• Το Πιστό Παράδειγμα του Πατέρα Μου
    Ξύπνα!—1993 | Δεκέμβριος 22

    • Μια Αξέχαστη Γραφική Συζήτηση

      Μια μέρα στη διακονία αγρού, όταν ήμουν ακόμα μόνο 17 χρονών, μίλησα με έναν άντρα σε ένα εξοχικό σπίτι. Ενώ ήμουν εκεί, έφτασε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο ηγέτης της Βρετανίας στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Η συζήτησή μου διακόπηκε, αλλά ο κ. Τσόρτσιλ παρατήρησε τη Σκοπιά και με επαίνεσε για το έργο μου.

      Μερικές μέρες αργότερα είχα πάει πάλι να κηρύξω και χτύπησα το κουδούνι ενός μεγάλου σπιτιού. Ένας οικονόμος άνοιξε την πόρτα και, όταν ζήτησα να μιλήσω με τον οικοδεσπότη, με ρώτησε αν ήξερα ποιος ήταν αυτός. Δεν είχα ιδέα. «Αυτό είναι το Τσάρτγουελ», είπε, «το σπίτι του Ουίνστον Τσόρτσιλ». Εκείνη τη στιγμή, εμφανίστηκε ο κ. Τσόρτσιλ. Θυμήθηκε την προηγούμενη συνάντησή μας και με προσκάλεσε να περάσω μέσα. Μιλήσαμε για λίγο, πήρε τρία βιβλία και με προσκάλεσε να ξαναπάω.

      Αργότερα, ένα ζεστό απόγευμα, ξαναπήγα και με προσκάλεσε ξανά μέσα. Ο κ. Τσόρτσιλ μου πρόσφερε λεμονάδα και, έπειτα από ένα σύντομο χαιρετισμό, είπε: «Θα σου δώσω μισή ώρα για να μου πεις τι πιστεύεις εσύ ότι είναι η Βασιλεία του Θεού, αλλά μετά πρέπει να με αφήσεις να σου πω εγώ τι πιστεύω ότι είναι η Βασιλεία». Αυτό και κάναμε.

      Ο κ. Τσόρτσιλ πίστευε ότι η Βασιλεία του Θεού θα εγκαθιδρυόταν μέσω θεοφοβούμενων πολιτικών και ότι, αν οι άνθρωποι δεν μάθαιναν να ζουν ειρηνικά, δεν θα ερχόταν ποτέ. Μπόρεσα να του εξηγήσω την άποψη της Αγίας Γραφής για τη Βασιλεία του Θεού και τις ευλογίες που θα φέρει αυτή. Ο κ. Τσόρτσιλ ήταν πολύ φιλικός και έδειξε ότι σεβόταν το έργο μας.

      Δυστυχώς, δεν μπόρεσα ποτέ ξανά να έρθω σε επαφή μαζί του. Αλλά είμαι ευγνώμων για το ότι, παρ’ όλο που ήμουν ακόμα έφηβος, με την εκπαίδευση και την ενθάρρυνση που είχα λάβει από τον πατέρα μου, μπόρεσα να δώσω καλή μαρτυρία σε ένα τόσο εξέχον πολιτικό πρόσωπο του κόσμου.—Ψαλμός 119:46, ΜΝΚ.

      Διευρυμένη Διακονία

      Το Μάιο του 1950, η μητέρα έγραψε για να μας πει ότι επρόκειτο να μεταναστεύσει στον Καναδά και ότι θα έπαιρνε μαζί της τον Τζον, το μικρότερο αδελφό μου. Ήδη οι αδελφοί μου Πίτερ και Ντέιβιντ φρόντιζαν τον εαυτό τους. Έτσι, έπειτα από 18 χρόνια που δούλευε στην ίδια εταιρία (στα οποία περιλαμβάνονταν και τα χρόνια του πολέμου κατά τα οποία τον είχαν κρατήσει στον κατάλογο των υπαλλήλων τους), ο πατέρας παραιτήθηκε και έκανε αίτηση για την υπηρεσία τακτικού σκαπανέα. Άρχισε την ολοχρόνια διακονία τον Αύγουστο του 1950, αφού επέστρεψε από την τεράστια διεθνή συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά που είχε παρακολουθήσει στη Νέα Υόρκη. Αφού πέρασε ένας χρόνος και κάτι, το Νοέμβριο του 1951, ο πατέρας διορίστηκε περιοδεύων επίσκοπος και άρχισε να επισκέπτεται τις εκκλησίες για να τις ενθαρρύνει. Στο μεταξύ, το φθινόπωρο του 1949, με προσκάλεσαν να υπηρετήσω στο γραφείο τμήματος των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Λονδίνο της Αγγλίας.

      Κατόπιν ήρθε μια ακόμα μεγάλη ευλογία—προσκάλεσαν τον πατέρα και εμένα στην 20ή τάξη της ιεραποστολικής σχολής Γαλαάδ στη Νέα Υόρκη. Τα μαθήματα άρχισαν το Σεπτέμβριο του 1952, και εμείς αποφοιτήσαμε τον επόμενο Φεβρουάριο. Στη συνέχεια, υπηρέτησα στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, ενώ ο πατέρας στάλθηκε ως περιοδεύων επίσκοπος στην Ιντιάνα.

      Όλα τα άτομα της 20ής τάξης καθυστερήσαμε να φύγουμε για τους ιεραποστολικούς μας διορισμούς, για να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε τη διεθνή συνέλευση που θα γινόταν στη Νέα Υόρκη τον Ιούλιο. Συμπάθησα πάρα πολύ μια από τις αδελφές με την οποία ήμασταν μαζί στη σχολή, την Κέι Γουίτσον, και αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Διοριστήκαμε στο έργο περιοχής στο Μίσιγκαν, και κατόπιν, δύο χρόνια αργότερα, μας δόθηκε ιεραποστολικός διορισμός για τη Βόρεια Ιρλανδία.

      Όμως, καθώς ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε, η Κέι διαπίστωσε ότι ήταν έγκυος. Έτσι αναλάβαμε έναν άλλο διορισμό, το διορισμό να αναθρέψουμε ένα γιο και τρεις κόρες ώστε να γίνουν επιτυχημένοι ολοχρόνιοι διάκονοι, όπως είχε εκπαιδεύσει ο πατέρας μου εμένα.