Σπένσερ θα μεγάλωνε θα τα πήγαινε καλύτερα στις εξετάσεις. Τα πρώτα τρία χρόνια στη ζωή ενός παιδιού είναι κρίσιμα για την ανάπτυξη της ομιλίας. Ανησυχούσα πάρα πολύ. Συνέχισα να ρωτάω τον ακοολόγο αν υπήρχαν εξετάσεις που θα μας έδιναν οριστικά αποτελέσματα. Τελικά, μου μίλησε για μια εξέταση του ακουστικού-εγκεφαλικού στελέχους που γινόταν στην Οφθαλμολογική και Ωτολογική Κλινική της Μασαχουσέτης.

Ένιωθα Συντριμμένη

Την επόμενη εβδομάδα πήγαμε στο νοσοκομείο στη Βοστώνη. Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά να μου δώσει τη δύναμη να αντέξω τα αποτελέσματα, όποια και αν ήταν. Μέσα μου πίστευα ότι ο Σπένσερ ήταν βαρήκοος και ότι το μόνο που θα χρειαζόταν θα ήταν κάποιο ακουστικό. Πόσο λάθος έκανα! Μετά την εξέταση, η τεχνικός μάς φώναξε στο γραφείο της. Τα αποτελέσματα ήταν οριστικά: Ο Σπένσερ είχε νευροαισθητηριακή κώφωση. Όταν ρώτησα τι ακριβώς σήμαινε αυτό, εκείνη μου εξήγησε ότι ο γιος μου δεν μπορούσε να ακούσει ομιλίες και τους περισσότερους άλλους ήχους. Δεν ήμουν προετοιμασμένη να ακούσω κάτι τέτοιο· ένιωθα συντριμμένη.

Αμέσως, αναρωτήθηκα: ‘Πώς μπορεί να συνέβη αυτό; Τι μπορεί να το προκάλεσε;’ Ξανασκέφτηκα την εγκυμοσύνη μου και τον τοκετό. Όλα είχαν πάει καλά. Ο Σπένσερ δεν έπαθε ποτέ κάποια μόλυνση στα αφτιά ούτε κάποιο σοβαρό κρυολόγημα. Συναισθηματικά, ήμουν ράκος! Τι θα έκανα; Τηλεφώνησα στην οικογένειά μου και σε μερικούς φίλους και τους είπα τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Μια φίλη μου, η οποία ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά, με ενθάρρυνε να το θεωρήσω αυτό ως μια πρόκληση· απλώς θα έπρεπε να διδάξω τον Σπένσερ με διαφορετικό τρόπο. Ήμουν ευγνώμων στον Ιεχωβά που μου έδωσε την απαραίτητη δύναμη.

Τι θα Ήταν Καλύτερο για τον Σπένσερ;

Δεν γνώριζα τίποτα για την ανατροφή ενός κουφού παιδιού ή για το τι σήμαινε να είναι κάποιος κουφός. Πώς θα ανέτρεφα το γιο μου και πώς θα επικοινωνούσα πλήρως μαζί του; Πολλές σκέψεις και ανησυχίες απασχολούσαν το μυαλό μου.

Την επόμενη εβδομάδα ξαναπήγαμε στο νοσοκομείο, και η τεχνικός μάς ανέφερε τι επιλογές είχαμε. Μας εξήγησε ότι μια μέθοδος, η προφορική προσέγγιση, επικεντρωνόταν στην ανάπτυξη των ικανοτήτων άρθρωσης και διαβάσματος των χειλιών. Μια άλλη μέθοδος ήταν η χρήση δακτυλολογίας, δηλαδή της γλώσσας των κουφών. Υπήρχε ένα πρόγραμμα εκμάθησης δακτυλολογίας το οποίο αργότερα θα συμπεριλάμβανε το διάβασμα των χειλιών και την άρθρωση. Η τεχνικός σύστησε επίσης τη χρήση ακουστικών που θα ενίσχυαν ό,τι υπολείμματα ακοής είχε ο γιος μου. Κατόπιν επισκεφτήκαμε έναν τοπικό ακοολόγο, ο οποίος εφοδίασε τον Σπένσερ με ακουστικά. Στη διάρκεια της επίσκεψής μας, ο ακοολόγος είπε ότι στον Σπένσερ θα ταίριαζε πολύ η προφορική μέθοδος.

Τι θα ήταν καλύτερο για τον Σπένσερ; Σκέφτηκα τι ήταν πραγματικά σπουδαίο. Ο Ιεχωβά θέλει να επικοινωνούμε με τα παιδιά μας· αυτό είναι ζωτικό αν θέλουμε να έχουμε επιτυχημένη οικογενειακή ζωή. Θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε την προφορική μέθοδο και να επικεντρώσουμε τις προσπάθειες στην ανάπτυξη των ικανοτήτων άρθρωσης και διαβάσματος των χειλιών. Υπήρχαν πιθανότητες να αναπτύξει ο Σπένσερ την ικανότητα άρθρωσης σε σημείο που να τον καταλαβαίνουν οι άλλοι. Αλλά το αν θα τα κατάφερνε θα το μαθαίναμε μόνο έπειτα από χρόνια! Τι έπρεπε να κάνουμε τώρα; Αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε τη δακτυλολογία.

Τον επόμενο μήνα γράψαμε τον Σπένσερ σε ένα πρόγραμμα πλήρους επικοινωνίας, όπως λεγόταν τότε. Ο Σπένσερ και εγώ μαθαίναμε τη βασική δακτυλολογία, και ο Σπένσερ λάβαινε επίσης μαθήματα καθομιλουμένης αγγλικής και διαβάσματος των χειλιών. Μου έδειξαν πώς μπορούσα να διδάξω το γιο μου. Οι μήνες περνούσαν, και ο Σπένσερ σημείωνε πολύ καλή πρόοδο. Ωστόσο, υπήρχαν ακόμα στιγμές που ένιωθα συντριμμένη. Αποθαρρυνόμουν όταν άκουγα άλλα παιδιά να λένε «μαμά» ή να μαθαίνουν να λένε «Ιεχωβά». Αλλά κατόπιν αναρωτιόμουν: ‘Γιατί νιώθω έτσι; Ο γιος μου είναι ευτυχισμένος και υγιής’. Προσευχόμουν στον Ιεχωβά να με βοηθήσει να εκτιμήσω το προνόμιο του να έχω ένα τόσο καλό παιδί.

Όταν ο Σπένσερ ήταν δύο ετών, διευθετήσαμε να παρακολουθήσουμε μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά όπου το πρόγραμμα θα μεταφραζόταν και στην αμερικανική δακτυλολογία. Συζήτησα για τα αισθήματα αποθάρρυνσης που ένιωθα με κάποιο ζευγάρι το οποίο είχε εργαστεί επί πολλά χρόνια με κουφούς Μάρτυρες. Εκείνοι μου είπαν ότι στη Μασαχουσέτη διεξάγονταν μηνιαίες συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην αμερικανική δακτυλολογία και με ενθάρρυναν να πάω εκεί.

Ακολούθησα τη συμβουλή τους και άρχισα να τις παρακολουθώ μαζί με τον Σπένσερ. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να συναθροιζόμαστε και να συναναστρεφόμαστε με κουφούς ενηλίκους. Στην αγγλόφωνη εκκλησία που πηγαίναμε, ο Σπένσερ δεν είχε ωφεληθεί πολύ από τις συναθροίσεις. Κολλούσε πάνω μου, επειδή εγώ ήμουν η μόνη με την οποία μπορούσε να επικοινωνήσει. Η αναστάτωσή του σε αυτές τις συναθροίσεις αυξανόταν καθώς μεγάλωνε, και η συμπεριφορά του χειροτέρευε. Ωστόσο, όταν παρακολουθούσαμε συναθροίσεις που διεξάγονταν στη δακτυλολογία τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Μπορούσε να συναναστρέφεται ελεύθερα με όλους χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιεί τη μητέρα του σαν διερμηνέα. Στην εκκλησία, καλλιέργησε τις ανθρώπινες σχέσεις που του ήταν τόσο απαραίτητες. Και οι δύο μας βελτιωθήκαμε στη χρήση της δακτυλολογίας, και έμαθα πώς να είμαι καλύτερη δασκάλα στη μελέτη της Αγίας Γραφής που κάναμε στο σπίτι. Ήταν υπέροχα! Τώρα, για πρώτη φορά, μπορούσα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις με το γιο μου και να είμαι απλώς η ΜΑΜΑ του και όχι η διερμηνέας του!

Ένα Μεγάλο Σημείο Στροφής για Εμένα

Με την έγκριση του συζύγου μου, όταν ο Σπένσερ ήταν τριών ετών, τον έγραψα στο πρόγραμμα ενός δημόσιου σχολείου για κουφά και βαρήκοα παιδιά. Γίνονταν ομαδικές συναντήσεις για την επιμόρφωση των γονέων, και επωφελήθηκα από αυτή την ευκαιρία για να μάθω περισσότερα. Σε μια συνάντηση, κάποια επιτροπή που αποτελούνταν από κουφούς ενηλίκους και έφηβους «μίλησε» στην ομάδα. Τα μέλη της επιτροπής εξήγησαν ότι είχαν λίγη ή καθόλου επικοινωνία με τους γονείς ή την οικογένειά τους. Όταν τους ρώτησα γιατί, απάντησαν ότι οι γονείς τους δεν έμαθαν δακτυλολογία, έτσι δεν είχαν ποτέ μπορέσει να επικοινωνήσουν πλήρως με τους γονείς τους για θέματα όπως είναι η ζωή, τα αισθήματά τους ή τα ενδιαφέροντά τους. Φαινόταν ότι δεν ένιωθαν μέρος της οικογένειάς τους.

Αυτό ήταν ένα μεγάλο σημείο στροφής για εμένα. Σκέφτηκα το γιο μου. Δεν μπορούσα να υποφέρω τη σκέψη ότι θα μεγάλωνε και θα έφευγε από το σπίτι χωρίς να έχει αναπτύξει κάποια σχέση με τους γονείς του. Ήμουν πιο αποφασισμένη από ποτέ άλλοτε να συνεχίσω να βελτιώνομαι στη δακτυλολογία. Καθώς περνούσε ο καιρός, συνειδητοποιούσα σταδιακά ότι η απόφαση να χρησιμοποιήσουμε τη δακτυλολογία ήταν η καλύτερη για εμάς. Ο Σπένσερ προόδευε στην εκμάθηση της γλώσσας και μπορούσαμε να συζητάμε για οτιδήποτε, όπως: «Πού θέλουμε να πάμε διακοπές;» ή «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» Αντιλήφθηκα πόσα πράγματα θα είχα χάσει αν προσπαθούσα να επικοινωνήσω μόνο με την ομιλία.

Σε ηλικία πέντε ετών, ο Σπένσερ πήγε σε κανονικό σχολείο με παιδιά που άκουγαν και μια δασκάλα που γνώριζε δακτυλολογία. Παρακολούθησε αυτό το πρόγραμμα επί τρία ατέλειωτα χρόνια. Μισούσε το σχολείο, και δεν ήταν εύκολο για εμένα να τον βλέπω να περνάει τόσο μεγάλες δυσκολίες. Ευτυχώς, μπορούσα να επικοινωνώ μαζί του καθώς δοκιμάζαμε διάφορες μεθόδους για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά του. Στο τέλος, ωστόσο, συμπέρανα ότι αυτό το πρόγραμμα στο δημόσιο σχολείο δεν έκανε καλό ούτε στον αυτοσεβασμό του ούτε στη μόρφωσή του.

Το 1989 έληξε ο γάμος μου. Τώρα έπρεπε να αναθρέψω μόνη μου τον εξάχρονο γιο μου ο οποίος σημείωνε γοργή πρόοδο στην εκμάθηση της δακτυλολογίας. Αν και μπορούσα να επικοινωνώ μαζί του, γνώριζα ότι έπρεπε να μάθω καλύτερα τη δακτυλολογία προκειμένου να διατηρήσω και να ενισχύσω την επικοινωνία μας.

Καιρός για Μετακόμιση

Ερεύνησα πολλά προγράμματα για κουφά παιδιά σε αρκετές πολιτείες και βρήκα ένα σχολείο στη Μασαχουσέτη που χρησιμοποιούσε και την αμερικανική δακτυλολογία και την αγγλική γλώσσα με μια δίγλωσση, όπως θεωρείται, προσέγγιση. Επίσης, έμαθα ότι σύντομα επρόκειτο να ιδρυθεί μια εκκλησία δακτυλολογίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Βοστώνη και κάποιος αδελφός πρότεινε να μετακομίσουμε εκεί. Εφόσον μεγάλωνα μόνη μου το γιο μου, δυσκολευόμουν να δεχτώ τη σκέψη να αφήσω το σπίτι μας, την οικογένεια και τους φίλους μας και να μετακομίσω από το επαρχιακό Νιου Χάμσαϊρ σε μια μητροπολιτική περιοχή. Και στον Σπένσερ άρεσε να ζει στην εξοχή. Εντούτοις, υπήρχαν δύο πράγματα που έπρεπε να σκεφτώ. Ο Σπένσερ έπρεπε να πηγαίνει σε κάποιο σχολείο όπου οι δάσκαλοι και οι μαθητές θα επικοινωνούσαν άνετα στη δακτυλολογία, και πίστευα ότι θα ήταν καλύτερο να πηγαίνει σε μια εκκλησία όπου υπήρχαν και άλλοι κουφοί Μάρτυρες.

Μετακομίσαμε πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ο Σπένσερ ήταν δέκα ετών. Λίγο αργότερα, σχηματίστηκε η Εκκλησία Δακτυλολογίας στο Μάλντεν της Μασαχουσέτης, και από τότε ο Σπένσερ έχει σημειώσει τρομερή πρόοδο. Η συμπεριφορά του βελτιώθηκε πάρα πολύ και απολαμβάνει τις συναθροίσεις. Νιώθω μεγάλη χαρά όταν τον βλέπω να επικοινωνεί με τους άλλους και να δημιουργεί σχέσεις μαζί τους. Οι κουφοί αδελφοί και αδελφές στην εκκλησία είναι θαυμάσια πρότυπα για το γιο μου, βοηθώντας τον να καταλάβει ότι μπορεί και εκείνος να πετύχει πνευματικούς στόχους. Και αυτό έχει κάνει. Τώρα παρουσιάζει ομιλίες στη Σχολή Θεοκρατικής Διακονίας και υπηρετεί ως αβάφτιστος ευαγγελιζόμενος. Έχει εκφράσει την επιθυμία του να βαφτιστεί.

Πόσο όμορφα νιώθω στη διακονία όταν τον βλέπω να εκφράζει την πίστη του σε άλλα κουφά άτομα μέσω της δακτυλολογίας! Ο αυτοσεβασμός του έχει αυξηθεί πάρα πολύ. Ο Σπένσερ μού είπε πώς αισθάνεται για την εκκλησία. Είπε: «Ανήκουμε εδώ. Οι αδελφοί και οι αδελφές μπορούν να επικοινωνούν μαζί μου». Ο γιος μου δεν με παρακαλάει πια να φύγουμε αμέσως μετά τις συναθροίσεις. Τώρα εγώ είμαι εκείνη που πρέπει να του λέω ότι είναι ώρα να φύγουμε από την Αίθουσα Βασιλείας!

Στο σχολείο που πηγαίνει τώρα ο Σπένσερ, μπορεί να επικοινωνεί εύκολα με τα άλλα κουφά παιδιά. Συζητώντας μαζί τους έχει βοηθηθεί να αντιληφθεί πόσο διαφορετική είναι η άποψη του κόσμου από την άποψη που έχει ο Ιεχωβά για αυτά τα παιδιά. Ο Σπένσερ και εγώ επικοινωνούμε ανοιχτά και έχουμε μια στενή σχέση, σε αρμονία με τις Γραφικές αρχές. Όταν επιστρέφει στο σπίτι το απόγευμα, κάνουμε τα μαθήματά του μαζί. Πηγαίνουμε μαζί στις συναθροίσεις μας και στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Ο Σπένσερ, όμως, μπορεί να δει ότι δεν απολαμβάνουν όλα τα παιδιά στο σχολείο του αυτή τη στενή σχέση με τους γονείς τους.—Κολοσσαείς 3:20, 21.

«Μπορούμε να Συζητάμε τα Πάντα»

Πριν από ένα χρόνο περίπου, αντιλήφθηκα ότι ο Σπένσερ με κοίταζε σαν να ήθελε να μου πει κάτι. Τον ρώτησα αν χρειαζόταν κάτι. «Όχι», απάντησε. Τον ρώτησα μερικά πράγματα για το πώς είναι η κατάσταση στο σχολείο, κτλ. Καταλάβαινα ότι κάτι ήθελε να μου πει. Κατόπιν, στη διάρκεια της οικογενειακής μας μελέτης Σκοπιάς, είπε: «Ξέρεις ότι μερικοί από τους γονείς των συμμαθητών μου δεν έχουν μάθει δακτυλολογία;» Τον κοίταξα έκπληκτη. «Σοβαρολογώ», απάντησε. «Υπάρχουν γονείς που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους». Μου εξήγησε ότι μερικοί γονείς είχαν επισκεφτεί το σχολείο και ότι τους είχε δει να λένε αυτό που ήθελαν με νοήματα και χειρονομίες, στην προσπάθειά τους να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους. «Είμαι πολύ τυχερός που έμαθες δακτυλολογία. Μπορούμε να επικοινωνούμε. Εσύ δεν κάνεις απλώς νοήματα· μπορούμε να συζητάμε τα πάντα».

Πόσο με συγκίνησε αυτό! Πολλοί από εμάς δεν εκτιμούμε τις προσπάθειες που κάνουν οι γονείς μας παρά μόνο όταν μεγαλώνουμε. Αλλά να που σε ηλικία 12 ετών, ο γιος μου μού είπε πόσο ευγνώμων ήταν που μπορούσαμε να απολαμβάνουμε γεμάτη νόημα επικοινωνία.

Ένας από τους στόχους που είχα ως μητέρα ήταν να έχω καλή σχέση με το γιο μου και να είμαι κοντά του. Αυτό προφανώς δεν θα είχε συμβεί αν δεν είχα μάθει δακτυλολογία. Η αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με υποκίνησε να σκεφτώ σοβαρά τις ευθύνες μου ως γονέα· αυτό διευκόλυνε τη λήψη σοβαρών αποφάσεων σχετικά με την επικοινωνία. Και οι δυο μας έχουμε ωφεληθεί πνευματικά ως αποτέλεσμα αυτών των αποφάσεων. Πόσο σημαντικά είναι τα λόγια του εδαφίου Δευτερονόμιον 6:7, το οποίο παραγγέλλει στους γονείς να μεταδίδουν τις εντολές του Ιεχωβά στα παιδιά τους ‘όταν κάθονται στο σπίτι τους, όταν περπατάνε στο δρόμο, όταν πλαγιάζουν και όταν σηκώνονται’. Είμαι πραγματικά ευγνώμων που ο Σπένσερ και εγώ μπορούμε να επικοινωνούμε ανοιχτά σχετικά με «τα μεγαλεία του Θεού». (Πράξεις 2:11)—Όπως το αφηγήθηκε η Σίντι Άνταμς.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]

‘Δεν μπορούσα να υποφέρω τη σκέψη ότι θα μεγάλωνε χωρίς να έχει αναπτύξει κάποια σχέση με τους γονείς του’