Σχετικά με τις λέξεις που χρησιμοποιούνται στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο για τον τόπο ταφής, ο Ά. Τ. Ρόμπερτσον στο σύγγραμμα Λεκτικές Εικόνες της Καινής Διαθήκης ([Word Pictures in the New Testament] 1932, Τόμ. 5, σ. 87) αναφέρει: «Η λέξη τάφος μεταδίδει την ιδέα της ταφής (θάπτω) όπως στο εδ. Ματθ. 23:27, ενώ η λέξη μνημεῖον (από τα ρήματα μνάομαι, μιμνήσκω, δηλαδή θυμίζω) δηλώνει κάτι που αποτελεί ενθύμημα (ταφικό μνημείο)». Συγγενική με τη λέξη μνημεῖον είναι η λέξη μνῆμα, η οποία φαίνεται ότι έχει αντίστοιχη σημασία και δηλώνει επίσης «το ενθύμημα ή το υπόμνημα που αναφέρεται σε κάποιο πράγμα ή κάποιον νεκρό, ως εκ τούτου το ταφικό μνημείο».—Το Ερμηνευτικό Λεξικό των Λέξεων της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, του Βάιν (Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words), 1981, Τόμ. 2, σ. 173.

Κάποιο τέτοιο μνήμα θα μπορούσε να είναι ένας τάφος σκαμμένος στο έδαφος ή, όπως συνήθιζαν οι Εβραίοι, μια φυσική σπηλιά ή μια κρύπτη λαξευμένη στο βράχο. (Παράβαλε Πρ 7:16 και Γε 23:19, 20.) Όπως εξηγήθηκε παραπάνω, ενώ η λέξη τάφος του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου δίνει έμφαση στην ιδέα της ταφής, οι λέξεις μνῆμα και μνημεῖον τονίζουν την ιδέα της διατήρησης της ανάμνησης του νεκρού. Επομένως, αυτές οι λέξεις φαίνεται ότι μεταφέρουν περισσότερο την ιδέα της μονιμότητας από ό,τι η λέξη τάφος.

Ενθύμηση από τον Θεό. Λαβαίνοντας υπόψη την έννοια της ενθύμησης που ενυπάρχει στη λέξη μνημεῖον του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, φαίνεται ιδιαίτερα αρμόζουσα η χρήση αυτής της λέξης (και όχι της λέξης τάφος) στο εδάφιο Ιωάννης 5:28 αναφορικά με την ανάσταση “όλων όσων είναι στα μνημεία”, καθώς επίσης εξ ολοκλήρου αντίθετη με την ιδέα της απόλυτης απόρριψης και λήθης που συμβολίζεται από τη Γέεννα. (Ματ 10:28· 23:33· Μαρ 9:43)