2. (α) Ποια προβλήματα εξετάζει ο Παύλος στην Προς Ρωμαίους; (β) Τι αποδεικνύεται αδιάσειστα μ’ αυτή την επιστολή;

² Ο Παύλος, χρησιμοποιώντας τον Τέρτιο ως γραμματέα, συνδυάζει τη γοργή διαδοχή επιχειρημάτων μ’ έναν καταπληκτικό αριθμό παραθέσεων από τις Εβραϊκές Γραφές και συγκροτεί έτσι ένα από τα πιο δυναμικά βιβλία των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Με αξιοθαύμαστα όμορφη γλώσσα, εξετάζει τα προβλήματα που ανέκυπταν όταν οι Χριστιανικές εκκλησίες του 1ου αιώνα αποτελούνταν και από Ιουδαίους και από Έλληνες. Είχαν οι Ιουδαίοι προτεραιότητα επειδή ήταν απόγονοι του Αβραάμ; Είχαν οι ώριμοι Χριστιανοί το δικαίωμα, κάνοντας χρήση του γεγονότος ότι απελευθερώθηκαν από το Μωσαϊκό Νόμο, να γίνονται αιτία να προσκόπτουν οι πιο αδύνατοι Ιουδαίοι αδελφοί, οι οποίοι τηρούσαν ακόμη παλιά έθιμα; Στην επιστολή αυτή ο Παύλος απέδειξε αδιάσειστα ότι Ιουδαίοι και μη Ιουδαίοι είναι ίσοι ενώπιον του Θεού και ότι οι άνθρωποι ανακηρύσσονται δίκαιοι, όχι μέσω του Μωσαϊκού Νόμου, αλλά μέσω πίστης στον Ιησού Χριστό και με την παρ’ αξία καλοσύνη του Θεού.

8. (α) Τι λέει ο Παύλος για την αποστολή του; (β) Πώς δείχνει ότι και οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες είναι άξιοι μόνο για την οργή του Θεού;

⁸ Η απροσωποληψία του Θεού απέναντι σε Ιουδαίους και Εθνικούς (1:1–2:29). Τι λέει ο θεόπνευστος Παύλος στους Ρωμαίους; Στα αρχικά του λόγια λέει ότι αυτός είναι απόστολος που εκλέχθηκε από τον Χριστό για να διδάξει στα έθνη «υπακοήν [δια] πίστεως». Εκφράζει τη θερμή του επιθυμία να επισκεφτεί τους αγίους στη Ρώμη, ‘να συμπαρηγορηθεί [να ανταλλάξει ενθάρρυνση, ΜΝΚ]’ μ’ αυτούς και να κηρύξει ανάμεσά τους τα καλά νέα, τα οποία «είναι δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα». Όπως είχε γραφτεί πριν από πολύ καιρό, ο δίκαιος θα ζήσει «εκ πίστεως». (1:5, 12, 16, 17) Τόσο οι Ιουδαίοι όσο και οι Έλληνες, όπως δείχνει ο ίδιος, είναι άξιοι μόνο για την οργή του Θεού. Η ασέβεια των ανθρώπων είναι αδικαιολόγητη, γιατί «τα αόρατα [οι αόρατες ιδιότητες, ΜΝΚ] [του Θεού] βλέπονται φανερώς από κτίσεως κόσμου». (1:20) Ωστόσο, τα έθνη, δείχνοντας ανοησία, μετατρέπουν σε θεούς διάφορα δημιουργήματα. Εντούτοις, οι Ιουδαίοι δεν θα πρέπει να κρίνουν αυστηρά τα έθνη, αφού κι αυτοί είναι ένοχοι αμαρτιών. Και οι δυο τάξεις θα κριθούν ανάλογα με τα έργα τους, γιατί ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Ο αποφασιστικός παράγοντας δεν είναι η περιτομή της σάρκας· «Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος, και περιτομή η της καρδίας».—2:29.

9. (α) Σε τι υπερέχουν οι Ιουδαίοι, και ωστόσο ποια εδάφια παραθέτει ο Παύλος για να δείξει ότι όλοι είναι «υπό αμαρτίαν»; (β) Πώς, λοιπόν, θα ανακηρυχθεί δίκαιος κάποιος άνθρωπος, και ποιο παράδειγμα υποστηρίζει αυτό το επιχείρημα;

⁹ Μέσω πίστης όλοι ανακηρύσσονται δίκαιοι (3:1–4:25). «Τις λοιπόν η υπεροχή του Ιουδαίου;» Μεγάλη, γιατί στους Ιουδαίους εμπιστεύτηκε ο Θεός τα ιερά λόγια του. Κι όμως, ‘Ιουδαίοι τε και Έλληνες είναι πάντες υπό αμαρτίαν’, και κανείς δεν είναι «δίκαιος» στα μάτια του Θεού. Παρατίθενται 7 περικοπές από τις Εβραϊκές Γραφές για να αποδειχθεί αυτό το σημείο. (Ρωμ. 3:1, 9-18· Ψαλμ. 14:1-3· 5:9· 140:3· 10:7· Παρ. 1:16· Ησ. 59:7, 8· Ψαλμ. 36:1) Ο Νόμος αποκαλύπτει την αμαρτωλότητα του ανθρώπου, ώστε «εξ έργων νόμου δεν θέλει δικαιωθή [ανακηρυχθεί δίκαιη, ΜΝΚ] ουδεμία σαρξ». Εντούτοις, μέσω της παρ’ αξία καλοσύνης του Θεού και της απολύτρωσης, και οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες ανακηρύσσονται δίκαιοι «δια της πίστεως χωρίς των έργων του νόμου». (Ρωμ. 3:20, 28) Ο Παύλος υποστηρίζει αυτό το επιχείρημα αναφέροντας το παράδειγμα του Αβραάμ, ο οποίος λογίστηκε δίκαιος, όχι λόγω των έργων του ή της περιτομής, αλλά λόγω της υποδειγματικής πίστης του. Έτσι ο Αβραάμ έγινε πατέρας, όχι μόνο των Ιουδαίων, αλλά «πάντων των πιστευόντων».—4:11.