Σύντομα, ήρθε και ο Μιχάλης Τριανταφυλλόπουλος, ο οποίος με βάφτισε το καλοκαίρι του 1935—πάνω από ένα χρόνο αφότου άρχισα την ολοχρόνια διακονία! Δεν υπήρχαν δημόσια μέσα συγκοινωνίας, και έτσι πηγαίναμε παντού με τα πόδια. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας ήταν η εναντίωση του κλήρου, ο οποίος έκανε τα πάντα για να μας σταματήσει. Ως αποτέλεσμα, συναντούσαμε μεγάλη προκατάληψη. Εντούτοις, παρά τα εμπόδια, δινόταν μαρτυρία και το όνομα του Ιεχωβά διαφημιζόταν παντού.

Κάποια ημέρα ο αδελφός Τριανταφυλλόπουλος και εγώ κηρύτταμε στο χωριό Μουρίκι, στο νομό Βοιωτίας. Χωρίσαμε το χωριό σε δύο τμήματα, και εγώ, ως νεότερος, άρχισα να καλύπτω τα σπίτια που ήταν στην πλαγιά. Ξαφνικά άκουσα κραυγές από κάτω. Ενώ έτρεχα, σκέφτηκα: ‘Θα δέρνουν τον αδελφό Τριανταφυλλόπουλο’. Οι χωρικοί είχαν συγκεντρωθεί στο τοπικό καφενείο, και ο παπάς πήγαινε πάνω κάτω σαν μαινόμενος ταύρος. «Αυτοί οι άνθρωποι μας ονομάζουν ‘σπέρμα του Όφεως’», φώναζε.

Ο παπάς είχε ήδη σπάσει ένα μπαστούνι στο κεφάλι του αδελφού Τριανταφυλλόπουλου, με αποτέλεσμα να τρέχουν αίματα στο πρόσωπό του. Καθάρισα τα αίματα και φύγαμε. Περπατήσαμε τρεις ώρες και φτάσαμε στη Θήβα. Εκεί, πήγαμε σε ένα ιατρείο για να φροντίσουμε το τραύμα. Αναφέραμε το επεισόδιο στην αστυνομία, και κατατέθηκε μήνυση. Εντούτοις, ο παπάς είχε διασυνδέσεις, και τελικά τον απάλλαξαν.

Ενώ κηρύτταμε στο χωριό Λευκάδα του νομού Φθιώτιδας, οι οπαδοί ενός από τους κομματάρχες της περιοχής μάς «συνέλαβαν» και μας οδήγησαν στο καφενείο του χωριού, όπου βρεθήκαμε κατηγορούμενοι σε ένα «αυτοσχέδιο» λαϊκό δικαστήριο. Ο κομματάρχης και η παρέα του πηγαινοέρχονταν με τη σειρά πάνω από τα κεφάλια μας και έβγαζαν λόγο—λέγοντας ό,τι ήθελαν—και μας απειλούσαν με σφιγμένες τις γροθιές τους. Ήταν όλοι μεθυσμένοι. «Μας έψαλλαν τον αναβαλλόμενο» από το μεσημέρι μέχρι το δειλινό, αλλά εμείς παραμέναμε ατάραχοι και χαμογελούσαμε αποδεικνύοντας την αθωότητά μας και προσευχόμενοι σιωπηλά στον Ιεχωβά Θεό για βοήθεια.

Το σούρουπο μας ελευθέρωσαν δυο αστυνομικοί. Μας οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα και μας φέρθηκαν καλά. Για να δικαιολογήσει τις πράξεις του, ο κομματάρχης ήρθε την επομένη και μας κατηγόρησε ότι προπαγανδίζαμε κατά του Βασιλιά της Ελλάδας. Έτσι, η αστυνομία μάς έστειλε, με συνοδεία δύο αντρών, στη Λαμία για περαιτέρω ανάκριση. Εκεί μείναμε υπό κράτηση εφτά ημέρες και κατόπιν οδηγηθήκαμε χειροδέσμιοι στη Λάρισα για ανάκριση από το στρατοδικείο.

Οι Χριστιανοί αδελφοί μας στη Λάρισα, οι οποίοι είχαν ειδοποιηθεί εκ των προτέρων, μας περίμεναν. Η μεγάλη στοργή που μας έδειξαν αποτέλεσε καλή μαρτυρία προς τους φύλακες. Το άτομο που ενεργούσε για λογαριασμό μας, ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά και πρώην απόστρατος ταγματάρχης του πεζικού, ήταν πασίγνωστο στην πόλη. Όταν εμφανίστηκε στο δικαστήριο και μας υπερασπίστηκε, φάνηκε ότι οι κατηγορίες ήταν ψεύτικες, και αφεθήκαμε ελεύθεροι.

Η επιτυχία που είχαν γενικά στο κήρυγμα οι Μάρτυρες του Ιεχωβά οδήγησε στην κλιμάκωση της εναντίωσης. Το 1938 και το 1939 ψηφίστηκαν νόμοι κατά του προσηλυτισμού και, εξαιτίας αυτού, ο Μιχάλης και εγώ βρεθήκαμε αναμειγμένοι σε δεκάδες δίκες. Κατόπιν, το γραφείο τμήματος μας συμβούλεψε να κηρύττουμε χωριστά ώστε να μη γίνεται το έργο μας τόσο αντιληπτό.