Και οι Παππούδες και οι Γιαγιάδες Θλίβονται

Και οι παππούδες και οι γιαγιάδες υποφέρουν επίσης, μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο. Όπως το εξέφρασε ένας πατέρας που πενθούσε: «Αντιδρούν όχι μόνο στο θάνατο του εγγονιού τους αλλά και στη λύπη των παιδιών τους».

Υπάρχουν, όμως, τρόποι να τους ελαφρύνετε την αίσθηση της απώλειας. Κατ’ αρχήν να τους λαβαίνετε υπόψη σας. Το εγγόνι τους ήταν μια επέκταση και τους δικού τους εαυτού. Επομένως οι παππούδες και οι γιαγιάδες θα πρέπει να γίνονται δεκτοί να συμμεριστούν τη θλίψη με το δικό τους τρόπο. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους χωρίς τη συγκατάθεση των γονέων. Αλλά αν θέλουν να περιληφθούν, και συνήθως θέλουν, θα πρέπει να είναι ευπρόσδεκτοι.

[Πλαίσιο στη σελίδα 10]

Μια Γιαγιά Γράφει:

«Έχω χάσει στο θάνατο τους αγαπητούς μου γονείς, έναν αδελφό, μια αδελφή, τον αφοσιωμένο σύντροφο της ζωής μου, τον αξιαγάπητο και καλόκαρδο σύζυγό μου, τον Τζιμ μου, που τον συνάντησα και τον αγάπησα όταν ήμουν 13 χρονών, και τον λατρευτό μου εγγονό Στούαρτ Τζάμυ—μπορώ να πω ότι καμιά λύπη, κανένας πόνος, καμιά βασανιστική θλίψη, απ’ όσες με πλημμυρίζουν καθώς τα γράφω αυτά, δεν μπορεί να συγκριθεί με το θάνατο ενός παιδιού».

—Έντνα Γκρην, Αγγλία, για το θάνατο του εγγονού της, ηλικίας δυο χρονών και εννέα μηνών.