Αποδοχή του Γεγονότος

«Όταν άκουσα ότι πέθανε ο πατέρας μου, έπαθα σοκ. Βρέθηκα σε απόγνωση. Με κατέκλυσαν οι ενοχές για το ότι δεν ήμουν δίπλα του εκείνη την ώρα. Κανένας πόνος δεν συγκρίνεται με το βαθύ πόνο που προκαλεί η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Ο πατέρας μου μού λείπει αφάνταστα!»​—Σάρα.

“Εγώ Δεν Έχω το Περιθώριο να Κλάψω”

Προσέξτε την περίπτωση του Ναθάνιελ, ο οποίος έχασε τη μητέρα του όταν ήταν 24 χρονών. Ο ίδιος λέει: «Στην αρχή, τα είχα εντελώς χαμένα. Ένιωθα ότι έπρεπε να στηρίξω εγώ τον πατέρα μου και πολλές από τις φίλες της μητέρας μου που δεν μπορούσαν να συνέλθουν από το σοκ. Εγώ δεν είχα το περιθώριο να κλάψω».

Πέρασε ένας χρόνος, και για τον Ναθάνιελ προσωπικά η διαδικασία της αποδοχής δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμη. Ο ίδιος λέει: «Ο πατέρας μου συνεχίζει να μου τηλεφωνεί κάθε τόσο για να πει τον πόνο του, και αυτό είναι πολύ καλό. Το έχει ανάγκη να μιλήσει, και χαίρομαι που του είμαι χρήσιμος. Το θέμα είναι πως, όταν εγώ χρειάζομαι στήριξη, νιώθω ότι δεν έχω κάπου να ακουμπήσω».

«Το Σπίτι Ήταν Άδειο Χωρίς Εκείνη»

Η μοναξιά είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όσοι έχουν χάσει κάποιον δικό τους. Η Άσλι, για παράδειγμα, ήταν 19 χρονών όταν η μητέρα της πέθανε από καρκίνο. «Έπειτα από αυτό, ήμουν σαν χαμένη και ένιωθα εντελώς μόνη», λέει. «Η μητέρα μου ήταν η καλύτερή μου φίλη. Ήμασταν αχώριστες!»

Ασφαλώς, δεν ήταν εύκολο για την Άσλι να γυρίζει στο σπίτι κάθε μέρα και να μη βρίσκει τη μητέρα της εκεί. Η ίδια λέει: «Το σπίτι ήταν άδειο χωρίς εκείνη. Πολλές φορές πήγαινα στο δωμάτιό μου και έκλαιγα καθώς έβλεπα φωτογραφίες της και σκεφτόμουν τα πράγματα που κάναμε μαζί».