«Εμείς Δεν Κατηγορούμε τον Θεό»

ΤΟΝ περασμένο Δεκέμβριο, όταν η πτήση 103 της Παν Αμέρικαν, στην οποία επέβαιναν 259 άτομα, ανατινάχτηκε στον αέρα από τρομοκράτες, ο Ρωμαιοκαθολικός επίσκοπος του Γκάλογουεϊ, Μορίς Τέιλορ, εκφράστηκε με πικρά λόγια για τον Θεό:

«Πατέρα, αν είσαι ο Θεός της αγάπης, γιατί άφησες να συμβεί αυτό; Γιατί επέτρεψες να καταστραφούν εκατοντάδες αθώες ζωές; Οι 10 που ήταν κάτοικοι του Λόκερμπι; Οι πολλές δεκάδες που δεν είχαν ακούσει ποτέ τους για το Λόκερμπι, κι όμως η ζωή τους τερματίστηκε με τόσο απαίσιο τρόπο στους δρόμους και στα χωράφια αυτού του μέρους της Σκωτίας; Και γιατί επιτρέπεις να υποφέρουν τόσοι άνθρωποι από το σκληρό, τραγικό φορτίο του πένθους;»

Στα θύματα περιλαμβάνονταν και δεκάδες φοιτητές από το Πανεπιστήμιο Σίρακιουζ των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Μίλντρεντ Σάσουκ, επιστάτρια σε μια από τις φοιτητικές εστίες του πανεπιστημίου, είπε για τους τρομοκράτες που έβαλαν τη βόμβα: «Πρέπει να τους ανατινάξουμε κι εμείς και να τους στείλουμε στον αγύριστο».

Κάποιο δημοσίευμα του τύπου έλεγε: «Ο ιπτάμενος συνοδός Πολ Γκάρετ, 41 χρονών, σχεδίαζε να ανοίξει μπουτίκ στο Παρίσι, έπειτα από 15 χρόνια εργασίας στην αεροπορική εταιρία. ‘Η τρομερή τραγωδία είναι ότι αυτή θα ήταν η τελευταία του πτήση’, είπε ο Τζαν Μακ Μάικλ, κάποιος φίλος στο Μίλμπρε της Καλιφ[όρνιας]».

Η αντίδραση των γονέων του Πολ, του Έρνεστ και της Ναντίν Γκάρετ, που είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά και ζουν στο Μίλμπρε, βρισκόταν σε έντονη αντίθεση με τις αντιδράσεις του επισκόπου του Γκάλογουεϊ και της επιστάτριας του Σίρακιουζ. Η αντίδραση των γονέων του Πολ αντικατοπτρίζεται σ’ ένα γράμμα που έστειλαν ως απάντηση στα συλλυπητήρια που έλαβαν από κάποιον άλλο Μάρτυρα στην Πόλη της Νέας Υόρκης:

Παγκόσμια Αδελφότητα

«Ήταν πολύ ευγενικό από μέρους σου, Καρλ, να ξεκλέψεις χρόνο από το φορτωμένο πρόγραμμά σου και να μας στείλεις ένα τόσο παρηγορητικό γράμμα. Είναι ένα από τα πολλά που πήραμε. Μάρτυρες από τη Νορβηγία, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Αγγλία και το Καμερούν μας έστειλαν περίπου 600 κάρτες, τηλεγραφήματα και γράμματα, και λάβαμε περισσότερα από 250 τηλεφωνήματα απ’ όλο τον κόσμο. Ο Πολ ήξερε πολλά άτομα, τόσα χρόνια που ήταν ιπτάμενος συνοδός στις αεροπορικές γραμμές της Παν Αμέρικαν. Έγιναν ομιλίες κηδείας στο Παρίσι, στο Σαν Φραντσίσκο και στο Τζάκσονβιλ της Φλόριντα, τις οποίες συνολικά παρακολούθησαν 1.385 άτομα.

»Οι ντόπιοι Μάρτυρες από τη δική μας εκκλησία καθώς και από τις γειτονικές εκκλησίες ανέλαβαν το σπίτι μας και τα ψώνια, το μαγείρεμα και την ετοιμασία του φαγητού, καθάριζαν το σπίτι, κοιμούνταν στο σπίτι μας με βάρδιες, και δεν μας άφηναν μόνους ούτε για μια στιγμή επί δύο εβδομάδες, για να είναι σίγουροι ότι ήμασταν καλά. Στ’ αλήθεια, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σ’ ολόκληρο τον κόσμο έχουν ‘αγάπη προς αλλήλους’.—Ιωάννης 13:35.

»Η εκπρόσωπος της Παν Αμέρικαν που επισκέφτηκε την οικογένειά μας για να μας δώσει παρηγοριά και να μας εκφράσει συλλυπητήρια σχολίασε: ‘Ήρθα να παρηγορήσω εσάς, αλλά εγώ ήμουν αυτή που πήρε παρηγοριά. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάτι που τους ξεχωρίζει από άλλους που έχω παρατηρήσει σε τέτοιες περιπτώσεις’. Όταν τη ρώτησαν τι εννοούσε, εκείνη είπε: ‘Αυτοί οι άνθρωποι ενδιαφέρονται ειλικρινά ο ένας για τον άλλον’.

»Είμαστε ευγνώμονες που κατανοούμε την Αγία Γραφή και γνωρίζουμε ότι πράγματι προξενούνται απώλειες από το χρόνο και τις απρόοπτες περιστάσεις. (Εκκλησιαστής 9:11) Κατανοώντας το αυτό, Καρλ, δεν θα κάναμε ποτέ την αδικία να καταφερθούμε εναντίον του Θεού ή να τον βλασφημήσουμε γι’ αυτή την τραγωδία, όπως έκανε ο Καθολικός επίσκοπος του Γκάλογουεϊ. Όχι, εμείς δεν κατηγορούμε τον Θεό για το θάνατο του γιου μας. Ο επίσκοπος, ουσιαστικά, λέει ότι ο Ιεχωβά δεν είναι Θεός αγάπης.—1 Ιωάννου 4:8.

»Ούτε επιζητούμε εκδίκηση κατά των τρομοκρατών, όπως η επιστάτρια μιας φοιτητικής εστίας του Σίρακιουζ, η οποία έχασε κάποιο μέλος στη συντριβή του αεροπλάνου και είπε: ‘Πρέπει να τους ανατινάξουμε κι εμείς και να τους στείλουμε στον αγύριστο’. Αυτά τα ζητήματα τα αφήνουμε στον Θεό, ο οποίος λέει: ‘Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν’.—Ρωμαίους 12:19.

»Και τελικά, αλλά και πρώτιστα, υπάρχει η θαυμάσια ελπίδα της ανάστασης που θα μας στηρίζει κάθε μέρα ώσπου να ξαναδούμε τον αγαπημένο μας γιο. ‘Εάν αποθάνη ο άνθρωπος, θέλει αναζήσει;’ ρώτησε ο άνθρωπος Ιώβ πριν από πολύ καιρό. Η Αγία Γραφή απάντησε σ’ αυτή την ερώτηση στο εδάφιο Ησαΐας 26:19: ‘Οι νεκροί σου θέλουσι ζήσει . . . θέλουσιν αναστηθή’. Μας παρηγορεί το ότι ο γιος μας πέθανε πιστός ως Μάρτυρας του Ιεχωβά, έχοντας καλό όνομα ενώπιον του Θεού, όνομα που Εκείνος θα θυμηθεί τον καιρό της ανάστασης. (Εκκλησιαστής 7:1· Ιωάννης 5:28) Σίγουρα λυπόμαστε για το χαμό του γιου μας, όμως έχοντας την ελπίδα της ανάστασης, ‘δεν λυπόμαστε όπως και οι υπόλοιποι που δεν έχουν ελπίδα’».—1 Θεσσαλονικείς 4:13.

Η σύζυγος του Πολ, η Ντομινίκ, ζει. Μένει στο Παρίσι, στη Γαλλία, είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά, και τρέφει τα ίδια αισθήματα με τους γονείς του Πολ. Ούτε εκείνη κατηγορεί τον Θεό για τον τραγικό χαμό του άντρα της και αντιμετωπίζει το μέλλον με θάρρος και ελπίδα.

Θέλουν Πραγματικά οι Άνθρωποι να Πάψει ο Θεός να Επιτρέπει την Πονηρία;

Στους αρχαίους καιρούς ένας άντρας ονόματι Ιώβ υπέφερε συμφορές που δεν προέρχονταν από τον Ιεχωβά, ωστόσο, εκείνος καταφέρθηκε εναντίον του Ιεχωβά μ’ αυτό το ερώτημα: ‘Είναι καλό για εσένα να κάνεις σφάλματα;’ Ο Ιεχωβά του απάντησε με μια άλλη ερώτηση: ‘Θα ανακηρύξεις εμένα πονηρό για να δικαιωθείς εσύ;’ (Ιώβ 10:3, ΜΝΚ· 40:8, ΜΝΚ) Για να διδάξει τον Ιώβ, ο Θεός επανεξέτασε πολλά από τα δημιουργήματά Του στους ουρανούς και στη γη που αντανακλούσαν τις ιδιότητές Του της δικαιοσύνης, της σοφίας, της δύναμης και της αγάπης. (Ιώβ, κεφάλαια 38-41) Ο Ιώβ αναγνώρισε το λάθος του και το ότι ενδιαφερόταν μονάχα για τον εαυτό του, λέγοντας: «Βδελύττομαι εμαυτόν [κάνω αναίρεση, ΜΝΚ], και μετανοώ εν χώματι και σποδώ».—Ιώβ 42:6.

Εξαιτίας των δικών τους αμαρτιών, οι άνθρωποι φέρνουν πολλές συμφορές στον εαυτό τους και στους άλλους. Κάνουν κηρύγματα ενάντια στο ότι ο Θεός επιτρέπει την πονηρία, ενώ εκείνοι και την επιτρέπουν και τη διαπράττουν. (Παράβαλε Ρωμαίους 2:1, 21-24.) Η πονηρία τους παίρνει πολλές μορφές—ψέμα, απάτη, κλοπή, καταδυνάστευση, πορνεία, διάπραξη μοιχείας, σοδομία, φόνος, κατασκευή όπλων και βομβών, διεξαγωγή πολέμων και επαναστάσεων, όλες τους διανθισμένες αφειδώς με αυτοδικαιώσεις, υποκρισίες και βλασφημίες. Μερικοί κοινωνιολόγοι μάλιστα διατείνονται ότι οι κοινωνίες, με τις προκαταλήψεις τους και την καταδυνάστευση που ασκούν σε ορισμένες ομάδες, έχουν δημιουργήσει το έδαφος στο οποίο αναφύονται εξεγέρσεις, και απελπισμένα άτομα μπορεί να γίνονται αδικαιολόγητα βίαιοι τρομοκράτες, δολοφονώντας αθώους που δεν έχουν καμιά ανάμειξη. (Παράβαλε Έξοδος 1:13, 14· 1 Βασιλέων 12:12-14, 16, 19· Μιχαίας 7:3, 4· Ματθαίος 7:12.) Σίγουρα το εδάφιο Εκκλησιαστής 8:9 λέει την αλήθεια, όταν δηλώνει: «Άνθρωπος εξουσιάζει άνθρωπον προς βλάβην αυτού».

Αν ο Θεός δεν επέτρεπε την πονηρή τους πορεία, αν επενέβαινε με βία για να την εμποδίσει, οι κραυγές όλων τους, που θα διαμαρτύρονταν εν χορώ ότι καταπατιούνται οι ελευθερίες τους, θα ανέβαιναν μέχρι τον ουρανό! Αυτοί στην πραγματικότητα θέλουν να επιτρέπει ο Θεός την προσωπική πονηρή τους πορεία, αλλά θέλουν να είναι σε θέση να τη σπέρνουν χωρίς να θερίζουν τις συνέπειές της.—Γαλάτας 6:7, 8.

Τέτοιου είδους άτομα δεν έχουν την εντιμότητα και την ταπεινότητα του Ιώβ, που μετάνιωσε όταν κατανόησε ότι δεν ήταν ο Ιεχωβά η πηγή των συμφορών του. Σήμερα η κοινωνία δεν συμβαδίζει με τον Θεό κι έτσι θερίζει τις συμφορές της πορείας της, εφόσον «του περιπατούντος ανθρώπου δεν είναι το να κατευθύνη τα διαβήματα αυτού». (Ιερεμίας 10:23) Χιλιετηρίδες ανθρώπινης ιστορίας αποδεικνύουν ότι αυτό είναι σωστό.

Αλλά αυτή η κατάσταση θα αλλάξει προτού τελειώσει αυτή η γενιά, όταν η Βασιλεία του Χριστού θα αντικαταστήσει αυτό το σατανικό σύστημα πραγμάτων. (Δανιήλ 2:44· Ματθαίος 24:34· 2 Κορινθίους 4:4· 1 Ιωάννου 5:19) Τότε, ‘δεν θα υπάρχει πια πένθος, δεν θα υπάρχουν πια δάκρυα, δεν θα υπάρχει πια πόνος, δεν θα υπάρχει πια θάνατος’, γιατί ο Ιεχωβά Θεός λέει: «Ιδού, κάμνω νέα τα πάντα».—Αποκάλυψις 21:1, 4, 5· 2 Πέτρου 3:13.

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Ο Πολ Γκάρετ, ιπτάμενος συνοδός