Λίγο καιρό μετά το γάμο μας, ήρθε ο αδελφός της μητέρας μου από την Αμερική για να μας επισκεφτεί. Είχε φέρει μαζί του έναν από τους τόμους των Γραφικών Μελετών, που τον είχε γράψει ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ. Ήταν ένα έντυπο των Σπουδαστών της Γραφής, οι οποίοι είναι τώρα γνωστοί ως Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Όταν ο Δημήτρης άνοιξε το βιβλίο, πρόσεξε ένα θέμα για το οποίο διερωτιόταν από μικρό παιδί: «Τι συμβαίνει στον άνθρωπο όταν πεθαίνει;» Στο γυμνάσιο είχε ρωτήσει κάποιον θεολόγο για αυτό ακριβώς το θέμα αλλά δεν είχε λάβει ικανοποιητική απάντηση. Οι ξεκάθαρες και λογικές απαντήσεις που υπήρχαν σε αυτό το έντυπο ευχαρίστησαν τόσο πολύ τον Δημήτρη ώστε πήγε κατευθείαν στο καφενείο του χωριού. Εκεί τους μίλησε για τα πράγματα που είχε μάθει από την Αγία Γραφή.

Τασσόμαστε Υπέρ της Αλήθειας της Αγίας Γραφής

Εκείνη περίπου την εποχή—στις αρχές της δεκαετίας του 1920—η Ελλάδα βρισκόταν στο μέσο ενός ακόμα πολέμου. Ο Δημήτρης στρατολογήθηκε και στάλθηκε στην ηπειρωτική Τουρκία, στη Μικρά Ασία. Τραυματίστηκε και τον έστειλαν πίσω. Μετά την ανάρρωσή του, πήγα και εγώ μαζί του στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Όταν ο πόλεμος τελείωσε ξαφνικά το 1922, έπρεπε να φύγουμε επειγόντως. Μάλιστα, διαφύγαμε με δυσκολία μέσα σε ένα σαπιοκάραβο που πήγαινε στη Σάμο. Μόλις φτάσαμε σπίτι, γονατίσαμε και ευχαριστήσαμε τον Θεό—έναν Θεό τον οποίο ακόμα γνωρίζαμε ελάχιστα.

Σύντομα ο Δημήτρης διορίστηκε δάσκαλος σε ένα σχολείο στο Βαθύ, την πρωτεύουσα του νησιού. Συνέχισε να διαβάζει τα έντυπα των Σπουδαστών της Γραφής και, μια βροχερή νύχτα, μας επισκέφτηκαν δύο από αυτούς οι οποίοι είχαν έρθει από τη Χίο. Είχαν επιστρέψει από την Αμερική για να υπηρετήσουν ως βιβλιοπώλες διάκονοι, όπως αποκαλούνταν οι ολοχρόνιοι ευαγγελιστές. Τους φιλοξενήσαμε τη νύχτα, και μας είπαν πολλά γύρω από τους σκοπούς του Θεού.

Αργότερα ο Δημήτρης μού είπε: «Πηνελόπη, καταλαβαίνω ότι αυτή είναι η αλήθεια και πρέπει να την ακολουθήσω. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πάψω να ψέλνω στην εκκλησία και ότι δεν μπορώ να εκκλησιάζομαι με τα παιδιά του σχολείου». Μολονότι η γνώση μας για τον Ιεχωβά ήταν περιορισμένη, είχαμε ισχυρή επιθυμία να τον υπηρετήσουμε. Έτσι, απάντησα: «Εγώ δεν θα σου γίνω εμπόδιο. Προχώρα».

Στη συνέχεια μου είπε κάπως διστακτικά: «Ναι, αλλά αν εκδηλωθούμε, θα χάσω την εργασία μου».

Ο σύζυγός μου, ο οποίος είχε εντυπωσιαστεί από τις γνώσεις του βιβλιοπώλη διακόνου, ρώτησε: «Πώς μπορείτε να χειρίζεστε την Αγία Γραφή με τόση ευχέρεια;»

«Εμείς μελετάμε την Αγία Γραφή με σύστημα», απάντησε εκείνος. Άνοιξε την τσάντα του, έβγαλε το βιβλίο μελέτης Η Κιθάρα του Θεού και μας έδειξε πώς να χρησιμοποιούμε αυτό το βιβλίο για να κάνουμε τέτοιου είδους μελέτη. Θέλαμε τόσο πολύ να μάθουμε, ώστε ο σύζυγός μου, εγώ, ο βιβλιοπώλης διάκονος και δυο άλλοι άντρες πήγαμε αμέσως μαζί με τον καταστηματάρχη στο σπίτι του. Ο βιβλιοπώλης έδωσε στον καθένα μας ένα αντίτυπο του βιβλίου Η Κιθάρα του Θεού και ευθύς αρχίσαμε να μελετάμε. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα και εμείς ακόμα μελετούσαμε, και κατόπιν, ενώ κόντευε να χαράξει, αρχίσαμε να μαθαίνουμε τους ύμνους που έψελναν οι Σπουδαστές της Γραφής.

Αργότερα εκείνο το καλοκαίρι, ο σύζυγός μου και εγώ συμβολίσαμε την αφιέρωσή μας με το βάφτισμα.

Εκείνη περίπου την εποχή, έπαυσαν τον Δημήτρη από τη θέση του ως δασκάλου και, εξαιτίας της προκατάληψης που υπήρχε εναντίον μας, ήταν σχεδόν αδύνατον να βρει εργασία. Αλλά εφόσον ήξερα ράψιμο και ο Δημήτρης ήταν καλός ζωγράφος, καταφέρναμε να εξοικονομούμε τα απαραίτητα της ζωής. Το 1928, ο σύζυγός μου και οι τέσσερις άλλοι Χριστιανοί αδελφοί στη Σάμο καταδικάστηκαν σε δίμηνη φυλάκιση επειδή κήρυτταν τα καλά νέα. Εγώ ήμουν η μόνη από τους Σπουδαστές της Γραφής που απέμεινα ελεύθερη και έτσι μπορούσα να τους πηγαίνω φαγητό στη φυλακή.

Προκειμένου να τα βγάλουμε πέρα, ο σύζυγός μου πούλησε ένα κτήμα ώστε να συνεχίσω τη θεραπεία.

Λίγο αργότερα, μας επισκέφτηκε ο περιοδεύων επίσκοπος. Λυπήθηκε πολύ που είδε εμένα σε αυτή την κατάσταση και τον Δημήτρη άνεργο. Με καλοσύνη, μας βοήθησε να κάνουμε διευθετήσεις ώστε να εγκατασταθούμε στη Μυτιλήνη. Μετακομίσαμε εκεί το 1934, και ο Δημήτρης κατάφερε να βρει εργασία.

Ο σύζυγός μου πέρασε συνολικά στη φυλακή σχεδόν ένα χρόνο. Όταν ξεκινούσαμε για τη διακονία, συνήθως είχαμε υπόψη ότι θα μας συνελάμβαναν και ότι θα περνούσαμε τη νύχτα στο αστυνομικό τμήμα. Ωστόσο, ο Ιεχωβά ποτέ δεν μας εγκατέλειψε. Πάντοτε παρείχε το απαιτούμενο θάρρος και τη δύναμη για να υπομένουμε.

Ωστόσο, όταν ο σύζυγός μου ήταν στη φυλακή, έπρεπε να περνάω από εκείνη την περιοχή για να τον επισκέπτομαι. Μια βροχερή ημέρα, κάποια γυναίκα με προσκάλεσε στο σπίτι της για να ρωτήσει για ποιο λόγο ήταν ο σύζυγός μου στη φυλακή. Εξήγησα ότι είχε φυλακιστεί επειδή κήρυττε τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού και ότι υπέφερε όπως ακριβώς είχε υποφέρει ο Χριστός.

Στο διάβα των ετών, ο Ιεχωβά αντάμειψε τις προσπάθειες που καταβάλλαμε ο σύζυγός μου και εγώ για να Τον υπηρετούμε. Οι ελάχιστοι Μάρτυρες που υπήρχαν στη Σάμο στη δεκαετία του 1920 αυξήθηκαν και έγιναν δύο εκκλησίες και ένας όμιλος, με σχεδόν 130 ευαγγελιζομένους. Στο νησί της Λέσβου, υπάρχουν τέσσερις εκκλησίες και πέντε όμιλοι που περιλαμβάνουν περίπου 430 διαγγελείς της Βασιλείας. Ο σύζυγός μου κήρυττε ενεργά για τη Βασιλεία του Θεού μέχρι το θάνατό του το 1977. Τι προνόμιο είναι να βλέπω εκείνους που βοηθήσαμε να συνεχίζουν να είναι ζηλωτές στη διακονία! Πράγματι, μαζί με τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και τα δισέγγονά τους, αποτελούν ένα μεγάλο πλήθος που λατρεύει ενωμένα τον Ιεχωβά!

Μαζί με το σύζυγό της το 1955