Άτομα που Χηρεύουν​—Τι Ανάγκες Έχουν; Πώς θα Βοηθήσετε;

Στη μισοσκότεινη κουζίνα του μικροσκοπικού της διαμερίσματος, η Ζαν στρώνει μηχανικά το τραπέζι. Πρέπει, τέλος πάντων, να βάλει κάτι στο στόμα της. Ξαφνικά, το βλέμμα της καρφώνεται στα δύο πιάτα που είναι μπροστά της . . . και ξεσπάει σε κλάματα. Από συνήθεια, έστρωσε το τραπέζι για δύο! Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε που έχασε τον αγαπημένο της σύζυγο.

ΟΣΟΙ δεν έχουν βιώσει αυτή την εμπειρία είναι αδύνατον να αντιληφθούν το βάθος της οδύνης που προκαλεί η απώλεια του γαμήλιου συντρόφου. Μάλιστα, ο ανθρώπινος νους αποδέχεται αυτή τη φρικτή πραγματικότητα μόνο με το πέρασμα του χρόνου. Η Μπέριλ, 72 χρονών, δεν μπορούσε να αποδεχτεί τον ξαφνικό θάνατο του συζύγου της. «Ήταν σαν ψέμα», λέει η ίδια. «Μου ήταν αδύνατον να πιστέψω ότι δεν θα ξανάμπαινε από την πόρτα».

Έπειτα από έναν ακρωτηριασμό, τα άτομα σε ορισμένες περιπτώσεις «νιώθουν» το χαμένο τους άκρο. Με παρόμοιο τρόπο, οι βαθιά λυπημένοι σύντροφοι μερικές φορές «βλέπουν» το αγαπημένο τους πρόσωπο μέσα στο πλήθος ή πιάνουν τον εαυτό τους να μιλάει σε κάποιον που δεν υπάρχει πια!

Η Μπέριλ, η οποία αναφέρθηκε προηγουμένως, λέει: «Οι φίλοι μου με υποστήριζαν πλήρως. Ωστόσο, διαπίστωνα ότι πολλοί απέφευγαν να μιλήσουν για το σύζυγό μου, τον Τζον. Ήταν σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ, και αυτό με πλήγωνε λίγο».

Ο Πολ, η σύζυγος του οποίου πέθανε από καρκίνο, εξηγεί γιατί του άρεσε που άλλοι τον καλούσαν να βγει μαζί τους. «Μερικές φορές», λέει, «δεν έχεις διάθεση να βρεθείς με παρέα ή να μιλήσεις για την κατάστασή σου. Αλλά ύστερα από ένα βράδυ με συντροφιά, νιώθεις πολύ καλύτερα. Δεν νιώθεις τόσο μόνος. Ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται αληθινά για εσένα, και αυτό διευκολύνει τα πράγματα».b

Ο Πολ, ο οποίος αναφέρθηκε παραπάνω, περιγράφει πόσο δύσκολο είναι να μη ζει κάποιος με τις αναμνήσεις. «Η σύζυγός μου και εγώ», λέει, «ήμασταν σαν δυο δεντράκια που μεγάλωσαν πλεγμένα μαζί. Αλλά μετά, το ένα δέντρο πέθανε και το έκοψαν, αφήνοντας το άλλο παραμορφωμένο. Ένιωθα παράξενα που ήμουν μόνος».

Ο Χέρμπερτ, ο οποίος είναι χήρος εδώ και έξι χρόνια, λέει: «Χαιρόμουν ιδιαίτερα όποτε οι επισκέπτες κάθονταν και με άκουγαν προσεκτικά να αναπολώ στιγμές του παρελθόντος ή να εκφράζω κάτι που είχα στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή. Είμαι βέβαιος ότι δεν ήμουν πάντα η καλύτερη παρέα, αλλά εκτιμούσα τη συμπόνια που μου έδειχναν». Ο Πολ συγκινήθηκε ιδιαίτερα από τις ενέργειες ενός ώριμου φίλου ο οποίος έπαιρνε συχνά την πρωτοβουλία και τον ρωτούσε πώς τα πήγαινε από συναισθηματική άποψη. Ο ίδιος λέει: «Εκτιμούσα την ειλικρινή και διακριτική προσέγγισή του και συχνά του έλεγα πώς ένιωθα εκείνη τη στιγμή».​—Παροιμίες 18:24.