Ο Όλγκε Λαάλαντ, ένας νεαρός ηλικίας 20 χρονών, ήταν άλλος ένας από εκείνους που δεν δίσταζαν να κηρύξουν από τη στιγμή που γνώρισαν την αλήθεια. Τη δεύτερη Κυριακή που συναθροίστηκε με το μικρό όμιλο Μαρτύρων, ενώθηκε μαζί τους στο έργο μαρτυρίας. Έγινε πολύ ζηλωτής και προοδευτικός αδελφός, άτομο που δεν είχε καθόλου το φόβο του ανθρώπου. Προικισμένος με στεντόρεια φωνή, δεν περνούσε απαρατήρητος.

Προκειμένου να διαδοθεί το Γραφικό άγγελμα της αλήθειας, οι Μάρτυρες εκφωνούσαν ομιλίες στους δρόμους τις γλυκιές τροπικές βραδιές. Ο ομιλητής μιλούσε αρκετά δυνατά, όχι μόνο για να τον ακούει το άμεσο ακροατήριό του, αλλά και για να προσελκύει την προσοχή των περαστικών. Ο αδελφός Λαάλαντ, με τη βροντερή φωνή του, συμμετείχε πολλές φορές σε αυτό το προνόμιο υπηρεσίας. Το σκηνικό που θυμάται είναι το εξής: «Μετά τη δύση του ήλιου, συγκεντρωνόμασταν κάτω από ένα δέντρο ή στη γωνιά κάποιου δρόμου, σχηματίζοντας κύκλο. Στη μέση της ομάδας στεκόταν ο ομιλητής· οι άλλοι φώτιζαν τον τόπο με πυρσούς. Το πρόγραμμα άρχιζε με ύμνο και προσευχή. Αυτή καθαυτήν η ομιλία διαρκούσε 30 λεπτά ή μια ώρα, ανάλογα με τα όσα είχε προετοιμάσει ο ομιλητής. Τα θέματα δεν διέφεραν πολύ, αφού ο κύριος σκοπός τους ήταν να ‘χτυπήσουν’ την ψεύτικη θρησκεία».

Ως αποτέλεσμα αυτών των συναθροίσεων, αρκετά άτομα βοηθήθηκαν να γνωρίσουν την αλήθεια. Αλλά δεν εκτιμούσαν όλοι τις ομιλίες. Μερικές φορές, κάτω από το κάλυμμα του σκοταδιού, ορισμένοι άνθρωποι έριχναν πέτρες στην ομάδα. Παρ’ όλα αυτά, οι αδελφοί δεν έφευγαν προτού τελειώσει η συνάθροιση. Έκαναν την εξής σκέψη: «Αν οι στρατιώτες είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν τα πυρά σε καιρό πολέμου, γιατί να μην είμαστε και εμείς πρόθυμοι να δεχτούμε μερικές πέτρες για χάρη των καλών νέων;» (2 Τιμ. 2:3) Μερικοί ευαγγελιζόμενοι, μάλιστα, τραυματίστηκαν στο κεφάλι. Ένα βράδυ, ενώ μια αδελφή κρατούσε μια μεγάλη λάμπα πετρελαίου για τον ομιλητή, κάποιος έριξε μια πέτρα προς τη λάμπα, αλλά αστόχησε και, αντί για τη λάμπα, χτύπησε το κεφάλι ενός ακροατή. Όταν, αργότερα, αυτό το άτομο πέθανε στο νοσοκομείο, ο δράστης πέρασε από δίκη και τιμωρήθηκε αυστηρά.

Ένας Αδελφός Λαβαίνει Εκπαίδευση

Το 1945, ο αδελφός Λαάλαντ αποφάσισε να πάει στη Γαλλική Γουιάνα, όπου ζούσε η μητέρα του. Δεν υπήρχε εκκλησία στο μέρος όπου εγκαταστάθηκε, κοντά στο Σεν Λοράν ντι Μαρονί, αλλά αυτό δεν τον αποθάρρυνε από το να δίνει μαρτυρία.

Το Βιβλίο Έτους ανέφερε αργότερα: «Δύο αδελφοί πήγαν στη Γαλλική Γουιάνα τον Ιανουάριο. Ενώ επισκέπτονταν τους ανθρώπους στο Σεν Λοράν, οι αδελφοί πληροφορήθηκαν ότι ‘υπάρχει κάποιος που ζει πιο πάνω στο ποτάμι και ο οποίος μιλάει ακριβώς σαν και εσάς’. Οι αδελφοί νοίκιασαν ένα αυτοκίνητο για να βρουν αυτόν τον άνθρωπο, και, πράγματι, βρήκαν κάποιον που είχε έρθει από τη Γουαδελούπη και ο οποίος εκφωνούσε δημόσιες ομιλίες. Δεν είχε καθόλου έντυπα· όμως, δεν έμεινε σιωπηλός όσον αφορά τη Βασιλεία. Ο μεγαλύτερος εχθρός του ήταν ο ιερέας, που με ζήλο προειδοποιούσε τους ανθρώπους να μην ακούν τα όσα είχε να πει αυτός ‘ο τρελός’».

Όταν οι αδελφοί επέστρεψαν στο Παραμαρίμπο του Σουρινάμ, όπου η Εταιρία είχε γραφείο τμήματος, ο αδελφός Λαάλαντ πήγε μαζί τους. Εκεί συνάντησε σκαπανείς που τον ενθάρρυναν να αναλάβει την ολοχρόνια υπηρεσία. Έμαθε πώς να καλλιεργεί το ενδιαφέρον και να διεξάγει οικιακές Γραφικές μελέτες. Ενώ βρισκόταν στο Παραμαρίμπο, έμαθε επίσης πολλά για τη θεοκρατική οργάνωση και τον τρόπο λειτουργίας της—και διαπίστωσε ότι είχε πολλά ακόμη να μάθει! Έπειτα από τρεις μήνες, διορίστηκε να υπηρετήσει ως ειδικός σκαπανέας και στάλθηκε πίσω στο Σεν Λοράν.

Στη συνέχεια, έπειτα από παράκληση της Εταιρίας, ο αδελφός Λαάλαντ επέστρεψε στη Γουαδελούπη το 1948. Μόλις έφτασε εκεί, άρχισε αμέσως να εργάζεται με στόχο τη συμφιλίωση των δύο ομάδων. Μερικοί από τους αδελφούς ένιωθαν τέτοια σφοδρή επιθυμία για επανένωση που σηκώνονταν στις 4:00 π.μ. και πήγαιναν σε ένα λόφο για να προσευχηθούν να ευλογήσει ο Ιεχωβά τις προσπάθειες για επίτευξη ενότητας. Την ίδια χρονιά, γύρω στο Μάρτιο, η ενότητα αποκαταστάθηκε έπειτα από ρήξη που διήρκεσε πάνω από πέντε χρόνια. Ο μέσος όρος ευαγγελιζομένων αυξήθηκε ραγδαία από 13 το 1947 σε 28 το 1948, φτάνοντας έναν ανώτατο αριθμό από 46 ευαγγελιζομένους. Όπως αναφέρει το εδάφιο Ψαλμός 133:1, ΜΝΚ: «Να! Πόσο ωραίο και πόσο ευχάριστο είναι να συγκατοικούν οι αδελφοί με ενότητα!»

[Εικόνα στη σελίδα 125]

Ο Όλγκε Λαάλαντ, σε κάποια συνέλευση στη Γαλλία, δίνει μια έκθεση για το έργο στη Γουαδελούπη