Με το να γίνουν μέλη αυτού του δικαστηρίου, το Γερμανικό Ράιχ καθώς και η Μεγάλη Βρετανία έδωσαν την εντύπωση ότι υποστήριζαν την ειρήνη. Κάθησαν «στο ίδιο τραπέζι», με προσποιητή φιλικότητα, αλλά “η καρδιά τους είχε την τάση να κάνει το κακό”. Η διπλωματική τακτική που ακολουθούσαν “λέγοντας ψέματα στο ίδιο τραπέζι” δεν μπορούσε να προαγάγει πραγματική ειρήνη. Όσο για τις πολιτικές, εμπορικές και στρατιωτικές τους φιλοδοξίες, “τίποτα δεν θα είχε επιτυχία” επειδή το τέλος των δύο βασιλιάδων «μένει για τον προσδιορισμένο καιρό» του Ιεχωβά Θεού.

Θέλοντας να θέσει υπό αμφισβήτηση την υπεροχή της Βρετανίας στη θάλασσα, έφτιαξε ισχυρό ναυτικό. «Η ναυτική ισχύς της Γερμανίας, από αμελητέα που ήταν, έφτασε στο σημείο να είναι δεύτερη μόνο σε σχέση με την αντίστοιχη της Βρετανίας, μέσα σε διάστημα λίγο μεγαλύτερο από μια δεκαετία», λέει Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica). Για να διατηρήσει την υπεροχή της, η Βρετανία ήταν αναγκασμένη να επεκτείνει το δικό της ναυτικό πρόγραμμα. Η Βρετανία διαπραγματεύτηκε, επίσης, μια φιλική συνεννόηση με τη Γαλλία και μια παρόμοια συμφωνία με τη Ρωσία, δημιουργώντας την Τριπλή Αντάντ (Τριπλή Συνεννόηση). Τώρα η Ευρώπη είχε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα—την Τριπλή Συμμαχία από τη μια μεριά και την Τριπλή Αντάντ από την άλλη.