Μόνη Αλλά Ποτέ Εγκαταλειμμένη

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Η ΑΝΤΑ ΛΙΟΥΙΣ

Ανέκαθεν έχω την τάση να κλείνομαι στον εαυτό μου. Επίσης έχω μεγάλη αποφασιστικότητα—άλλοι μερικές φορές το αποκαλούν πείσμα—για ό,τι κάνω. Ακόμη, ξέρω πόσο εύκολο είναι να εκφράζει κάποιος απερίφραστα τις απόψεις του, και αυτό το γνώρισμα μου έχει δημιουργήσει προβλήματα στο πέρασμα των ετών.

ΩΣΤΟΣΟ, είμαι ευγνώμων για το ότι ο Ιεχωβά Θεός δεν με απέρριψε εξαιτίας των ελαττωμάτων της προσωπικότητάς μου. Μελετώντας το Λόγο του, μπόρεσα να κάνω αλλαγές στην προσωπικότητά μου, και έτσι έχω υπηρετήσει τα συμφέροντα της Βασιλείας του επί 60 περίπου χρόνια. Από μικρή αγαπούσα τα άλογα, και η βοήθεια που μου παρείχε ο Θεός για να ελέγχω την κάπως πεισματώδη συμπεριφορά μου πολλές φορές μου θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί το χαλινάρι για να συγκρατήσει ένα άλογο.

Γεννήθηκα κοντά σε μια όμορφη γαλάζια λίμνη στο Μάουντ Γκάμπιερ της Νότιας Αυστραλίας το 1908. Οι γονείς μου είχαν ένα αγρόκτημα παραγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων, και εγώ ήμουν η μεγαλύτερη κόρη ανάμεσα σε οχτώ παιδιά. Ο πατέρας μας πέθανε όταν ήμασταν όλα σε πολύ μικρή ηλικία. Αυτό οδήγησε στο να αναλάβω μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη διαχείριση του αγροκτήματος, εφόσον οι δυο μεγαλύτεροι αδελφοί μου έπρεπε να εργάζονται εκτός σπιτιού για να εξασφαλίζουν κάποιο εισόδημα στην οικογένεια. Η ζωή στο αγρόκτημα σήμαινε απαιτητική, σκληρή εργασία.

Πρώτη Επαφή με τη Γραφική Αλήθεια

Η οικογένειά μας ανήκε στην Πρεσβυτεριανή Εκκλησία, και ήμασταν τακτικά, ενεργά μέλη. Εγώ έγινα δασκάλα στο κατηχητικό και πήρα στα σοβαρά την ευθύνη να διδάσκω στα παιδιά αυτό που πίστευα πως ήταν πνευματικά και ηθικά σωστό.

Το 1931 πέθανε ο παππούς μου, και ανάμεσα στα αποκτήματά του υπήρχαν αρκετά βιβλία γραμμένα από τον τότε πρόεδρο της Εταιρίας Σκοπιά Ι. Φ. Ρόδερφορντ. Άρχισα να διαβάζω τα βιβλία Η Κιθάρα του Θεού και Δημιουργία, και όσο περισσότερο διάβαζα τόσο περισσότερο ξαφνιαζόμουν καθώς μάθαινα ότι πολλά πράγματα τα οποία πίστευα και είχα διδάξει στα παιδιά δεν είχαν Γραφική υποστήριξη.

Συγκλονίστηκα όταν έμαθα ότι η ανθρώπινη ψυχή δεν είναι αθάνατη, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα πάνε στον ουρανό όταν πεθάνουν και ότι δεν υπάρχουν αιώνια παθήματα στην πύρινη κόλαση για τους πονηρούς. Επίσης, αναστατώθηκα όταν διαπίστωσα ότι η τήρηση της εβδομαδιαίας αργίας της Κυριακής δεν αποτελεί Χριστιανική απαίτηση. Έτσι, βρέθηκα αντιμέτωπη με μια σοβαρή απόφαση: να προσκολληθώ στις παραδοσιακές διδασκαλίες του Χριστιανικού κόσμου ή να αρχίσω να διδάσκω τη Γραφική αλήθεια; Δεν άργησα να αποφασίσω να διακόψω κάθε δεσμό μου με την Πρεσβυτεριανή Εκκλησία.

Τώρα Πραγματικά Μόνη

Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και οι πρώην γνωστοί μου στην εκκλησία δεν χάρηκαν καθόλου όταν ανακοίνωσα την πρόθεσή μου να εγκαταλείψω την εκκλησία και να μη διδάσκω πια στο κατηχητικό. Όταν μάλιστα ανακάλυψαν ότι άρχισα να συναναστρέφομαι με τους ανθρώπους του Δικαστή Ρόδερφορντ, όπως τους αποκαλούσαν, αυτό απλώς συντέλεσε στο να φουντώσει το κουτσομπολιό. Στην πραγματικότητα δεν με απομόνωσαν, αλλά τα περισσότερα μέλη της οικογένειάς μου και οι πρώην φίλοι μου ήταν, το λιγότερο που μπορώ να πω, ψυχροί απέναντί μου.

Όσο περισσότερο μελετούσα και έλεγχα τα εδάφια που υπήρχαν στα βιβλία τα οποία διάβαζα, τόσο περισσότερο άρχιζα να διακρίνω την ανάγκη που υπήρχε να κηρύττω δημόσια. Έμαθα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι ως μέρος της δημόσιας διακονίας τους. Αλλά εκείνον τον καιρό δεν υπήρχαν καθόλου Μάρτυρες στην περιοχή μας. Επομένως, κανείς δεν με ενθάρρυνε ούτε μου έδειξε πώς να κηρύττω τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού. (Ματθαίος 24:14) Ένιωθα πάρα πολύ μόνη.

Ωστόσο, η Γραφική εντολή να κηρύττουμε σε άλλους συνέχισε να ηχεί στα αφτιά μου, και αποφάσισα ότι έπρεπε με κάποιον τρόπο να αρχίσω να κηρύττω. Έπειτα από πολλή προσευχή, αποφάσισα να αρχίσω να επισκέπτομαι τα σπίτια των γειτόνων λέγοντάς τους απλώς όσα είχα μάθει από τις μελέτες μου και προσπαθώντας να τους δείξω αυτά τα πράγματα από τη δική τους Αγία Γραφή. Το πρώτο μου σπίτι ήταν εκείνο του πρώην υπευθύνου μου στο κατηχητικό. Η ψυχρή του ανταπόκριση και τα αρνητικά του σχόλια για το ότι εγκατέλειψα την εκκλησία ασφαλώς δεν ήταν ενθαρρυντικό ξεκίνημα. Όμως ένιωθα μια δυνατή φλόγα μέσα μου και μια πρωτόγνωρη εσωτερική δύναμη καθώς έφευγα από το σπίτι του και συνέχιζα να επισκέπτομαι άλλα σπίτια.

Στην ουσία, δεν υπήρχε ανοιχτή εναντίωση, αλλά απορούσα με τη γενική αδιαφορία που έδειχναν οι πρώην ομόθρησκοί μου όταν τους επισκεπτόμουν. Προς έκπληξη και απογοήτευσή μου, αντιμετώπισα την πιο άκαμπτη εναντίωση από το μεγαλύτερο αδελφό μου, γεγονός που μου θύμισε τα λόγια του Ιησού: «Θα παραδοθείτε ακόμη και από γονείς και αδελφούς και συγγενείς και φίλους, . . . και θα είστε αντικείμενα του μίσους όλων των ανθρώπων εξαιτίας του ονόματός μου».—Λουκάς 21:16, 17.

Είχα γίνει έμπειρη ιππεύτρια σε μικρή ηλικία, και έτσι έκρινα ότι ο πιο γρήγορος τρόπος για να φτάνω στα σπίτια των ανθρώπων ήταν με το να χρησιμοποιώ άλογο. Αυτό με βοήθησε να προχωρήσω σε πιο απομακρυσμένα μέρη των γύρω αγροτικών περιοχών. Ωστόσο, κάποιο απόγευμα το άλογό μου σκόνταψε και έπεσε σε ένα γλιστερό δρόμο, και εγώ έπαθα σοβαρά κατάγματα κρανίου. Για ένα διάστημα, υπήρχαν φόβοι ότι μπορεί να μην επιζούσα. Ύστερα από εκείνη την πτώση, όποτε οι δρόμοι ήταν βρεγμένοι ή γλιστεροί, ταξίδευα με άλογο και σούλκι, και όχι πάνω στο άλογο.a

Επαφή με την Οργάνωση

Λίγο καιρό μετά το ατύχημά μου, μια ομάδα ολοχρόνιων κηρύκων, που τώρα αποκαλούνται σκαπανείς, επισκέφτηκαν την περιοχή του Μάουντ Γκάμπιερ. Έτσι, για πρώτη φορά, μπόρεσα να μιλήσω πρόσωπο με πρόσωπο με ομοπίστους. Προτού φύγουν, αυτοί με ενθάρρυναν να γράψω στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά και να ρωτήσω πώς θα μπορούσα να συμμετέχω στο δημόσιο έργο κηρύγματος με πιο οργανωμένο τρόπο.

Όταν έγραψα στην Εταιρία, έλαβα βιβλία, βιβλιάρια και μια τυπωμένη κάρτα μαρτυρίας για να τη χρησιμοποιώ καθώς συστηνόμουν στις πόρτες. Ένιωθα κάπως πλησιέστερα στους πνευματικούς αδελφούς και αδελφές μου λόγω της αλληλογραφίας που είχα με το γραφείο τμήματος. Όταν όμως έφυγε η ομάδα των σκαπανέων και πήγε στην επόμενη πόλη, ένιωθα τόσο μόνη όσο ποτέ άλλοτε.

Ως αποτέλεσμα των τακτικών δρομολογίων για κήρυγμα που έκανα καθημερινά—κυρίως με άλογο και σούλκι—έγινα πολύ γνωστή στην περιοχή. Ταυτόχρονα, μπορούσα να φροντίζω για τις διάφορες δουλειές μου στο αγρόκτημα. Στο μεταξύ, η οικογένειά μου είχε αποδεχτεί αυτή την κατάσταση και δεν προσπαθούσε να παρέμβει. Επί τέσσερα χρόνια υπηρέτησα με αυτόν τον τρόπο ως απομονωμένη, αβάφτιστη διαγγελέας των καλών νέων.

Συνέλευση και, Επιτέλους, Βάφτισμα

Τον Απρίλιο του 1938, ο αδελφός Ρόδερφορντ επισκέφτηκε την Αυστραλία. Η ισχυρή εναντίωση του κλήρου κατέληξε στην ακύρωση του συμβολαίου για χρήση του Δημαρχείου του Σίντνεϊ. Ωστόσο, την τελευταία στιγμή δόθηκε άδεια να χρησιμοποιήσουμε το Σπορτς Γκράουντς. Η αναγκαστική αλλαγή των σχεδίων στην πραγματικότητα αποδείχτηκε ωφέλιμη, εφόσον πολλές χιλιάδες περισσότερα άτομα μπορούσαν να χωρέσουν στο πιο ευρύχωρο Σπορτς Γκράουντς. Ήρθαν περίπου 12.000 άτομα, προφανώς επειδή πολλών το ενδιαφέρον κεντρίστηκε από την εναντίωση που υποκίνησε ο κλήρος για τη σύναξή μας.

Λόγω της επίσκεψης του αδελφού Ρόδερφορντ, διεξάχτηκε επίσης μια πολυήμερη συνέλευση σε ένα γειτονικό προάστιο του Σίντνεϊ. Εκεί συμβόλισα επιτέλους την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά Θεό με βάφτισμα. Μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά που ένιωσα όταν τελικά συναθροίστηκα με εκατοντάδες αδελφούς και αδελφές από όλα τα μέρη της αχανούς αυστραλιανής ηπείρου;

Επιστροφή στο Μάουντ Γκάμπιερ

Όταν επέστρεψα σπίτι ένιωσα τρομερά μόνη, μολονότι ήμουν αποφασισμένη όσο ποτέ άλλοτε να κάνω ό,τι μπορώ για το έργο της Βασιλείας. Σύντομα γνωρίστηκα με την οικογένεια Άγκνιου—τον Χιου, τη σύζυγό του και τα τέσσερα παιδιά τους. Ζούσαν στην πόλη Μίλισεντ, μόλις 50 χιλιόμετρα από το Μάουντ Γκάμπιερ, και εγώ ταξίδευα 50 χιλιόμετρα σε κάθε διαδρομή για να πηγαίνω με άλογο και σούλκι και να διεξάγω μια τακτική Γραφική μελέτη μαζί τους. Όταν αυτοί γνώρισαν την αλήθεια, η μοναξιά μου μετριάστηκε.

Σε λίγο, σχηματίσαμε έναν όμιλο για οργανωμένη μαρτυρία. Κατόπιν, ένα ευχάριστο γεγονός ήταν το ότι η μητέρα μου άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον και με συνόδευε στο ταξίδι των 100 χιλιομέτρων που διανύαμε συνολικά προκειμένου να παρευρισκόμαστε στη μελέτη με το νεοσχηματισμένο όμιλο. Από τότε, η μητέρα ήταν πάντοτε ενθαρρυντική και υποβοηθητική, μολονότι πέρασαν μερικά χρόνια μέχρις ότου βαφτιστεί. Η μοναξιά ήταν πια παρελθόν!

Ο μικρός μας όμιλος παρήγαγε τέσσερις σκαπανείς, τα τρία κορίτσια της οικογένειας Άγκνιου—την Κρίσταλ, την Εστέλ και την Μπέτι—καθώς και εμένα. Αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του 1950, και τα τρία κορίτσια παρακολούθησαν τη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς. Διορίστηκαν ιεραπόστολοι στην Ινδία και στη Σρι Λάνκα, όπου υπηρετούσαν και οι τρεις μέχρι πρόσφατα, όταν η Εστέλ χρειάστηκε να επιστρέψει στην Αυστραλία εξαιτίας σοβαρών προβλημάτων υγείας.

Τον Ιανουάριο του 1941 απαγορεύτηκε το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Αυστραλία, και έτσι γρήγορα λάβαμε μέτρα. Βάλαμε σε ένα μεγάλο μπαούλο οτιδήποτε χρησιμοποιούσαμε στη διακονία—έντυπα, φορητούς φωνογράφους, ηχογραφημένες Γραφικές ομιλίες και άλλα. Κατόπιν πήγαμε το μπαούλο σε μια αποθήκη και φέραμε με το κάρο άχυρα για να το κρύψουμε.

Παρά την απαγόρευση, συνεχίσαμε το κήρυγμά μας από σπίτι σε σπίτι, αλλά προσεκτικά, χρησιμοποιώντας μόνο την Αγία Γραφή για να μιλάμε με τους οικοδεσπότες. Έκρυβα περιοδικά και βιβλιάρια κάτω από τη σέλα του αλόγου μου και τα παρουσίαζα μόνο όταν διαπίστωνα πως υπήρχε γνήσιο ενδιαφέρον για το άγγελμα της Βασιλείας. Τελικά, τον Ιούνιο του 1943, άρθηκε η απαγόρευση, και ήμασταν ξανά σε θέση να προσφέρουμε έντυπα ελεύθερα.

Νέοι Διορισμοί

Το 1943, προσφέρθηκα να κάνω σκαπανικό, και το επόμενο έτος έφυγα από το Μάουντ Γκάμπιερ για να αναλάβω άλλο διορισμό. Πρώτα, προσκλήθηκα να υπηρετήσω για λίγο στο γραφείο τμήματος της Εταιρίας στο Στράτφιλντ. Κατόπιν διορίστηκα, διαδοχικά, σε μικρές πόλεις στις νότιες περιοχές της Νέας Νότιας Ουαλίας και της δυτικής Βικτόριας. Ωστόσο, ένας από τους πιο ανταμειφτικούς από πνευματική άποψη διορισμούς μου ήταν σε μια μεγάλη εκκλησία στην πόλη της Μελβούρνης. Εφόσον είχα έρθει από μια μικρή επαρχιακή πόλη, έμαθα πολλά πράγματα υπηρετώντας εκεί.

Στο διορισμό μου στις νότιες περιοχές της Γκίπσλαντ, στην περιφέρεια της Βικτόριας, η σύντροφός μου στο σκαπανικό, η Έλεν Κρόφορντ, και εγώ είχαμε πολλές Γραφικές μελέτες και, μέσα σε λίγο διάστημα, είδαμε να σχηματίζεται μια εκκλησία. Εκείνη η περιοχή είχε μεγάλο αγροτικό τομέα, και για μεταφορικό μέσο είχαμε ένα παλιό αυτοκίνητο, το οποίο δεν μπορούσαμε να εμπιστευόμαστε. Μερικές φορές μας πήγαινε, αλλά πολλές φορές το σπρώχναμε εμείς. Πόσο λαχταρούσα ένα άλογο! Κατά καιρούς, έλεγα με ειλικρίνεια: «Θα έδινα τα πάντα (εκτός από τη Βασιλεία) για ένα άλογο!» Σήμερα, στις περισσότερες πόλεις εκείνης της περιοχής υπάρχουν ισχυρές εκκλησίες και όμορφες Αίθουσες Βασιλείας.

Το 1969 διορίστηκα στην Καμπέρα, την πρωτεύουσα της Αυστραλίας. Η επίδοση μαρτυρίας σε αυτό το μέρος παρουσίαζε δυσκολίες και ποικιλία, εφόσον συχνά ερχόμασταν σε επαφή με το προσωπικό των πολλών ξένων πρεσβειών. Υπηρετώ ακόμη εδώ, αλλά τα τελευταία χρόνια έχω επικεντρώσει τις προσπάθειές μου στην επίδοση μαρτυρίας στη βιομηχανική περιοχή της πόλης.

Το 1973 είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω μεγάλες συνελεύσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα άλλο ορόσημο στη ζωή μου αποτέλεσε το γεγονός ότι ήμουν εκπρόσωπος στη συνέλευση του 1979 και ταξίδεψα στο Ισραήλ και στην Ιορδανία. Η επίσκεψη στις τοποθεσίες που αναφέρονται στην Αγία Γραφή και ο στοχασμός γύρω από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκεί ήταν πράγματι μια συγκινητική εμπειρία. Μπόρεσα να νιώσω πώς είναι να πλέεις στη Νεκρά Θάλασσα, με τα σκοτεινά, αλμυρά νερά της και, όταν επισκεφτήκαμε την Πέτρα στην Ιορδανία, μου δόθηκε η ευκαιρία να ιππεύσω και πάλι άλογο. Αυτό μου έφερε στο μυαλό εκείνες τις παλιές μέρες όταν τα άλογα μου είχαν δώσει τη δυνατότητα να μεταδώσω το άγγελμα της Βασιλείας σε απομακρυσμένες και αγροτικές περιοχές.

Συνεχίζω την Ολοχρόνια Υπηρεσία

Η επιθυμία μου να συνεχίσω την ολοχρόνια υπηρεσία παρά την προχωρημένη ηλικία έχει διατηρηθεί ζωντανή από διάφορες ειδικές προμήθειες όπως είναι η Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα και οι συναθροίσεις για σκαπανείς που διεξάγονται σε συνδυασμό με τις συνελεύσεις περιοχής, καθώς και από τη συνεχή ενθάρρυνση που λαβαίνω από τους περιοδεύοντες επισκόπους. Μπορώ ειλικρινά να πω ότι ο Ιεχωβά με καλοσύνη φρόντισε ώστε οι μέρες της μοναξιάς μου να αποτελούν παρελθόν.

Τώρα είμαι 87 χρονών και, έπειτα από περίπου 60 χρόνια υπηρεσίας προς τον Ιεχωβά, έχω να πω έναν ενθαρρυντικό λόγο για άλλους που μπορεί και αυτοί να εκφράζουν απερίφραστα τις απόψεις τους και να είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητοι: Να υποτάσσεστε πάντοτε στην ηγεσία του Ιεχωβά. Είθε ο Ιεχωβά να μας βοηθάει να ελέγχουμε την τάση που ίσως έχουμε να εκφράζουμε απερίφραστα τις απόψεις μας και είθε να μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι, μολονότι συχνά μπορεί να νιώθουμε μόνοι, αυτός ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει.

[Υποσημειώσεις]