Δικαιολογημένα, λοιπόν, τόσο ζωγράφοι όσο και συγγραφείς έχουν παρουσιάσει αυτά τα νησιά σαν τον επίγειο παράδεισο. Θα πρέπει να φάνταζαν πράγματι σαν παράδεισος στα μάτια των ναυτικών του παρελθόντος που πρώτοι τα είδαν και εγκαταστάθηκαν εκεί, ίσως πριν από χίλια ή και περισσότερα χρόνια. Αυτοί οι αξιοθαύμαστοι εξερευνητές, των οποίων οι ρίζες προφανώς βρίσκονται στη Νοτιοανατολική Ασία, αποτέλεσαν τους προγόνους του λαού που τώρα είναι γνωστός ως Πολυνήσιοι. Στο πέρασμα των αιώνων, εξαπλώθηκαν από τις νησιωτικές βάσεις στις οποίες είχαν εγκατασταθεί και ταξίδεψαν ακόμη πιο μακριά στον απέραντο Ειρηνικό, επεκτείνοντας την επικράτειά τους στα μυριάδες νησιά και στις ατόλλες του.

Άφιξη των Ευρωπαίων

Ο Ισπανός Άλβαρο δε Μεντάνια δε Νέιρα ανακάλυψε μερικά από τα νησιά Μαρκέσας το 1595. Ο Πέδρο Φερνάντεθ δε Κεϊρός, ο οποίος είχε υπηρετήσει υπό τις διαταγές του Μεντάνια δε Νέιρα, ανακάλυψε μέρος του αρχιπελάγους Τουαμότου το 1606. Ο Ολλανδός εξερευνητής Γιάκομπ Ρόγκεβεεν ανακάλυψε τα νησιά Μπόρα Μπόρα, Μακατέα και Μαουπίτι το 1722. Το 1767, ο πλοίαρχος Σάμιουελ Γουόλις με το βρετανικό πολεμικό πλοίο Ντόλφιν κατέπλευσε στην Ταϊτή, το μεγαλύτερο νησί της Γαλλικής Πολυνησίας. Τον επόμενο χρόνο, το ίδιο έκανε και ένας Γάλλος θαλασσοπόρος, ο πλοίαρχος Λουί-Αντουάν ντε Μπουγκενβίλ.

Εντυπωσιασμένος από την ομορφιά του νησιού και κατάπληκτος από τον αισθησιασμό των κατοίκων του, ο Μπουγκενβίλ ονόμασε την Ταϊτή «Νέα Κύθηρα, από το νησί των Κυθήρων στην Πελοπόννησο κοντά στο οποίο λεγόταν ότι η Αφροδίτη [η θεά του έρωτα και της ομορφιάς] αναδύθηκε από τη θάλασσα», σύμφωνα με το βιβλίο Κουκ & Ομάι—Η Λατρεία των Νότιων Θαλασσών (Cook & Omai—The Cult of the South Seas). Ο Βρετανός εξερευνητής Τζέιμς Κουκ επισκέφτηκε την Ταϊτή τέσσερις φορές από το 1769 ως το 1777. Εκείνος έδωσε στο αρχιπέλαγος στο οποίο βρίσκεται η Ταϊτή το όνομα Σοσάιετι (Society), ή Σοσιετέ, όπως είναι γνωστά σήμερα αυτά τα νησιά.

Μετά τους εξερευνητές ακολούθησαν οι ιεραπόστολοι. Οι πιο αποτελεσματικοί ήταν αυτοί που στάλθηκαν από την Ιεραποστολική Εταιρία του Λονδίνου, ένα ίδρυμα που υποστηριζόταν από τους Προτεστάντες. Δυο από αυτούς τους ιεραποστόλους, ο Χένρι Νοτ και ο Τζον Ντέιβις, επιτέλεσαν το γιγάντιο έργο της μεταφοράς της ταϊτικής σε γραπτή μορφή και κατόπιν της μετάφρασης της Αγίας Γραφής σε αυτή τη γλώσσα. Μέχρι σήμερα, η ταϊτική Αγία Γραφή χρησιμοποιείται ευρύτατα στη Γαλλική Πολυνησία, ειδικά στα πολλά νησιά στα οποία η Προτεσταντική Εκκλησία έχει ισχυρή επιρροή. Οι ιεραπόστολοι των Αντβεντιστών, των Καθολικών και των Μορμόνων είχαν και αυτοί κάποια επιτυχία. Η Καθολική Εκκλησία, για παράδειγμα, είναι ισχυρή στα νησιά Μαρκέσας, Γκαμπιέ και στο ανατολικό αρχιπέλαγος Τουαμότου.

Πώς έγιναν τα πέντε αρχιπελάγη διοικητικό διαμέρισμα της Γαλλίας; Αρχής γενομένης το 1880, η Γαλλία προσάρτησε σταδιακά τα νησιά, σχηματίζοντας μια νέα γαλλική αποικία. Πρωτεύουσα έγινε η Παπεετέ της Ταϊτής, ενώ χορηγήθηκε στους κατοίκους της περιοχής η γαλλική υπηκοότητα. Το 1946 η Γαλλία ανακήρυξε τα νησιά υπερπόντιο διοικητικό διαμέρισμα και το 1957 η περιοχή πήρε το όνομα Γαλλική Πολυνησία.