ΟΤΑΝ ο Αντουάν Σκαλέκι ήταν μικρός, είχε για μόνιμη συντροφιά του πότε ένα πόνι και πότε ένα άλογο. Οι δυο τους βάδιζαν με κόπο μέσα από μισοσκότεινες γαλαρίες, σε ένα ορυχείο που βρισκόταν 500 μέτρα κάτω από τη γη, μεταφέροντας φορτία άνθρακα. Ο πατέρας του τραυματίστηκε όταν κατέρρευσε το ορυχείο όπου εργαζόταν, και η οικογένειά του αναγκάστηκε να στείλει τον Αντουάν στα ορυχεία, όπου δούλευε σκληρά εννιά ώρες τη μέρα. Κάποια φορά, μάλιστα, παραλίγο να χάσει τη ζωή του όταν κατέρρευσε μια στοά.

Ο Αντουάν ήταν ένα από τα πολλά παιδιά που γεννήθηκαν στη Γαλλία από Πολωνούς γονείς τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Αλλά γιατί μετανάστευσαν τόσοι Πολωνοί στη Γαλλία; Όταν η Πολωνία ξανακέρδισε την ανεξαρτησία της μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο υπερπληθυσμός αποτέλεσε σοβαρό πρόβλημα. Η Γαλλία, από την άλλη, είχε χάσει πάνω από ένα εκατομμύριο άντρες στον πόλεμο και χρειαζόταν απεγνωσμένα ανθρακωρύχους. Γι’ αυτό, οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Πολωνίας υπέγραψαν ένα σύμφωνο μετανάστευσης τον Σεπτέμβριο του 1919. Το 1931 ο πληθυσμός των Πολωνών στη Γαλλία είχε φτάσει τους 507.800, και πολλοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν σε περιοχές με ορυχεία στον βορρά.

Οι σκληρά εργαζόμενοι Πολωνοί μετανάστες έφεραν μαζί και τον ξεχωριστό τους πολιτισμό, στον οποίο υπήρχε έντονο το θρησκευτικό συναίσθημα. «Ο παππούς μου, ο Τζόζεφ, μιλούσε για την Αγία Γραφή με ιδιαίτερη ευλάβεια, την οποία του είχε μεταδώσει ο δικός του πατέρας», θυμάται ο Αντουάν, που είναι τώρα 90 ετών.

Η οικογένεια του Αντουάν έμαθε για τους Σπουδαστές της Γραφής μέσω του θείου του, που παρακολούθησε την πρώτη του συνάθροιση το 1924.

Για να δοθεί εκπαίδευση σε αυτούς τους νέους διαγγελείς, το γραφείο τμήματος της Γαλλίας διόρισε τους πρώτους επισκόπους περιοχής το 1948. Από τους πέντε που επιλέχθηκαν, οι τέσσερις ήταν Πολωνοί, και ο Αντουάν Σκαλέκι ήταν ένας από αυτούς.