«Μου αρέσει να βοηθάω ανθρώπους», είπε ο Άιβαν, ένας Βρετανός αστυνομικός. «Με έλκυσε η ποικιλία της εργασίας. Οι περισσότεροι δεν ξέρουν ότι μόνο το 20 ως 30 τοις εκατό του έργου της αστυνομίας σχετίζεται με το έγκλημα. Σε μεγάλο βαθμό, η αστυνομία προσφέρει κοινωφελή υπηρεσία. Σε μια συνηθισμένη ημέρα περιπολίας, ίσως ασχοληθώ με έναν ξαφνικό θάνατο, ένα τροχαίο ατύχημα, ένα έγκλημα και κάποιο σαστισμένο ηλικιωμένο άτομο που χρειάζεται βοήθεια. Νιώθω ιδιαίτερη ικανοποίηση όταν επιστρέφω ένα παιδί που έχει χαθεί ή όταν βοηθάω κάποιο θύμα εγκληματικής ενέργειας να αντιμετωπίσει τα ψυχικά του τραύματα».

Αστυνομική Προστασία​—Ελπίδες και Φόβοι

ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι στις αρχές του 19ου αιώνα στην Αγγλία αντιτάχθηκαν στις προτάσεις για επαγγελματική, ένστολη αστυνομία. Ανησυχούσαν μήπως μια ένοπλη δύναμη στα χέρια της κεντρικής κυβέρνησης απειλούσε την ελευθερία τους. Μερικοί φοβούνταν ότι τελικά θα εφαρμοζόταν ένα σύστημα κατασκόπων της αστυνομίας παρόμοιο με εκείνο της Γαλλίας υπό τον Ζοζέφ Φουσέ. Ωστόσο, αναγκάζονταν να αναρωτηθούν: “Τι θα κάνουμε χωρίς αστυνομία;”

Το Λονδίνο είχε γίνει η μεγαλύτερη και πλουσιότερη πόλη του κόσμου. Το έγκλημα αυξανόταν και απειλούσε τις επιχειρήσεις. Ούτε οι εθελοντές νυχτοφύλακες ούτε οι επαγγελματίες κυνηγοί κλεφτών, οι Μπόου Στριτ Ράνερς που αμείβονταν από ιδιώτες, μπορούσαν να προστατέψουν τους ανθρώπους και τις περιουσίες τους. Ο Κλάιβ Έμσλι λέει στο βιβλίο του Η Αγγλική Αστυνομία: Πολιτική και Κοινωνική Ιστορία (The English Police: A Political and Social History): «Ολοένα και περισσότερο, το έγκλημα και οι αναταραχές θεωρούνταν καταστάσεις ανάρμοστες για μια πολιτισμένη κοινωνία». Οι κάτοικοι του Λονδίνου, λοιπόν, αποφάσισαν να σχηματιστεί ένα επαγγελματικό αστυνομικό σώμα υπό τις οδηγίες του Σερ Ρόμπερτ Πιλ, ελπίζοντας ότι θα πετύχει το σκοπό του.a Το Σεπτέμβριο του 1829, ένστολοι αστυνομικοί της Μητροπολιτικής Αστυνομίας άρχισαν να περιπολούν στους τομείς τους.