ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Ο άχαρος, άνυδρος και , πυρωμένος από τον ήλιο βράχος που ονομάζεται Μακρόνησος βρίσκεται στις ακτές της Αττικής, περίπου 50 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Το νησί έχει μήκος μόνο 13 χιλιόμετρα και στο πιο φαρδύ του σημείο το πλάτος είναι περίπου 2,5 χιλιόμετρα. Ωστόσο, από το 1947 έως το 1958, έζησαν εκεί πάνω από 100.000 φυλακισμένοι, στους οποίους περιλαμβάνονταν ενεργοί και πιθανοί κομμουνιστές, πρώην μαχητές της αντίστασης και πολλοί πιστοί Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Όταν έφτασα εκεί στις αρχές του 1949, οι φυλακισμένοι χωρίζονταν σε διάφορα στρατόπεδα. Εμένα με έβαλαν σε ένα στρατόπεδο μειωμένης ασφαλείας μαζί με εκατοντάδες άλλους άντρες. Περίπου 40 από εμάς κοιμόμασταν στο έδαφος σε μια σκηνή από καραβόπανο που ήταν σχεδιασμένη να χωράει 10 άτομα. Πίναμε βρόμικο νερό και τρώγαμε κυρίως φακές και μελιτζάνες. Η αδιάκοπη σκόνη και ο άνεμος έκαναν τη ζωή μας ανυπόφορη. Αλλά τουλάχιστον δεν χρειαζόταν να κουβαλάμε ασταμάτητα τις πέτρες πέρα δώθε, ένα σαδιστικό βασανιστήριο που συνέτριβε το σώμα και το μυαλό πολλών δύστυχων καταδίκων.

Μια μέρα, εκεί που περπατούσα στην παραλία, συνάντησα μερικούς Μάρτυρες από άλλα στρατόπεδα. Πόσο χαρήκαμε που βρεθήκαμε! Προσέχαμε πολύ για να μη μας καταλάβουν, αλλά συναντιόμασταν όποτε μπορούσαμε. Κηρύτταμε επίσης διακριτικά σε άλλους φυλακισμένους, μερικοί από τους οποίους έγιναν αργότερα Μάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτές οι δραστηριότητες και η εγκάρδια προσευχή μάς στήριξαν πνευματικά.

ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΥΡΙΝΟ ΚΑΜΙΝΙ

Αφού πέρασα δέκα μήνες «αναμόρφωσης», οι αρχές αποφάσισαν ότι είχε έρθει ο καιρός να φορέσω τη στρατιωτική στολή. Όταν αρνήθηκα, με έσυραν μπροστά στον διοικητή του στρατοπέδου. Του έδωσα μια γραπτή δήλωση, η οποία έλεγε: «Το μόνο που θέλω είναι να είμαι στρατιώτης του Χριστού». Αφού με απείλησε, ο διοικητής με παρέδωσε στον δεύτερο τη τάξει, έναν Ορθόδοξο αρχιεπίσκοπο ντυμένο με πλήρη εκκλησιαστικά άμφια. Όταν απάντησα στις ερωτήσεις του θαρραλέα μέσα από τη Γραφή, εκείνος κραύγασε θυμωμένα: «Πάρτε τον από εδώ. Είναι φανατικός!»

Το επόμενο πρωί, οι στρατιώτες με διέταξαν ξανά να φορέσω τη στρατιωτική στολή. Όταν αρνήθηκα, με έδειραν με τις γροθιές τους και με ένα ξύλινο γκλομπ. Στη συνέχεια, με πήγαν στο ιατρείο του στρατοπέδου για να σιγουρευτούν ότι δεν είχαν σπάσει τα κόκαλά μου και μετά με έσυραν στη σκηνή μου. Αυτό συνεχιζόταν κάθε μέρα επί δύο μήνες.

Επειδή δεν συμβίβαζα την πίστη μου, οι εκνευρισμένοι στρατιώτες δοκίμασαν τελικά μια νέα μέθοδο. Έδεσαν τα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου και χτυπούσαν μανιασμένα τα πέλματα των ποδιών μου με σχοινιά. Μέσα στους δυνατούς πόνους, θυμήθηκα τα λόγια του Ιησού: «Ευτυχισμένοι είστε όταν οι άνθρωποι σας ονειδίσουν και σας επιφέρουν διωγμό . . . Να χαίρεστε και να σκιρτάτε από χαρά, επειδή η ανταμοιβή σας είναι μεγάλη στους ουρανούς· διότι με αυτόν τον τρόπο δίωξαν τους προφήτες πριν από εσάς». (Ματθ. 5:11, 12) Τελικά, ύστερα από ένα διάστημα που μου φάνηκε αιώνας, έχασα τις αισθήσεις μου.

Ξύπνησα σε ένα παγωμένο κελί χωρίς ψωμί, νερό ή κουβέρτα. Παρ’ όλα αυτά, ένιωθα ήρεμος και ατάραχος. Όπως υπόσχεται η Γραφή, “η ειρήνη του Θεού περιφρουρούσε την καρδιά μου και τις διανοητικές μου δυνάμεις”. (Φιλιπ. 4:7) Την επόμενη μέρα, ένας καλοσυνάτος στρατιώτης μού έδωσε ψωμί, νερό και ένα παλτό. Μετά ένας άλλος στρατιώτης μού έδωσε το συσσίτιό του. Με αυτούς και με πολλούς ακόμα τρόπους, ένιωθα την τρυφερή φροντίδα του Ιεχωβά.

Οι αρχές με έβλεπαν ως αμετανόητο επαναστάτη και με πήγαν στην Αθήνα για να περάσω στρατοδικείο. Εκεί καταδικάστηκα σε τριετή φυλάκιση στη Γυάρο, ένα νησί περίπου 50 χιλιόμετρα ανατολικά της Μακρονήσου.