‘Χαλκός που Ηχεί ή Κύμβαλο που Αλαλάζει’

Ποιος θα ήθελε να μοιάζει με ένα δυνατό θόρυβο; ‘Αν δεν έχω αγάπη’, λέει ο απόστολος Παύλος, «έγεινα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον». (1 Κορινθίους 13:1) Πριν από λίγο, ο Παύλος είχε τονίσει την ανάγκη να χρησιμοποιούνται τα ειδικά χαρίσματα που δόθηκαν από το πνεύμα του Θεού, προς όφελος ολόκληρης της Χριστιανικής εκκλησίας. Αν δεν υπήρχε αγάπη, η υπερηφάνεια και η αλαζονεία θα μπορούσαν να κάνουν ένα Χριστιανό να μοιάζει με ένα δυνατό, δυσάρεστο, εκκωφαντικό θόρυβο ο οποίος απωθεί μάλλον παρά ελκύει τους άλλους.—Βλέπε 1 Κορινθίους 12:4-9, 19-26.

Εύκολα καταλαβαίνουμε την ιδέα ενός κύμβαλου που ‘αλαλάζει’ κοντά μας, αλλά τι μπορούμε να πούμε για το άλλο παράδειγμα του Παύλου, ‘το χαλκό που ηχεί’; Μερικοί το έχουν αποδώσει αυτό ως «ηχηρός μεταλλικός δίσκος» [Today’s English Version (Σημερινή Αγγλική Μετάφραση)] και ως «μεταλλικός δίσκος που αντηχεί» [New International Version (Νέα Διεθνής Μετάφραση)]. Ο Γουίλιαμ Χάρις γράφοντας στην Biblical Archaeology Review (Αναθεώρηση της Βιβλικής Αρχαιολογίας), δείχνει ότι η λέξη ηχών προέρχεται από την ίδια ρίζα από την οποία προέρχεται η αγγλική λέξη «echo» (έκο) κι έτσι δίνεται η ιδέα του αντίλαλου ή της αντήχησης. Ωστόσο, αυτός αναφέρει επίσης: «Το ουσιαστικό χαλκός χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια μεγάλη ποικιλία χυτών αντικειμένων φτιαγμένων από κράμα χαλκού και κασσίτερου που ονομάζεται ορείχαλκος ή μπρούντζος—πανοπλίες, μαχαίρια, καζάνια, καθρέφτες, χρήματα, ακόμα και πινακίδες. Αλλά δεν υπάρχει καμιά απόδειξη για χρήση αυτής της λέξης σε σχέση με κάποιο μουσικό όργανο». Τι έχει λοιπόν να προτείνει αυτός;

Αναφέρεται σε ένα βιβλίο που έγραψε ο Βιτρούβιος, ένας αρχιτέκτονας που έζησε τον πρώτο αιώνα π.Χ. Ο Βιτρούβιος έγραψε για το πρόβλημα της μετάδοσης της φωνής στα θέατρα που ήταν κατασκευασμένα από υλικά όπως το μάρμαρο και είπε ότι χρησιμοποιούνταν ειδικές συσκευές που ονομάζονταν ηχεία, ώστε να κάνουν αντίλαλο. Αυτές ήταν αγγεία που ηχούσαν, κατασκευασμένα από ορείχαλκο, και ήταν τοποθετημένα στο πίσω μέρος του αμφιθεάτρου για να βοηθούν στην ενίσχυση και μετάδοση του ήχου. Μερικά από αυτά μεταφέρθηκαν στη Ρώμη έπειτα από τη λεηλασία ενός θεάτρου στην Κόρινθο, περίπου εκατό χρόνια πριν γράψει ο Παύλος την επιστολή του προς την εκκλησία της Κορίνθου.

Όπως πληροφορηθήκαμε, ο Πλάτωνας μίλησε για ένα ορειχάλκινο αγγείο που έκανε επανειλημμένα αντίλαλο, όπως και ορισμένοι ανόητοι ομιλητές. Αυτό συμφωνεί με την έκφραση του Σέξπιρ ότι «το άδειο δοχείο παράγει το δυνατότερο ήχο». Ο Παύλος μπορεί να είχε μια παρόμοια ιδέα στο μυαλό του όταν μίλησε για εκείνους που έδιναν μεγάλη σημασία στα ειδικά τους χαρίσματα, αλλά οι οποίοι δεν είχαν το μεγαλύτερο χάρισμα απ’ όλα—την αγάπη. Αυτοί έκαναν δυνατό αντίλαλο αλλά τα λόγια τους δεν είχαν αληθινή ουσία. Ήταν σαν ένας τραχύς, παράφωνος θόρυβος μάλλον, παρά σαν ένας ελκυστικός, γοητευτικός ήχος. Τι συμβαίνει μ’ εσάς; Υποκινούνται οι πράξεις σας και τα λόγια σας από αγάπη, ή μήπως είστε ‘χαλκός που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει’;