Παρόμοια, στην περίπτωση του Ησαύ και του Ιακώβ, η πρόγνωση του Θεού δεν παγίωσε την αιώνια κατάληξή τους, αλλά μάλλον κατέδειξε, ή αλλιώς προόρισε, ποια από τις εθνότητες που θα κατάγονταν από τους δύο γιους θα αποκτούσε κυρίαρχη θέση έναντι της άλλης. (Γε 25:23-26) Η προϊδωμένη αυτή κυριαρχία υποδείκνυε επίσης ότι ο Ιακώβ θα αποκτούσε το δικαίωμα του πρωτοτόκου, ένα δικαίωμα που συνοδευόταν από το προνόμιο της συμμετοχής στη γενεαλογική γραμμή μέσω της οποίας θα ερχόταν το «σπέρμα» του Αβραάμ. (Γε 27:29· 28:13, 14)

Τα λόγια που παραθέτει ο Παύλος αναφορικά με την “αγάπη του Ιεχωβά για τον Ιακώβ [Ισραήλ] και το μίσος του για τον Ησαύ [Εδώμ]” προέρχονται από τα εδάφια Μαλαχίας 1:2, 3, που γράφτηκαν πολύ μετά την εποχή του Ιακώβ και του Ησαύ. Η Αγία Γραφή, λοιπόν, δεν λέει κατ’ ανάγκην ότι ο Ιεχωβά είχε αυτή την άποψη για τα δίδυμα προτού γεννηθούν. Το ότι μεγάλο μέρος της γενικής προδιάθεσης και της ιδιοσυγκρασίας του παιδιού καθορίζεται τη στιγμή της σύλληψης από τους γενετικούς παράγοντες που μεταβιβάζει ο κάθε γονέας είναι επιστημονικά εξακριβωμένο γεγονός. Είναι αυτονόητο ότι ο Θεός μπορεί να διακρίνει τέτοιους παράγοντες. Ο Δαβίδ λέει για τον Ιεχωβά ότι βλέπει τον άνθρωπο ακόμη και “όταν είναι έμβρυο”. (Ψλ 139:14-16· βλέπε επίσης Εκ 11:5.) Δεν μπορούμε να πούμε σε ποιο βαθμό αυτή η θεϊκή ενόραση επηρέασε αυτό που προόρισε ο Ιεχωβά για τα δύο παιδιά, αλλά ούτως ή άλλως η επιλογή του Ιακώβ αντί του Ησαύ δεν καταδίκαζε από μόνη της στην καταστροφή τον Ησαύ ή τους απογόνους του, τους Εδωμίτες. Ακόμη και από τους επικατάρατους Χαναναίους υπήρξαν μεμονωμένα άτομα που απέκτησαν το προνόμιο της συναναστροφής με το λαό με τον οποίο είχε συνάψει διαθήκη ο Θεός και απόλαυσαν ευλογίες. (Γε 9:25-27· Ιη 9:27· βλέπε ΧΑΝΑΑΝ, ΧΑΝΑΝΑΙΟΙ Αρ. 2.)

Παρά ταύτα, η «αλλαγή γνώμης» που ζήτησε ένθερμα ο Ησαύ, με δάκρυα, δεν ήταν παρά μια ανεπιτυχής προσπάθεια να αλλάξει την απόφαση που είχε πάρει ο Ισαάκ ο πατέρας του, σύμφωνα με την οποία η ειδική ευλογία του πρωτοτόκου θα παρέμενε αποκλειστικά στον Ιακώβ. Άρα, η ενέργεια αυτή δεν υποδήλωνε ότι ο Ησαύ είχε μετανοήσει ενώπιον του Θεού για την υλιστική του στάση.—Γε 27:32-34· Εβρ 12:16, 17.