Στο παρελθόν η γη της Παλαιστίνης είχε άφθονα δάση με πολλών ειδών δέντρα. Οι Γραφικές αναφορές στα δάση και στους δασότοπους, καθώς και στη χρήση δασικών υλικών, φανερώνουν ότι τότε υπήρχαν εκεί πολύ περισσότερα δέντρα από ό,τι τώρα, παρά τις προσπάθειες αναδάσωσης που έχουν γίνει τα πρόσφατα χρόνια. (2Χρ 27:4· Κρ 9:48, 49) Αυτό επιβεβαιώνεται επίσης από τις περιγραφές των άγριων ζώων, κάτι που δείχνει ότι τα δάση είχαν τη δυνατότητα να προσφέρουν επαρκές καταφύγιο και διαμονή σε αρκούδες (2Βα 2:23, 24), λιοντάρια (1Σα 17:34· 1Χρ 11:22) και άλλα ζώα (Ιεζ 34:25).

Στην Αγία Γραφή γίνεται ειδική μνεία ορισμένων δασών. Τα δάση του Λιβάνου, από τα οποία τώρα έχουν απομείνει λίγα μικρά δασύλλια, ξεχώριζαν για τα έξοχα δέντρα τους (1Βα 5:2-10, 13-18· 2Βα 19:23) μεταξύ των οποίων υπήρχαν πολυάριθμοι κέδροι, άρκευθοι, κυπαρίσσια και άλλα είδη. Το «δάσος του Εφραΐμ» (ίσως το «δάσος της Μαχαναΐμ»), στο οποίο υπέστη πανωλεθρία ο Αβεσσαλώμ, μπορεί να βρισκόταν Α του Ιορδάνη Ποταμού, κοντά στη Μαχαναΐμ, και φαίνεται ότι ήταν αρκετά πυκνό. (2Σα 18:6 [υποσ.], 8, 17) Το «δάσος της Χάρεθ» ήταν στον Ιούδα. (1Σα 22:5) Επιπρόσθετα, η περιοχή της Γαλαάδ φημιζόταν για τους δασότοπους και τα βαλσαμοφόρα δέντρα της, ενώ η Βασάν στο Β ξεχώριζε για τα «πελώρια δέντρα» της, στα οποία προφανώς περιλαμβανόταν η βελανιδιά. (Ησ 2:13· Ζαχ 11:2) Στις ημέρες του Δαβίδ και του Σολομώντα, φύονταν άφθονες συκομουριές στη Σεφηλά, μια περιοχή με χαμηλό υψόμετρο. (1Βα 10:27· 1Χρ 27:28· 2Χρ 1:15· 9:27) Η Κοιλάδα του Ιορδάνη είχε πυκνές συστάδες με αλμυρίκια και ιτιές, όπου παραμόνευαν λιοντάρια.—Ιερ 12:5· Ζαχ 11:3.