[Πλαίσιο στη σελίδα 27]

Μακρόνησος​—Το Νησί του Τρόμου

Επί δέκα χρόνια, από το 1947 μέχρι το 1957, το άγονο και έρημο νησί της Μακρονήσου «φιλοξένησε» περισσότερους από 100.000 φυλακισμένους. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν πολλοί πιστοί Μάρτυρες που στάλθηκαν εκεί λόγω της Χριστιανικής τους ουδετερότητας. Πίσω από αυτόν τον εξορισμό βρίσκονταν συνήθως Ορθόδοξοι κληρικοί, οι οποίοι κατηγορούσαν ψευδώς τους Μάρτυρες ότι ήταν κομμουνιστές.

Σχετικά με τις διαδικασίες «αναμόρφωσης» που χρησιμοποιούνταν στη Μακρόνησο, η εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα αναφέρει: «Η εφαρμογή σκληρών βασανιστηρίων . . . , οι απαράδεκτες για πολιτισμένο κράτος συνθήκες διαβίωσης, η εξευτελιστική για τους κρατουμένους συμπεριφορά των “φυλάκων” . . . αποτελούν στίγμα στην . . . ιστορία της Ελλάδας».

Σε μερικούς Μάρτυρες ειπώθηκε ότι δεν θα αποφυλακίζονταν ποτέ αν δεν αποκήρυτταν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Εντούτοις, οι Μάρτυρες δεν διέρρηξαν την ακεραιότητά τους. Επιπλέον, μερικοί πολιτικοί κρατούμενοι γνώρισαν τη Γραφική αλήθεια ως αποτέλεσμα της επαφής τους με τους Μάρτυρες.

[Εικόνα στη σελίδα 27]

Ο Μίνως Κοκκινάκης (τρίτος από δεξιά) και εγώ (τέταρτος από αριστερά) στη Μακρόνησο, το νησί των καταδίκων

Μάθαμε ότι επρόκειτο να μας εξορίσουν στη Μακρόνησο, ένα ξερονήσι κοντά στις ακτές της Αττικής. Το άκουσμα και μόνο της λέξης Μακρόνησος ήταν αρκετό για να κάνει κάποιον να τρομοκρατηθεί εφόσον το σωφρονιστικό στρατόπεδο εκεί συνδεόταν με βασανιστήρια και καταναγκαστική εργασία. Κάναμε ενδιάμεση στάση στον Πειραιά. Αν και είχαμε ακόμη χειροπέδες, ενθαρρυνθήκαμε όταν κάποιοι ομόπιστοί μας ανέβηκαν στο καράβι και μας αγκάλιασαν.—Πράξεις 28:14, 15.

Η ζωή στη Μακρόνησο ήταν εφιαλτική. Οι στρατιώτες κακομεταχειρίζονταν τους κρατουμένους από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αρκετοί φυλακισμένοι που δεν ήταν Μάρτυρες έχασαν τα λογικά τους, άλλοι πέθαναν και πάρα πολλοί έμειναν σωματικά ανάπηροι. Τη νύχτα ακούγαμε τις κραυγές και τα βογκητά εκείνων που βασανίζονταν. Η λεπτή κουβέρτα που είχα μου παρείχε λίγη ζεστασιά τις κρύες νύχτες.

Με τον καιρό, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έγιναν πασίγνωστοι στο στρατόπεδο εφόσον το όνομα αυτό ακουγόταν στη διάρκεια της αναφοράς κάθε πρωί. Έτσι λοιπόν, είχαμε πολλές ευκαιρίες για να δίνουμε μαρτυρία. Μου δόθηκε μάλιστα το προνόμιο να βαφτίσω έναν πολιτικό κρατούμενο ο οποίος είχε προοδεύσει μέχρι του σημείου να αφιερώσει τη ζωή του στον Ιεχωβά.

Στη διάρκεια της εξορίας μου, έγραφα επιστολές στην αγαπημένη μου σύζυγο χωρίς να λαβαίνω ποτέ απάντηση. Αυτό δεν με έκανε να σταματήσω να της γράφω με τρυφερότητα, προσφέροντάς της παρηγοριά, βεβαιώνοντάς την ότι επρόκειτο για μια προσωρινή «μπόρα» που θα περνούσε και ότι θα ήμασταν και πάλι ευτυχισμένοι.

Στο μεταξύ, ο αριθμός μας μεγάλωνε καθώς έρχονταν περισσότεροι αδελφοί. Εργαζόμενος στα γραφεία, απέκτησα γνωριμία με το διοικητή του στρατοπέδου. Εφόσον σεβόταν τους Μάρτυρες, πήρα το θάρρος να του ζητήσω, αν υπήρχε δυνατότητα, να μας στείλουν μερικά Βιβλικά έντυπα από το γραφείο μας στην Αθήνα. «Αυτό είναι αδύνατον», είπε, «αλλά γιατί να μην τα βάλουν οι άνθρωποί σας στην Αθήνα μέσα στις αποσκευές σας, να γράψουν το όνομά μου επάνω και να μου τις στείλουν;» Έμεινα εμβρόντητος! Λίγες ημέρες αργότερα καθώς ξεφορτώναμε ένα πλοίο που είχε έρθει, κάποιος χωροφύλακας χαιρέτησε το διοικητή και του είπε: «Κύριε Διοικητά, ήρθαν οι αποσκευές σας». «Ποιες αποσκευές;» ρώτησε εκείνος. Έτυχε να είμαι κοντά και να ακούσω τη συζήτηση, γι’ αυτό του ψιθύρισα: «Προφανώς είναι οι δικές μας, οι οποίες στάλθηκαν στο όνομά σας, όπως ζητήσατε». Αυτός ήταν ένας από τους τρόπους με τους οποίους ο Ιεχωβά φρόντιζε να τρεφόμαστε πνευματικά.

Αναπάντεχη Ευλογία—Κατόπιν Περισσότερες Ταλαιπωρίες

Προς τα τέλη του 1950 αποφυλακίστηκα. Επέστρεψα σπίτι—καταβεβλημένος, χλωμός, υπερβολικά αδύνατος και αβέβαιος για την υποδοχή που με περίμενε.