• Αγωνιστήκαμε να Παραμείνουμε Πνευματικά Ισχυροί
    Η Σκοπιά—2006 | 1 Δεκεμβρίου

    • Όταν οι κομμουνιστές έθεσαν το έργο μας υπό απαγόρευση το 1950, ο Μάνφρεντ, κάτω από την πίεση της μυστικής αστυνομίας, της διαβόητης Στάζι, αποκάλυψε πού διεξάγονταν οι συναθροίσεις μας. Αυτό ήταν που οδήγησε τελικά στη σύλληψη της μητέρας μου και των άλλων αδελφών μου.

      Υπηρεσία υπό Απαγόρευση

      Εξαιτίας της απαγόρευσης, χρειαζόταν να εισάγουμε κρυφά τα Γραφικά έντυπα στην Ανατολική Γερμανία. Ως σύνδεσμος, έπαιρνα κάποιες ποσότητες από το δυτικό τμήμα του Βερολίνου, όπου τα έντυπά μας δεν ήταν απαγορευμένα, και τις περνούσα από τα σύνορα. Γλίτωσα από την αστυνομία περισσότερες από μία φορές, αλλά το Νοέμβριο του 1950 με συνέλαβαν.

      Η Στάζι με έβαλε σε ένα υπόγειο κελί χωρίς παράθυρο. Την ημέρα δεν με άφηναν να κοιμηθώ και τη νύχτα με ανέκριναν και μερικές φορές με ξυλοκοπούσαν. Δεν είχα καμία επαφή με την οικογένειά μου μέχρι το Μάρτιο του 1951 οπότε η μητέρα μου, ο Πέτερ και ο Γιόχεν ήρθαν στη δίκη μου. Καταδικάστηκα σε εξαετή φυλάκιση.

      Ο Πέτερ, ο Γιόχεν και η μητέρα μου συνελήφθησαν έξι μέρες μετά τη δίκη μου. Έκτοτε, ένας ομόπιστος φρόντιζε την αδελφή μου, τη Χανελόρε, η οποία ήταν 11 ετών, ενώ μια θεία μου ανέλαβε τη φροντίδα της Ζαμπίνε, η οποία ήταν 7 ετών. Οι φρουροί της Στάζι μεταχειρίζονταν τη μητέρα μου και τα αδέλφια μου σαν επικίνδυνους εγκληματίες, και μάλιστα τους έβγαλαν τα κορδόνια των παπουτσιών τους. Τους ανάγκαζαν να μένουν όρθιοι στη διάρκεια των ανακρίσεων. Καταδικάστηκαν και αυτοί σε έξι χρόνια φυλάκιση ο καθένας.

      Το 1953 ανατέθηκε σε μερικούς άλλους Μάρτυρες κρατούμενους και σε εμένα να κατασκευάσουμε έναν στρατιωτικό διάδρομο προσγείωσης, κάτι που αρνηθήκαμε να κάνουμε. Οι αρχές μάς τιμώρησαν με 21 ημέρες στην απομόνωση, πράγμα που σήμαινε πως δεν θα εργαζόμασταν, δεν θα λαβαίναμε γράμματα και θα είχαμε ελάχιστο φαγητό. Μερικές Χριστιανές αδελφές φύλαγαν ψωμί από τις δικές τους πενιχρές μερίδες και μας το έδιναν κρυφά. Αυτό οδήγησε στο να γνωρίσω την Άνι, μία από αυτές τις αδελφές, και να την παντρευτώ αφού αποφυλακιστήκαμε, εκείνη το 1956 και εγώ το 1957. Έναν χρόνο μετά το γάμο μας γεννήθηκε η κόρη μας, η Ρουτ. Ο Πέτερ, ο Γιόχεν και η Χανελόρε παντρεύτηκαν περίπου τον ίδιο καιρό.

      Γύρω στα τρία χρόνια μετά την αποφυλάκισή μου, με συνέλαβαν ξανά. Ένας αξιωματικός της Στάζι προσπάθησε να με πείσει να γίνω καταδότης, λέγοντας: «Αγαπητέ κ. Μπριγκεμάιερ, σας παρακαλώ, λογικευτείτε. Ξέρετε τι σημαίνει φυλακή, και εμείς δεν θέλουμε να τα ξαναπεράσετε όλα αυτά. Μπορείτε να παραμείνετε Μάρτυρας, να συνεχίσετε να μελετάτε και να μιλάτε για τη Γραφή όπως επιθυμείτε. Εμείς θέλουμε απλώς να μας κρατάτε ενήμερους. Σκεφτείτε τη σύζυγό σας και την κορούλα σας». Αυτή η τελευταία φράση με χτύπησε εκεί που πονούσα. Εντούτοις, γνώριζα ότι ενόσω θα ήμουν στη φυλακή ο Ιεχωβά θα φρόντιζε την οικογένειά μου καλύτερα από εμένα, και όντως το έκανε!

      Οι αρχές προσπάθησαν να αναγκάσουν την Άνι να εργάζεται πλήρες ωράριο και να αφήνει σε άλλους τη φροντίδα της Ρουτ στη διάρκεια της εβδομάδας. Η Άνι αρνήθηκε και εργαζόταν τη νύχτα ώστε να μπορεί να φροντίζει τη Ρουτ στη διάρκεια της ημέρας. Οι πνευματικοί αδελφοί μας ήταν πάρα πολύ στοργικοί και έδιναν στη σύζυγό μου τόσα πράγματα ώστε αυτή μπορούσε να τα μοιράζεται και με άλλους. Στο μεταξύ, εγώ πέρασα σχεδόν έξι και πλέον χρόνια πίσω από τα σίδερα της φυλακής.

  • Αγωνιστήκαμε να Παραμείνουμε Πνευματικά Ισχυροί
    Η Σκοπιά—2006 | 1 Δεκεμβρίου

    • Ζωή υπό Απαγόρευση

      Ο Πέτερ περιγράφει πώς ήταν να ζει κάποιος επί δεκαετίες υπό απαγόρευση στην Ανατολική Γερμανία: «Συναθροιζόμασταν σε ιδιωτικά σπίτια σε μικρούς ομίλους, ενώ η προσέλευση και η αποχώρηση γίνονταν σταδιακά. Σε κάθε συνάθροιση, διευθετούσαμε την επόμενη. Το κάναμε αυτό με νοήματα και σημειώματα επειδή υπήρχε συνεχώς ο κίνδυνος να μας παρακολουθεί η Στάζι».

      Η Χανελόρε εξηγεί: «Μερικές φορές λαβαίναμε κασέτες με το πρόγραμμα των συνελεύσεων. Αυτό ήταν πάντοτε αιτία για μια χαρωπή συνάθροιση. Ο μικρός μας όμιλος συγκεντρωνόταν και άκουγε επί αρκετές ώρες Γραφική διδασκαλία. Παρότι δεν βλέπαμε τους ομιλητές, παρακολουθούσαμε το πρόγραμμα προσεκτικά και κρατούσαμε σημειώσεις».

      Ο Πέτερ λέει: «Οι Χριστιανοί αδελφοί μας σε άλλες χώρες κατέβαλλαν ιδιαίτερες προσπάθειες για να μας παρέχουν Γραφικά έντυπα. Περίπου την τελευταία δεκαετία πριν πέσει το Τείχος του Βερολίνου το 1989, παρήγαν για εμάς ειδικά έντυπα μικρού μεγέθους. Μερικοί διακινδύνευαν τα αυτοκίνητά τους, τα χρήματά τους, ακόμη δε και την ελευθερία τους για να μεταφέρουν πνευματική τροφή στην Ανατολική Γερμανία. Κάποιο βράδυ ένα αντρόγυνο που περιμέναμε δεν εμφανίστηκε. Η αστυνομία είχε βρει τα έντυπα και είχε κατασχέσει το αυτοκίνητό τους. Παρά τους κινδύνους, ποτέ δεν σκεφτήκαμε να σταματήσουμε το έργο για να έχουμε πιο ήρεμη ζωή».

      Ο Μάνφρεντ, ο μικρότερος αδελφός μου ο οποίος μας πρόδωσε το 1950, περιγράφει τι τον βοήθησε να επανακτήσει και να διατηρήσει την πίστη του: «Αφού έμεινα υπό κράτηση μερικούς μήνες, μετακόμισα στη Δυτική Γερμανία και εγκατέλειψα την οδό της Γραφικής αλήθειας. Επέστρεψα στην Ανατολική Γερμανία το 1954 και παντρεύτηκα το επόμενο έτος. Σύντομα η σύζυγός μου δέχτηκε τη Γραφική αλήθεια, και το 1957 βαφτίστηκε. Με τον καιρό, άρχισε να με ενοχλεί η συνείδησή μου και, με τη βοήθεια της συζύγου μου, επέστρεψα στην εκκλησία.

      »Οι Χριστιανοί αδελφοί που με γνώριζαν προτού εγκαταλείψω την αλήθεια με δέχτηκαν πίσω στοργικά, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Είναι υπέροχο να σε χαιρετούν με θερμό χαμόγελο και να σε αγκαλιάζουν. Είμαι πολύ χαρούμενος που συμφιλιώθηκα με τον Ιεχωβά και με τους αδελφούς μου».

  • Αγωνιστήκαμε να Παραμείνουμε Πνευματικά Ισχυροί
    Η Σκοπιά—2006 | 1 Δεκεμβρίου

    • Τον καιρό της απαγόρευσης, ήμασταν ικανοποιημένοι με ό,τι είχαμε. Παραδείγματος χάρη, κανένας μας δεν ήθελε να πάει σε κάποιον άλλον όμιλο μελέτης απλώς και μόνο για προσωπικούς λόγους, και κανένας δεν παραπονιόταν ότι οι συναθροίσεις διεξάγονταν πολύ μακριά ή πολύ αργά. Όλοι χαιρόμασταν που συγκεντρωνόμασταν, ακόμη και αν κάποιοι από εμάς χρειαζόταν να περιμένουμε μέχρι τις 11:00 μ.μ. για να έρθει η σειρά μας να φύγουμε από τον τόπο της συνάθροισης».