Στην άλλη πλευρά της Θάλασσας της Ιαπωνίας, οι ιαπωνικοί κήποι ανέπτυξαν το δικό τους ύφος, όπου η μορφή προηγείται του χρώματος και κάθε αντικείμενο έχει μια συγκεκριμένη θέση. Σε μια προσπάθεια να συλλάβει, μέσα σε περιορισμένο χώρο, την αισθητική και την ποικιλομορφία της φύσης, ο κηπουρός τοποθετεί τους βράχους του με προσοχή, ενώ φυτεύει και περιποιείται τον κήπο του με σχολαστικότητα. Αυτό φαίνεται από την τέχνη του μπονσάι (σημαίνει «φυτό ανεπτυγμένο σε γλάστρα»), η οποία φροντίζει ώστε ένα μικροσκοπικό δέντρο μεγάλης ηλικίας ή πιθανώς μια δεντροστοιχία να αποκτά τέλειο σχήμα και αναλογία.

Αν και το ύφος του μπορεί να διαφέρει από το αντίστοιχό του στη Δύση, ο κήπος της Ανατολής αντανακλά επίσης τη λαχτάρα για τον Παράδεισο. Για παράδειγμα, στη διάρκεια της περιόδου Χεϊάν στην Ιαπωνία (794-1185), γράφει ο ιστορικός σε θέματα ιαπωνικών κήπων Γουίμπε Καούτερτ, οι κηπουροί προσπάθησαν να αναπλάσουν την ατμόσφαιρα του «παραδείσου στη γη».

Ένας αντιπροσωπευτικός κήπος στην Ιαπωνία