Έτσι, τα μισά από τα εκατομμύρια λεμφοκύτταρα που παράγονται κάθε λεπτό στο μυελό των οστών πηγαίνουν στο θύμο αδένα—ένα μικρό αδένα που βρίσκεται πίσω από το στέρνο—για να εκπαιδευτούν ως Τ κύτταρα. Σχετικά μ’ αυτό, το βιβλίο Το Νικηφόρο Σώμα (The Body Victorious) λέει: «Τα λεμφοκύτταρα που φοιτούν στο πολυτεχνείο του θύμου αδένα είναι τα βοηθητικά κύτταρα, τα κατασταλτικά κύτταρα και τα κύτταρα-δολοφόνοι, που ονομάζονται Τ λεμφοκύτταρα (ή Τ κύτταρα). Συγκαταλέγονται ανάμεσα στις πιο απαραίτητες ένοπλες δυνάμεις του ανοσολογικού συστήματος».

Για να μας βοηθήσει να συλλάβουμε το μέγεθος του έργου που επιτελεί το ανοσολογικό σύστημα, ένα άρθρο στο περιοδικό Νάσιοναλ Τζεογκράφικ (National Geographic) του Ιουνίου 1986 αναλύει το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο θύμος αδένας: «Με κάποιον τρόπο, καθώς τα Τ κύτταρα ωριμάζουν στο θύμο, κάποιο μαθαίνει να αναγνωρίζει τα αντιγόνα, λόγου χάρη του ιού της ηπατίτιδας, κάποιο άλλο να αναγνωρίζει ένα είδος αντιγόνων της γρίπης, κάποιο τρίτο να ανιχνεύει το ρινοϊό 14 [έναν ιό του κρυολογήματος], και ούτω καθεξής». Αφού σχολιάζει το «τεράστιο έργο που αντιμετωπίζει ο θύμος», το άρθρο λέει ότι στη φύση υπάρχουν «αντιγόνα με εκατοντάδες εκατομμύρια διαφορετικά σχήματα. Ο θύμος πρέπει να παράγει μια ομάδα Τ κυττάρων που να αναγνωρίζει το καθένα απ’ αυτά. . . . Ο θύμος παράγει Τ κύτταρα κατά δεκάδες εκατομμύρια. Μολονότι μόνο λίγα απ’ αυτά μπορεί να έχουν τη δυνατότητα να αναγνωρίσουν κάποιο συγκεκριμένο αντιγόνο, η συλλογική δύναμη ανίχνευσης είναι τόσο μεγάλη, ώστε αυτά τα κύτταρα μπορούν να αναγνωρίσουν τη σχεδόν άπειρη ποικιλία αντιγόνων που παράγει η φύση».