φθείρω, το οποίο σήμαινε, όπως και σήμερα, “φθείρω” (1Κο 15:33), “διαφθείρω” (2Κο 7:2)—και ως εκ τούτου φέρνω σε υποδεέστερη ή κατώτερη κατάσταση—αλλά και “θανατώνω” ή “καταστρέφω”. (2Πε 2:12)

Η Φθορά και το να Υπόκειται Κάτι σε Φθορά. Καθώς εξετάζουμε το ζήτημα της αφθαρσίας, είναι χρήσιμο να αναλύσουμε πρώτα τη χρήση των λέξεων του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου που αναφέρονται στη φθορά και στο να υπόκειται κάτι σε φθορά. Σημειωτέον δε ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να είναι κάτι φθαρμένο και στο να είναι φθαρτό, δηλαδή υποκείμενο σε φθορά.

Και οι δύο αυτές έννοιες είναι δυνατόν να αφορούν τόσο υλικά όσο και άυλα πράγματα. Το στεφάνι για το οποίο αγωνίζονταν οι αθλητές στην αρχαία Ελλάδα ήταν φθαρτό—υπόκειτο σε φθορά, μαρασμό ή αποσύνθεση. (1Κο 9:25) Ακόμη και ο χρυσός (ο οποίος είναι διαλυτός σε βασιλικό ύδωρ) και το ασήμι είναι φθαρτά. (1Πε 1:18· παράβαλε Ιακ 5:3.) Τα πλοία “ναυαγούν” (στο Κείμενο χρησιμοποιείται ο εμφατικός τύπος διαφθείρω) όταν υφίσταται βλάβη ο σκελετός τους. (Απ 8:9) Η λέξη διαφθείρω χρησιμοποιείται επίσης στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο αναφορικά με την “καταστροφή” της γης. (Απ 11:18) Ο άνθρωπος, το σάρκινο πλάσμα, είναι φθαρτός. (Ρω 1:23) Λόγω της ατελούς κατάστασης στην οποία βρίσκεται το σώμα του, υπόκειται σε βλαπτικές ασθένειες και τελικά σε διάλυση κατά το θάνατο, καθώς το σώμα αποσυντίθεται. (Πρ 13:36) Όσον αφορά δε τα άυλα πράγματα, οι καλές συνήθειες είναι δυνατόν να φθαρούν από τις κακές συναναστροφές. (1Κο 15:33) Οι άνθρωποι είναι δυνατόν να διαφθαρούν διανοητικά, απομακρυνόμενοι από την ειλικρίνεια, την αγνότητα και την αλήθεια (2Κο 11:3· 1Τι 6:5· 2Τι 3:8), με τελική κατάληξη την ηθική παρακμή, τη διαφθορά της προσωπικότητας του ατόμου.—Εφ 4:22· Ιου 10.

Ακόμη και τα τέλεια ανθρώπινα σώματα είναι φθαρτά, δεν είναι δηλαδή άτρωτα στη βλάβη ή στην καταστροφή. Γι’ αυτόν το λόγο, ο απόστολος Παύλος μπορούσε να πει ότι ο αναστημένος Ιησούς “δεν έμελλε πια να επιστρέψει σε φθορά” (Πρ 13:34), δηλαδή δεν θα επέστρεφε ποτέ στη ζωή με φθαρτό ανθρώπινο σώμα. Μόνο χάρη στην παρέμβαση του Θεού κατέστη δυνατό να μη δει φθορά στον τάφο το σάρκινο σώμα της επίγειας ύπαρξης του Γιου του. (Πρ 2:31· 13:35-37) Το σώμα εκείνο, όμως, δεν διαφυλάχτηκε για να το χρησιμοποιήσει ο αναστημένος Ιησούς, δεδομένου ότι ο απόστολος Πέτρος δηλώνει πως ο Ιησούς «θανατώθηκε ως σάρκα, αλλά ζωοποιήθηκε ως πνεύμα». (1Πε 3:18) Προφανώς, λοιπόν, ο Θεός εξαφάνισε εκείνο το σώμα θαυματουργικά, μη επιτρέποντας έτσι να δει το σώμα καταστροφική φθορά.—Βλέπε ΣΩΜΑ (Το Σάρκινο Σώμα του Χριστού).

Οι άγγελοι, αν και είναι πνευματικά πλάσματα, παρουσιάζονται να έχουν φθαρτά σώματα, καθώς αναφέρεται για αυτούς ότι είναι δυνατόν να υποστούν καταστροφή.—Ματ 25:41· 2Πε 2:4· παράβαλε Λου 4:33, 34.

Η υποδούλωση του ανθρώπου στη φθορά. Παρότι ο Αδάμ είχε φθαρτό σώμα και ως τέλειος ακόμη, ο στασιασμός του εναντίον του Θεού ήταν ο μόνος λόγος για τον οποίο οδηγήθηκε σε «υποδούλωση στη φθορά», φέρνοντας σε αυτή την κατάσταση και όλους τους απογόνους του, το ανθρώπινο γένος. (Ρω 8:20-22) Αυτή η υποδούλωση στη φθορά είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας, δηλαδή της παράβασης (Ρω 5:12), και προξενεί σωματική ατέλεια η οποία οδηγεί σε κατάπτωση, ασθένειες, γήρανση και θάνατο. Γι’ αυτόν το λόγο, όποιος “σπέρνει μεριμνώντας για τη σάρκα θερίζει φθορά από τη σάρκα του” και δεν αποκτάει την αιώνια ζωή που είναι υποσχεμένη σε εκείνους που σπέρνουν μεριμνώντας για το πνεύμα.—Γα 6:8· παράβαλε 2Πε 2:12, 18, 19.