Η Θρησκεία στην Πολιτική—Είναι Θέλημα Θεού;
«ΞΕΣΗΚΩΘΗΚΕ ο Ιούδας ο Γαλιλαίος, τον καιρό της απογραφής, και παρέσυρε στην επανάστασή του λαό πολύ. Κι εκείνος σκοτώθηκε, κι όλοι οι οπαδοί του διασκορπίστηκαν». (Πράξεις 5:37, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση) Εδώ έχουμε ακόμα ένα Γραφικό παράδειγμα θρησκευτικής ανάμειξης στην πολιτική.
Λίγο πριν από τη γέννηση του Ιησού, αυτός ο Ιούδας ‘στρατολόγησε τη βοήθεια του Σαδώκ, ενός Φαρισαίου, και ρίχτηκε στην επανάσταση’. Αν και ο Ιούδας ήταν «ραβίνος με μια δική του αίρεση, προσπάθησε να υποκινήσει τους ντόπιους κατοίκους να επαναστατήσουν, λέγοντας ότι θα ήταν δειλοί αν υπέκυπταν και πλήρωναν φόρους στους Ρωμαίους».—Ο Ιουδαϊκός Πόλεμος του Ιώσηπου.
Θα το Έκανε ο Ιησούς;
Λίγο μετά το βάφτισμα του Ιησού, ο Διάβολος προσπάθησε να τον μπλέξει στην πολιτική. Ο Σατανάς του προσέφερε «όλα του κόσμου τα βασίλεια και τη λαμπρότητά τους». Ο Χριστός δεν αρνήθηκε το γεγονός ότι ο Διάβολος είχε εξουσία πάνω στις κυβερνήσεις. Μάλλον, ο Ιησούς αρνήθηκε αυτή την ευκαιρία για πολιτική εξουσία, αν και θα μπορούσε να σκεφτεί ότι αν διέθετε πολιτική δύναμη θα μπορούσε να κάνει καλό στους ανθρώπους.—Ματθαίος 4:8-10, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση.
Αργότερα οι άνθρωποι είδαν την ικανότητα του Ιησού να προμηθεύει τροφή. Προφανώς σκέφτηκαν, ‘Αν ο Ιησούς ήταν στην κυβέρνηση, θα μπορούσε να λύσει τα οικονομικά μας προβλήματα’. Παρατηρήστε την εξέλιξη. «Ο Ιησούς όμως, επειδή κατάλαβε πως σκόπευαν να έρθουν να τον αρπάξουν για να τον κάνουν βασιλιά, έφυγε». (Ιωάννης 6:10-15, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση) Ναι, ο Ιησούς αρνήθηκε να μπλεχτεί στην πολιτική, αν και είχε τα προσόντα.
Αργότερα, μερικοί Ιουδαίοι που ασχολούνταν με την πολιτική προσπάθησαν να παγιδέψουν τον Ιησού πάνω σ’ ένα πολιτικό ζήτημα: Τους φόρους. Ήταν πολύ ψηλοί οι ρωμαϊκοί φόροι; Αν ένας Ιουδαίος πλήρωνε τους φόρους, δεν θα ήταν αυτό σαν να ενέκρινε τη χρησιμοποίηση των φόρων για την υποστήριξη των πολέμων της Ρώμης; Μπορούμε να μάθουμε κάτι από τον τρόπο με τον οποίο απάντησε ο Ιησούς: «Δώσατε λοιπόν εις τον Καίσαρα αυτά τα οποία ανήκουν εις τον Καίσαρα, και εις τον Θεόν εκείνα τα οποία ανήκουν εις τον Θεόν». (Μάρκος 12:13-17, Αγία Γραφή, Ν. Λούβαρι-Α. Χαστούπη) Αντίθετα, τον περασμένο Νοέμβριο, 225 ρωμαιοκαθολικοί επίσκοποι στις Ηνωμένες Πολιτείες ψήφισαν την υιοθέτηση μιας 115σέλιδης δήλωσης οικονομικού περιεχομένου, που έλεγε εν μέρει: «Το φορολογικό σύστημα θα πρέπει να αναμορφωθεί για να ελαττωθεί το φορτίο των φτωχών. . . . Αυτοί που έχουν σχετικά περισσότερους οικονομικούς πόρους θα πρέπει να πληρώνουν μεγαλύτερη αναλογία φόρων».
Άσχετα με τι σκεφτόμαστε για τους φόρους μας, ο Ιησούς παρέμεινε ουδέτερος σε σχέση με τη φορολογική πολιτική. Οι μαθητές του, όπως ο απόστολος Παύλος, έκαναν το ίδιο. (Ρωμαίους 13:1-7) Ακόμα και πάνω σ’ ένα καυτό κοινωνικό θέμα σαν εκείνο της δουλείας, παρέμειναν ουδέτεροι. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο εύκολο θα ήταν για ένα χριστιανό, ο οποίος υποκινούνταν από καλοσύνη, να διαμαρτυρηθεί ενάντια στη δουλεία, όπως ακριβώς τώρα οι κληρικοί λαμβάνουν θέση σε ζητήματα όπως η νομιμοποίηση των εκτρώσεων, το απαρτχάιντ, τα δικαιώματα της γυναίκας, κ.ο.κ. Αλλά οι αληθινοί χριστιανοί παρέμειναν ουδέτεροι!
Ο καθηγητής της Οξφόρδης Ε. Π. Σάντερς, γράφει: «Είναι τώρα σχεδόν παγκόσμια αναγνωρισμένο ότι δεν υπάρχει η παραμικρή απόδειξη η οποία θα μας επέτρεπε να πιστεύουμε ότι ο Ιησούς είχε στρατιωτικές/πολιτικές φιλοδοξίες, και το ίδιο αληθεύει και για τους μαθητές του».
Ο Θεός Εκτελεί την Απόφασή του
Όπως είδαμε προηγουμένως, πολλοί Ιουδαίοι ηγέτες πίστευαν ότι θα εξυπηρετούσε τα ζωτικά τους συμφέροντα αν συνεργάζονταν με τους Ρωμαίους κυβερνήτες, κάνοντάς το αυτό ακόμα και στην περίπτωση της δίκης και εκτέλεσης του Ιησού, του Μεσσία. (Ματθαίος 27:1, 2, 15-31) Στην Αποκάλυψη, η επιρροή της θρησκείας και το γεγονός ότι αυτή χρησιμοποιεί το πολιτικό στοιχείο, απεικονίζεται σαν μια ‘γυναίκα που κάθεται πάνω σ’ ένα κόκκινο θηρίο’. Δεν σας δείχνει αυτό πώς θεωρεί ο Θεός αυτή την ανάμειξη του κλήρου;—Αποκάλυψις 17:1-5.
Να πώς, ακόμα και μερικοί ανθρώπινοι παρατηρητές, κρίνουν αυτό το ζήτημα:
Ο Μάλακαϊ Μάρτιν, ένας μελετητής του Βατικανού, διαπίστωσε ότι οι κληρικοί «που αναμειγνύονται σε πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα αποτυχαίνουν να εκπληρώσουν τον πρώτιστο προορισμό τους: Να είναι αντιπρόσωποι του Ιησού Χριστού». Είπε: «Οι επίσκοποι, για παράδειγμα, δεν έχουν εξουσιοδότηση να γράφουν για τα οικονομικά ή να λένε στον πρόεδρο να μη στείλει πυραύλους στην Ευρώπη».
Αλλά τι θα συμβεί όταν οι πολιτικοί και ο λαός θα αηδιάσουν από την παρέμβαση των κληρικών; Πέρσι, το περιοδικό Liberty (Ελευθερία) ασχολήθηκε με το πώς ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος τον τέταρτο αιώνα ‘ανάμειξε την πολιτική και τη θρησκεία, δημιουργώντας ένα θηρίο «εκκλησίας-κράτους»’. Κατόπιν παρατήρησε για την κατάσταση σήμερα: «Ακριβώς όπως στις μέρες του Κωνσταντίνου, η εκκλησία χρησιμοποιεί το κράτος για να πετύχει τους δικούς της σκοπούς». —Τα πλάγια δικά μας.
Ο Λόγος του Θεού δείχνει ξεκάθαρα την έκβαση. Πλησιάζει ο καιρός οπότε το πολιτικό στοιχείο θα στραφεί και θα καταστρέψει την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας, η οποία για αρκετό καιρό έχει χρησιμοποιήσει την πολιτική για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς της. Το εδάφιο Αποκάλυψις 19:2 λέει ότι μ’ αυτόν τον τρόπο ο Θεός θα εκτελέσει την απόφασή του.
Μπορείτε να Είστε Ουδέτερος;
Εσείς προσωπικά δεν μπορείτε να εμποδίσετε τους θρησκευτικούς ηγέτες από το να αναμειγνύονται στην πολιτική. Αλλά ατομικά μπορείτε να αγωνιστείτε για να συμμορφωθείτε με τη Γραφική περιγραφή του αληθινού λάτρη. Ο Ιησούς είπε για τους μαθητές του: «Δεν είναι από τον κόσμον καθώς εγώ δεν είμαι από τον κόσμον». Κατόπιν είπε στον κυβερνήτη Πιλάτο: «Το δικό μου το βασίλειο δεν ανήκει σ’ αυτόν τον κόσμο· αν το βασίλειό μου ανήκε στον κόσμο αυτόν, οι στρατιώτες μου θα αγωνίζονταν να μην πέσω στα χέρια των Ιουδαίων αρχόντων».—Ιωάννης 17:16, Καινή Διαθήκη, «των Τεσσάρων Καθηγητών»· 18:36, Νεοελληνική Δημοτική Μετάφραση.
Είναι δυνατόν στους καιρούς μας να είναι κάποιος μέσα στον κόσμο, να ζει πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη σαν νόμιμος πολίτης ενός έθνους, και παρ’ όλα αυτά ‘να μην είναι μέρος του κόσμου’, να είναι ουδέτερος; Η σύγχρονη ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά απαντά ναι. Έχουν συμμορφωθεί με τη Γραφική υποχρέωση να είναι νομοταγείς πολίτες, και παρ’ όλα αυτά να παραμένουν ουδέτεροι σχετικά με τις πολιτικές και τις στρατιωτικές δραστηριότητες των διαφόρων εθνών στα οποία ζουν.
Το βιβλίο The Shaping of American Religion (Η Διαμόρφωση της Αμερικανικής Θρησκείας) είπε: «Ενώ αρνούνται να . . . συμμετέχουν στους άσκοπους πολέμους ανάμεσα σε καταδικασμένα έθνη, κατά τα άλλα είναι νομοταγείς πολίτες. Πολύ λίγες θρησκευτικές ομάδες έχουν λύσει τόσο πετυχημένα το πρόβλημα του να παραμένουν ‘μέσα’ σε μια κοσμική κοινωνία χωρίς ωστόσο, να ‘ανήκουν’ σ’ αυτήν». Αυτό έχει αποδειχτεί αληθινό σε όλη τη γη και σε ποικίλες πολιτικές καταστάσεις. Ακόμα κι όταν αντιμετωπίζουν έντονη πίεση να εγκαταλείψουν την ουδετερότητά τους, οι Μάρτυρες αποδίδουν την αφοσίωσή τους πρώτα στη Βασιλεία του Θεού.
Ο ιστορικός Μπράιαν Νταν γράφει: «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν ασυμβίβαστοι με το Ναζισμό . . . Η στάση των Μαρτύρων απέναντι στο κράτος και η πολιτική τους ουδετερότητα ήταν από τις πιο σημαντικές αντιρρήσεις που είχε γι’ αυτή την αίρεση το Ναζιστικό καθεστώς. . . . Αυτό σήμαινε ότι κανένας πιστός δεν θα μπορούσε να πάρει όπλο, . . . να διοριστεί σ’ ένα αξίωμα, να λάβει μέρος σε δημόσιες γιορτές ή να κάνει οποιαδήποτε άλλη πράξη υποταγής».—The Churches’ Response to the Holocaust (Η Αντίδραση των Εκκλησιών στο Ολοκαύτωμα) (1986).
Αυτή η ουδετερότητα συνεχίζεται. Στην The Modern Encyclopedia of Russian and Soviet History (Η Σύγχρονη Εγκυκλοπαίδεια της Ρωσικής και Σοβιετικής Ιστορίας), τόμος 15, διαβάζουμε: «Ο Χίτλερ σιχαινόταν παθιασμένα τους Ιεχωβίτες και φυλάκισε πιθανόν 10.000 απ’ αυτούς . . . Οι ψυχολογικά απρόσβλητοι Μάρτυρες άντεξαν τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης καλύτερα απ’ όλους τους άλλους . . . Η σοβιετική κυβέρνηση ποτέ δεν έχει παραχωρήσει στους Μάρτυρες του Ιεχωβά νομική υπόσταση, επειδή σ’ αυτό το κίνημα διαβλέπει, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό παρά σε οποιαδήποτε άλλη θρησκευτική πεποίθηση, μια ιδεολογία που υποσκάπτει δραστικά την οσιότητα των οπαδών του απέναντι στο κράτος. . . . Αρνιούνται να υπηρετήσουν στις ένοπλες δυνάμεις· αρνιούνται οποιαδήποτε προβολή από τα επίσημα μέσα ενημέρωσης».
Το βιβλίο Ghristian Religion in the Soviet Union (Η Χριστιανική Θρησκεία στη Σοβιετική Ένωση) (1978) προσθέτει: «Οι σοβιετικοί Μάρτυρες αντιστέκονται στις απαιτήσεις για συμμετοχή στη στρατιωτική υπηρεσία».
Έτσι είναι δυνατό να μιμηθεί κανείς την ουδετερότητα του Ιησού σχετικά με τις πολιτικές και στρατιωτικές δραστηριότητες των κυβερνήσεων των Ρωμαίων και των Ιουδαίων. Αν ενεργήσει κάποιος έτσι σήμερα, αυτό θα αποτελεί μια προστασία όταν ο Θεός θα εκτελέσει τη δυσμενή του κρίση ενάντια στη θρησκεία που αναμειγνύεται στην πολιτική.
[Πλαίσιο στη σελίδα 10]
«Είναι καιρός να βγάλουμε την πολιτική από τον άμβωνα και τον άμβωνα από την πολιτική. Οι επίσημοι των θρησκειών έχουν κάθε δικαίωμα να έχουν τη δική τους άποψη για τα πράγματα του κόσμου. [Αλλά] αποτελεί κακή χρήση του άμβωνα όταν χρησιμοποιείται για ζητήματα του κόσμου».—Υφυπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α. Λάνγκχορν Μότλεϋ, Ιούνιος 1985.