Το 1979 αντιληφθήκαμε ότι θα γεννιόταν η κόρη μας η Τζεμίμα, και έτσι αναγκαστήκαμε να αφήσουμε το έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Η μικρότερη αδελφή της Ζουλιέν, την οποία αποκαλούσαμε Πεπέ, ήρθε από το Μπενίν για να μείνει μαζί μας. Η οικογένειά μας συνέχισε να αυξάνεται. Αποκτήσαμε δύο αγόρια: τον Καλέμπ το 1983 και τον Σιλάς το 1987. Είχαμε γίνει λοιπόν οχταμελής οικογένεια. Η Ζουλιέν και εγώ θέλαμε να είμαστε καλοί γονείς, αλλά θέλαμε και να παραμείνουμε στην ολοχρόνια διακονία αν ήταν δυνατόν. Πώς θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε; Μισθώσαμε ένα χωράφι και φυτέψαμε μανιόκα, καλαμπόκι και κόκογιαμ. Κατόπιν χτίσαμε ένα μικρό σπίτι στο χωριό Ιλόμπο-Ερέμι.

Αφού στέλναμε τα παιδιά στο σχολείο, η Ζουλιέν και εγώ ασχολούμασταν με το έργο κηρύγματος το πρωί. Πάντοτε επιστρέφαμε έγκαιρα στο σπίτι για να τρώμε μαζί ως οικογένεια. Έπειτα, μετά το μεσημεριανό ύπνο, εργαζόμασταν στο χωράφι. Η Ζουλιέν και η Πεπέ πουλούσαν επίσης τα αγροτικά προϊόντα στην αγορά. Όλοι εργαζόμασταν πολύ σκληρά. Ευτυχώς, αρρωσταίναμε σπάνια εκείνα τα χρόνια.

Το 1994 η οικογένειά μας επέστρεψε στο Μπενίν, αλλά η Πεπέ, ο Μπόλα και οι οικογένειές τους έμειναν στη Νιγηρία.

Εγώ κατάφερα να βρω εργασία μερικής απασχόλησης. Με το μικρό ενοίκιο από το σπίτι μας στη Νιγηρία και τη γενναιόδωρη βοήθεια του Μπόλα, μπορέσαμε να χτίσουμε ένα σπίτι για τα πέντε μέλη της οικογένειάς μας κοντά στο γραφείο τμήματος. Η Τζεμίμα υπηρέτησε ως σκαπάνισσα έξι και πλέον χρόνια, ενώ συντηρούνταν εργαζόμενη ως μοδίστρα. Κατόπιν παντρεύτηκε τον Κοκού Αχουμενού και τώρα υπηρετούν στο κοντινό γραφείο τμήματος. Ο Καλέμπ και ο Σιλάς τελειώνουν τη σχολική τους εκπαίδευση. Με τη βοήθεια του Θεού και τη συνεργασία της οικογένειάς μας, η Ζουλιέν και εγώ παραμένουμε στην ολοχρόνια υπηρεσία επί 40 και πλέον χρόνια.