Χρήση στη Σκηνή της Μαρτυρίας και στο Ναό. Η πλαστικότητα του χρυσού επιτρέπει τη σφυρηλάτησή του σε αμέτρητα σχήματα. Κατά την κατασκευή της σκηνής της μαρτυρίας, το χρυσάφι σφυρηλατήθηκε σε πλάκες για την επικάλυψη αντικειμένων και σε λεπτά φύλλα από τα οποία κόπηκαν ίνες που υφάνθηκαν σε κάποια ενδύματα του αρχιερέα. (Εξ 25:31· 30:1-3· 37:1, 2· 39:2, 3) Παρόμοια χρήση του χρυσού έγινε στο ναό που έχτισε ο Σολομών. (1Βα 6:21-35· 2Χρ 3:5-9) Η δημιουργία κραμάτων χρυσού με άλλα μέταλλα για την αύξηση της σκληρότητάς του διευρύνει τη χρησιμότητά του. Αυτή η μέθοδος εφαρμοζόταν και στον αρχαίο Ισραήλ.—1Βα 10:16· βλέπε ΗΛΕΚΤΡΟ.

Στη σκηνή της μαρτυρίας χρησιμοποιήθηκε μεγάλη ποσότητα χρυσού, η οποία, με σημερινές τιμές, υπολογίζεται στα $11.269.000 περίπου. (Εξ 25:10-40· 38:24) Ωστόσο, όσον αφορά την ποσότητα του χρυσού που χρησιμοποιήθηκε, η σκηνή της μαρτυρίας στην έρημο ήταν μόνο μια μικρογραφία του ένδοξου ναού του Σολομώντα. Ο Δαβίδ είχε αποταμιεύσει για αυτόν το ναό 100.000 τάλαντα χρυσάφι, η σημερινή αξία του οποίου υπερβαίνει τα $38.535.000.000. (1Χρ 22:14) Οι λυχνοστάτες και τα σκεύη του ναού—πιρούνες, κούπες, κανάτια, λεκάνες, ποτήρια και ούτω καθεξής—ήταν φτιαγμένα από χρυσάφι και ασήμι, ενώ μερικά σκεύη ήταν από χαλκό. Τα χερουβείμ στα Άγια των Αγίων, το θυσιαστήριο του θυμιάματος, ακόμη και ολόκληρος ο οίκος εσωτερικά ήταν επικαλυμμένα με χρυσάφι.—1Βα 6:20-22· 7:48-50· 1Χρ 28:14-18· 2Χρ 3:1-13.

Στη σκηνή της μαρτυρίας που κατασκεύασε ο Μωυσής, το χρυσάφι χρησιμοποιήθηκε στους κλειστούς χώρους—στα Άγια, όπου έμπαιναν και εκτελούσαν τα καθήκοντά τους οι ιερείς, και στα Άγια των Αγίων, όπου έμπαινε μόνο ο αρχιερέας. Εφόσον τα Άγια των Αγίων με τη χρυσή κιβωτό της διαθήκης αντιπροσώπευαν τον ουρανό, την κατοικία του Θεού, και εφόσον στα Άγια μπορούσαν να μπαίνουν οι ιερείς, αλλά όχι οι απλοί Ισραηλίτες, αυτά τα δύο αντιπροσωπεύουν λογικά κάποια πράγματα σχετικά με τους ουρανούς του Θεού και με το «βασιλικό ιερατείο» του, δηλαδή τα άτομα που έχουν την ουράνια κλήση, καθώς και σχετικά με τις δραστηριότητες και τα καθήκοντα αυτών των ατόμων προς τον Θεό. (1Πε 2:9· Εβρ 9:1-5, 9, 11, 12, 23-25· 3:1) Με αυτόν τον τρόπο, το εν λόγω ιερατείο διαχωρίζεται συμβολικά από τους ανθρώπους στη γη τους οποίους διακονεί.