Όταν άρχισε η τουριστική περίοδος, ο συνεργάτης μου στο σκαπανικό, ο Σιμόν Απολινάρσκι, και εγώ έπρεπε να βρούμε άλλο κατάλυμα, αλλά ήμασταν αποφασισμένοι να παραμείνουμε στο διορισμό μας. Μας παραχώρησαν έναν παλιό στάβλο όπου κοιμόμασταν σε αχυρένια στρώματα. Περνούσαμε τις μέρες μας στην υπηρεσία. Δώσαμε μαρτυρία στον ιδιοκτήτη του στάβλου και δέχτηκε την αλήθεια, όπως και πολλοί άλλοι. Πριν περάσει πολύς καιρός, ο τοπικός τύπος δημοσίευσε ένα άρθρο που προειδοποιούσε τους κατοίκους της Δουνκέρκης για την «έξαρση της δραστηριότητας των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην περιοχή». Ωστόσο, οι μόνοι Μάρτυρες εκεί ήμασταν ο Σιμόν, εγώ και μια χούφτα ευαγγελιζόμενοι! Παρά τις δυσκολίες, παίρναμε θάρρος στοχαζόμενοι τη Χριστιανική μας ελπίδα καθώς και τον τρόπο με τον οποίο μας είχε φροντίσει ο Ιεχωβά. Όταν άλλαξα διορισμό το 1952, υπήρχαν στη Δουνκέρκη περίπου 30 τακτικοί ευαγγελιζόμενοι.

[Εικόνα στη σελίδα 5]

Ο Σιμόν και εγώ